Nederlanders en Vlamingen die naar een ander land emigreren, blijven vasthouden aan hun eigen taal en cultuur. Dat blijkt uit de allereerste wereldwijde inventarisatie van het behoud of verlies van de Nederlandse taal, cultuur en identiteit.
De inventarisatie is uitgevoerd door het Meertens Instituut in opdracht van de Taalunie. De bevinding is opvallend, omdat uit eerder onderzoek was gebleken dat Nederlanders en Vlamingen die in de vorige eeuw naar Canada of Australië waren vertrokken, vaak hun taal snel opgaven.
Geëmigreerde Nederlanders en Vlamingen onderhouden de band met het thuisland dankzij communicatiemiddelen in het Nederlands, zoals sociale media en Skype, online kranten, digitale televisie en Nederlandstalig onderwijs. Zij zouden meer advies willen hebben over hoe ze hun kinderen ook Nederlands kunnen blijven leren.
De belangrijkste conclusies op een rij:
- Voor de meerderheid van de deelnemers in dit onderzoek is het Nederlands nog steeds een van de meest gebruikte talen in het vestigingsland: 97% van de deelnemers spreekt wekelijks Nederlands, waarvan 64,6% meer dan acht uur per week, vooral in privésituaties en op sociale media.
- Meer dan 85 procent van de deelnemers ervaart de Nederlandse taal als een kernwaarde van de eigen identiteit.
- Emigranten lezen nog vaak Nederlandse boeken, lezen veelal nog dagelijks nieuws in het Nederlands, en kijken – al dan niet online – naar Nederlandstalige televisie en films.
- Behalve aan de taal houden emigranten ook vast aan Nederlandse en Vlaamse feest- en gedenkdagen (zoals Sinterklaas), eetgewoonten (zoals speculaas, drop, kroketten, hutspot, waterzooi en nasi) en andere culturele tradities, bijvoorbeeld via Nederlandstalige scholen of Nederlandse en Vlaamse verenigingen in hun woonplaats.
- Veel migranten zijn ook online georganiseerd in Facebookgroepen.
Praktische en bureaucratische belemmeringen
Er wonen momenteel naar schatting 700.000 tot ruim één miljoen Nederlanders in het buitenland en ongeveer 440.000 Belgen (Vlamingen en Walen). Veel emigranten zien het Nederlands als een kernwaarde van hun identiteit. Ze willen de taal en hun cultuur graag doorgeven aan hun kinderen en hebben grote behoefte aan informatie over hoe ze bijvoorbeeld kinderen in hun vestigingsland tweetalig kunnen opvoeden.
Een digitaal of fysiek informatiecentrum over de Nederlandse taal, cultuur en onderwijs kan volgens de onderzoekers de betrokkenheid van geëmigreerde Nederlanders en Vlamingen met het geboorteland verstevigen en bestendigen.
Lees hier het volledige onderzoek: taalunieversum.org/sites/tuv/files/downloads/Onderzoeksrapport%20Vertrokken%20Nederlands.pdf
‘De Vlamingen halen de kastanjes uit het vuur waaraan de Nederlanders zich warmen’… Deze wijze woorden komen uit de pen van Godfried Bomans toen hij over taalbewustzijn schreef. Ik ben een van die Vlamingen – al beschouw ik me liever als een Brabander – die gelooft dat de taal onlosmakelijk verbonden is aan identiteit. taal maakt, met andere woorden, integraal deel uit van het kostbare weefsel dat ons allen, van de Dollard in het noorden tot de Somme in het zuiden, bindt… In mijn jonge jaren was ik actief betrokken bij wat men in Vlaanderen de taalstrijd noemt. Ik heb aan tal van acties meegedaan (en veel klop gekregen…) die bv. het Nederlandstalige karakter van de Vlaamse Rand rond Brussel moesten verdedigen of de verfransing van Komen of de Voerstreek moesten tegengaan. Ik heb meer dan achttien jaar in Brussel gewerkt en alhoewel ik perfect Franstalig ben, heb ik er steeds principieel en consequent Nederlands gesproken… De studie van de Taalunie verdient, wat mij persoonlijk betreft, evenwel enige nuancering. Hier, in Isaan spreek ik nauwelijks Nederlands. Ik heb geen contact met de in de regio wonende Vlamingen en Nederlanders en met mijn Thaise eega – die meer dan dertig jaar in Vlaanderen én Nederland heeft gewoond en behoorlijk Nederlands spreekt- spreek ik hoofdzakelijk Engels of Thais. Dit laatste lijkt mij een conditio sine qua non om te integreren in je nieuwe thuisland, want anders zal de taal wellicht een bijna onoverkomelijke barrière blijken te zijn. Alhoewel ik ook hier een beetje moet nuanceren want in onze uithoek van Isaan kom je niet ver met Algemeen Beschaafd Thais. De meeste van mijn dorpsgenoten spreken immers Laotiaans of Surin-Khmer…
Lijkt me geheel logisch dat je een middenweg zoekt tussen waar je vandaan komt en waar je bent gaan wonen. Dat je de taal en gebruiken uit je land van oorsprong dus aan blijft houden als deel van je identiteit en de banden die je nog met daar hebt. Maar dus ook dat je de taal en de omgangsvormen van je nieuwe woonland onder de knie probeert te krijgen. Gewoon doen wat nodig is om mee te draaien in de maatschappij en je dagelijks leven. De een integreert echter beter dan de ander.
