Wat niet weet…… want zwijgen is goud
De afgelopen week zat ik weer eens na te denken over het wat en het waarom in Thailand. Een aantal vragen kwamen spontaan bij mij op:
- Waarom duurt het tot juli 2017 voordat de politie op Koh Tao echt werk maakt van een onderzoek naar de dood van een Belgische toeriste in april van dit jaar, ook nog onder druk van de publiciteit?
- Waarom wordt de toedracht van zoveel dodelijke slachtoffers (en niet alleen buitenlanders) snel afgedaan als zelfmoord, ongelukken onder de invloed van drank en/of drugs in plaats van werkelijk onderzocht?
- Waarom wordt het ene misdrijf gebagatelliseerd (als er hiso’s bij betrokken zijn; het stelen van een markant putdeksel) en andere gevallen opgeblazen (zoals de moord op een jongeman die zijn smartphone niet wilde afgeven waarbij de daders onlangs de doodstraf hebben gekregen; of de dokter die zijn Birmese werknemers heeft vermoord)?
- Waarom schrijft een van de beroemde Thaise dissidenten die in het buitenland wonen niet een goed verhaal over wie er allemaal betrokken zijn in het Dhammakaya schandaal, of over hoe het komt dat veel topambtenaren en leden van de regeringen ongewoon rijk zijn?
- Waarom geen televisie-rapportage over de corruptie in de bouw van (niet afgebouwde) politiebureaus om de rechtbank een handje te helpen?
- Waarom geen achtergrondartikel in de krant over de geruchten dat in de politie voor promotie moet worden betaald. Prayut heeft beloofd de personen streng aan te pakken als hij het te weten komt. Dus waarom helpt niemand (uit het rode kamp?) hem?
- Waarom lucht een buitenlandse ondernemer, terug in het vaderland, zijn hart niet eens over al het geld dat hij onofficieel heeft moeten betalen aan ambtenaren om zijn bedrijf legaal te kunnen runnen?
- Waarom wordt er – door de laatste drie regeringen – niets gedaan met de lijst van namen van ruim 100 politie-ambtenaren die door Kuhn Chuwit met enige regelmaat ruimhartig zijn betaald toen hij zijn massagehuizen nog had?
Deze lijst van 8 vragen is echt moeiteloos aan te vullen. Maar eigenlijk zijn dit allemaal verkeerde vragen. De vragen waar het echt om draait zijn:
- Waarom weten we de antwoorden niet?
- Waarom vertelt niemand ons wat er echt aan de hand is?
- Wie kan ons eigenlijk vertellen wat er echt aan de hand is?
- Waarom is er geen Thaise versie van Peter R. de Vries of enige andere vorm van misdaadjournalistiek?
- Waarom stellen Thais sommige vragen niet eens?
Zijn de antwoorden op alle bovenstaande 8 vragen staatsgeheimen? Ik dacht het niet. Gaat het allemaal om corruptie en maffia-achtige praktijken? Ik dacht het niet. In mijn gesprekken met Thais over de bovenstaande vragen hoor ik vaak het commentaar dat ik teveel wil weten. Daarin schuilt dan een ondertoon, of eigenlijk twee. De ene is dat het niet slim, niet verstandig of zelfs gevaarlijk is om alles te weten en/of te willen weten wat er in dit land gaande is. Hoe verder je gaat in het zoeken naar antwoorden, hoe groter de kans dat je op een dag je neus stoot.
De andere ondertoon is dat men het antwoord op sommige vragen echt niet weet. En dat is geen grap maar serieus. Men weet het antwoord niet. En men wil het antwoord ook niet weten. Zelfs de personen die dicht bij het vuur zitten moeten vaak toegeven dat zij het antwoord niet weten. In mijn eigen werkomgeving heb ik daarvan in 10 jaar tijd vele voorbeelden. Natuurlijk kent men de geruchten. En die gaan niet zelden een eigen leven leiden. En omdat niemand de geruchten ontzenuwt, worden zij alleen maar sterker totdat zij voor waar worden versleten. Men heeft in Thailand op allerlei niveaus zijn eigen ‘fake news’ geproduceerd.
In de Nederlandse taal hebben we twee spreekwoorden: “Spreken is zilver, zwijgen is goud” en “Wat niet weet, wat niet deert”. Het laatste zou een Thais spreekwoord kunnen zijn.
Beste Chris,
Ik heb een vraag voor jou,
als je antwoordt op al deze vragen hebt wat schiet je er dan persoonlijk mee op.
Is het belangrijk voor je wordt je leven er beter door,kun je er wat mee doen?
Ik denk dat de meeste Thais weten dat ze zich beter gewoon met hun eigen zaken kunnen bemoeien met de anwoorden op jouw vragen schieten ze niks op.
