Chiang Rai en fietsen….. (9)

Een schaduwrijk laantje in een herbebossingsgebied bij Mae Chan.

‘Time flies when you are having fun’: de waarheid van dat gezegde dringt weer eens tot me door wanneer ik zie dat het al weer ruim 9 weken geleden is dat ik de vorige aflevering van deze serie schreef.

M’n fietscomputertje geeft aan dat ik inmiddels weer een dikke 3000 km verder ben, en m’n lijf èn geest vertellen me dat ik bij die fysieke inspanningen wèl vaar. Het helpt natuurlijk als je het niet als corvee, als een ‘moeten’, beschouwt maar het doet omdat je er (nog steeds) geweldig veel plezier in hebt.

Dat plezier is natuurlijk belangrijk, en al helemaal nu we dagelijks overspoeld worden met Covid-nieuws dat in het algemeen weinig vrolijk is. Je kunt helaas vrijwel niet om dat onderwerp heen, zo merkte ik ook bij het schrijven van dit stukje.

Sinds de vorige aflevering hebben we hier in Chiang Rai, net als in heel veel andere provincies, weer een verscherping van de corona-maatregelen gezien, maar tot nu toe raken die mij persoonlijk maar beperkt. Het mondkapje is nu verplicht, maar aan het dragen daarvan buiten het fietsen om was ik al gewend. Nu doe ik het bij boodschappenritjes hier in de stad ook op, maar bij grotere inspanningen is het een probleem dat je met de gebruikelijke kapjes gewoon niet voldoende lucht krijgt. Ik heb geen officiële teksten gezien, maar ik las in een recent artikel op thethaiger.com dat activiteiten als ‘eating, drinking and exercising’ zijn uitgezonderd van de draagplicht. Wèl altijd eentje in de rugzak uiteraard, want anders kom ik die 7-Eleven niet in als ik onderweg m’n energie- en vochtvoorraden moet aanvullen.

Ondanks het regenseizoen nog weinig water in dit bergbeekje nabij de Lang Nae waterval.

Overigens schat ik het risico tijdens het solo-fietsen besmet te worden, c.q. een ander te besmetten, in op nihil. Zou ik in een grote groep fietsen waarbij het snot van je voorrijders je soms letterlijk om de oren vliegt, dan ligt dat misschien anders, maar in die situatie begeef ik me sowieso niet – ik heb daar ronduit een hekel aan.

Voorlopig mag ik dus niet klagen, ik ga er van uit – ja, ik ben een optimist – dat m’n immuunsysteem prima in orde is en ik voldoende weerstand heb opgebouwd om een eventuele besmetting te lijf te gaan.

Volgende maand ga ik, na een half jaar Thailand, voor een paar maanden terug naar Nederland en zal ik toch daar ook de Covid vaccinatie(s) halen. Voornamelijk met het oog op de eerstvolgende terugreis naar Thailand en in de hoop dat die daardoor eenvoudiger wordt.   ‘Hoop’: inderdaad, want zekerheden zijn er op dit gebied niet. De situatie – met name het beleid van de Thaise overheid – verandert nu eenmaal dagelijks en het is absoluut  onvoorspelbaar hoe e.e.a. er over enige maanden uitziet. Overigens bleek de Nederlandse website voor de vaccinatieafspraken niet bereikbaar, hoogstwaarschijnlijk vanwege m’n locatie in het  buitenland. Als dat vermoeden juist is, is er toch een denkfoutje gemaakt, lijkt me……

Geen hutjes, maar een manier om rijststro te drogen. In het stroomgebied van de Mae Kham.

M’n terugreis, oorspronkelijk gepland voor 25 juni, is inmiddels een paar keer gewijzigd, maar staat nu definitief – v.z.v. momenteel iets ‘definitief’ kan zijn – op 10 juni. Ik vlieg met Lufthansa, via Frankfurt. Nadat de oorspronkelijke vlucht was vervallen en het voorgestelde alternatief me niet aan stond, besloot ik een paar weken eerder terug te keren, op de 12^e. Vertrek Bangkok 23.00, in Frankfurt om 05.40 en om 09.10 door naar Schiphol.

Geregeld, zou je denken, maar eerder deze week kreeg ik een mailtje dat die ochtendvlucht vanuit Frankfurt naar Amsterdam vervallen was, waardoor ik ruim 4 uur langer zou moeten wachten tot de middagvlucht. Daar had ik weinig trek in. Ik zag in de vliegschema’s dat wanneer ik 2 dagen eerder zou vertrekken, ik wèl die ochtendvlucht kon nemen. Ik nam weer contact op met Lufthansa en het werd direct geregeld. Prima klantenservice van de vestiging in Bangkok, en ik ben blij dat ik ook ditmaal weer rechtstreeks bij de luchtvaartmaatschappij had geboekt en niet van een tussenpersoon afhankelijk was.

