Je maakt van alles mee in Thailand (55)

Pattaya in 1991 (foto: Mike Shopping Mall)

Dolf Riks is een legendarische Nederlander, die de laatste 30 jaar van zijn leven in Pattaya doorbracht. Iedereen, die voor de eeuwwisseling regelmatig in Pattaya kwam, kende hem. Hij had het eerste westerse restaurant in Pattaya, was tevens kunstschilder, schrijver en een boeiende verhalenverteller.

U kunt zijn levensloop in deels Engels en deels Nederlands lezen op  www.pattayamail.com/304/

Bloglezer en –schrijver Dick Koger heeft hem goed gekend en schreef jaren geleden een verhaal over zijn vriendschap met Dolf Riks. Dat verhaal verscheen in de Nieuwsbrief van de Nederlandse Vereniging Thailand Pattaya en Dick heeft het nu aan Thailandblog aangeboden om op te nemen in de serie “Je maakt van alles mee in Thailand”, Dit is zijn verhaal

Mijn vriendschap met Dolf Riks

Tien jaar voordat ik definitief naar Thailand vertrok, zei ik in een interview dat ik niet leefde om te werken, maar werkte om te leven. Later legde ik uit dat ik, zodra het financieel mogelijk zou zijn, naar het Verre Oosten zou verhuizen. Ik bedoelde dat ik naar Thailand zou verhuizen nadat ik Indonesië, de Filippijnen, India en veel meer landen in het oosten bezocht had. Ik wist dus wat ik deed.

Toch was ik voorzichtig in 1991. Mijn eerste appartement huurde ik van Dolf Riks. Ik was op mijn vakanties regelmatig gast in zijn restaurant. Eerst op een hoek van de Beach Road in het oude Pattaya en later schuin tegenover Hotel Regent Marina in de gelijknamige Soi in Noord Pattaya. Boven dit laatste restaurant was ruimte voor enkele grote appartementen en Dolf verhuurde die uitsluitend wanneer hij van tevoren kon vermoeden dat hij geen last van de huurder zou hebben. Ik had de ruimte op de hoek en kon vanuit het raam derhalve de zee zien.

Ik heb er maar een paar maanden gewoond, want ik ontmoette al snel Sit, die zich ontpopte als een uitstekende gids bij mijn ontdekkingstochten door Thailand. Hij was getrouwd en al snel besloten we gedrieën een huis te huren en die samenwoning heeft tot de dag van vandaag stand gehouden, zij het dat er inmiddels drie kinderen ter wereld zijn gekomen, twee dochters en een zoon.

Ik bleef echter Dolf Riks frequent bezoeken. Dolf Riks Restaurant was meer dan een gelegenheid, waar je uitstekend kon eten. Het was een ontmoetingspunt, enerzijds omdat dit het eerste en lange tijd het enige westerse restaurant in Pattaya was, anderzijds omdat Dolf Riks een man was die duidelijk een interessante kring mensen rond zijn persoon verzameld had. Zijn leven kon je dan ook niet als saai omschrijven.

Geboren op Ambon in 1929. Op veel plaatsen in Indonesië gewoond en tenslotte daar krijgsgevangene in een Jappenkamp. Vreselijk dingen beleefd, maar gelukkig niet bezweken. In 1946 terug naar Nederland. Daar uiteindelijk naar de Kweekschool van de Zeevaart. Met een diploma werkzaam bij de Holland-Amerika Lijn als leerling stuurman. Als stuurman verliet hij in 1961 de zee. Heimwee naar het verre Oosten bracht hem in Thailand om daar in Bangkok kunstschilder te worden. In 1969 kwam hij naar Pattaya en opende daar een restaurant.

Wanneer ik bij Dolf ging eten begon dat altijd met een borrel aan de bar. Die bar zat al gauw vol met Dolf en kennissen van hem en dan werden er verhalen over vroeger verteld. Van eten kwam bijna nooit wat. Vast punt was één minuut voor negen. Iedereen wist, nog zestig seconden, dan komt Luuk naar beneden. Luuk woonde ook boven in een appartement en hij was een man van tamelijk vaste gewoontes. Precies negen uur maakte hij zijn opwachting en zette zich aan de bar. Aan die bar heb ik ook veel kennissen en vrienden opgedaan.

Dolf leefde zeker niet in het verleden. Hij was de eerste met een computer, toen niet veel meer dan een luxe tekstverwerker. Die gebruikte hij niet alleen voor zijn administratie, maar naast kunstschilder en restaurateur was Dolf ook schrijver. Hij publiceerde eerst in een verdwenen Engelstalige krant in Bangkok, later in de Pattaya Mail. Toen hij een nieuw model, zeg maar een echte hedendaagse computer aanschafte, kreeg ik zijn oude en dankzij deze gift merkte ik dat schrijven een buitengewoon plezierige bezigheid was. Ik zal Dolf daar altijd dankbaar voor blijven.

Met Dolf heb ik heel wat reisjes gemaakt, meestal naar dorpjes in Esan, waar zijn personeel vandaan kwam. Tijdens de reis werd gekoelde witte wijn gedronken. In het dorp boden wij een varken aan. Zo’n avond liep altijd uit op muziek, zang en dans met alle inwoners.

Het restaurant kende een merkwaardig verschijnsel. Er was natuurlijk een uitgebreid menu, maar er was ook een verrijdbaar schoolbord, waarop de specialiteiten van de dag. En het aardige was dat die specialiteiten m.i. nooit, maar dan ook nooit, wisselden. De diepere bedoeling daarvan heb ik nooit begrepen. Overigens was mijn meest favoriete schotel de rijsttafel, die in eenpersoons porties kon worden besteld en bestond uit gebakken rijst en tien tot vijftien kleine schaaltjes met bijgerechten.

Het liefdesleven van Dolf was ook kleurrijk. In Pattaya werd hij verliefd op een Thaise jongeman, die al getrouwd was en kinderen had. De jongeman was kennelijk zeer flexibel. Hij trok bij Dolf in en Dolf ontfermde zich over zijn kinderen. Zijn partner kreeg een gedegen opleiding in de keuken en toen hij na jaren een prima kok was geworden en kennelijk de financiële mogelijkheden had, verliet hij Dolf en begon hij samen met zijn vrouw een eigen Thais restaurant een paar Sois verderop. Dit soort relaties zijn in Thailand geen uitzondering en je moet niet proberen dit te begrijpen. Later richtte Dolf zijn affectie platonisch op zijn chauffeur, die met vrouw en kinderen in zijn huis woonde en daar de huishoudelijke zaken beheerden.

Helaas gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat het Dolf zakelijk niet voor de wind ging. Langzaam ging de kwaliteit van het restaurant achteruit en even langzaam zakte het aantal bezoekers. Het ging Dolf, ook nog sukkelend met zijn gezondheid (overgehouden uit het Jappenkamp) benauwen dat hij niets kon achterlaten aan het Thaise gezin in zijn huis. Hij besloot het restaurant te verkopen en dat was alleen mogelijk omdat zijn goede vriend Bruno, directeur bij Royal Cliff, een eigen restaurant wilde beginnen. Of de koop van Dolf’s restaurant zakelijk verantwoord was of dat menselijke motieven een rol speelden, is onbekend. Dolf kon in Naklua, vlakbij zijn huis een klein restaurantje beginnen, waar zijn chauffeur kok werd. Deze zaak werd uiteraard geen succes. In ieder geval bleef het gezin verzorgd achter, toen Dolf Riks in 1999 overleed.