Is Prayut op de vingers getikt?
Zijn er veranderingen op til in Thailand? Zelf ben ik niet goed ingevoerd in de Thaise politiek en zijn mijn voornaamste bronnen van informatie, Thailandblog en Bangkok Post, dus de vraag kan ik zelf niet beantwoorden. Maar in de afgelopen maanden is er toch wel wat gebeurd waar ik met enige verbazing kennis van heb genomen.
Zoete wraak voor de Chocolate Man
Men had Leo, een Amsterdamse Surinamer, verteld dat Thais erg racistisch kunnen zijn en hij maakte zich daar wat zorgen over want hij was zwart. Tijdens zijn eerste bezoek aan Thailand vond hij Bangkok een teleurstelling. Hij vond het een smerige stad met veel verkeer, luchtvervuiling en de Thaise dames keken niet naar hem om.
Mannen zijn bofkonten
Zeg nou eens eerlijk jullie mannen zijn echte bofkonten, of niet soms? Je zult maar als vrouw geboren zijn en maandelijks dat vervelend gedoe moeten meemaken. Of gewoon even in je eentje ergens aan een bar gaan zitten en je door mannen laten begluren. Mannen denken meteen dat ze je met een natte vinger kunnen lijmen en na het aanbieden van een drankje je wel kunnen versieren.
Bedenkingen bij een frisgroene muur…
De buitenmuur die de patio van de keuken scheidt is weer – ‘eindelijk’ zou Mevrouw Lung Jan zeggen – fris in de verf gezet. Flink geborsteld, volgens de regels van de kunst met vaste hand geplamuurd en vervolgens gladgeschuurd en hier en daar, waar nodig, afgeplakt.
Op een mooie Pinksterdag
Vanmorgen hoorde ik op de radio het ontroerende liedje van Annie M.G. Schmidt: “Op een mooie Pinksterdag”, gezongen door Leen Jongewaard en André van den Heuvel, op muziek van Harry Bannink. Verrek ja, vandaag is het Pinksteren, hoeveel mensen zouden daar de betekenis nog van kennen?
Pinksteren in Thailand
Nou, dit kan een kort stukje worden, want Pinksteren is in Thailand een onbekend begrip. Wordt er nog wat (commerciële) aandacht aan de christelijke feestdagen Kerstmis en Pasen gewijd, Pinksteren gaat in Thailand ongemerkt voorbij.
Goede oude tijd in Thailand
Die “goede oude tijd” is een bekende verzuchting, die soms niet opgaat. Als teruggekeken wordt, is de corona pandemie wereldwijd nog maar 5 maanden, vanaf eind januari, gaande.
Over Tenglish, Dunglish en ander steenkolen-Engels
Wij Nederlanders zijn er nogal van overtuigd dat wij uitstekend Engels spreken en lachen hard om het Tenglish van Thai. Echter het steenkolenengels, wat wij meestal spreken, is ook verre van correct. Met als exponent hiervan onze Louis van Gaal als lichtend voorbeeld.
Column: ‘Angst om dood te gaan, aan een normale griep….’
Doodgaan is niet leuk. Is eigenlijk nooit leuk. Het is misschien wel een van de meest prominente angsten die een mens met zich meedraagt. Daar denk ik ook zo over. Ik sta nog volop in het leven en ben zeker niet van plan om voortijdig, magere Hein te begroeten. Daar zouden de lezers, op sommige misschien na, ook niet blij mee zijn, want het zou tevens het einde van Thailandblog betekenen.
Twee virussen ontmoeten elkaar in Bangkok
Corona, een virus dat zweeft in de hitte van Bangkok, ziet een andersoortig virus dat ligt te rusten in de voortuin van een mooi huis. Dus zweeft hij erheen om hem te begroeten.
Een beetje prikkelbaar?
Je kunt er niet uit en zit te veel op elkanders lip en dat kan in kribbigheid tegenover elkaar ontaarden; zo lees ik. Na een week in quarantaine begin ook ik er een beetje last van te krijgen. Mag de deur niet uit en zit gevangen in het huis van mijn vriendin.
Het woord Corona zal altijd een nare bijsmaak houden
Op de televisie, in kranten en op allerlei websites wordt met reportages, verslagen, beschouwingen, columns en nog op andere manieren terecht veel aandacht besteed aan die vermaledijde Coronaviruscrisis. Ik begin zo langzamerhand een hekel aan het woord corona te krijgen.
De tuinman en de dood
Natuurlijk lees ik alle verhalen en berichten over die duizenden mensen, ook Nederlanders, die in het buitenland gestrand zijn en naar huis willen. Toen ik vanmorgen daarover een bericht las van de voorlopig laatste vlucht van Singapore naar Bangkok waarin een Thai zei: “Als ik moet sterven, dan wel in mijn eigen land” moest ik onwillekeurig denken aan een oud Nederlands gedicht De tuinman en de Dood. Dat ging zo:
Nood leert bidden
Nood leert bidden is een aloud gezegde, waarbij ik moest terugdenken aan de Tweede Wereldoorlog en op dit moment ook aan de verschrikkelijke uitbraak van het coronavirus.
Het bleek al in Azië en Italië, en nu tonen Nederlandse statistieken het ook aan: de coronaziekte covid-19 eist vooral de levens van de oudsten en de verzwakten. Is de longziekte een aandoening die, net als de griep, de al stervenden het laatste duwtje geeft?
Op je hurken in Thailand
Luxe kan mij gestolen worden. Er zijn echter twee zaken waarbij ik wel gesteld ben op enige vorm van beschaving: slapen en naar het toilet gaan.
Gedachten over de nasleep van het Korat bloedbad
Het drama, dat zich het afgelopen weekend in Nakhon Ratchsasima (Korat) met vele doden en gewonden, mag dan ten einde zijn gekomen, maar de gebeurtenissen laten mij niet los. U zult zich, net als ik, afvragen hoe het heeft kunnen gebeuren, wat was het motief, hoe is de man aan wapens gekomen, waarom is hij niet eerder tegengehouden. Is er slachtofferhulp en nog vele andere vragen.