Het is altijd lente, in de ogen van de tandartsassistente

Ook de Thaise juffrouw die mijn tandarts in Hua Hin terzijde stond had fraaie ogen boven haar mondkapje. Maar die vielen in het niet bij die van de zeer vrouwelijke tandarts die in mijn mond aan het repareren was geslagen.

Kun je verliefd worden op iemand die je niet kent, nog nooit eerder hebt gezien? Het overkomt me wel vaker, maar het gevoel sloeg dit keer in als een bom. Mijn tandarts woont in Bangkok, zo heb ik haar tussen de behandelingen tijdens het spoelen kunnen ontfutselen. Drie dagen per week werkt ze in Hua Hin, op dinsdag tot en met donderdag. Omdat ze de sfeer in deze Thaise badplaats zo leuk vindt. Wellicht ook een beetje omdat dit farang-bejaardenhuis vol zit met klanten, patiënten, zo u wilt.

Enfin, ik lig dus in een hulpeloze houding in de stoel van de tandarts in kwestie. Haar ware naam onthul ik niet, ze zou er verschrikkelijk door in verlegenheid raken. Ze spreekt perfect Amerikaans, want heeft een jaar in het noorden van Amerika gewoond. Ik heb geen idee hoe oud ze is; ik schat ongeveer dertig. Mijn tandarts is ongetrouwd en heeft geen boyfriend. Of ze bloosde toen ze mijn vraag beantwoordde, weet ik niet, verborgen achter het mondkapje.

Haar handen zijn zijdezacht, evenals haar stem. Met korte bewegingen van haar hoofd stuurt ze de assistente aan. Ze werkt zonder beschermende bril. Ik krijg die wel, tegen het spuitwater tijdens het boren. Af en toe kijk ik naar haar ogen, die dicht boven mijn open mond zweven. Ik zou haar bijna een zoen geven, door het mondkapje heen. Maar de gedachte aan het gevolg: trekken van een tand zonder verdoving, doet me bedenken.

Hoe moet het nu verder? Geen idee. Ook deze liefde zal in schoonheid sneven. Zij weet het niet en ik durf het niet te zeggen. Mijn gebit is nu in orde, dus ik zie haar mogelijk pas bij een controlebeurt in juli van het volgend jaar. Of er moet tussentijds een vulling uitvallen. Ik zou het bijna gaan hopen.