Milieuproblemen in Thailand en het gevaarlijke verzet ertegen
Map Ta Phut industriële zone in Rayong
Thailand kampt met een groot aantal problemen aangaande het milieu. Water-, land- en luchtverontreiniging zijn ernstig op veel plaatsen in Thailand. Ik geef een korte beschrijving van de toestand van het milieu, iets over de oorzaken en achtergronden en de huidige aanpak. Tenslotte een wat uitgebreidere uitleg van de milieuproblemen rond het grote industriële gebied Map Ta Phut in Rayong. Daarnaast beschrijf ik de protesten van milieuactivisten.
De aantasting van het milieu in Thailand
Ik geef hier een korte en onvolledige opsomming van de meest ernstige en acute problemen. Voor een meer volledig overzicht verwijs ik naar de literatuur genoemd in onderstaande bronnen.
Aantasting van de natuur is misschien wel één van de grootste problemen. Ontbossing is wel minder dan in de vorige eeuw maar gaat nog steeds door. Er zijn langere perioden van droogte. Gronderosie komt vaker voor. Het onvolledig en vaak onwettig verwerken van afval zorgt voor verontreiniging van grond en water. Goedkope werkmigranten verwerken 53.000 ton elektronisch afval in veel kleine bedrijven waarbij giftig afval gewoon ergens wordt gedumpt. De invoer van plastic afval nam tussen 2016 en 2018 toe van 70.000 ton naar 481.000 ton en in totaal zijn er nu zo’n 2.000 plastic afvalverwerkende fabrieken, geconcentreerd rond de Stad der Engelen. Van 15 steden met de meest luchtverontreiniging in Zuidoost-Azië liggen er 10 in Thailand. Berucht is de luchtverontreiniging door branden in bos en vooral maisvelden in het Noorden.
docter_k / Shutterstock.com
De rol van de overheid
Thailand kent een aantal goede wetten en regels waar het gaat om het milieu. Het probleem zit hem in de naleving en controle. Zo zijn er strenge regels voor afvalverwerkende bedrijven maar die worden gehandhaafd door de lokale overheden waardoor corrupte overeenkomsten met bedrijven en overheid schering en inslag zijn. Alleen grotere bedrijven met meer dan 50 werknemers (vroeger meer dan 7) hebben een EIA (Environment Impact Assessment) nodig maar bedrijven zijn vaak al in aanbouw voordat zo’n studie is afgerond. Ook is er sprake van gemene zaak tussen (staats)bedrijven en de staat. In 2016 besloot de regering een kortere EIA-procedure te verlangen, en minder eisen te stellen voor vervuilende bedrijven in stad en op het platteland. De overheid komt in de zeldzame gesprekken met milieuactivisten vaak met het argument dat opofferingen voor het grotere belang van de natie nodig zijn.
De Map Ta Phut industriële zone in Rayong
Deze industriële zone kwam tot stand in 1990. Het is een staatsinstelling en wordt beheerd door de Industrial Estate Authority of Thailand. Het zorgt voor 14 procent van het bruto binnenlands product. Er zijn ongeveer 151 fabrieken: 2 olieraffinaderijen, 30 petrochemische fabrieken, 12 kunstmestfabrieken, gas en steenkolen centrales, 8 staalindustrieën, plastic producerende bedrijven en anderen. In het Map Ta Phut district wonen 50.000 mensen naast een 15.000 aantal werkmigranten.
Het gebied is vanaf het begin geplaagd door een groot aantal gevaarlijke incidenten. In 2000 vielen er 2 doden door polycarbonaat vergiftiging, in 2012 veroorzaakte een explosie 11 doden en 129 gewonden en na een chemisch lek werden in 2012 138 mensen opgenomen.
In 1997 moesten 1000 leerlingen en leraren van de Phanpittayakarn school naar een ziekenhuis worden gebracht nadat ze onwel waren geworden van stank en verontreinigde lucht. Deze school gelegen in de Map Ta Phut is inmiddels verplaatst. Ook een ziekenhuis in diezelfde gemeente is verplaatst na vele klachten van artsen en patiënten.
In het hele gebied rond deze industriële zone is bijna steeds sprake van stank overlast. In lucht en grond zijn een overmaat aan kankerverwekkende stoffen aangetroffen. Een onderzoek wees uit dat er 2.000 meer doden zijn door kanker terwijl ook ademhalingsstoornissen veel voorkomen. Een deel van giftig afval wordt gewoon ergens gedumpt.
De inzet van mensen ter verbetering van het milieu
Protesteren tegen milieuverontreiniging gebeurt op redelijk grote schaal maar is heel gevaarlijk in Thailand. Naast aanklachten voor smaad en laster zijn er de bekende vervolgingen wegens opruiing, verstoring van de openbare orde en meer. Bedreigingen komen veel voor. In de afgelopen 20 jaar zijn verder zeker 60 milieuactivisten gedood, of spoorloos verdwenen. Thailand is wat dat betreft het 8e meest gevaarlijke land in de wereld en na de Filipijnen het meest gevaarlijke land in Zuidoost-Azië. De meesten verschijnen niet in het nieuws en een gerechtelijke vervolging vindt zelden plaats. Een paar namen.
