De tuinman en de dood
(Petra Nowack / Shutterstock.com)
Natuurlijk lees ik alle verhalen en berichten over die duizenden mensen, ook Nederlanders, die in het buitenland gestrand zijn en naar huis willen.
Toen ik vanmorgen daarover een bericht las van de voorlopig laatste vlucht van Singapore naar Bangkok waarin een Thai zei: “Als ik moet sterven, dan wel in mijn eigen land” moest ik onwillekeurig denken aan een oud Nederlands gedicht De tuinman en de Dood. Dat ging zo:
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: ‘Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!’ –
Van middag – lang reeds was hij heengespoed –
Heb ik in ’t cederpark de Dood ontmoet.
‘Waarom,’ zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
‘Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?’
Glimlachend antwoordt hij: ‘Geen dreiging was ’t,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen ‘k ’s morgens hier nog stil aan ’t werk zag staan,
Die ‘k ’s avonds halen moest in Ispahaan.’
Toevallig, Gringo, heb ik dit gedicht – dat ik al langere tijd op m’n iPad heb staan – de laatste weken ook al een paar keer herlezen. Aanleiding natuurlijk de huidige situatie, de twijfel over het wèl of niet terug moeten gaan naar NL. Dankje voor het plaatsen!
Nog ter aanvulling: het gedicht is van de hand van Pieter Nicolaas van Eyck (1887 – 1954). Hij publiceerde het in 1926.
Oorspronkelijk is het een Perzisch gedicht.
Dit werd bewerkt door Cocteau en 3 jaar later geplagieerd door van Eyck.
De SLAA (Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam) heeft daar indertijd ruime aandacht aan geschonken.
Prachtig gedicht dat me terug doet denken aan mijn studententijd … in een vorige eeuw.
Dit gedicht leerden wij ook in België in het zesde leer jaar,dus 12 jaar oud.Kende het nog voor ongeveer 60%.
Bedankt voor de mooie herinnering
Voor de liefhebber nog een variant op dit gedicht.
Een Friese stempelaar
Vanmorg ijlt een rijder, wit van schrik,
Mijn hokje in: ‘Mijnheer, één ogenblik!
Ginds op de trekvaart gleed ik nog zo mooi.
Toen keek ik onder mij: daar was de Dooi.
Ik schrok en haastte mij naar de andere kant,
Daar kluunde ik een tijdje door het zand.
Geef mij uw stempel, een stuk touw en ook een priem,
Voor de avond nog bereik ik Bartlehiem!’ –
Vanmiddag (lang reeds was hij heen gespoed)
Heb ik in ’t stempelhok de Dooi ontmoet.
‘Waarom’, zo vraag ik, wijl het water stijgt,
‘Hebt gij vanmorgen reeds de tocht bedreigd?’
Glimlachend antwoordt hij: ‘Geen bedreiging was ’t,
Waarvoor uw rijder vlood. Ik was verrast,
Toen ik vanmorgen in uw hokje heb gezien
Die ik des avonds halen moest in Bartlehiem.’
De Tuinman en de Dood kende ik ook.
Maar wat een verrassing om de Friese variant te lezen.
Prachtig.
Dankjewel.
mensen die lang stil staan bij de dood , hebben angst voor het leven
Herinner je gisteren
droom van morgen
maar leef vandaag!