Column – Gastronomische Russische roulette op plastic krukjes
Ah, Thailand! Het land van tempels, tropische stranden en… een gastronomische Russische roulette op plastic krukjes. Bestel je daar een bord Pad Thai bij een willekeurige straathoek, dan weet je nooit of je een culinaire extase beleeft of binnen een uur in een hotelbadkamer een spirituele connectie aangaat met het toilet.
Hygiëne en voedselveiligheid in Thailand, dat is zoiets als een regenjas kopen op de markt in Bangkok: het oogt betrouwbaar, maar zodra je het écht nodig hebt, laat het je genadeloos in de steek. Toch blijven toeristen massaal aanvallen op die felgekleurde eetstalletjes waar de kok, met een peuk in zijn mond, een zweetpatroon onder zijn oksels dat de klimaatverandering verklaart en een twijfelachtige vleesvoorraad, jouw noedels bij elkaar schraapt met een spatel die vermoedelijk al sinds de vorige staatsgreep niet meer is schoongemaakt.
“Maar hoe weet ik waar ik veilig kan eten?” Simpel. Zie je locals in de rij staan? Dan is de kans groot dat het eten vers is. Zie je een verdwaalde toerist in een hoekje zitten met de blik van iemand die zijn testament had moeten aanpassen? Loop door. Maar ‘vers’ betekent in Thailand niet altijd ‘veilig’. ‘Net geslacht’ en ‘net ontsnapt uit een rioolbuis’ liggen soms gevaarlijk dicht bij elkaar.
En dan het water. Een slok kraanwater en je kunt net zo goed je ingewanden op Marktplaats zetten. “Oh, maar ik drink alleen fleswater!” Tuurlijk, en wie zegt dat die fles niet gewoon is bijgevuld met kraanwater door een ondernemer met een flexibele moraal? Goede flessen herken je aan de verzegeling – en aan het feit dat je na consumptie niet spontaan een andere dimensie betreedt.
IJsblokjes? Een verrassing in elke cocktail. Er zijn veilige ijsblokjes, cilindervormige uit de fabriek. En er zijn de ‘freezer surprise’-blokjes, met liefde gehakt in een achteraf steegje, rijker aan bacteriën dan een toetsenbord in een internetcafé uit 1998. De uitwerking merk je pas als je na een Mojito de sprint van je leven trekt naar een wc zonder toiletpapier, deur of enig gevoel van privacy.
Thaise streetfood-koks hanteren een simpel motto: “Als het goed doorbakken is, gaan de bacteriën wel dood!” Dat klinkt geruststellend, tot je beseft dat ‘doorbakken’ hier betekent dat een vage schaduw van hitte het voedsel heeft aangeraakt, waarna het zonder aarzeling op je bord wordt gesmeten. Kip met een lichtroze gloed? Gewoon positief blijven en hopen dat je darmen even avontuurlijk zijn ingesteld als jijzelf.
Toch in een diepe filosofische conversatie beland met een toiletpot? Gelukkig is er ORS, een magisch poeder dat voorkomt dat je uitdroogt tot een zielige toerist rozijn. Helpt dat niet? Dan rest een ritje naar het ziekenhuis, waar je je in een steriele kamer kunt afvragen waarom je ooit dacht dat die verdachte vleesspies een goed idee was.
Maar uiteindelijk draait het allemaal om avontuur. Misschien beleef je een culinair hoogtepunt. Misschien eindig je in een WC-hokje dat je meer ziet dan de bezienswaardigheden. Maar hé, dát is nu precies waarom je die reisverzekering hebt afgesloten. Smakelijk eten!
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column12 februari 2025Column – De Hollandse krent in tropische sferen
Column10 februari 2025Column – Boyztown in Pattaya, waar grenzen worden verlegd
Column8 februari 2025Column – De grote siliconenparade: Over de neptietenindustrie in Thailand
Column6 februari 2025Column – De Thaise televisie-soundtrack: Een sonisch slaande ruzie met de stilte
in al die jaren nog nooit ziek geworden van streetfood.
