Inburgeren
Francois en Mieke zijn in januari 2017 in Thailand komen wonen. Ze willen in Nong Lom (Lampang) hun paradijsje laten bouwen. Op Thailandblog verschijnt met enige regelmaat schrijfseltjes van beide over het leven in Thailand.
Volgens mij doen we het helemaal niet slecht met inburgeren. Het zijn vooral allerlei kleine dingetjes waar we aan merken dat we langzaam maar zeker al een klein beetje thuis raken in dit wondere land. In de namiddag gaan we regelmatig naar de markt. De laatste tijd zijn we vaker zelf aan ’t kokkerellen, omdat we op die manier veel meer variatie kunnen aanbrengen in wat we eten, en bovendien is het shoppen op de markt gewoon hartstikke leuk. De lokale bevolking verkoopt er vers geoogste groenten en fruit, vers vlees, en vers bereide curry’s, toetjes, gefrituurde insecten, verse vis, teveel om op te noemen.
Het koken is een beetje een kampeergedoe, omdat we hier geen keuken hebben. Maar toen we in het begin van de maand een koelkast gingen kopen kregen we daar een gratis elektrische wok bij, en die zijn we dan ook maar gaan gebruiken. Voor de groentengerechten die we graag maken is het ding prima bruikbaar. Vandaag hebben we op de markt weer een nieuwe naam geleerd: waterspinazie heet pak boeng. Het ezelsbruggetje wordt dan natuurlijk pats boem, dat ligt nogal voor de hand. Ik wed dat ik het niet meer vergeet… Een groentenverkoopster merkte op dat het vandaag erg warm was (loan maak) en ik verstond haar! Het stelt geen klap voor, en toch is het kicken als je merkt dat je steeds meer woordjes, en soms zelfs korte zinnetjes gaat herkennen! We vinden het leuk om af en toe onbekende dingen te kopen op de markt en dan uit te proberen hoe het smaakt en via youtube kun je altijd wel een filmpje vinden over hoe je bepaalde groenten of fruit moet schoonmaken en bereiden. Zoals een dezer dagen grote verse bamboespruiten, heerlijk! De gefrituurde zijderupsen hebben we nog maar laten liggen, maar volgens de buurvrouw zijn ze lekker van smaak en lekker zacht van binnen! En we kochten een soort opgevouwen flensjes, die ter plekke gebakken worden en gevuld met een mix van bijvoorbeeld zoete mais en geraspte kokos. Heerlijk toetje!
We hebben ons ook al aangepast aan het dorpsritme. Men wordt hier om zes uur gewekt met muziekjes (we hebben besloten dat het om een soort van regionaal volksliedje zal gaan en er wordt altijd met een tranentrekkende smartlap afgesloten) en daartussenin een praatje van het dorpshoofd. Momenteel is het zo bloody hot overdag, dat het helemaal geen straf is om om zes uur op te staan en dan meteen een wandeling te maken met Tibbe. Het is dan prima uit te houden met een graad of vijfentwintig, maar tegen de tijd dat we weer thuis zijn loopt het al tegen de dertig. In de loop van de dag wordt het dan zo’n graad of veertig . We zijn zelf eigenlijk heel verbaasd over ’t feit dat we heel goed overweg kunnen met deze hitte. Het is echt flink zweten geblazen, maar eigenlijk valt het ons 100% mee. Moet wel gezegd worden dat we op die extreem hete dagen een groot deel van de dag boven in onze zit-slaapkamer verblijven waar we de airco op 27 graden hebben staan, heerlijk koel! Voordeel is ook dat je erg weinig was hebt. Je draagt überhaupt maar weinig kleren, en als je thuis bent kun je dat tot een minimum of tot nul reduceren. Zalig!
’s Ochtends wassen we het kleine spul op de hand, dat is een uurtje later weer droog, en het beddengoed geven we bij Noi af, die ervoor zorgt dat het mee naar de wasserij gaat. Voor een kleine anderhalve euro hebben we ons bed en de grote handdoeken weer schoon.
