Je maakt van alles mee in Thailand (80)
Weer een uniek verhaal in deze serie, want voor het eerst gaat het over iemand, die in een jeugddetentiecentrum terecht komt. Voor een goed begrip van het verhaal is het goed om even de familieomstandigheden te verduidelijken. Let wel: de hierna genoemde namen zijn gefingeerd, de echte namen zijn bekend bij de redactie.
Bloglezer Barend woont inmiddels weer in Nederland, maar heeft vele jaren ergens in het noorden van Thailand gewoond. Zijn zoon Ivo woonde toen bij hem, ook nadat Barend was gescheiden van zijn vrouw Jasmine. Ondanks de scheiding was er nog wel regelmatig contact van Jasmine met Barend en Ivo. De oudste dochter van Barend heet Ciska en woont in Nederland.
Barend vertelt hoe het kon gebeuren, dat zijn zoon Ivo 4 jaar geleden gedurende drie weken in een jeugddetentiecentrum terechtkwam en hoe dat verder afliep.
De rechtsgang van mijn zoon
Het misdrijf
Op een mooie zomermiddag zat ik in mijn voortuin toen een SUV voor het huis stopte. Twee vrouwen en een politieman stapten uit. Ze wilden met me praten. Ik bood ieder een stoel aan, maar de politieman wilde blijven staan.
Eén van de vrouwen vertelde dat ze de moeder was van een meisje, dat de afgelopen nacht in mijn huis zou hebben doorgebracht. De andere vrouw was haar jongere zus. Ik moest even nadenken, maar ik herinnerde me dat ik die ochtend een meisje in mijn huis tegenkwam, die blijkbaar zonder mijn medeweten de nacht bij ons had geslapen. Ik zei toen tegen haar, dat ze naar huis moest gaan.
Ik had daar verder helemaal niet bij stilgestaan, omdat Ivo vaak, bijna dagelijks, vrienden meenam naar ons huis, dat dicht bij de school lag, en zij bleven vaak slapen. Ik neem mezelf nu erg kwalijk, dat ik daar destijds te weinig aandacht aan heb besteed.
De moeder vertelde, dat haar dochter 14 jaar was en dat zij de avond tevoren was verdwenen. Ze was gaan informeren op diverse scholen en bij bekenden en kwam zo bij ons terecht. Toen Ivo even later uit school kwam vertelde hij wat er was gebeurd. Hij kreeg die vorige avond om een uur of negen een berichtje van het meisje, dat hij enigszins kende uit het uitgaansleven. Ze was van huis weggelopen. Ze smeekte Ivo huilend haar te komen halen. En dat gebeurde. Ivo was toen 16 jaar. Ze overnachtte bij ons.
Ivo vertelde mij later dat het meisje hem had verteld, dat haar moeder haar vaak vernederde, uitschold en sloeg. ‘Ik houd het thuis niet meer uit’, zei ze tegen Ivo.
De moeder verklaarde, dat zij een aanklacht wegens ontvoering zou indienen. Maar ze vroeg ook aan Ivo om meteen met haar mee te rijden die dag en avond op zoek naar haar dochter bij andere vrienden en uitgaansgelegenheden. Dat gebeurde, maar ze vonden haar niet. Later bleek dat zij met een andere vriend een aantal dagen ergens ondergedoken zat waarna ze naar huis terugkeerde. Of die vriend ook is aangeklaagd voor ontvoering weet ik niet. Ik heb er nooit naar gevraagd, omdat ik te veel bezig was met de zorg voor Ivo.
Ivo werd ontboden op de rechtbank. Ik had ondertussen een advocaat ingeschakeld, die bij de meeste zittingen en gesprekken aanwezig was. Ivo werd voorgeleid aan de officier van justitie, die eerst informeerde of hij Thais sprak, wat Ivo bevestigde. Vervolgens vroeg hij aan mijn zoon of hij inderdaad het meisje had meegenomen. Ivo zei: ‘Ja, dat beken ik’. Daarop kwam hij op borg van 10.000 baht vrij. Tot de rechtszitting moest hij zich om de week melden. Deze rechtbank wordt de ‘rechtbank voor jeugdigen en familieaangelegenheden’ genoemd, in de volksmond vaak: ‘de kinderrechtbank’.
