Er zijn vragen die men liever ontwijkt, niet omdat ze onbelangrijk zijn, maar juist omdat het antwoord iets onthult wat men liever niet weet. Een daarvan luidt: waar lijdt men het prettigst aan armoede? In het koude, verzorgde Nederland/België of het warme, onzekere Thailand? Een vergelijking die niet slechts over geld gaat, maar over troost, trots en het weerbericht.
‘Help, ik ben kerngezond en dat maakt me ziek’
Sinds ik in Noord-Thailand woon, leidt elk pijntje direct tot acute doodsangst. Ben ik hypochonder geworden, omdat ik te gelukkig ben met mijn leven en mijn lieve vrouw Sue? Als zelfbenoemd slachtoffer van mijn eigen verbeelding blijkt kerngezond zijn plotseling levensgevaarlijk. Met humor en zelfspot onderzoek ik hoe ingebeelde ziektes soms meer zorgen baren dan echte aandoeningen.
‘Hoe ik in Thailand de tijd verloor en Sue vond’
Ze zeggen dat de tijd genadeloos is, maar in het noorden van Thailand lijkt hij zich soms te verslapen. Hier, tussen het groen en de stilte, leef ik met Sue, jong van jaren, wijs van hart. Wat men vreemd vindt, vinden wij vanzelfsprekend. Want waar de liefde woont, daar telt de kalender niet meer mee.
‘Het zonnetje op mijn bolletje’
Er zijn van die geneugten in het leven waarvoor men zich haast moet verontschuldigen. Zo ook mijn dagelijks uurtje in de zon, zonder smeersels of schuilplaatsen. Terwijl de wereld zich angstig insmeert en verschuilt, laat ik mij welgemoed bestralen. Want wie de zon als vijand beschouwt, ziet voorbij aan haar weldadige aard en vergeet dat het leven zelf ook risico’s kent.
‘Een ontmoeting in Chiang Mai die langer blijft hangen’
Terwijl de avond zich over Chiang Mai uitstrekt, raak ik in gesprek met Karl, een jonge backpacker uit Nederland. Zijn reisverhalen over jungletochten, onbekende dorpen en het leven in de stad onthullen waarom Noord-Thailand zoveel reizigers trekt. In zijn woorden herken ik iets bekends – een verlangen naar vrijheid dat ik zelf pas doorhad toen ik hier al was.
Ziek zijn is geen pretje, vooral niet als je een man bent. Want dan ben je officieel een aansteller. Gelukkig heb ik Sue, mijn Thaise vrouw, die mij met ongekende toewijding verzorgt. Waar een Nederlandse echtgenote na twee dagen roept “Joh, stel je niet aan”, zet Sue een behandelplan op. En ik? Ik drink braaf haar mysterieuze toverdrankjes.
‘Mai Pen Rai en de kunst van het loslaten’
Mijn vrouw Sue heeft een geheim. Waar ik me druk maak over vertragingen en misverstanden, haalt zij ontspannen haar schouders op en zegt: mai pen rai. Geen probleem. Laat maar. Het is een mentaliteit die me mateloos fascineert én frustreert. Want is het leven niet bedoeld om te sturen en te regelen? Of hebben de Thai iets begrepen wat wij niet begrijpen?
‘Je ergeren aan ergernissen’
Met argwanende blik leest meneer De Vries over het Thaise concept Take care for papa and mama, kinderen die uit dankbaarheid voor hun ouders zorgen. Onzin, bromt hij. Pure uitbuiting. Hij heeft genoeg gezien om te weten dat ‘familiewaarden’ hier vooral betekenen dat de farang betaalt. Terwijl anderen zich laten misleiden, blijft hij scherp. Denkt hij.
Het concept van ‘Take care for papa and mama’
Terwijl ik hier in Noord-Thailand vanaf mijn veranda naar het wuivende groen kijk, besef ik steeds meer hoe verschillend dankbaarheid wordt beleefd. In Nederland was het meestal niet meer dan een vriendelijk gebaar. Maar hier is dankbaarheid tastbaar, zichtbaar én voelbaar: een manier van leven waarin familiebanden, financiële steun en karma samenkomen tot iets dat dieper gaat dan woorden.
‘Zijn Thai nationalistisch? Vraag het mijn vrouw’
Thai nationalistisch? Zelf zullen ze het ontkennen. Voor hen is de Thaise cultuur simpelweg de beste ter wereld. Mijn vrouw Sue bewijst het dagelijks: ze beeft bij het volkslied, prijst de Thaise keuken als onovertroffen en kijkt met medelijden naar farang die hun schoenen binnen dragen. Is het trots of een vaststaand feit? Vraag het Sue.