Gisteren ben ik met buurvrouw Nui mee geweest naar de voorbereiding van een crematie van een van de ouderen hier in het dorp, die eergisteren is overleden. Dat was een leuke en leerzame ervaring! Haast alle dorpsgenoten helpen mee om de familie van de overledene te ondersteunen en te ontlasten, die hoeven zelf helemaal niets te regelen. Begrafenisondernemers zijn hier volledig overbodig. De mannen bouwen luifels en overkappingen op, sjouwen met kookstellen en gasflessen en zakken vol groenten, vis, vlees en fruit en gaan vervolgens zitten kijken naar hoe de vrouwen gaan koken. Tientallen vrouwen zitten groenten te snijden, en er wordt in giga-pannen gewokt en gekookt. Er worden voor de crematie zo’n 200 mensen verwacht die allemaal moeten eten. Het lijkt wel een kippenhok, zo wordt er gekletst en gelachen, het is een ronduit gezellige bedoening.
Ik word allerhartelijkst ontvangen, iedereen kletst gewoon Thais tegen me en met gebarentaal wordt vlot duidelijk gemaakt waar ik mag gaan zitten en wat ik kan doen (gepofte knoflookteentjes van hun schilletje ontdoen en mini-auberginedingetjes ‘ontstelen’). Ik voel me zonder meer opgenomen in de groep vrouwen en heb eigenlijk weinig last van het feit dat ik geen enkele conversatie kan volgen. Het is gewoon leuk om deel uit te maken van dit dorpsgebeuren, te luisteren naar het gekwebbel en gelach en gewoon lekker bezig te zijn. Ik realiseer me dat het zo z’n voordelen heeft om te taal niet te kunnen verstaan of spreken. Hou ik eindelijk eens mijn mond en kan ik heerlijk meditatief genieten van wat ik aan het doen ben en van het sfeertje om me heen. Ik vind het ook leuk om te luisteren naar het gekwebbel en te proberen woorden te verstaan. Ik heb het in elk geval wel al snel door als ik ‘over de tong ga’, want dan hoor ik dat ze het over de ‘farang’, (uitgesproken als ‘falang’) hebben, hetgeen zoveel betekent als ‘buitenlander’, of ‘blanke’. ‘Man farang’ zijn aardappels, misschien zijn wij blanken daar wel naar vernoemd…
En aardig deel van onze tijd wordt besteed aan onze huizen- en/of landjesjacht. Ik geloof werkelijk dat het deze omgeving zou kunnen worden waar we ons eigen plekje gaan vinden. De omgeving is hartstikke mooi. We maken regelmatig ritten in een straal van pakweg dertig kilometer rond Lampang, en we zijn al meer dan eens verrast door de schoonheid van de diverse landschappen. De ene keer zien we vooral rijstvelden en andere agrarische landschappen, dan weer is het heel bosrijk, of rijden we in prachtig groen heuvellandschap. Dat prachtig groen is een kwestie van mazzel, overigens, want normaal gesproken kan het in de hete tijd gortdroog zijn. In de afgelopen weken hebben we een keer of drie, vier een flinke tropische plensbui gehad, en dat is dan toch genoeg om alles mooi groen te houden.
Onderweg proberen we perceeltjes of huizen te spotten met een bord ’te koop’ erbij. Maar de meeste percelen en huizen krijgen we te zien omdat we worden getipt door buren, bekenden of wildvreemde dorpsgenoten die weer tips doorgeven aan onze buren. Inmiddels weet het hele dorp natuurlijk dat er nieuwe falang in het dorp zijn komen wonen, die een huisje zoeken of een plek om er een te bouwen. We krijgen steevast het advies om eerst een Thai te laten informeren naar de prijs omdat die anders omhoogschiet op het moment dat men weet dat de belangstellenden falang zijn.