De bruiloft
Een aantal weken na bovenstaande gebeurtenissen zou in Nederland de bruiloft plaatsvinden van Ciska, mijn oudste dochter. We hadden al vliegtuigtickets geboekt. Wat te doen gezien de borg en de verplichte wekelijkse melding op de rechtbank?
Moeder Jasmine begaf zich naar de rechtbank met bewijsstukken rond de bruiloft en de al lang geleden gekochte tickets. Ze vroeg of ze een verzoek kon indienen om de verplichte melding enige weken uit te stellen. Ze werd verwezen naar een man die een medewerker van de rechtbank zou zijn. Ze moest 15.000 baht extra borg betalen en de man zou alles regelen. Bij thuiskomst informeerde ik naar de naam van de man en eventuele documenten. Die informatie was niet voorhanden maar de achterdocht, die ik enigszins voelde werd overschaduwd door blijdschap dat Ivo mee naar Nederland kon gaan.
Een week na de bruiloft kregen we een paniekerig telefoontje van Jasmine. De politie had naar hem geïnformeerd omdat hij de regels van de borgtocht zou hebben overtreden. Hij had zich onttrokken aan de verplichte wekelijkse melding. Ivo en ik keerden vervroegd terug naar Thailand en meldden ons bij de rechtbank. Ons verhaal en onze uitleg werd niet geaccepteerd, ze kenden die man, die iets voor 15.000 baht geregeld had, niet en Ivo werd gearresteerd en opgesloten in een jeugddetentiecentrum.
Het jeugddetentiecentrum
Ik was erg van streek, veel meer dan mijn zoon. Ik voelde me schuldig, omdat ik mijn taak als vader niet goed had uitgeoefend. Te weinig controle op zijn vrienden, te goedgelovig bij de vorige situatie wat betreft de borg. En ik wist veel van de vreselijke toestanden in Thaise gevangenissen.
Achteraf viel het reuze mee. Het regiem in het centrum was streng, maar niet vernederend of gemeen. De bewakers waren vriendelijk en steeds bereid tot een gesprek. Het was er schoon en netjes en er was een binnenplaats om te sporten. We konden Ivo drie keer per week een uur bezoeken in een kamer waar we, met andere gedetineerden en familie, samen een maaltijd nuttigden. Eigenlijk mocht alleen familie meekomen bij een dergelijk bezoek, maar we slaagden erin om ook de vriendin van mijn zoon en een paar vrienden naar binnen te smokkelen.
Ivo heeft er gelukkig geen trauma van overgehouden. Hij vond alleen het felle licht dat de hele nacht bleef branden en het verbod op roken en internetten heel vervelend. ‘Sommige van die moordenaars, verkrachters en druggebruikers zijn best aardig’, beweerde hij later. Zo hoor je nog eens wat. Dat is mijn zoon: hij kijkt nooit neer op andere mensen.
De verdere gang van zaken
Tijdens de opsluiting van mijn zoon werden we gebeld door de moeder van het meisje. Ze wilde een gesprek met ons. Wij vieren, de moeder van het meisje, haar zus, Jasmine en ik ontmoetten elkaar op het terras van een winkelparadijs. ‘Als jullie me 80.000 baht betalen doe ik een goed woordje over jullie zoon. Ik zal verklaren, dat hij goede bedoelingen heeft gehad en mijn dochter goed heeft behandeld’. Ze klaagde, dat zij heel veel verdriet en stress had doorgemaakt en dagenlang niet had kunnen werken en zo veel inkomen had gemist. ‘Het is jullie zoon, die mij dat heeft aangedaan’, zei ze.