In 2004 stierf Charoen Wat-Aksorn door kogels toen hij uit een bus stapte in Prachuab Khiri Khan nadat hij terugkeerde van verklaringen die hij aflegde in de Senaat in Bangkok. Als leider van de groep Love B Nok groep vocht hij al jaren tegen de bouw van een kolencentrale, grootschalige garnalenteelt en andere milieuproblemen. De twee schutters stierven onder verdachte omstandigheden in de cel, de vermoedelijke opdrachtgever werd in tweede instantie vrijgesproken.
In 2005 werd de monnik Phra Supoj Suwajano doodgestoken in een bos. Hij vocht jarenlang tegen onrechtmatige ontbossing.
In 2011 stierf Thongnak Sawekchinda voor zijn huis in Samut Sakhon na getroffen te zijn door 9 kogel. Hij protesteerde al 5 jaar tegen verontreiniging door vele illegale fabrieken rond zijn woonplaats en de vele verontreinigingen door steenkolen transport en opslag. Hij kreeg daarvoor al vele malen doodsbedreigingen.
In 2013 was het de beurt aan Prajop Nao-opas. Hij verzette zich tegen de giftige lozingen van industrieën in Chacheongsao provincie. Soms overschreden de giftige stoffen 30 maal de toegestane grens. De eigenaar van het vervuilende bedrijf, tevens ambtenaar op een departement voor industriële zaken werd 2 jaar later ter dood veroordeeld voor deze moord.
In 2015 werd Chai Bunthonglek 6 maal in zijn hoofd en borst geschoten. Hij zette zich in voor landrechten in Surat Thani
In 2019 werd Eakachai Itsaratha ontvoerd en een dag opgesloten en bedreigd nadat hij demonstreerde tegen vervuiling veroorzaakt door een open steengroeve in Phatthalung.
Conclusie
Een consequenter en harder beleid waar het milieuvervuiling betreft is nodig. Intimidatie, bedreiging, vervolging van milieuactivisten moet stoppen terwijl moord en verdwijning van deze mensen echt moet worden aangepakt.
Bronnen
Een uitgebreid verslag van de milieuproblemen in Thailand: https://en.wikipedia.org/wiki/Environmental_issues_in_Thailand
Het verhaal over de bedreigde milieuactiviste Jintana Kaewkao: http://projects.aljazeera.com/2015/04/thailand-activists/
Een langer verhaal over de moord op Charoen Wat-Aksorn: https://prachatai.com/english/node/3620
Hier een kort filmpje van zo’n 5 minuten (Engelse ondertiteling kun je aanzetten) mbt de problemen rondom Rayong:
https://www.youtube.com/watch?v=GMGn7B8KVBU
Het is zeker geen fijne plek om te wonen, geld en economisch belang lijkt een veel grote prioriteit dan een schoon milieu en goede gezondheid… Zouden de heren die achter deze industrie zitten dit beleid ook voeren als de industrie in hun eigen achtertuin stond en hun drinkwater er vandaan kwam??
Onlangs las ik “Boom & bust” van Phasuk Phongpaichit en Chris Baker. Daar noemt men ook kort Rayong en die school. Ik citeer: ‘Rondom het Eastern Seaboard petrochemie complex in Rayong was een lange serie ongelukken, branden en lekkakes, dit met een aantal doden tot gevolg. In 1997 was de luchtvervuiling dusdanig slecht geworden dat veertig kinderen van de lokale school last hadden van ademhalingsproblemen. Een medisch team liet weten dat de helft van de leerlingen en leraren op de school last had van tumoren in de neus, en dat de meeste last hadden van huiduitslag en duizeligheid.’ Daarna komt een lijst aan vervuiling in de grond, water en de lucht in hoge concentraties.
Heel vervelend dat een paar verbeteringen in het door mij opgestuurde document niet zijn doorgekomen. Ligt aan mijn computer(kennis). Mijn verontschuldigingen.
Deze alinea
‘In 1997 moesten 1000 leerlingen en leraren van de Phanpittayakarn school naar een ziekenhuis worden gebracht nadat ze onwel waren geworden van stank en verontreinigde lucht’.
moet zijn:
In 1997 moesten 40 leerlingen en leraren van de Phanpittayakarn school naar een ziekenhuis worden gebracht nadat ze onwel waren geworden van stank en verontreinigde lucht. Een medisch team stelde vast dat de helft van de leerlingen en leraren tumoren had in de neus. Velen hadden huiduitslag en leden aan duizeligheid. Een recente studie gaf ongeveer dezelfde resultaten.
1000 leerlingen werden onwel maar ze gingen niet allemaal naar het ziekenhuis.