Tot nu toe was er echter nog niets van onze gading, maar we proberen geduldig te zijn en gaan gewoon door. De twee plekjes die we wel leuk vonden, hier in het dorp Nang Lae, gaan het niet worden. Het ene huis is wel te huur, maar niet te koop, en het andere is onlangs al verkocht, maar komt mogelijk opnieuw in de verkoop, omdat de nieuwe eigenaar zijn hypotheek maar moeilijk af schijnt te kunnen lossen. We zullen zien. Vanochtend zijn we met de buuv nog naar een lap grond wezen kijken, maar dat bleek om een kaal rijstveld te gaan dat eerst nog opgehoogd moet worden voordat je er überhaupt iets op kunt bouwen. Gaan we niet doen. Maarrrrrr…. toen we vanmiddag naar Noi gingen met de was en de huur vertelde ze dat zij ook weer had gehoord van mensen die grond te koop hadden, en morgen gaan we daar met haar naar kijken. Zo blijven we in elk geval lekker bezig….. we houden jullie op de hoogte!
Leuk geschreven Mieke.
Hebben jullie er al bij stil gestaan wat de regels en mogelijkheden in Thailand zijn ten aanzien van grond of een huis kopen? Aan te raden om je daar in te verdiepen voor als het zo ver is.
Wens jullie succes met de speurtochten.
NicoB
Haha, ja hoor Nico, no worries! 😉
”Het ene huis is niet te koop, maar wel te huur”.
Ik zou het huren.
Kun je later altijd nog zien wat je gaat doen.
Als buitenlander kun je alleen land ”kopen” via een lease constructie of een company.
Dat heeft flink wat ”haken en ogen”en bij huur kun je snel weer weg, als er toch iets tegenvalt.
(bijvoorbeeld een honden creche of discotheek naast de deur ) 🙂
Land en huis kopen voor privegebruik via een company is illegaal.Wanneer men daarop betrapt word, word de koopakte ongeldig verklaard. U bent dan niet alleen uw eigendom, maar ook uw centen kwijt.
Pikant detail is, dat de aangever van dit feit , 10% van de geveilde waarde krijgt. Ook met leasing van gronden moet men zeer voorzichrig zijn.
In feite is het niet verstandig om als buitenlands koppen real estate te kopen in Thailand. Huren is een veel betere, en in de long run zelfs goedkopere oplossing. Wat weinige buitenlanders beseffen is, dat in Thailand alleen de grond waarde heeftt. Een Thai heeft alleen interresse in de gromn, niet in het huis.
En zoals aangehaald, in Thailand is het nogal eens zo, dat de woon en leefomgeving dusdanig kan veranderen, dat men wil verhuizen. Maar met een aangekochte woning word dat schier onmogelijk.
Dat was een optie geweest als we er zo in hadden gekund, maar er moet een en ander aan gebeuren en dat gaan we niet doen als het een huurhuis is.
loe, zeer goede raad. Bij huren zit je nergens aan vast, ook het onderhoud van het huis niet. Lekkend dak bv en verhuurder wil niet repareren? Inpakken en wegwezen.
Hallo Mieke & Francois, ook nu weer met plezier je verhaal gelezen. Ja ja we kijken weer uit naar het vervolg. Zoals mijn eerder bericht schiet het voor ons ook nu op nog 6 maanden. Yes 🙂 ik weet niet wat jullie budget is maar wij hebben laten bouwen in Mae-Rim erg mooi gebied, misschien is het ook iets voor jullie ?? Je kunt iets meer zien als je op Facebook in tikt Baan Chom Thung . Indien geïnteresseerd stel gerust vragen. Mvg Gerard en Rebecca.
Hoi Rebecca en Gerard,
Die zes maanden zijn zó om! Heerlijk én spannend hè, die voorbereidingstijd?! Baan Chom Thung, is dat niet het project van Marc Vermeulen? We hebben hem kortgeleden ontmoet. Inderdaad een erg mooie omgeving, vrienden van ons wonen er ook in de buurt…. Geniet van deze afscheidsfase en nog veel plezier met de voorbereidingen! Wie weet ontmoeten we elkaar tzt!
