Dit keer eens geen schijtlollige column, maar eentje met veel verontwaardiging en pijn. Boosheid eigenlijk. Ik zat gisteravond naar het Thaise nieuws te kijken en er waren weer eens twee kinderen verdronken. Een wit zeiltje hield de slachtoffertjes uit het oog. En een familielid, volgens mij de vader, huilde onophoudelijk naast dit toonbeeld van wanhoop, verdriet en onmacht. Wat was er gebeurd? Een kind was in het water terechtgekomen en het oudere zusje van het jongetje had geprobeerd hem te reden, beide konden niet zwemmen en zijn verdronken.
Thailand…., het land van de glimlach? Nee, zeker niet voor iedereen. Niet voor de 22.700 kinderen die in minder dan twee decennia zijn verdronken. Niet voor de ouders die achterblijven met lege bedjes, ongedragen schooluniformen en de ondraaglijke pijn van wat had kunnen zijn. Vijf kinderen per dag! Elke dag opnieuw. Vijf. Het is een cijfer dat je misselijk maakt, maar ergens onderweg is het een statistiek geworden. Een voetnoot in de dagelijkse tragedie die ‘kindersterfte door verdrinking’ heet.
En nu daalt dat aantal, zegt men. “Veelbelovend”, noemt men het. Veelbelovend? Alsof 727 dode kinderen in één jaar een succes is. Alsof we genoegen moeten nemen met een kinderkerkhof dat langzamer groeit dan voorheen. Natuurlijk, vooruitgang is vooruitgang, maar laten we niet doen alsof dit een triomf is. Dit is geen overwinning. Dit is een schandvlek.
Want verdrinking is geen natuurramp, geen onontkoombare plaag die ons overkomt. Dit is een falen van de samenleving. Kinderen verdrinken niet omdat het lot dat zo beslist heeft, maar omdat ze niet leren zwemmen. Omdat er geen toezicht is. Omdat infrastructuur ontbreekt. Omdat waterveiligheid blijkbaar minder prioriteit heeft dan toerisme, dan economische groei, dan allesbehalve het beschermen van de kwetsbaarsten.
Het rapport is duidelijk: de meeste verdrinkingsgevallen vinden plaats in of nabij kindertehuizen. Dat betekent dat kinderen sterven waar ze zich veilig zouden moeten voelen. Ze verdwijnen stil in het water terwijl volwassenen bezig zijn met hun eigen leven, terwijl regels en structuren ontbreken, terwijl waarschuwingen te laat komen.
En ja, zwemlessen hebben geholpen, maar hoe kan het dat anno 2025 nog steeds niet elk kind in Thailand leert zwemmen? Hoe kan het dat er nog steeds geen nationale waterveiligheidsnormen zijn? Hoe kan het dat de vakantiemaand april elk jaar opnieuw de dodelijkste maand is, zonder dat er grootschalige preventiecampagnes worden uitgerold?
Dit had geen trend mogen zijn die langzaam afneemt, dit had een noodtoestand moeten zijn, een crisis waar elke minister, elke ouder, elke schooldirecteur zich met volle kracht op had moeten storten. Maar nee, het aantal doden daalt en dus kloppen we onszelf op de schouder.
Thailand is een land vol rivieren, meren en kustlijnen. Water is overal, maar bescherming is er niet. Totdat waterveiligheid net zo vanzelfsprekend wordt als leren lezen en schrijven, tot elke ouder snapt dat een paar minuten onoplettendheid fataal kan zijn, tot de overheid zwembaden niet alleen ziet als een luxe voor toeristen, maar als een levensreddende noodzaak, zullen we blijven rouwen. En zullen kinderen blijven verdrinken.
Veelbelovend? Nee. Pas als geen enkel kind meer sterft, dan spreken we van een overwinning.
Ik kan jullie niet uitleggen hoe verdrietig ik hier van wordt.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column26 maart 2025Column – Thaise geesten eisen meer frisdrank en betere woonvoorwaarden
Column23 maart 2025Column – Pattaya, familiebestemming of Bollywood vakantiepark?