Het verschil tussen de doorsnee Thai en ons, Westerlingen die geleerd hebben assertief te zijn en op te komen voor jezelf, is poepsimpel : de Thai trekt zich niks aan van wat er allemaal gebeurt, haalt de schouders op voor een zoveelste crimineel feit of zelfs voor de dagdagelijkse doden en zwaargewonden op de onveilige Thaise wegen. Wij, daarentegen, zijn benieuwd, zijn curieus, willen wel wat weten over hoe de vork aan een steel zit. Wij hebben bv. op onze televisie aan aanbod van duidingsprogramma’s, waarin elk onderwerp aan bod komt en niets wordt uit de weg gegaan; Aldus krijg in info over hoe het draait in de wereld, tenminste als je het WIl weten. En dan weet je meestal nog niet eens de helft; In Thailand weet men van niets, letterlijk. Het interesseert hen niet of er een bomaanslag was in Brussel of Parijs, niet eens of er één was in Bangkok. Dat I.S. zich stevig aan ’t nestelen is in de Filipijnen is hier niet eens geweten. Om maar een voorbeeld te geven. De Thai is op zichzelf gericht, navelstaarderij, en absoluut géén vragen stellen. Het wordt de kinderen zo ingepompt. Zélf leren te denken is bij wijze van spreken taboe. Zo geraakt men nergens, maar ja, de doorsnee Thai WIL ook nergens geraken, Ze geloven in hun lot en doen er niets aan hun lot te verbeteren. Door kennis zou dat kunnen, maar die kennis verwerpen ze. Zo blijf je achterlijk, zo blijf je onwetend. Erg, ik vind dit zeer erg. Arm Thailand.
beste Marco,
Onderzoek wijst uit dat in meer transparante, meer democratische landen waar meer vrijheid van meningsuiting heerst de bevolking veel gelukkiger is. En ik wil zelf gelukiger worden en gun dat ook alle Thaise mensen, niet in de laatste plaats mijn vrouw en haar familie.
Het is naast wat niet weet wat niet deert…… struisvogel politiek. De kop in het zandsteken en als dat even niet kan vooral de andere kant opkijken ! Overleven is erg belangrijk !
@Chris, met jouw ervaring in Thailand had je kunnen en zelfs moeten weten, dat vragen naar het waarom? zinloos is.
Dat geldt niet alleen voor de vragen zoals jij ze gesteld hebt over de overheid, maar geldt op alle niveaus tot gewoon in het huisdgezin aan toe.
We hadden daar in 2014 een leuke posting als Stelling van de Week over, zie
https://www.thailandblog.nl/stelling-van-de-week/vragen-waarom-zinloos/
Wat niet weet, wat niet deert is echt niet alleen Thais en Nederlands. Dat wordt over de hele wereld toegepast.
Op jouw eerste vraag lijkt het antwoord mij niet heel moeilijk. De dame op Koh Yao was hangend aan een boom aangetroffen, zonder verder letsel.
Iemand die onvrijwillig opgehangen wordt stribbelt tegen. Dat is te zien aan blauwe plekken en andere verwondingen. Die waren er bij haar niet. Dan wordt uitgegaan van zelfdoding en noemt men enkel de doodsoorzaak; Verstikking in dit geval.
Nu ruim een jaar later begint de familie weer te zeuren dat het onderzoek ‘niet goed genoeg gedaan is’.
Niet alles is te bewijzen, en dat moeten mensen eens leren te accepteren. Verdachte situaties zijn meestal verdacht omdat mensen achterdochtig zijn. Niet omdat er werkelijk iets fout zit.
In Europa wordt werkelijk elke millimeter uitgekamd, en als er dan binnen een straal van een kilometer van de onderzochte plek een haar van iemand wordt gevonden wordt die persoon als dader aangewezen.
Dat geeft sommige mensen voldoening, maar zorgt er wel voor dat er veel mensen onschuldig worden veroordeeld.
In Thailand werkt men anders dan in Europa. ‘S lands wijs ’s lands eer, heet dat in ook alweer een oud spreekwoord.
We zullen moeten accepteren dat niet alles in Thailand het zelfde is of gaat als in Europa. Dat is juist de charme van Thailand vind ik.
Als alles op de zelfde manier als in Europa zou gaan had ik een ander land gekozen voor mijn verblijf.
Het gaat om criminaliteit, corruptie en doofpotten, niet om welke soort tandpasta en zonne crème.
Het is bekend, en dagelijks via oa Bangkok Post te lezen, dat door alle geledingen van de Thaise samenleving heen, van hoog tot laag en omgekeerd, zo goed als iedereen bezig is met allerlei vaak malafide te noemen gedragingen en handelingen op grond waarvan Chris zijn vragen definiëert. Politieke stakeholders doen het, binnen de clerus komt het absoluut voor, in het (ook universitair) onderwijs is het van belang, de man in de straat weet ook van wanten. Chris stelt aldus terecht de hamvraag: hoezo dat?