Hallo Mieke,
Erg leuk je reactie terug !
Inderdaad het project is van Marc Vermeulen ik moet zeggen we zijn erg tevreden hoor.
Hij helpt je met alles en het belangrijkste heel betrouwbaar !
Zou inderdaad leuk zijn als we tzt kennis kunnen maken in het beloofde land. 555
Groets Gerard
Mieke, wat heerlijk geschreven, je neemt ons bij hand mee langs alle ontdekkingen en ervaringen. Fantastisch hoe jij andere gewoonten en voedingsmiddelen wenst te ontdekken, deze slechts als anders benoemd en niet als vreemd, belachelijk, gek of vies. Nee, heerlijk die open blik, met deze optimistische en positieve houding kun je alleen maar gelukkig zijn. Verwacht dat jullie zeker ook wel een keer tegenslag zullen ervaren, hoe louterend zal het voor velen zijn, te lezen hoe jullie daar mee om zullen gaan. Niet klagen, accepteren, initiatief nemen en aanpakken, dat zijn dé eigenschappen voor een duurzaam Happy Life. Hoop nog vele inspirerende blogs van je/jullie te mogen lezen. Gr. Paul
Allemaal heel herkenbaar en leuk geschreven. Hou er wel rekening mee dat die “behulpzame mensen” bij een grote(re) transacties (huis, auto, bromfiets, enz …) een commissieloon verlangen/ontvangen. Meestal wordt dat gedeeld tussen een rits mensen: bvb. de eerste informant, de tweede informant, jouw begeleider, de contactpersoon tussen jou en je begeleider, enz …
Velen pikken een graantje mee.
Wij vinden dat best OK als dat binnen de perken van de redelijkheid blijft inzake extra “commissieloon” (meerkost) en als daar goede tips en services tegenover staan.
Zo kocht mijn Thaise vrouw een huis na een tip van een dame van een naburige coffeeshop. Er werd afgesproken dat de tipgeefster 2000 bath zou krijgen indien het tot een effectieve verkoop zou komen.
Op het einde van de prijsonderhandeling met de verkoper vroeg die plots 100.000 bath extra commissieloon voor de “informant, bemiddelaar en begeleider”. We waren daarover verbaasd en vroegen wie die persoon dan wel was. Het bleek om een vrouw te gaan die daar ook in de buurt woonde. We hadden die vrouw één keer gezien. Toen we het pand de eerste keer gingen bezichtigen stond zij op straat naar ons te kijken.
We zeiden dat we die vrouw niet kenden en hebben gewijgerd dat commissieloon van 100.000 bath te betalen. De verkoopster heeft dat geaccepteerd. De verkoop ging door zonder het gevraagde commissieloon. De échte tipgeefster van de coffeeshop hebben we de afgesproken 2000 bath betaald.
Achteraf kwamen we er via de verkoper achter dat de buurvrouw die zich onterecht als “informant, bemiddelaar en begeleider” aangemeld had, in slechte financiële papieren zat ingevolge een echtscheiding. Ze dreigde zowat alles te verliezen, hetgeen later ook geschiedde.
Toen ze mijn vrouw met deze farrang het huis zag bezichtigen kwam ze op het idee haar precaire finaciële situatie te verbeteren door zich stiekem bij de verkoper.aan te melden als onze contactpersoon.
3% bemiddelingskosten is heel normaal in Thailand.
Helaas blijkt de verkoper vaak niet de eigenaar te zijn, maar een tussenpersoon of een tussenpersoon
van een tussenpersoon. Daar kunnen behoorlijke problemen en ruzies door ontstaan.
Ik herken het verhaal van Mark heel goed.
Over de afkomst en betekenis van het woord ”farang” lopen de meningen zeer uiteen.