Lijkt alsof de schrijver wel ziek is geworden en daarom dit stukje typt…
Het is fictie Wim,
Het is gewoon ‘n sappig verhaal om de lezer goed te laten kakken.
Ikzelf ben begenadigd met ‘n maag als ‘n betonmolen.
In die 25 Azië-jaren slechts één keer buikloop gehad.
Diep treurig en schande hoe de Expat op Thailandblog even zijn gal spuwt over de ruggen van miljoenen Thaise mensen van streetfoodshops.
Die iedere dag keihard werken bij zomerse temperaturen van 40+graden en miljoenen mensen per dag een heerlijke goedkope maaltijd voor te schotelen.
De Expat heeft makkelijk gewerkt in de wegenbouw waarbij men bij 30+ toch echt met hitteverlof ging.
Ikzelf en met mij de thaise familie hebben tienduizenden maaltijden aan en in straattentjes genuttigd en er is er nog nooit 1 ziek geworden.
Elke dag eten naar schatting over de hele dag meer dan 50.000.000 mensen voedsel uit of aan een stalletje
langs de straat alleen in Thailand.
Denk je nu echt dat met sociale media ,TikTok, Instagram ,Youtube Facebook een straatstalletje met slecht klaargemaakt eten een lang leven is beschoren????
Natuurlijk niet die bestaat binnen de kortste keren niet meer
De omloopsnelheid van straatstalletjes is zo hoog dat bederf practisch niet mogelijk is.
Ikzelf jaren in horecakeukens gewerkt van shoarmazaken tot restaurants waar je afrekent tussen de 300 en 1500 gulden per avond.
Voor de restaurants moet je vaak beter uitkijken vanwege grote inkoop producten en lage omloopsnelheid
Ijsblokjes is ook onzin ,bij mij in Nongkhai staat op 100 meter van mijn huis een ijsblokjesmakerfabriek die ronde staafjes ijs maakt en vierkante blokjes alsook het water in de blauwe 20 literflessen.
De Expat je verhalen zijn geregelt leuk en soms informatief en educatief.
Maar wanneer de verhalenstroom even hapert ga dan geen onzin verhalen neerschrijven over de ruggen van miljoenen keihard werkende thaise mensen die geen riant pensioen van de thaise regering krijgen toegeschoven net als jij De Expat.
Beetje meer respect voor je medemens zou ten zeerste gewaardeerd worden
Dat is zeer duidelijk….je kunt je afvragen waar de expat dan de afgelopen 15 jr gegeten heeft…..
Wel een heel negatieve reactie, peter, en ik schrik een beetje van de 19 likes die je hebt gekregen. Ik hoop dat lezers begrijpen dat columnisten kunnen stoppen als ze zoveel kritiek krijgen. Het is, wat iemand anders ook zegt, maar een column.
je wordt niet ziek van streetfood,
Waar je wel ziek van wordt is het contante geld waarmee je betaalt voor je streetfood en het wisselgeld dat je terugkrijgt.
Contant wisselgeld is een van de belangrijkste ziekte verwekkers in de hele wereld.
Denk daar maar eens over na.
Wat een onzin verhaal. Ik ben nog nooit ziek geweest in Thailand.
Waar je gelijk in hebt: de drukke kraampjes / shopjes opzoeken waar veel Thai zitten. En niet omdat je daar niet ziek wordt maar omdat het daar waarschijnlijk gewoon heel goed en lekker is.
Mijn ervaring is dat met de beperkte middelen die ze hebben ze echt wel proberen zo schoon mogelijk te werken. Ze hebben er zelf ook niets aan dat klanten weg blijven omdat ze er ziek worden.
Overigens ik kwam dit jaar met buikpijn aan in Thailand, nog voor ik maar iets genuttigd had. BNN lijkbaar zijn de vliegtuig maaltijden ook niet altijd even hygiënisch?