Column20 maart 2025Column – De Thaise politie waar corruptie een levenswijze is
Column18 maart 2025Column – Welkom in Isaan, waar zelfs de verveling zich verveelt
Het is de taak van de school om kinderen te leren zwemmen. Dat kost geld, maar dat moet er dan maar zijn. Ik wil daar best belasting voor betalen. Particuliere scholen hebben overigens wel zwemles in hun pakket.
Hier verandert helemaal niets,wel of geen zwemles,zijn gewoon doodweg geen zwemleraren genoeg,blijft een triest verhaal,en er is ook geen geld voor over,ook op de privè scholen.
Helaas zijn er voor heel weinig essentiële zaken geld over in Thailand. Het meest schrijnende lijdend voorwerp van verwaarlozing is er het onderwijs. Indiep triest.
Hoewel dalende wordt er echt wel serieus wat geld in het onderwijs gestoken, door de overheid, denk meer dat bij vele de inspiratie op persoonlijk vlak niet helemaal hetzelfde is als bij vele andere nationaliteiten.
https://www.statista.com/statistics/1125601/thailand-government-spending-education/
In mijn Thaise familie kon werkelijk niemand zwemmen vijfentwintig jaar terug, ook nadat ik het privézwembad van 130 centimeter diep in de tuin had was die interesse nul.
Kleinkind heeft met veel protest op zijn hondjes leren zwemmen nadat die toch echt op zijn school en thuis les kreeg. Schoolslag moet je bij nadenken en dat wenst men niet. Heeft daarna het zwembad nooit meer aangekeken. Een algemene trend in de isaan, bang voor water die van generatie op generatie wordt doorgegeven.
Meld je aan bij een zwembad ‘expat’ als instructeur als je daar wat minder verdrietig van wordt.
Daar speelt inderdaad onder meer het onderwijs heel handig op in : ik citeer ‘nadenken en dat wenst men niet’. Dat is er als het ware cultureel, sociologisch opvoedkundig politiek en filosofisch ingehamerd. Wie nadenkt zou ‘poed woe’ (hoofdpijn) krijgen . En dus valt nadenken ten alle tijde te vermijden. Dat zoiets ook voor ‘schoolslag ‘ geldt, wist ik niet maar het verbaast me helemaal niet.
Wil de kinderen en ook volwassenen wel gratis zwemles geven maar ik mag dat niet mag niet werken ja en waar moet ik beginnen want geen enkele thai kan zwemmen zoals wij in nederland verplicht zijn om te kunnen zwemmen anders ga je maar in het kikker badje, maar hou me aanbevolen.
Expat. Alle respect voor je interesse en medeleven van de Thaise maatschappij.
Maar vergeten we toch oorzaak en gevolg niet.
Het bijna volledig gebrek aan toezicht (en interesse) voor het doen en laten van kinderen, soms nog peuters en kleuters) is m.i. de oorzaak.
Het dan in het water spelen/vallen/springen zonder enige vorm van zwemopleiding het gevolg.
Vroeger, nog niet zo lang geleden, speelden en zwommen de kinderen hier, op zijn hondjes in de nabijgelegen riviertjes en rivieren. Verdronken er toen geen kinderen, waarschijnlijk wel, maar statistieken waren niet echt beschikbaar en zeker niet openbaar.
Hoe zouden de, vooral plattelandsscholen, één en ander financieren, hebben nog geen voldoende geld voor fatsoenlijk lesmateriaal.
Watervrees is niet enkel een Thais probleem, maar aziatisch, nog niet opgemerkt, dat in een boot vol met Japanners, iedereen zijn geel zwemvestje aanheeft, want ook daar kan bijna niemand zwemmen, alhoewel omgeven door water.
Maar ook voor mij, ieder kind is er één teveel.
Het is verschrikkelijk dat er kinderen (onnodig) verdrinken. We moeten niet vergeten dat Thailand een ontwikkelingsland is en dat je het met veel dingen kunt vergelijken met Nederland van 50-100 jaar geleden, maar dan in een tijdperk met internet, mobiele telefoons en reislustige farangs.