Ik heb er verschillende verklaringen over gelezen, waaronder ”Francais”, maar de ”geleerden”
zijn het er niet over eens. 🙂
loe, toch wel zo. De Thai spreekt Frankrijk uit als Farangsee,komt van Francais wat moeilijk uit te spreken is voor een Thai, ziedaar.
Leuk verhaal.
Bedoel je met waterspinazie soms waterkers?
Kleine blaadjes op een langere steel.
Ik geniet van je verhalen. Leuk geschreven, met een positieve houding met betrekking wat je allemaal als nieuw in Thailand tegen komt. En je hebt ook een hele prettige schrijfstijl. Ik hoop nog veel verhalen van jouw hand te mogen lezen.
Mijn vrouw heeft haar huis te koop in de provincie Lampang, in een dorp aan de snelweg. Ongeveer 60 km vanaf Lampang. Ze heeft indertijd het oude huis van haar overleden ouders af laten breken en er een nieuw huis laten bouwen. Daar ze in Bangkok werkte en nu op Samui, en haar broer die in het huis woonde is overleden staat het leeg. Ik kan als je wil wel wat foto’s sturen en wat meer informatie. Mijn email adres is [email protected]
Dank voor je aanbod, maar we hebben inmiddels een stukje land bij Hang Chat waar we gaan bouwen. (Om degenen die zich nu meteen zorgen maken gerust te stellen: we hebben dat niet gekocht. We weten dat een farang geen land kan bezitten ;-))
Het is in elk geval niet hetzelfde als de Nederlandse waterkers. Pak bung ziet er anders uit: http://www.google.co.th/search?q=ผักบุ้ง&oq=ผักบุ้ง&aqs=chrome..69i57.6027j0j4&client=tablet-android-samsung&sourceid=chrome-mobile&ie=UTF-8
Ik zou nooit kopen maar altijd huren in Thailand. Wat vandaag idilisch lijkt kan morgen je grootste nachtmerrie worden. Je weet nooit wie er naast je komt wonen want dat verandert daar nogal snel. En die nieuwe toekomstige buurman die krijg je echt niks aangeleerd en zal overal schijt aan hebben. Er zijn genoeg expats die hierover verhalen hebben verteld ook hier op Thailandblog.
We zijn ons terdege bewust van de voor- en nadelen van kopen t.o.v. huren, en iedereen zal natuurlijk zijn eigen afwegingen moeten maken. Wij kiezen bewust voor kopen of zelf bouwen omdat we nogal eigenzinnige ideeën hebben mbt hoe we willen wonen, en ik denk dat een huurbaas niet blij zou zijn met onze ‘aanpassingen’ aan een huurhuis. De cartbanen, discotheken en karaoke-bars next door… tja, we willen er gewoon geen beren-op-de-weg van maken, maar uitgaande van het soort van woonomgeving waar we willen neerstrijken is de kans misschien iets minder groot dan in bijvoorbeeld grotere plaatsen of toeristische gebieden. Is het feitelijk niet zo dat verreweg de meeste falang gewoon een woonplekje hebben zonder de zo gevreesde buren….?
Ik heb vanaf het begin dat ik hier was, inmiddels 9 jaar altijd gekozen voor kopen. Eerst een condominium, dit hebben we later kunnen aanpassen doordat het koop was. Één slaapkamer maar twee badkamers, we hebben één badkamer bij de woonkamer getrokken. Na 7 jaar leuk verkocht dus eigenlijk gratis gewoond. Daarna een huis in aanbouw gekocht, ook hier weer de nodige aanpassingen. Van twee slaapkamers de woonkamer gemaakt, van twee badkamers één badkamer gemaakt en van de l vormige woonkamer de keuken en een slaapkamer. Dat zal met een huurwoning nooit kunnen. We willen naar onze zin wonen en dat zal het in iedergeval voor ons met een huurhuis niet lukken. Ik ken inmiddels toch aardig wat mensen in Thailand maar van overlast van buren heb ik nog niet gehoord. Dit speelt eerder bij kort huurders, het is toch hun huis niet en als ze eruit geknikkerd worden maakt het ook niets uit. Ik heb zowel de koop als verkoop zelf geregeld zonder lawyer en real estate agent. Gewoon goed je huiswerk doen en niet afgaan op de adviesen van mensen die alles van horen zeggen hebben. Mijn ex buurman in de condo is een real estate agent en die had nog nooit van een usufruct gehoord, en die moet je dan advies geven. Maar bij jullie gaat het vast wel lukken.