Wij onderhandelden het bedrag terug tot 50.000 baht. Een aantal dagen later kwamen de twee families en onze advocaat op het politiebureau samen. De moeder van het meisje legde haar ontlastende verklaring af. Dat werd opgeschreven door de politie en ondertekend door de moeder, de politie en de advocaat. Het geld wilde ik later buiten aan de moeder geven, maar dat mocht niet: ik moest het aan de politie geven, die het dan weer aan de moeder zou doen toekomen.
Niet lang daarna werd ons verzoek om een nieuwe borg toegewezen. De eerste 10.000 baht was al ingehouden, we betaalden opnieuw 10.000 baht, die later werd terugbetaald. Ivo zat drie weken in het gevang. Het eerste wat hij deed na vrijlating was een kankerstokje opsteken en zijn smartphone zoenen. Thuis aangekomen stonden een flink aantal vrienden hem op te wachten met spandoeken ‘Welkom thuis’, met tranen en liedjes.
Niet veel later was de rechtszaak, die nog geen uur duurde. Ivo werd veroordeeld voor het ontvoeren van een minderjarig meisje (letterlijk ‘haar aan de ouderlijke macht onttrekken’), maar door de vele verzachtende omstandigheden kreeg hij geen straf en was er ook geen strafdossier (maar die is er nooit voor minderjarigen, meen ik te weten). Hij moest nog wel een aantal gesprekken hebben met een alleraardigste medewerkster op de rechtbank.
Deze hele periode speelde zich gelukkig af in de schoolvakantie. Een jaar later zwaaide Ivo met goede cijfers af op de middelbare school en inmiddels studeert hij al een paar jaren op de universiteit. Het gaat goed met hem.
Wat een Kafkaesk verhaal. Verschrikkelijk om hier in verzeild te raken. In Brazilië gebeuren dit soort dingen ook.
Eigenlijk wel gek dat de plek waar de dochter heen wilt wordt bestempeld door de moeder als ontrekking aan het ouderlijk gezag, door een 16 jarige…
Met 14 jaar ben je minderjarig in Thailand en mag je dus niet ergens de nacht doorbrengen zonder toestemming van je ouders.
De jongen was met 16 jaar meerderjarig.
Om het met een extremer voorbeeld wat duidelijker te maken:
De 16 jarige jongen zou 20 jaar geweest kunnen zijn en het meisje 12.
Dezelfde situatie, alleen de leeftijden zijn anders.
Ik denk, dat de wet in Nederland niet anders is.
Ruud in Thailand ben je vanaf 20 volwassen (in Nederland 18). Het was dus een minderjarig meisje dat zonder toestemming van de (mogelijk niet zo fijne?) ouders stiekem in paniek een nachtje verblijf bij een andere minderjarige.
Met 15 jaar krijg je een iD kaart en verander je van “kind” naar “meneer” of “mevrouw”.
Ik geef toe dat er allerlei gradaties in het volwassen zijn zitten, dat maakt het wat onoverzichtelijk.
Met 16, of heel misschien 17 (17 is niet waarschijnlijk, want met 18 kom je in de echte gevangenis) kom je ook niet meer in het jongerendeelte van een detentiecentrum, maar in iets dat meer op een gevangenis lijkt, maar nog niet gelijk is aan de gevangenis voor volwassenen.
Dat gebeurt pas met 18.
De schrijver van het stukje heeft het bijvoorbeeld over drie maal per week op bezoek gaan en samen eten, in de “echte” gevangenis zie je elkaar alleen maar achter glas.
Overigens zijn alle bezoeken nu waarschijnlijk achter glas, of via line, in verband met corona.
In het geval van het meisje van 14 praat je over een minderjarig kind, dat zonder toestemming van de ouders de nacht heeft doorgebracht bij een ander.
Waarschijnlijk hadden de ouders ook vervolgd kunnen worden, want het was hun woning.
20 jaar of wanneer men gehuwd is.
“Adulthood occurs when the child reaches the age of majority which is 20 years old in Thailand or when the child gets married.”