Ik vermaak me altijd kostelijk als ik de reacties lees op de artikeltjes van de Expat, iedereen springt direct in de verdediging op zijn artikeltjes. Waarom niet gewoon de lol hiervan inzien? Expat: gewoon doorgaan met je artikeltjes, ik ben een fan van je, en blijf doorgaan met de lezers op de kast te jagen. 55555
Ja, de rozebrillen brigade blijkt te bestaan uit humorloze, zure lezers, die geen enkele vorm van kritiek dulden op hun paradijs. Ik woon al 20 jaar in Thailand en ken genoeg mensen die hier ernstige voedselvergiftiging hebben opgelopen. Zelfs de toenmalige premier Yingluck is door voedselvergiftiging in het ziekenhuis beland. Zelf drie keer doodziek geweest en heb daar van geleerd. Weet nu redelijk goed wat ik kan eten en wat niet, maar het blijft oppassen geblazen.
Maar tegen die hardcore thailandlovers is het toch verspilde moeite. Al kakt een thai op het bord waar ze van aan het eten zijn, dan zeggen ze nog; mooi he, is een cultuurdingetje….
Inderdaad Otto de roze brillen dragers dulden geen enkele kritiek op Thailand, maar ook ik ben enkele keren goed ziek geweest inThailand, en mijn Thaise vrouw behoed mij vaak voor verkeerde dingen eten en drinken, komt ook omdat ik medicijnen gebruik die invloed hebben op mijn maag.
Maar ik weet inmiddels behoorlijk goed waar ik wel en niet kan eten.
Maar de Expat bedoeld het allemaal wat ironisch, en zeker niet om de kleine ondernemer de nek om te draaien, maar soms wordt je nou eenmaal ziek van iets en is die kans in Thailand wat groter dan in Nederland, maar laten we vooral genieten in Thailand en niks is risicoloos
Inderdaad, zo is het maar ja veel van die roze brillendragers rest nu niet veel meer anders dan in zelf voorgehouden illusies en hun sublimatie ervan blijven geloven. De confrontatie met hun nieuwe realiteit verdraagt geen enkele introspectie of zelfs geen roze bril meer, men kijkt gewoon weg. De farang vorm van het losing face syndroom.
Je durft nogal wat te beweren over jouw fellow-Thailandbloglezers. Ik doe nog niet zo lang mee, maar voel geen enkele behoefte om anderen in hun interesse of passie voor TH op deze manier quasi intellectueel in 2 zinnen met veel omhaal van woorden weg te zetten. Het doet zeer clwnesk aan. Even wat uitleg: wat is een roze brildrager? Een “roze brildrager” is meestal een metafoor voor iemand die de wereld door een roze bril bekijkt. Dit betekent dat die persoon dingen vaak positiever, optimistischer of idealistischer ziet dan ze misschien werkelijk zijn. Ik denk dat een dergelijk iemand prettiger in de omgang is, dan een criticaster: iemand met een grote neiging tot muggenzifterij.
De termen, vergelijking en discussie over een roze en zwarte brillendrager is naar aanleiding van een wat eerdere column van De Expat. Hij beschrijft ironisch en soms wat sarcastisch dingen in in Thailand die niet noodzakelijk door 1 bril/visie kunnen bekeken worden en daarom vaak eenzijdig beoordeeld in een hokje gezet worden. En zonder een waardeoordeel uit te spreken laat hij ons met onze eigen percepties in de spiegel kijken.Inderdaad ik probeer ook vaak vanuit een ‘realistische’/feitelijke invalshoek, genuanceerd, minder geleid door emoties en daarom ook anders naar het ‘paradijs’ te kijken. Ik hoop daarmee niet aan ‘muggenziften’ te doen en de dingen en mensen vanuit een andere invalshoek te bekijken. Een muur kan roze geverfd zijn maar als je aan de andere kant gaat kijken is hij daar misschien wel zwart geverfd en kan je besluiten dat het minstens een roos/zwart geverfde muur is
Ik ben definitief vegetariër in Thailand geworden toen er een vleeshandelaar in het dorp van mijn vriend stopte met een grote plastic bak. Iedereen daar naartoe om een kijkje te nemen / koopje te doen. Mij werd geadviseerd om niet te gaan kijken maar ik deed het toch. In de bak lag een orgaanmassa doorspekt met stukken beenderen en vleesresten. De stank was ondraaglijk.De hele bak werd door iemand opgekocht voor 1000 bath en vervolgens op de houten vloer verdeeld onder enkel gegadigden. De specie werd vervolgens buiten bewaard in een soort netten en vodden aan bomen en na een aantal dagen smakelijk verorberd. Ik heb nooit de eigenlijke substantie van dat culinaire hoogstandje mogen kennen. ‘Dat wil je niet weten’ zei mijn partner. Ik hield er een dusdanige afkeer aan over dat ik er sindsdien nooit geen vlees meer heb gegeten.