Hebben mijn ouders als kind leren zwemmen: nee
Stond geloof erg centraal in de vakken op school: ja
Was er geld genoeg om zomaar even alles ander te doen: nee
Waren er toen in NL nog spoorwegwachters, wat later allemaal is geautomatiseerd: ja
De vele 7/11 winkeltjes op elke hoek van de straat doen me denken aan mijn jeugd. In het dorp met ca. 2.000 inwoners waar ik opgroeide waren 4 “buurtsupers”. Dat is nu ondenkbaar in NL, want in kleine dorpjes is er geen winkel te vinden. Ook dat hoort bij high level society.
En hoeveel kinderen sterven er omdat ze los vooraan meegevoerd worden op de bromfiets? Moet het plezier van vrijheid, blijheid echt wijken voor strikte regelgeving. Een verantwoordelijke ouder kan ook wijzen op de gevaren van water en verkeer. Er zullen ook altijd pechvogels zijn.
Het boeddhisme heeft een zekere fataliteit in zich.
Heeft niets te maken met plezier van vrijheid, blijheid.
Ga je nooit veranderen.
Niet fataliteit maar fatalisme. Fataliteit verwijst meestal naar een noodlottige gebeurtenis, zoals een ongeluk of overlijden. Het legt de nadruk op het gevolg. Fatalisme of noodlotsdenken, waaraan je refereert inzake jouw opmerking inzake het boeddhisme, is een filosofische houding waarbij men gelooft dat alles vooraf bepaald is en dat menselijke keuzes geen invloed hebben op de loop van de gebeurtenissen.
Het vervelende van een boeddhistische trek als deze is dat fatalisme nonchalance en onverschilligheid in de hand werkt. Dat zie als kinderen zonder bescherming voor op een scooter worden meegenomen, als een moeder met één hand aan het stuur een baby onder de andere arm op een scooter meevoert, als kinderen pal aan de straat enz enz. Voorbeelden te over, en behalve in het verkeer, als aanleiding tot veel huiselijk geweld, criminaliteit en illegaal handelen.
Als “men” gelooft dat een actie/een gedraging/een houding toch geen verschil maakt, uit zich dit minimaal in een vorm van passief gedrag: iemand doet geen moeite om situaties te veranderen omdat ze denken dat alles toch al vastligt. Een andere uitingsvorm is een gebrek aan verantwoordelijkheid: “men” gelooft dat de uitkomst van gebeurtenissen al bepaald is, en die bepaling is een excuus worden om geen verantwoordelijkheid te nemen. Een Thai zal altijd naar de omstandigheden wijzen: eergister verklaarde een jonge scooterrijdster die door rood reed en op het zebrapad 2 mensen tegen de vlakte werkte, dat zij er niets aan kon doen want niet bekend met de veranderde verkeerssituatie. Dat een verkeerslicht op rood stond, bracht haar niet tot de gedachte dat er moest worden gestopt, want dat er mensen gingen oversteken was niet aan haar. Dit soort fatalistisch denken leidt tot gevoelens van machteloosheid en vervolgens tot desinteresse in het leven of in maatschappelijke kwesties. Het jammere van alles is dat zelfs jonge mensen niet weten hoe anders te handelen.
Inderdaad heel verhelderend uitgelegd. En het komt voor sommigen ook inzake gemakzucht heel goed uit dat het Boeddhisme (alle leven is lijden) een zeker fatalisme in zich draait . Een streven naar nirvana is wel een heel stuk moeilijker . Ook een kwestie van opportunisme, vrees ik
Wij hebben onze zoon een paar maanden naar de zwemles gestuurd en dat kostte wel wat centjes maar beter voorkomen dan genezen zeg ik.
Beste Expat,
Het in deze column gelinkte Bangkok Post-artikel waar je je op baseert is van 28 maart 2019.
De gemiddelde dagelijkse sterfgevallen van kinderen jonger dan 15 door verdrinking tussen 2000 en 2018 was geen 5, maar bijna 3,5 {22700 ÷ (365,24 × 18)}.
Maar dat was nog steeds onnodig en veel te veel.
Dit BP-artikel meldt dat in 2018 er 727 kinderen door verdrinking stierven. Gemiddeld 2 per dag .
De allerlaatste zin in het BP-artikel rept over de doelstelling het aantal verdrinkingen van kinderen tegen 2022 terug te brengen tot minder dan 250 per jaar (gem. 0,7 per dag).
Kon U geen recentere gegevens vinden?