Het woord wel een probleem als je pertinent weigert je aan te passen aan je nieuwe woonomgeving. Dan maak je het jezelf en de mensen om je heen behoorlijk lastig. Dat gaat voorbij aan elke begrijpelijke vorm van vasthouden en verbonden voelen met waar je wortels liggen.
Integreren ja, assimileren nee. Dat laatste mag je van niemand verwachten of eisen.
Er zijn zat expats in de zuivere zin die dus als aanhang naar het land komen en zich totaal niet wensen aan te passen.
Waar ligt dan de grens om het zo te doen a
Het was nog niet klaar 😉
Na hoeveel jaar moet je integreren?
Die grens zoekt ieder voor zich maar ik denk niet dat buitenlanders die 0,0 willen integreren in hun nieuwe woonland zich populair maken. Je aanpassen doe je vanaf dag 1, hoe ver je gaat hangt er maar net van af.
Integratie in een andere samenleving hangt meer af van persoonlijke factoren dan van factoren als leeftijd, inkomen, gebruik van je eigen taal op sociale netwerken,hoelang je hier woont etc. Het gaat vooral om persoonlijke motivatie om je aan te passen aan de lokale cultuur.
Daarvoor zijn geen algemeenheden te geven zoals jij ze opschrijft. Een expat is in principe meer gemotiveerd om Thais te leren als zijn hele omgeving Thais spreekt. Als je in een moo-baan in Bangkok woont of in een condogebouw in Hua Hin met 99% buitenlanders is die motivatie geringer en maak je het je omgeving absoluut niet moeilijker door geen Thai te leren. Ook niet iedereen is met een Thaise vrouw of man getrouwd. Sommigen gebruiken hun nieuwe woonland alleen als decor voor hun oude dag. Mag dat dan niet?
Ik ken Thaise vrouwen die hun expat-man ervan weerhouden om de taal te leren omdat hij dan alles kan begrijpen wat zij met anderen bespreekt. Heb je dan de verkeerde vrouw getrouwd?
Als Thai in Nederland en op de ambassade in Bangkok Sinterklaas en Pasen vieren,en expats Loy Kratong vieren en vaderdag op 5 december…dan bestaat Nederlandse en Thaise cultuur toch niet, of volgens jou wel…
Op 17 nov. 2019 09:17 schreef Rob V.:
Mag je je 0,0 aanpassen? Daar maakt een mens zich niet geliefd mee. Vraag eens aan een Thai wat hij denkt van een Nederlander die al 10 jaar in het land woont (of aan een Nederlander en wat hij denkt van een Turk in de lage landen) en dan nog geen woord van de taal spreekt, zich niet aanpast aan de lokale omgangsvormen en gebruiken enzovoort.
Terwijl je ook vast kan houden aan die eigen gebruiken maar daarnaast toch nog enige blijk van participatie en interesse in je nieuwe woonland tonen. Bijvoorbeeld door de taal te leren of op zijn minst op enige wijze deel te nemen aan die maatschappij (werk, vrijwilligerswerk, helpende hand, participatie).
Blijf je op je eigen eiland zitten zonder enige participatie, integratie dan kom je flink wat muren tegen denk ik zo (‘wie denkt die buitenlander wel niet wie hij is? 0,0 interesse in ons land’). Wordt je na een aantal jaren hulpbehoevend en dan? Lijkt me met een liefhebbende partner ook een goed idee als die je voldoende zelfredzaamheid bij brengt, bijvoorbeeldvoor als die partner wegafvalt.. het spreken van een beetje Thais komt dan toch goed van pas?