Ik zie het helemaal voor me, Rudy! Ik ben ‘bijna-vegetariër, kijk ook met afgrijzen naar het vlees op markten e.d.; eet zo nu en dan wel een stukje kip, maar alleen als dat uit de koeling bij Big C of Tops vandaan komt..
Ik zeg niet dat ik nog nooit ziek geworden ben in Thailand van voedsel dat besmet was. Maar ik vind ook dat je niet zo overdreven dik moet schrijven.
Ik kom al veertig jaar in Thailand en heb bijna overal gegeten. De weinige keren dat ik ziek werd, kwam niet door de straatkraampjes.
Ook dat water zo ongezond was, vind ik niet juist. Je kunt er ziek van worden, maar niet gegarandeerd.
Het is erg negatief gesteld, terwijl het alles nog lang niet zo’n vaart loopt.
Twee weken geleden voor het eerst na 28 jaar even echt ziek geweest. Jawel na het nuttigen van saté precies 3 uur na het nuttigen er van.
Geen straat tentje, waar ik ook veel gebruik van maak, maar door een goed bekend staand restaurant, waar je doorgaans 2000 thb voor een diners betaald. Een vriend van mij een week eerder hetzelfde. Zegt genoeg denk.
Naar mijn mening is inderdaad de doorloop tijd bij het streepfood veel sneller, dan bij de grote restaurants. Het antwoord wordt in de column al netjes gegeven. Niet eten bij het vieze mannetje, maar bij iemand waar het er goed uitziet.
Gebruik je verstand, ga lekker en goedkoop op straat eten en blijf uit de restaurants voor farang vandaan.
Leuke column weer, opgemerkt door een critische Thailand liefhebber.
Frans
In 46 jaar één keer voedselvergiftiging gehad van bloedkokkels,eigen schuld ik was gewaarschuwd maar wilde het persé proberen, hoewel het ruim 30 jaar geleden is wordt het er nog geregeld ingewreven dat de Farang eigenwijs is.
Ik denk dat de hygiëne in Nederland te ver is doorgeschoten en dat je daardoor bij een vakantie in Thailand in de problemen kan komen, mijn schoonmoeder van 88 drinkt al haar hele leven regenwater,flessen water hoeft ze niet vindt ze niet lekker, met overdreven hygiëne heb je geen weerstand denk ik,maar ik ben geen dokter.
Voor mijn eerste reizen naar Thailand raadpleegde ik wel eens zo’n gids. De vaste prik was de gids die eigenlijk Lovely Planet had moeten heten maar door een tikfout Lonely Planet werd.
Voor Parijs, waar ik vóór Thailand altijd heen ging, zelfs op fietsvakanties toen ik nog jong en knap was, gold voor het eten ‘Loop om 17 uur zo’n kantoorklerk achterna, straatje links, rechts, van achterafsteeg naar nog-meer-achteraf-steeg, stap na hem een miniem restaurantje binnen en bestel de ‘plat du jour’. Je eet goed en goedkoop.