‘Een glimlach die verdween…’
In Thailand, het land van de glimlach, verdwijnt soms een glimlach voorgoed. Ze was 24, jong, levend tussen ons – en nu is ze er niet meer. Zelfmoord komt hier vaker voor dan men denkt, een schaduw achter het zonovergoten decor. Wat dreef haar? Had iemand haar nog kunnen bereiken? De wereld draait door, maar ergens blijft een lege plek achter.
In een wereld die zich steeds sneller vernieuwt, blijft Thailand trouw aan zijn tradities. De monarchie is heilig, hiërarchie een gegeven en gezichtsverlies de grootste zonde. Terwijl overal verandering de norm is, kabbelt de tijd hier rustig voort. Misschien is dat geen achterstand, maar juist een zeldzame luxe: een plek waar niet alles op de schop hoeft.
Thailand voelt als thuis, maar wat als je er niet meer kunt blijven? Zuidoost-Azië biedt volop alternatieven, van het relaxte Laos tot het chaotische Vietnam en het eilandrijke Indonesië. Elk land heeft zijn eigen charme én valkuilen. Waar vind je de juiste balans tussen cultuur, gastvrijheid en levenskwaliteit? Een zoektocht met een knipoog.
De Hellfire Pass – Waar stilte huilt en de geest blijft vechten
Diep in het hart van Thailand ligt Hellfire Pass, een plek waar de natuur het menselijk lijden probeert te verbergen, maar de stilte nog steeds spreekt. Hier voel je de echo van gebroken lichamen en ongebroken geesten, een stille getuigenis van hoop temidden van wanhoop.
‘The White Lotus speelt zich af in Thailand’
Terwijl ik zelf in Thailand woon, kijk ik reikhalzend uit naar het derde seizoen van The White Lotus, die zich in Thailand afspeelt. Er is iets fascinerends aan het kijken naar toeristen die verdwalen in hun eigen luxe, vooral als je dat doet vanaf een tropisch terras met een kokosnoot in de hand. Want wat zegt dat eigenlijk over ons?
‘Lanna: waar vriendelijkheid heerst en rijstvelden fluisteren’
In het noorden van Thailand ligt Lanna, een koninkrijk waar de tijd vertraagt en vriendelijkheid de taal van het hart is. Hier glimlachen boeren in de modder, fluisteren tempels geruststellende woorden en smaakt elke maaltijd als een warme omhelzing. Lanna is geen plek die je bezoekt, maar een gevoel waarin je langzaam wegzakt, net als in een rijstveld.
‘Thaise vrouwen en het succes van zorgzaamheid’
In een wereld waarin relaties steeds vaker voelen als onderhandelingen, ontdekken veel westerse mannen in Thailand iets wat ze thuis zijn kwijtgeraakt: oprechte zorgzaamheid. Geen strategisch spel, geen berekening, maar liefde die zich uit in kleine, betekenisvolle gebaren. Een kop warme soep, een zachte glimlach, een huis dat als thuis voelt. Niet uit plicht, maar uit pure genegenheid.
‘Denken Thai anders over de dood dan wij Westerlingen?’
Met mijn Thaise vrouw Sue spreek ik soms over de dood. Waar ik het als een diepe kwestie beschouw, haalt zij simpelweg haar schouders op: “Als je tijd gekomen is, dan ga je.” Dit fascineerde me. Waarom zien Thai de dood als een vanzelfsprekende overgang, terwijl wij er krampachtig tegen vechten? Ik besloot het uit te zoeken.
‘Blijf ik in Thailand of keer ik terug naar Nederland als ik oud en gebrekkig word?’
Ouder worden is een onvermijdelijk avontuur, maar waar beleef je het het liefst? In Thailand, met zon, zee en goedkope massages, of in Nederland, waar de zorg overzichtelijk en de koffie slapper is? Terwijl mijn lichaam steeds vaker hapert, worstel ik met de vraag: blijf ik hier in de warmte of keer ik terug naar het koude comfort van Holland?
Liefde en seks op bestelling in Pattaya
Pattaya lonkt met tropische nachten en brede glimlachen, waar westerse mannen denken eenvoud in de liefde te vinden. Maar achter de moeiteloze romantiek schuilt een wereld waarin affectie vaak net zo rekbaar is als een taximeter in het hoogseizoen. Is het ware liefde of slechts een goed geoliede illusie? Een zoektocht tussen palmbomen en prijskaartjes.