Staan nog wel meer leuke weetjes in onderstaande li,nk
https://www.siam-legal.com/thailand-law/rights-and-duties-of-a-parent-and-child-in-thailand/
Dat van die 50000 Baht vind ik niet kunnen. Is chantage en misbruik van (machts)positie.
Maar als ik in een echte situatie zou voor staan als vader, dan is het moeilijk als vader om ‘nee’ te zeggen.
Eind goed al goed. Maar zoals bijna altijd draait het uiteindelijk weer ordinair om geld. Het zou best eens zo kunnen zijn dat als er geld op tafel was gelegd bij het eerste bezoek van de mevrouwen en de agent dat alle ellende iedereen bespaard was gebleven, want zo werkt het vaak hier.
Ik heb iets degelijks meegemaakr met mijn aangenomen Thaise zoon. Hij studeerde op de Universiteit, was ten tijde van het “delict” 23 jaar. Hij verdiende wat bij als Grab chauffeur met zijn autootje. Op een Valentijns avond kreeg hij een oproep voor een rit. Hij was al op zijn kamer maar wilde nog wel een ritje maken. 2 meisjes, formeel vrouwen, werden opgepikt bij een gelegenheid in de binnenstad. Beide waren in een vrolijke bui, waarschijnlijk na wat alcohol, maar niet dronken. Het adres werd opgegeven en bij aankomst verzocht een van hen of hij haar vriendin naar een ander adres kon brengen. Na prijsafspraak deed hij dat. De “dame” ging naast hem zitten. Tijdens de rit pakte zij zijn smart-phone welke op zijn schoot lag met de route (toendertijd was Grab nog formeel verboden dus zat niet in een houder op het dashboard). Ze raakte niet alleen de phone aan maar de rit werd zonder incident vervolgd tot in de straat waar zij woonde in een rustige buitenwijk. Voordat ze uitstapte vroeg ze om nog even wat te praten. Van het een kwam het ander en na een “quicky” stapte ze uit. Voor de goede orde, de auto was een mini, en op de achterbank was zeker geen plaats, dus hij stapte uit en liep om zodat hij de stoel kon verzetten. Er was dus volledige medewerking; ze had voldoende mogelijkheid om te “vluchten” als er spraken was van poging tot verkrachting.
De volgende dag werd hij door de politie van zijn bed gelicht en meegenomen naar het politie-bureau van de wijk waar het delict plaatsvond, en hij werd beschuldigd van verkrachting.
De ondervrager dreigde mijn vrouw dat hij haar zoon zou doodschieten terwijl ik buiten wachtte (in verband met tea-money eisen hield ik mij er eerst buiten maar later ging ik toch naar boven). Op mijn vraag of de man engels sprak werd vaag gereageerd en hij bleef doorrazen tot dat ik met haar opstapte. Het was zinloos en zij hysterisch. Wel werd mij toegebeten dat de aanklacht niets te maken had met geld.
De “dame” was rechtenstudent en ook 23 jaar, dus beiden volwassen volgens de wet en de arts welke haar ‘s-nachts nog had onderzocht zag geen verwondingen, beurse plekken o.i.d. Bewijs van verkraching was er dus niet. Ook in de auto, die in beslag was genomen was niets te zien. Advocaat gevonden, die een gesprek, bij de politie, met de moeder en het “slachtoffer” had. Dit resulteerde in een “afkoopsom” in de vorm van een 5 Baht goudstuk (nee het ging niet om geld!) en THB 70.000 voor de politie, naast de zeer redelijke advocaat-kosten, na eerst een borgsom van THB 100.000 te hebben gedeponeerd welke later werd terugbetaald.
Met deze actie, die duidelijk door de “dame” was gestart en waarschijnlijk spijt kreeg na de daad, hadden we geen keus en de triomfantelijke blik van moeder en dochter, die zeker niet onbemiddeld was, zal ik nooit vergeten. In elk geval heb ik kunnen voorkomen dat hij de bak in ging. Ik heb wel een stevig gesprek met hem gehad. Voor de tea-money is wel het rapport vernietigd zodat de zaak uit het dossier is gelicht. Ook dit is Thailand.