Voor streetfood in Thailand stond er dat je daar moet gaan eten waar de ‘samsonite’ mensen gingen eten en vrouwen met kinderen. Want daar zou het goed zijn. Dat heb ik altijd gedaan, ook als ik zag dat de rommel werd afgewassen in een emmer met vuil water. Ach, wat zegt dat? Bij een Chinees in Limburg werd ooit een stagiaire weggestuurd omdat ze de gore moed had het afwaswater van 12 uur weg te gooien want dat had nog best gebruikt kunnen worden om 18 uur…
Ik heb in dertig jaar Thailand een of twee keer de ‘race’ gehad en heb daar niks engs aan overgehouden. Wel een zwarte tong van de Norit… Wat dit artikel betreft: er staat column boven. En een column is vaak een guitig artikel vol kwinkslagen dat je met een milde lach tegemoet moet treden….
Jaren geleden kochten mijn Thaise vriendin en ik een huis in een klein dorpje nabij Klaeng. Toen ik voor het eerst met haar op de lokale markt boodschappen ging doen voor het avondeten en de kraampjes zag met stukken vlees ongekoeld en door de uitbaters ijverig van vliegen ontdaan, dacht ik : “ no way dat ik dit ooit ga eten!” Het liep uit op een meningsverschil met mijn vriendin die me uitlegde dat dit de enige optie was om boodschappen te doen op de 7/11 na. Met tegenzin kocht ik vlees en groenten met de vaste onderstelling dat ik de volgende dag of wellicht dezelfde avond in het ziekenhuis zou belanden. Geenszins waar, sterker nog; de tijd dat ik hier verblijf is mijn stoelgang beter en regelmatiger dan in Nederland. S ochtend eet ik tjok van een klein kraampje, ‘s middags vaak kipspiesjes of andere bbq lekkernijen van de straatkraampjes hier en vis en vlees gewoon van de markt! In 3 jaar nog nooit ziek geworden!
Ik lees hier helaas veel onzin. Er zijn ook lezers die beweren dat Thailand een veilig land is op de weg omdat ze zelf nog nooit een ongeluk hebben gehad. Nou, dat is bezijden de waarheid.
Nu de feiten: Het exacte aantal mensen dat jaarlijks in Thailand ziek wordt door voedselvergiftiging is moeilijk precies vast te stellen, aangezien niet alle gevallen worden gemeld of geregistreerd. Toch geven beschikbare gegevens een indicatie van de omvang van het probleem.
Volgens het Thaise Department of Disease Control werden tussen 1 januari en 3 februari 2024 6.185 gevallen van voedselvergiftiging gemeld, zonder sterfgevallen. De meeste patiënten waren kinderen van 5-9 jaar, gevolgd door de leeftijdsgroepen 0-4 jaar en 15-24 jaar.
Bron: THAIPBS.OR.TH
Eerdere rapporten tonen vergelijkbare cijfers. In 2014 werden bijvoorbeeld 134.797 gevallen van voedselvergiftiging geregistreerd, wat neerkomt op een incidentie van 207,52 per 100.000 inwoners. Hoewel deze cijfers een algemeen beeld geven, is het belangrijk te beseffen dat het werkelijke aantal gevallen waarschijnlijk hoger ligt vanwege onderrapportage.
Bron: DDCCENTER.NET
Deze gegevens benadrukken het belang van goede voedselhygiëne en voorzorgsmaatregelen om het risico op voedselvergiftiging te minimaliseren.
Beste Expat en lezers van zijn schitterende humoristische schrijfsels,
Ik woon 13 jaar in Thailand, was er voor het eerst in 1963 op doorreis (Plaswijck hotel van de KLM) en eet regelmatig, maar zeker niet dagelijks in soms wat bedenkelijke “restaurants” of straattentjes. Dit ook vroeger op mijn zakenreizen in heel Azie, Australie, Afrika, en Europa.
Ik heb geluk gehad dat ik weinig keren besmet ben geweest, maar vorige week was het echt raak in Chiang Mai op het Garden Centre achter Lotus aan de Super Highway.
