Column – De Speedo-Safari in Thailand
Daar staan ze dan. Statig als uitgezakte keizers van hun eigen verloren rijk. In de brandende Thaise zon, omgeven door palmbomen die zich uit schaamte afwenden, paraderen ze rond in een Speedo die kleiner is dan de illusie van hun eeuwige jeugd. De oude, dikke, westerse man. Een vleesgeworden metafoor voor het Westen zelf: te groot, te zelfvoldaan en altijd overtuigd dat iedereen hem bewondert, terwijl omstanders inwendig kokhalzen.
De Speedo is geen kledingstuk, het is een statement. Een statement dat zegt: “Ik heb de controle over mijn leven volledig verloren, maar hier sta ik, trots en vrij, als een met zonnebrand ingesmeerde walrus op vakantie.” Zijn huid heeft de kleur en textuur van een vergeten braadworst die te lang in de zon heeft gelegen, en de Speedo knelt strakker om zijn lijf dan de hypotheek op zijn te grote huis in een troosteloze buitenwijk. Maar hij zelf? Hij voelt zich een Griekse god, al lijkt hij eerder op Dionysos die zichzelf heeft opgegeven.
En hij is nooit alleen. Er is altijd een troepje van hen. Alsof er een geheime groepsapp is waar wordt afgesproken: “Mannen, verzamel! Het is weer tijd om Azië te laten zien hoe het westerse manvlees rijpt.” Ze hangen rond bij het zwembad van een resort, waar ze met de grandeur van een koloniaal bestuur de ligbedden claimen. Tussen de plakkerige cocktailmenu’s en halflege biervaten klinkt hun gebrul: verhalen over vroeger, over hoe alles beter was en hoe “die jeugd van tegenwoordig” geen discipline meer heeft. Dit wordt uiteraard verteld met een bierbuik die triomfantelijk over het elastiek van de Speedo hangt, alsof hij elk moment zijn vrijheid kan opeisen.
Andere toeristen werpen blikken van pure ontzetting. Thaise strandverkopers nemen expres een omweg, bang dat hij in hun richting rolt. Kinderen in het zwembad duiken als paniekerige duikbootkapiteins onder water zodra hij met een sonore zucht zijn omvang in de richting van het bad beweegt. De badmeester staat klaar, niet uit voorzorg voor hem, maar voor de vloedgolf die hij teweeg zal brengen.
En de Thaise bevolking? Die kijkt gelaten toe. Dit is niet hun eerste Speedo-rodeo. Ze weten dat de dikke westerse man hier jaarlijks aanspoelt, zich kortstondig verspreidt over stranden en resorts en uiteindelijk weer afdruipt naar een grijs kantoortje in een koud land waar niemand hem bewondert.
Maar in Thailand? Daar is hij even een koning. Een koning zonder troon, zonder waardigheid, maar mét een Speedo. Totdat hij over een week weer in de Lidl over een doos afgeprijsde diepvriespizza’s hangt, zijn bleekroze winterhuid bedekt door een te strakke fleece-trui, en zich in stilte afvraagt waarom niemand hem hier aanbidt.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Weer geweldig leuk geschreven Expat,
De eerste keer dat ik Thailand bezocht met mijn vrouw liep ik in mijn speedo het strand op, dat ging toen nog net zonder walging qua uiterlijk op te wekken. Tot mijn verbazing was ik echter de enige en waren alle Thai in hun dagelijkse kloffie in zee te vinden inclusief de meegekomen familie. Fijn dat mijn vrouw verzuimd had mij even van dat feit op de hoogte te stellen. Sindsdien draag ik een flinke zwemshort en T-shirt of polo, beter tegen de zonnebrand en heden ten dage ook beter om het niet meer zo geweldige figuur enigszins te verhullen. Je moet je zoveel mogelijk aanpassen aan het land waar je te gast bent is mijn mening.
groet Peter
Zalig. De column bedoel ik uiteraard
Haha leuke column, denk in beelden en de verbeelding gaat meespelen. Je ziet het zo voor je.
In Egypte eens een weekje geweest en daar hingen een paar Oost Europese types, de koning uit. Zij voldeden geheel aan dit plaatje. In Thailand kom ik ze niet zo vaak tegen, misschien omdat ik mij wat meer in de kleinere, vaak wat afgelegen resorts kwam en kom.
Gelukkig voel ik mij nog niet aangesproken door dit verhaal en geeft inspiratie om het nooit zo ver te laten komen.
Bedankt voor het verhaal.