En deze video kwam ook niet door:
Een 5 minuten durende video over de ernstige gezondheidsproblemen door vervuiling in Map Ta Phut
https://www.youtube.com/watch?v=GMGn7B8KVBU
Ik ben het eens met de strekking van het verhaal maar het is nu 2020 dus wat heeft 1997 ermee te maken?
In die tijd was zwarte Piet niet eens een punt van discussie om maar wat te noemen.
Veel ligt bij de opvoeding in de scholen, dagelijks zie ik,kinderen hun afval gewoon gooien waar ze zitten.
Er was beslist om geen plastiekzakjes meer te geven, echter in veel warenhuizen en markten worden er nog gretig zakjes gegeven.
Plastic afval verbranden is niet hetzelfde als verwerken; dan is dumpen en ‘zand erover’ nog beter voor het milieu, omdat het zich beperkt tot 1 plaats. Mits er voorzieningen worden getroffen die voorkomen dat het in contact komt met de buitenlucht en het grondwater.
Dat er plastic verbrand wordt, hebben we vorig jaar gemerkt toen we ’s avonds laat nog aan het zwembad van ons resort op Koh Tao zaten. Vanachter de hoge muur bereikte ons een penetrante stank van verbrand cq gesmolten plastic.
Daarnaast zijn 2000 plastic afval’verwerkende’ bedrijven, en dat slechts rondom deze stad, nooit efficiënt. In de felle concurrentiestrijd ligt corruptie dan al gauw op de loer en de continuïteit moet gewaarborgd zijn, dus minder plastic in omloop brengen is funest voor het voortbestaan van die sector en daarmee de inkomstenbron van velen.
Zelf woon ik hemelsbreed zo’n 40 km van de dichtstbijzijnde bruinkolen gestookte energiecentrale. En, hoe hard daar ook tegen geprotesteerd wordt in het kader van de energietransitie, ik woon liever onder de rook van die centrales dan dat ik ook maar één dag rondloop in (petro)chemische fabrieken in Nederland.
Dan zal het hier beter geregeld zijn dan in Thailand; precies 2 jaar geleden moest ik voor mijn werk naar een niet nader te noemen fabriek in Dordrecht. 2 Weken met mogelijke uitloop. Ik heb het bij 2 weken gehouden en toen heb ik mijn gereedschap achter gelaten en ben naar huis gegaan. Als mijn baas me gedwongen had langer te blijven (ja, dat heeft hij 10 jaar geleden al eens gedaan, onder dreiging dat een collega die bij me was, ’s maandags niet meer hoefde te komen als we niet het hele weekend daar bleven ipv de 2 nachtdiensten van do/vr en vr/za waarvoor we daar waren), dan had ik Arbeidsinspectie gebeld.
Ik had daar (gelukkig) dagdienst, maar tijdens de nachtdienst is er een zeer giftige stof vrijgekomen uit een leiding die gespoeld en drukloos had moeten zijn. 4 Mensen hebben die stof ingeademd en zijn ter controle rechtstreeks naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig bleek het mee te vallen; niet dat ik er ooit nog wat van heb gehoord overigens. En het waren buitenlanders die geen woord Nederlands, Engels of Duits spraken cq verstonden, dus het was me sowieso al een raadsel hoe die werden toegelaten op het terrein.
Toen ik de volgende morgen de vergunning ging halen bij de Chef van Dienst en vroeg waarom die paarse leidingen met dat groene poeder daar lagen, volgde er een paniekerige reactie. Dat had afgedekt moeten zijn, daar mocht niemand mee in aanraking komen….
Die paniek bleek ik me niet verbeeld te hebben, want toen ik de vergunningen aftekende en in het vakje deponeerde waar ze gedurende mijn shift moesten blijven zitten, hoorde ik de CvD tegen een aldaar zittende safety officer zeggen: ‘We moeten dadelijk snel overleggen, want we weten niet hoe hiermee om te gaan. We moeten geen ambulances meer hebben hier op het terrein. Zijn die mannen naar de medische dienst gegaan of naar het ziekenhuis?’
Dit gebeurt dus gewoon nog in Nederland!!!! Sterker, 2,5 week later toen ik weer terug was en een collega uit mijn regio daar, belde hij me ’s avonds op. Er was een stof ontsnapt uit een leiding en hij had daar iets van ingeademd, waardoor hij bijna geen lucht meer kreeg.
Ik vroeg wat hij gedaan had. ‘Ik ben terug gerend naar mijn werkplek en heb even zitten bijkomen. Zit nu op mijn hotelkamer en voel me nog niet goed. Als het morgenvroeg nog zo is, ga ik wel naar een dokter.’
Te bang voor represailles. De continuïteit van het werk boven zijn eigen gezondheid stellen. Omdat die opdrachtgever een jarenlange en trouwe klant is.
Zolang dat in stand gehouden wordt, blijft het milieu er ook onder lijden.