De tsunami 2004 in Thailand

Door Gringo
Geplaatst in Achtergrond
Tags: ,
25 december 2016

Velen van ons zullen zich 26 december 2004 herinneren toen een tsunami met verwoestende kracht Thailand en omringende landen trof. Alleen in Thailand waren meer dan 5000 slachtoffers te betreuren, terwijl een zelfde aantal als vermist werd opgegeven.

Onder de zekere slachtoffers, die vooral vielen in de provincies Panggna, Krabi en Phuket, waren 36 Nederlanders en 10 Belgen.

Van de vermisten zal een groot aantal door de zee verzwolgen zijn, maar ook een deel er van is wel geborgen, waarvan de identiteit nader moest worden vastgesteld. Nu, 12 jaar later, zijn de autoriteiten nog steeds bezig de identiteit van slachtoffers vast te stellen, zo mogelijk door middel van DNA testen.

Op de begraafplaats in Panggna wordt nog voortdurend gewerkt aan de identificatie van slachtoffers. Daarbij is uiteraard de hulp van familieleden noodzakelijk om via DNA testen de identificatie te kunnen voltooien. In Panggna liggen nog ruim 400 stoffelijke resten van mensen begraven, die door niemand worden geclaimd.

Laten we in deze dagen van december ook de families in gedachten houden, waarvoor Kerst nooit meer een vreugdevolle periode zal zijn.

Bron: deels Tharath/Thavisa

4 reacties op “De tsunami 2004 in Thailand”

  1. Jaap van loenen zegt op

    Op 26 december 2004 was mijn gezin ook betrokken bij de Tsunami in Khao Lak in Thailand. Elk jaar komen wij in deze plaats terug om de verschillende herdenkingen bij te wonen en stil te staan bij de vreselijke gebeurtenis van destijds.
    Ook dit jaar doen we dat maar zijn vorige week ook naar de begraafplaats geweest in Ban Bang Maruan. Dat is waarschijnlijk de plaats waar dit artikel over gaat. Deze plaats ligt, komende vanuit Phuket enkele kilometers voor Takuapa. Aan de rechterkant bevindt zich een kleine weg die naar de begraafplaats leidt waar ca. 385 niet geïdentificeerde slachtoffers begraven zijn.
    Om de begraafplaats is een muur gebouwd. De ingang staat open, het wachthuisje, waar in het verleden waarschijnlijk een bewaker heeft gezeten, is verlaten. De plaats zelf geeft een onverzorgde en desolate indruk. Er staat vermeld dat schoolkinderen het onderhoud verzorgen. Dit is de laatste jaren niet meer gebeurd. De vlaggenstokken, waar in het verleden de vlaggen halfstok hebben gehangen, staan er verloren bij. Het onkruid omarmt alle anonieme graven. Bij het aanschouwen van dit geheel vraag ik me zelf af of hier wellicht ook mensen liggen die ik zelf nabij Bang Niang met respect geborgen heb. Ook de gebouwen aan het einde van de begraafplaats zijn niet meer in gebruik en geven een verwaarloosde indruk. Hier en daar staan deuren open en kan men naar binnen gaan waar nog een paar foto’s hangen van de ramp en de berging van de slachtoffers. Ook de aangrenzende gebouwen zijn niet meer in gebruik, sterker nog, alles dat gesloopt kon worden is uit de gebouwen gesloopt. Enkele ruimten hebben in het verval ook dienst gedaan als openbaar toilet.
    Ik schrijf deze reactie dan ook omdat ik niet begrijp hoe het mogelijk is dat de Thais veel respect opbrengen bij het overlijden van hun geliefden, het respect voor deze slachtoffers niet of nauwelijks te bespeuren is.
    Jaap van Loenen
    25 december 2016

    • Fransamsterdam zegt op

      Tsja, weet u uit uw hoofd waar het monument voor de slachtoffers van de watersnoodramp in 1953 staat? Hoeveel bezoekers trekt dat per jaar?
      Al die herdenkingen, stille tochten, live-uitzendingen van het overbrengen van gevulde kisten, kringgesprekken en herdenkingshoekjes op scholen, monumenten en condoleanceregisters, het is iets van de laatste twintig jaar.
      De Thai zijn wat dat betreft net zo nuchter als de Nederlanders vroeger.
      Toen er op Tenerife wat gebeurde werd daar bij ons op school niet over gesproken, behalve door de rector die zich in zijn kersttoespraak aan het eind van het jaar op de borst sloeg omdat hij één van de kinderen van een grote familie waarvan alleen één meisje bij ons op school zat, toch maar het leven had gered door haar geen toestemming te geven om twee dagen te verzuimen teneinde met de rest van de familie mee te kunnen reizen.
      Ik was in 2008 in Phuket en als ik niet had geweten wat er gebeurd was had ik het nooit geweten. Afgezien van het feit dat er in de 7-elevens een bakje stond om in te doneren voor de nabestaanden. Wat ik natuurlijk niet deed want ik wist heel goed dat die donaties in eigen zak werden gestoken. Nee, mij tillen ze niet.

  2. bob zegt op

    Ik zat aan het strand in Jomtien toen de eerste berichten kwamen. Het gekke was dat ik die via Nederland kreeg. Men informeerde of ik nog leefde. Het maakte op mij een opmerkelijke indruk daar ik net aan mijn (voetbal) knietje was geopereerd de dag ervoor. Ik had het vermoeden dat men mij daarom dit vroeg. Ook in Nederland wist men nog niet de exacte plaats van deze vreselijke gebeurtenis. Ik haastte mij huiswaarts om de TV aan te zetten en het commentaar te horen. Ik herinner mij nog heel goed dat men er vanuit de overheid en het Thaise meteorologische instituut nogal ontkennend over berichtte. Er zouden geen, herhaal geen, slachtoffers in Thailand zijn. Hoe anders dit was werd pas de latere dagen bekend gemaakt. Maar als je beelden zag dan vermoedde je wel anders. Echter de Thais werden lang in het ongewis gelaten. Helaas.

  3. Bert Schimmel zegt op

    Bij die tsunami is ook een kleinzoon van de onlangs overleden Thaise Koning omgekomen. Hij was de helft van een tweeling van zijn oudste dochter.


Laat een reactie achter

Thailandblog.nl gebruikt cookies

Dankzij cookies werkt onze website het beste. Zo kunnen we je instellingen onthouden, jou een persoonlijk aanbod doen en help je ons de kwaliteit van de website te verbeteren. Lees meer

Ja, ik wil een goede website