Maar hoe ver je zou moeten en kunnen integreren ja dat ligt er maar met aan.
Belangstelling en meedoen in je nieuwe vaderland zijn inderdaad de sleutelwoorden. Hoe je dat vervolgens in de praktijk brengt is individueel.
Vaak zijn de meeste geemigreerden al wat ouder en zeker een nieuwe taal blijft niet hangen op de harde schijf. Daarbij nog het verschil tussen Thai en Isaan.
Of het Yawi
Het zou prettig zijn als men bij contact met de Nederlandse ambassade in Bangkok ook Nederlands kon spreken i.p.v. Engels. Ook alle formulieren en de gehele internetpagina is in het Engels.
Per slot van rekening zijn wij toch Nederlanders en hoeven ons niet te schamen voor onze taal. Kijk eens naar de Duitse, Oostenrijkse en Zwitserse ambassade en consulaat, daar gaat alles netjes in de eigen taal, Duits zoals het hoort.
Als dat zo is, is het inderdaad van de gekke dat je op je eigen ambassade een vreemde taal moet spreken.
Van de week nog telefonisch contact gehad.
In het Nederlands….
(Druk (1) voor Nederlands).
En aan de balie in de NL ambassade/het consulaat?
Ik denk, maar weet niet zeker, dat het wel mogelijk is om iemand in je Moers taal te spreken te krijgen, maar je zult er dan waarschijnlijk uitdrukkelijk om moeten vragen.
Heeft denk ik te maken met personeelskosten. Iemand die Nederlands en Engels en Thai spreekt/leest/schrijft is (veel) duurder dan iemand die Nederlands en Engels spreekt/leest/schrijft. En die laatste is weer (veel) duurder dan iemand die Thai en Engels spreekt/leest/schrijft.
Mijn vrouw en ik overwinteren regelmatig in Thailand bij vrienden. Voertaal is Nederlands met af en toe Engels als we ons tussen Thai begeven tijdens onze bezoeken aan stad, markt of bezienswaardigheid. Voor zover ik heb kunnen waarnemen afgelopen jaren biedt Thailand farang weinig mogelijkheid tot inburgering. Behalve dat het handig is als je Thai spreekt wanneer je gedurende langere tijd in Thailand verblijft/woont, worden er vanuit de overheid geen eisen gesteld aan aanpassing/inburgering/taalbeheersing. Zal ook niet noodzakelijk zijn vanuit hun gezichtspunt, want Thailand geeft enkel Non-Immigrant Visa uit, met door het jaar heen diverse controle-momenten waar en hoe iemand zich ophoudt in het land, en op het eind van een jaar verblijf het opnieuw overleggen van bewijzen dat je financieel aan de visumeisen voldoet. Of je iets van samenleving/raal/cultuur weet of begrijpt, wordt niet getoetst. Maakt hen ook niet uit, denk ik.
Waaruit blijkt dat Thailand buitenlanders geen definitief permanent verblijf gunt. Met andere woorden: dat Nederlanders/Vlamingen in hun eigen taalomgeving opereren is mede ingegeven door Thai Immigration-voorwaarden, en toont dat het niet de bedoeling is dat farang zich definitief buiten dat gebied vestigen. Alhoewel mijn vrouw en ik allebei bezig zijn met een cursus Thai, vanuit eigen interesse en nieuwsgierigheid, zal de kans dat we meer dan overwinteren in Thailand afwezig blijven. Daartoe vinden wij Thailand te weing uitnodigend.
Daarentegen grappig kennende dat er landgenoten zijn, ja wonend in Nederland die hun Thaise lief hebben laten overkomen bijna uitsluitend nog Thai-food willen eten.
Het interieur is Thai-fahig ingericht, volgeplempt met boeddhistische attributen en de welbekende portretten aan de wand,
Ken er zelfs bij die liever dat gele poloshirt dragen dan ‘gewone’ shirts, bovendien continu Thaise zang en muziek door de luidsprekers. Valt me nog mee dat ze niet op de grond zitten, alhoewel verdenk ze er wel van. 😉
Op zich niet bezwaarlijk, dat moet een ieder voor zichzelf uitmaken. Wel opvallend jammer dat het vaak dan weer landgenoten zijn die bijna alles willen afbranden aan Nederland want alles in Thailand is toch immers beter geregeld…