Je maakt van alles mee in Thailand (125)

Met deze aflevering 125 komt een (voorlopig) einde aan de serie “Je maakt van alles mee in Thailand”. Ruim 4 maanden lang hebben we dagelijks een verhaal van een bloglezer geplaatst, die vertelde over een bepaalde gedenkwaardige gebeurtenis of ervaring in Thailand. De storm aan inzendingen is inmiddels wat geluwd, reden waarom besloten is de dagelijkse verschijning te stoppen. De serie wordt nu minder regelmatig voortgezet, zodra er weer inzendingen van lezers binnenkomen.

Vandaag een verhaal van Peter Dekkers, die al 40 jaar in Thailand komt. Hij reist niet alleen met zijn vrouw door heel het land, maar vooral ook met zijn camera. In al die jaren heeft hij veel meegemaakt: geboorte, ziekenhuisopnames overlijden, trouwen, kortom alles wat met het leven te maken heeft.

Onderstaand stukje gaat over een herdenkingsdienst die een jaar na het overlijden van zijn schoonmoeder werd georganiseerd. Het werd een memorabele dag.

Dit is het verhaal van Peter Dekkers

Herdenkingsdienst in Rayong

De familie vond, dat er een herdenkingsdienst in de tempel georganiseerd moest worden ter nagedachtenis aan de overleden moeder van mijn vrouw en andere overleden familieleden. Haar moeder is gecremeerd bij de woonplaats in Samut Prakan en dat was niet ver weg van ons hotel.

Maar de familie vond, dat de herdenking plaats moest vinden in een andere tempel waar het gras groener is, zo’n 250 km verder op in Rayong. We moesten dus vroeg vertrekken om de monniken ‘s morgens eten te kunnen geven. Vertrek zo rond 05.00 in de ochtend. Toen had ik al zo’n vermoeden wat voor dag het zou worden, een horrordag.

De vrouwen zijn de dag en nacht voor het tempelbezoek bezig met eten kopen en voorbereiden voor de monniken en voor de familie. Dat moet allemaal worden meegenomen. De mannen rijden de auto’s, 5 pick up trucks, afgeladen met familie, eten, potten en pannen en van alles wat men nog meer denkt nodig te hebben.

Om 05.00 uur vertrokken we om na ongeveer 45 minuten te stoppen bij een pompstation. De autoradio’s staan op knoerhard, de kinderen huilden en waren lastig omdat ze zo vroeg wakker waren gemaakt en de chauffeurs schreeuwden door hun telefoons en naar elkaar. Een heerlijk begin van de dag en ik vroeg waarom er werd gestopt en wat er aan de hand was?

Na enig aarzelen kwam het hoge woord eruit. Niemand was ooit in deze tempel geweest en men wist niet zo goed waar deze was. Alles was telefonisch geregeld! Ik hoorde het niet eens zo verbaasd, maar gelaten aan. De Thaise manier van iets organiseren.

Bij de pompstop werd er getankt, gepist, gebeld en de nodige zakken chips en snoep gekocht voor de kinderen voor onderweg. Ook ik nam vlug een verpakte sandwich en een bekertje koffie bij de altijd aanwezige 7- Eleven.

Na dit oponthoud werd de reis vervolgd en ik wilde net een slok koffie nemen toen de eerste hobbel in de weg zich aandiende. Mijn net aangetrokken schone T- shirt had nu een bruine tint en mijn buik een rode, want de koffie was gloeiendheet. Het was nog geen 06.00 uur en ja…nu wist ik het zeker. Dit werd een echte Thaise feestdag!

Bij de tempel aangekomen moest eerst het eten worden klaargemaakt en in porties verdeeld voor de monniken. Dat duurde even, dus ik kon wat rondlopen en mijn benen strekken. Deze voor mij onbekende tempel in Rayong was vergeven van de vliegen, insecten, honden en katten, dankzij de vele etensresten en hitte. De hitte was ‘s morgens al niet om uit te houden. De vliegen en insecten maakten het ondraaglijk om even te zitten. Ik heb me helemaal ingesmeerd met DEET, wat ik normaal ‘s avonds pas doe.

Eind van de ochtend waren de officiële plechtigheden zoals bidden en zegeningen door de monniken dan klaar. Omstreeks 13.00 uur waren de auto’s weer ingeruimd en ik dacht, dat we terug naar huis gingen. Maar nee, men had spontaan besloten naar het strand te gaan in Sattahip.

Bij de eerste toegangsweg naar het strand met slagboom en militairen werden we teruggestuurd. Daar lag een grote marinebasis en ik mocht daar als buitenlander niet komen. Bij de volgende toegangsweg met slagbomen en militairen konden we zo doorrijden. Ja, ook dit is natuurlijk Thailand. We waren aan het strand. Samen met nog “10.000” anderen! Bijna iedereen ging er een dutje doen, behalve de kinderen, die wilden het water in. Ik bestelde en genoot van een ijskoude fles Beer Chang.

Omstreeks 16.30 uur werd er besloten naar huis te gaan. Maar zo dachten die andere 10.000 er ook over. Een ongelofelijke verkeerschaos met files zover je kijken kon. We zaten nu ongeveer 120 km van Bangkok vandaan en hebben er zo’n 4 uur over gedaan. Eindelijk waren we dan om 21.00 uur terug in het hotel. Rust, denk je dan. Maar helaas. Meteen werden we weer gebeld door bezorgde familieleden die allemaal wilden weten of alles goed was en of het een geslaagde dag was. Waarschijnlijk bedoelden ze het goed, maar toch..

Rond middernacht was het dan eindelijk rustig en konden we gaan slapen na deze lange, vermoeiende dag.

Dit is een typisch Thais familiegebeuren en de manier waarop zoiets wordt georganiseerd blijft moeilijk wennen. De hitte, de chaos, de onverwachte dingen die er telkens weer gebeuren. Maar voor de familie en het Boeddhistische geloof is dit erg belangrijk. “Tam Boon”, letterlijk betekent dat Goed Doen, voor je familie, voor jezelf en voor Boeddha.

Ik weet inmiddels ook, dat er veel geld mee gemoeid is. Geld voor het eten van de monniken, om te doneren aan de tempel voor onderhoud en om jezelf na het aardse leven een beter leven te bezorgen. Hoe meer je geeft, hoe groter de kans daarop! De familie was nagenoeg compleet en gelukkig. Dat zijn van die dagen waarop je ziet hoe sterk het geloof is en hoe belangrijk de familiebanden zijn.

Ondanks het vroege uit bed en de ongemakken zijn het toch dagen die je niet wil missen. De ongemakken horen erbij en je ervaart een stukje van het echte Thaise leven met al zijn charmes en ongemakken, ver weg van de strandstoelen en azuurblauwe hotelzwembaden.

Aan het eind van zo’n bloedhete dag met ongemakken en onverwachte wendingen is zo’n ijskoude fles Beer Chang meer dan welkom en gelukkig overal verkrijgbaar.