Aan de voet van Doi Tung, de hoogste berg van de provincie, dit mooie meertje in Huai Khrai.

Terug naar het fietsen. Véél kilometers ‘gevreten’, intussen. De jaarlijks (in maart en april)- terugkerende luchtvervuiling was aanzienlijk minder dan vorig jaar en vormde daardoor nauwelijks een belemmering. De oplopende temperaturen maakten wel dat ik steeds vroeger op pad ging om ook tijdig weer terug op de basis te zijn. Als ik op tijd wakker ben vóór 06.30 op de fiets en dan liefst voor de middag terug, met tussen de 90 en 110 km (met een enkele uitschieter naar boven) in de bejaarde (en behaarde….) benen. Natuurlijk neem ik ook de tijd voor koffie onderweg, dat is voor mij deel van het plezier. Over die behaarde benen: veel wielersporters en vooral wielrenners scheren de benen. Ooit heb ik op het punt gestaan dat ook te doen, maar ik heb er van af gezien toen mijn toenmalige vriendin me waarschuwde dat als ik mijn benen zou gaan scheren, zij daarmee zou stoppen………

Het tempo kan van keer tot keer verschillen. De ene keer voelen de benen goed en hou je moeiteloos urenlang een stevig tempo vast, de andere keer – gelukkig minder vaak – voel ik al in de eerste kilometers (en zeker als ik dan al een klimmetje tegenkom) dat het wat meer moeite gaat kosten die dag. Soms, en dan maar héél even, denk ik dan aan niet verder gaan, om te keren en terug naar bed te gaan,  maar tot nu toe heb ik die ‘verleiding’ nog altijd kunnen weerstaan. Opgeven is geen optie! Uiteindelijk blijkt het dan vaak toch mee te vallen, hooguit ligt het tempo gemiddeld wat lager, maar dat is voor mij natuurlijk volstrekt onbelangrijk.

Inmiddels is het regenseizoen begonnen, hier in noordelijk Thailand. Het regent relatief zelden langdurig, maar ook de korte buien kunnen nogal heftig zijn, al dan niet vergezeld van donder en bliksem. Van dat laatste moet ik niks hebben op de fiets, maar onverhoopt – je zoekt het natuurlijk niet op –  een keertje nat worden is hier geen grote ramp. Het hemelwater is lauwwarm, je bent in een paar tellen doornat, maar natter dan dat kun je nu eenmaal niet worden…… Wanneer de zon weer gaat schijnen ben je ook binnen de kortste keren weer droog. Wel word je door het van de weg opspattende water ontzettend smerig  maar een wasje en een warme douche lossen ook dat ‘probleem’ op.

Nogmaals het meertje bij Huai Khrai.

Van pech ben ik de laatste maanden redelijk gevrijwaard gebleven. Die 2 lekke banden mogen eigenlijk geen naam hebben. Bij de laatste keer was het wel vervelend dat m’n pompje de geest bleek te hebben gegeven, waardoor ik m’n reservebandje niet opgepompt kreeg. Op m’n daarvoor bepaald niet ontworpen fietsschoenen moest ik daarom een paar kilometer lopen naar een auto- en motorwerkplaatsje om lucht in de band te kunnen krijgen. Dat lukte, maar de monteur blies ‘m in zijn enthousiasme veel te hard op;  ik zag de meter ongekende hoogtes aangeven en voor ik kon ingrijpen knalde de binnenband met een grote klap open, tot schrik en vervolgens grote hilariteit bij de omstanders. Moest ik uiteindelijk toch die lekgereden band plakken – onder het toeziend oog van een aantal Thais. De commentaren kon ik helaas – of misschien wel: gelukkig – niet verstaan……

Maar goed: nog een kleine vier weken en dan – hopelijk tijdelijk – terug naar Nederland. Eerlijk gezegd kijk ik daar nu ook echt naar uit, maar ik weet ook nu al dat ik na een paar maanden Nederland weer terug zal verlangen naar Thailand en alles wat daarmee samenhangt.

Benieuwd wat de toekomst brengen zal……

Intussen fiets ik natuurlijk gewoon verder door dit leven – en al plaatjes makend ook door deze mooie Thaise provincie!

Vroeg fietsen betekent vroeg opstaan en dan ziet het er soms zó uit………