Waar ben je nu?

Op 1 juli 1991 werd het eerste telefoontje gepleegd waarbij gebruik gemaakt werd van een commercieel gsm-netwerk. Nu, 20 jaar later, maken meer dan 4,4 miljard mensen via 838 systemen in 234 landen en gebieden in de wereld gebruik van een gsm-netwerk. En die markt van gsm-toestellen groeit nog steeds. Elke dag komen er 1 miljoen abonnees bij.

Het aantal gesprekken, dat dagelijks door deze mensen wordt gevoerd, is niet meer in een getal uit te drukken, het moet astronomisch zijn. Je zou wel een indeling kunnen maken van het soort gesprekken, bijvoorbeeld zakelijk, privé en plezier. Met dat laatste bedoel ik dan het grootste deel van alle gesprekken via een mobiele telefoon, dat nutteloos en overbodig is, uitsluitend om voor wat voor reden dan ook, even contact met elkaar te hebben.

De vraag: “Waar ben je nu” is volgens mij de meestgestelde vraag, die mobiel gesteld wordt, vaak volkomen irrelevant, als je tenminste niet van plan bent de ander op korte termijn te willen ontmoeten. Nog zo’n mooie vraag is: “Wat doe je nu?” en de man, die in bed ligt met een mooie Thaise schone zegt braaf tegen zijn vrouw, dat hij een boek aan het lezen is of zich voorbereidt op de vergadering van morgen.

Je mag nu al de conclusie trekken, dat ik geen voorstander ben van al dat mobiele getelefoneer. Ik vind het geldverslindend, vaak overbodig en vooral heel vaak storend. Ik erger mij kapot als ik met iemand spreek en zijn mobiele telefoon geeft op één van de talloze mogelijkheden (rinkelt, trilt, muziek, enz) aan, dat er een gesprek op komst is. En nogmaals, vaak is het dan een flutgesprek met de eerdergenoemde vragen.

In de jaren tachtig had ik, op last van mijn directie, autotelefoon, de voorganger van de mobiele telefoon. Je kreeg een kast zo groot als een computer in je kofferbak, een extra antenne op je dak en je was onderweg doorgaand bereikbaar. Was wel handig, want nu kon ik mijn vrouw bellen, dat ze de aardappels op het gas wel even laag kon zetten, want ik stond weer eens in de file. Later kon je de autotelefoon ook mobiel gebruiken en dat was weer handig om dagelijks even met mijn lieve Thaise dame te bellen. Zakelijk? Ja, natuurlijk ook wel gebruikt, maar zeer beperkt en terughoudend. Als je je goed voorbereid op een klantenbezoek is die telefoon meestal overbodig.

Oh, ik weet heus wel heel veel voorbeelden te geven van goed zakelijk gebruik van een mobiele telefoon, maar ik ben er zeker van, dat een groot aantal gesprekken niet nodig waren geweest als men zich beter had voorbereid.

In mijn bedrijf liepen de telefoonkosten uiteindelijk volkomen uit de klauwen, want meer dan de helft van het personeel had een mobiele telefoon en tussen privé- en zakelijke gesprekken was geen onderscheid te maken. Op vergaderingen pleitte ik er steeds voor, de gesprekken tot uiterste noodzaak te beperken en toen dat niet hielp heb ik zeker de helft van de gebruikers de telefoon in laten leveren. Ik moest ooit mijn Chef Montage spreken, maar hij was (mobiel) in gesprek en dat gesprek duurde lang, erg lang mag je wel zeggen. Toen het gesprek werd beëindigd, vroeg ik hem wie hij aan de telefoon had gehad. Het bleek een monteur te zijn, die zojuist zijn klus in Thailand had geklaard, zijn rapport had geschreven en dat met zijn Chef telefonisch doornam. Op mijn vraag wanneer die man dan weer terug zou komen, was het antwoord, dat de monteur op het vliegveld wachtte op vertrek naar Nederland en morgen weer op kantoor zou zijn. Kon dat gesprek dan @#$% niet even wachten tot de volgende dag?

Nu, gepensioneerd en wonend in Thailand, heb ik natuurlijk ook een mobiele telefoon. Iedereen heeft er immers één of zelfs soms twee? Ik gebruik hem nauwelijks – ik weet mijn eigen nummer niet eens – en neem hem wel mee als ik de stad uitga. Zeker in Thailand is het handig om dan een telefoon bij je te hebben in geval van allerlei denkbare problemen.

In mijn kennissenkring hier wordt ik ook wel eens Fred Flintstone genoemd, omdat ik niet meedoe aan al dat mobiele gedoe en de inmiddels vele mogelijkheden, die de mobiele telefoon heeft. Ouderwets, niet meegaand met de tijd, heet het dan. Als wij nu met 4 personen bij elkaar zitten, zijn er zeker 2 aan het telefoneren of het surfen op Internet. Handig joh, ik geef je een voorbeeld: ik heb hier een lijst van alle restaurants in Pattaya, je klikt er één aan en je krijgt adres, telefoon en zelfs een plattegrond te zien. Goh, dat is mooi, wanneer ga je naar dat restaurant? Nou, ik kom nauwelijks in restaurants, want dat vind ik te duur. Geen Baht over een restaurant, maar wel een iPad of Xoom of hoe die dingen allemaal ook mogen heten van ettelijke (tien)duizenden Baht.

Een goede vriend van mij uit Zweden vertelde mij onlangs, dat hij in zijn mobiele telefoon 1150 E-mailadressen had opgeslagen van vrienden, familie enkennissen. 1150? Ik heb toch in mijn werkzame leven aardig wat E-mails verstuurd en ontvangen, maar ik kan mij nauwelijks voorstellen, dat ik ooit aan zoveel E-mailadressen zou komen. Met hoeveel heb je dan regelmatig contact, vroeg ik. Na enig nadenken kwam dan het benepen antwoord, toch wel met 30 à 40 personen.

Vanzelfsprekend hebben alle Thais een mobiele telefoon en dat geldt zeker ook voor de Thaise bargirls. Ga aan een bar zitten en de helft van dames zit met dat domme apparaat aan de oren of kijkt met alle belangstelling naar het schermpje. Komt er een Farang met zijn lieve dame aan de bar zitten, dan is het eerste wat die dame doet, haar mobieltje pakken en telefoneren. Waarschijnlijk om haar vriendinnen een tussenverslag te geven en even af te zijn van dat moeizame praten met die Farang. Ik hoorde laatst zelfs een verhaal, dat een Farang zijn shorttime even moest onderbreken, omdat de dame in kwestie gebeld werd.

Ik kan nog wel even doorgaan met lamenteren, maar mijn punt is, dat wij niet of nauwelijks meer elkaar praten of gewoon lekker o.h-en. Wij maken geen afspraak meer om even bij te praten, als we wat te “zeggen” hebben, sturen we wel een SMS. Dat laatste schijnt trouwens ook al weer achterhaald te zijn door andere systemen als Blueberry en zo.

Ik kan die ontwikkelingen – wie weet wat er allemaal nog volgt – niet meer bijbenen. Ik wil dat ook niet, want ik vind, dat het gebruik van mobiele telefoons steeds asocialere vormen aanneemt.

Zit ik onlangs in een restaurant en er komt een Farang met een Thaise dame binnen. Ze praten niet met elkaar, hebben nauwelijks oog voor het menu, bestellen toch wat te eten en zitten vervolgens beiden met hun mobiele telefoon te spelen. Nou, dacht ik, die zijn vast met elkaar aan het SMS-en.