Een klein tentje waar het altijd goed lunchen was, meestal druk en spotgoedkoop, maar kennelijk is het in andere handen overgegaan of zijn de 2 oude dames in de steek gelaten door hun kinderen die hun heil elders hebben gezocht. Het was stil om 12 u, toch echt de lunchtijd hier, 2 tafeltjes waarvan mijn vrouw en ik en een ander farang/Thai stel. De Pad Thai was er altijd goed.
In de avond voelde ik me niet echt lekker, in de nacht begon ik te rillen zonder verhoging en de eerste gang naar de doos werd gemaakt. Vroeg in de ochtend voelde ik me echt ziek dus naar het Bangkok Hospitaal, mijn redder in de nood in de afgelopen 12 jaar. Ik lag binnen 1 uur op de ICU aan alle mogelijke slangen en monitors met ernstig kijkende artsen. Ik werd volgepompt met antbiotica maar vanwege mijn leeftijd, 83, wilden ze toch dat mijn behandelende cardioloog en nefroloog (heb nog 1 kapotte nier) kwamen kijken.
Ik kon nauwelijks nog staan en volledig uitgedroogd.
Kort en goed na onderzoek van wat uit de onderste fontein kwam bleek er maar 1 van de vele slechte bacterieen in te zitten die meestal afkomstig is van rauw kippenvlees. Maar ik had Pad Thai moo gegeten.
Hoe loop je dan zo iets op: snijplanken die niet schoongemaakt worden, messen die even met een vette lap afgeveegd worden na gebruikt te zijn om de kip in stukken te hakken, om daarna de moo, pla of gung te bewerken of groente te snijden. Vaak gaat het goed, nu even niet, maar daar ga ik niet meer naartoe,
Ik kwam zatermiddag weer thuis, wankel op de benen, 3 kilo afgevallen (dank je wel) De rekening netjes door de FBTO of Eurocross opgepikt, maar het nieuwe eigen risico van dit jaar van EUR 850 maakte het toch een beetje dure lunch. Ben nog niet de oude() maar denk dat ik volgende week toch maar naar Jakarta en Bali ga voor mijn zakelijke water avonturen.
Dick41, ik heb markten gezien waar men buitengewoon ‘hygiënisch’ omgaat met het verse vlees. En wel zo: het vlees komt gekoeld binnen, meestal kip en varken, en wordt uitgestald op stukken karton die in de nacht onder de kraam worden opgeslagen. Daar ligt het vlees dan te pronken!
Dat vlees wordt warm, trekt beestjes aan die dapper met mankracht of via een ventilator worden verjaagd. De vleessappen druipen op het karton. Dat karton wordt in de nacht weer keurig opgevouwen en bewaard onder de kraam om de volgende dag … enfin, tot lof en eer van enge bacteriën…
Als je dan niet door en door braadt dan word je goed ziek ook al heb je een maag van beton… Men zegt wel eens dat curry en dat soort heet spul de bacteriën doodt maar daar waag ik mijn maag niet aan… Enfin, ik heb het tot nu toe overleefd…
Tja Xornelis, het is jammer te moeten vaststellen.Een Thai is heel hygiënisch op zijn lichaam. Kunnen farangs bog wat van leren. Drie keer onder de douche per dag is vaak hun regel. Met eten is het wat anders. Als het zonder koeling kan of moet: wie maalt daarom? Hier in België vertikt mijn vriend al 20 jaar om resten van een maaltijd te bewaren in de frigo. In het beste geval een glazen deksel erop. Of weggemoffeld in de microwave … Ik zag van sommigen in Thailand hoe ze hun voedsel dat ze via hun karretjes naar de verkoop langs weg of markt gaat bewaren. Dat wil je ook niet weten, echt niet. Daarentegen biedt een restaurant ook geen garantie want daar springt men dan soms uiterst vuil om met het keukengerei. Het wordt dan wel meestal niet op de op de grond bereid en het kreeg koeling. Als ik terug in Belgie ben van het dorp in de Isaan ben ik meestal ongeveer 10 kilo lichter geworden én getekend door nachtmerries van wat ik soms zag op de markten .