Leuk geschreven. U bevindt zich nog in de wittebruidsweken v.w.b.uw verhuizing naar LOS,leuk.
Voor de Thai zult u altijd en eeuwig een farang blijven en nooit worden gezien als 1 van hun. Door het respect zult u er weinig van merken. Roddelen (jekjek) is een flink onderdeel van de cultuur.
Ach,u gaat het allemaal beleven. Neem de waarschuwingen hierboven van harte en veel plezier en levensgeluk.
Ach Björn, wat een droeve toon in je reactie. Mag ik aannemen dat die gebaseerd is op je eigen ervaringen? Ik denk dat die ervaringen vaak afhangen van en samenhangen met je eigen benadering, denkwijze, verwachting en houding. Ik ga er gewoon van uit dat ik altijd farang zal blijven, en dat ik in een woongemeenschap of dorp misschien een van hen zal worden, als ik daar zelf voor opensta, maar nooit zal worden zoals hen, of hetzelfde als hen. En dat vind ik prima. Waarom zou ik het anders willen? Het geeft toch helemaal niet dat je je anders voelt en gedraagt op basis van je culturele achtergrond? En datzelfde geldt voor de ander. Waarom niet gewoon de verschillen accepteren en bedenken dat we in wezen gewoon allemaal wereldburgers zijn met dezelfde verlangens en wensen, maar met verschillende manieren om daarmee om te gaan? Het leren kennen van alles wat hier anders is is voor ons een deel van de fun van het hier wonen, en daarin zijn we graag en vanzelfsprekend bereid om ook de minder leuke kanten onder ogen te zien. Want die zien we echt wel. Maar we hebben altijd de overtuiging gekoesterd dat Thailand niet beter of slechter is dan Nederland, en we zijn hier niet naar toe gekomen om gelukkig te worden, dat waren we in Nederland ook al. Maar ik ga me niet opwinden over de Thaise roddel, dat deed ik over de Nederlandse ook al niet, en die doen naar mijn mening niet voor elkaar onder… Wat ik daar zelf aan kan doen is in elk geval de intentie hebben geen aanleiding tot negatieve roddel te geven, en daarin hebben we als nieuwkomers in een andere cultuur uiteraard nog wel wat te leren. Soit.
Och Björn, wat een cynische reactie. Richt je blik naar buiten, stel je open, accepteer de omgeving waarin je verkiest te verblijven. Nee, een Farang wordt nooit een Thai, is dat erg? Het gaat om acceptatie over en weer, dit is wat François en Mieke uitdragen en ontvangen. Respect voor cultuur en gewoonten, meedoen en je eigen maken wat past. Natuurlijk blijven er altijd dingen die je niet zullen bekoren, is dat erg? Helemaal niet, deze blonde Hollandse kaaskop eet geen kaas, geen Hollander die daar een probleem van maakt. Zo ook de Thai, deze zal jou nooit veroordelen over zaken waar je de zijlijn verkiest, maar hen de ruimte geeft aan invulling zoals gebruikelijk. Geniet van de verschillen, dat is het genoegen van het leven in Thailand of enig ander buitenland. Roddel en achterklap heb je overal, sta er boven, doe er niet aan mee en al snel zul je niet langer het onderwerp zijn. Uit eigen ervaring weet ik dat meedoen sterk wordt gewaardeed, gestuntel en fouten worden je echt vergeven. Aansluiting zoeken geeft meer voldoening dan je zelf buiten sluiten.