Chiang Rai en fietsen..…..(6)

Een verlaten weg tussen het groen bij Tha Sut, 20 km noordelijk van Chiang Rai. Een mooi gebied om de kilometerhonger te stillen…..

Ik heb honger! Wanneer ik dat als kort na de 2e wereldoorlog geboren kind durfde te zeggen kreeg ik van mijn ouders meestal als reactie: ‘jij hèbt géén honger! In de oorlog hadden we honger, jij hebt hooguit trek!’

En toch heb ik honger! Kilometerhonger, om wat preciezer te zijn. Ik weet het, het is een vreemde vorm; eentje waar je gewoon aan toe kunt geven zonder je zorgen over overgewicht te hoeven maken. Ik heb er al m’n hele leven ‘last’ van en het ziet er niet naar uit dat ik die honger nog ga kwijtraken – en dat wil ik ook niet!

Hoe die honger zich uit? Dat laat zich lastig volledig beschrijven. Het Duitse woord  ‘Fernweh’ – inderdaad: het tegenovergestelde van ‘Heimweh’ – geeft het waarschijnlijk nog het beste weer: het verlangen naar de verte. Op pad willen, liefst naar nog niet verkende verten maar als die onbereikbaar zijn mag het ook een verdieping van de kennismaking met al eerder verkende verten zijn. Nu is in mijn geval meestal de weg naar die verte het eigenlijke doel; voor mij is de reis vaak belangrijker dan de bestemming.

Die ‘Fernweh’, die hang naar de verte, uitte zich ook in mijn beroepsleven in de doorlopende nieuwsgierigheid naar wat er achter de horizon lag, zowel in letterlijke als ook figuurlijke zin. Dat heeft me geweldige persoonlijke en professionele ervaringen opgeleverd waar ik met veel voldoening op terugkijk, maar ook nogal eens klamme handjes wanneer ik weer eens spontaan ‘ja, dat doe ik’ had gezegd en ik me onderweg in het vliegtuig naar dat nog onbekende land achter de horizon zat af te vragen waar ik in vredesnaam nu weer aan begonnen was…….

Onderweg naar Mae Suai, nabij Chom Mok Kaeo, Mae Lao district.

Terug naar ‘kilometerhonger’. Nu voornamelijk gestild door op m’n fiets te stappen en gretig kilometer na kilometer naar binnen te werken. Tot een aantal jaren geleden ook op de motorfiets. In Nederland dan, want hier in Thailand heb ik (nog) geen meter op een motorfiets gereden. Regelmatig stapte ik vroeg in de morgen op de motor, meestal zonder vooropgezet doel, sterker nog: bij het wegrijden wist ik vaak nog niet of ik aan het eind van de straat linksaf of rechtsaf zou slaan. Menigmaal reed ik aan het eind van de dag met 700 – 800 km méér op de teller die straat weer in, na omzwervingen die me, bij voorbeeld, vanuit de Randstad via Limburg naar de Eifel voerden, om vervolgens via Luxemburg en België de cirkel rond te maken.

Rijden om het rijden, en dat is precies wat ik vanuit Chiang Rai nu met de fiets doe. Dat ik daarvan geweldig geniet is geen geheim;  ik heb dat plezier al vaker op dit blog met u gedeeld. Tegelijkertijd is dat één van de redenen waarom ik hier nog geen motorfiets heb gekocht: ik vrees dat dat ten koste gaat van de fietskilometers die me zoveel plezier en voldoening geven. Met de motor zou natuurlijk wel m’n actieradius een stuk groter worden, dat besef ik ook wel. Nu is dat een cirkel – met de stad Chiang Rai als middelpunt – met een straal van hooguit 65 – 70 km, zodat m’n allerlangste dagretourtjes op de dagen waarop qua omstandigheden en fysieke conditie alles meezit, en ik – heel belangrijk – daar ook werkelijk zin in heb, niet boven de 140 km uitkomen.

In de ruim 4 weken dat ik nu terug ben in Chiang Rai heb ik alweer bijna 1300 km bij elkaar gefietst, dus met de conditie is het na de quarantaineperiode en de daaraan voorafgaande beperkingen door de weersomstandigheden in Nederland weer helemaal goed gekomen.

De temperaturen zijn aangenaam in deze tijd van het jaar. In de vroege morgen nog heerlijk koel, op dit moment een graad of 15, maar de 20 graden wordt al snel gepasseerd en in de middag wordt het dan zomaar weer 26 – 28 of zelfs al 30 graden.

Halverwege januari hadden we hier –  en ook in andere gebieden in Thailand – plotseling een paar echt koude dagen, met een snijdende wind uit het noordoosten. Goed dat ik op het laatste moment nog een thermoshirtje en een lange fietsbroek in de koffer had gegooid, want die had ik ècht nodig…….. Ik had natuurlijk ook een dekbed om me heen kunnen slaan zoals ik al een keer onderweg heb gezien bij een kennelijk kouwelijke Thai op z’n Honda Wave, maar dat leek me toch wat lastig trappen…..

Het restaurant van het Charin Garden Resort aan de Mae Lao.

Afstanden zeggen natuurlijk niet alles. Dezelfde afstand op een vlak traject, of in heuvel- of bergachtig gebied: dat maakt nogal verschil. Zo fietste ik onlangs naar het Charin Garden Resort, aan weg 118 in het Mae Suai district. Heen en terug langs de kortste – maar de minst gemakkelijke – weg maar een kleine 80 km, maar ruim 50 daarvan ben je aan het klimmen en dalen, de wegen golven op en neer met af en toe een flink in de oude kuiten bijtende helling.

Wat lekkers bij de koffie – fiets-energie voor de terugweg – is hier geen probleem.

Na afloop was de voldoening groot, maar een dag later had ik nog steeds pijn in de benen. Waarom ik er dan toch heen fiets? Nou, allereerst de uitdaging van de route, maar daarnaast: de ligging aan een riviertje – de Mae Lao –  is fraai, je zit daar heerlijk, en de koffie met gebak alleen al is de inspanning waard. Een paar dagen later er nog eens met partner en haar dochter naartoe gereden, ditmaal met de auto, voor een lange luie zondagslunch; ook dat was genieten!

Lunch bij Charin Garden Resort.

Gelukkig kun je vanuit Chiang Rai ook langere ritten maken zonder hellingen van betekenis tegen te komen. De weg naar Mae Sai bij voorbeeld, aan de grens met Myanmar, is over de volledige afstand zo goed als vlak. Ook naar het historische Chiang Saen, aan de Mekong, kun je een route kiezen die grotendeels vlak is. In beide rond de 65 km van Chiang Rai verwijderde plaatsen ben ik de voorbije weken nog niet geweest, maar ik ga er niet te lang mee wachten. Niet alleen gaan de temperaturen de komende tijd weer oplopen, maar is ook de luchtkwaliteit een factor. Op dit moment is het nog goed te doen maar je hoeft geen glazen bol te hebben om aan te zien komen dat deze in de komende maanden, net als in voorgaande jaren, slechter wordt. Helaas is dat de realiteit…..

Dat betekent overigens niet dat ik ga stilzitten, maar wel dat ik daar bij de mate van fysieke inspanning rekening mee houd. Je moet immers die kilometerhonger wèl blijven stillen, natuurlijk. Rust roest!