Op zich is een antwoord op een dergelijke vraag niet moeilijk te formuleren. Met wat kennis van de Thaise samenleving zelfs gemakkelijk te achterhalen.
Op de eerste plaats gaat het namelijk om westers-moreel-georiënteerde probleemstellingen. Fenomenen zoals door Chris is zijn vraagstellingen verwoord, zouden we in onze westerse wereld absoluut niet (meer) tolereren. In plaats daarvan zijn er subtielere en uitgekooktere manieren uitgevonden die malafide gedragingen dieper weg hebben doen verzinken. Maar let wel: niet onbelangrijk is dat alle door Chris opgesomde “misdragingen” uiteindelijk toch aan de oppervlakte van de samenleving op komen borrelen, en allemaal (op den duur) zichtbaar ten toon worden gesteld. Vaak letterlijk met naam en toenaam. Of het nu een politieke figuur is, een hoge vertegenwoordiger van de clerus, een zoon van een bierbrouwer, of een eenvoudige straatverkoper: in Thailand is de schandpaal tot kunst verheven.
Op de tweede plaats geldt dat als via onderzoeksjournalistiek (misdaadjournalistiek beslaat slechts een klein deel van het speelveld) achtergronden worden opgehelderd, dan zou een basis/grondslag van de Thaise samenleving wegzakken. De samenleving zou ingrijpend veranderen als paal en perk gesteld zou worden aan het principe: “iedere Thai mag proberen een niet-bonafide graantje mee te pikken!” Om dat principe hoog te houden behoort: “niet alles willen zien” tot een van de onuitgesproken informeel aanvaardde gedragingen. Dus hoef je niet alles te weten, niet over alles een gedachte te hebben, laat staan een mening, en zeer belangrijk: als je in staat bent te participeren in het graaisysteem heb je kans het tot welvaart te brengen. Hetgeen totaal anders is dan welzijn, en om dit laatste te bevorderen doet men veelvuldig aan merit-making. Tegen betaling uiteraard, en via andere “donaties” omdat tempels ook deel van het geheel zijn.
Bijna alle vragen die Chris stelt zijn hiermee te beantwoorden. (Veel) Thai hebben de behoefte niet om te weten, om te onderzoeken, om de samenleving op de kop te zetten, om de kans om: “er zelf beter van te worden” om zeep te helpen.
Voor een Thai is welvaart van belang. Niet alleen vanuit historische armoede, vooral vanuit Bhoedistisch-”religieuze” motieven. De existentie van een Thai draait om karma, reïncarnatie en om het volgend bestaan. Heb je nú- op dit moment welvaart, dan betekent dat dat je in vorige levens goed en vreedzaam hebt geleefd. Hetgeen een garantie kan inhouden dat in een volgend leven eenzelfde welvaart jouw deel wordt. Maar sta je nu in huidig leven aan de minderbedeelde kant, dan zijn de perspectieven niet gunstig. Het beste is dan maar om te proberen om huidig bestaan om te buigen door middel van meer succesvollere methoden. Ook al zijn die niet helemaal koosjer, soms illegaal, vaak crimineel: hoe dan ook maatschappelijk geaccepteerd.
Elke Thai begrijpt hoezo en waarom, en als er zo af en toe over de schreef wordt gegaan dan neemt men de gevolgen ervan. Elke geleding in de Thai samenleving is hiervan doordrongen: de ambtenaar, politie en leger, onderwijzer en ondernemer, politiek, rechtspraak, de Thaise clerus. Van hoog tot laag en omgekeerd. Dat is het Thaise systeem, daar leeft men naar, behoeven geen vragen over gesteld te worden, want ontneem je elkaar kansen om zijn leren voor het nu en later te beteren. Immers is een beter leven voor later af te zien aan de rijkdom van heden. In wezen is dit principe ook de grondslag waarom veel Thai ladies een farang als partner kiezen, al moeten ze hiervoor eigen kroost en familie achterlaten. Kortom: wat niet weet, wat niet deert. Zwijgen is goud, en goud is wat de Thai het meeste waardeert.
Die Boeddhistische motieven vind ik er bij gezocht. Mensen willen het liefst een makkelijk leventje hebben: welvaart, geluk, plezier. Geld en macht maken het leven een stukje makkelijker dus daar zijn de meeste mensen op uit. Als je door duistere of ronduit criminele praktijken macht en rijkdom verkrijgt is dat niet bepaald goed voor je karma, zelfs als je daarna dit af koopt door rijkelijk te doneren. Op legale, goede manier geld en macht verkrijgen doet het nog steeds een heel stuk beter in dit of een volgend leven.
Mensen vertonen groepsgedrag, als de meerderheid iets doet waarom zou jij dan anders doen? Je loopt dan risico op uitsluiting en missen van kansen. Dus als iedereen om je heen met enveloppen onder de tafel schuift, tja dan zal je zelf ook mee moeten doen anders ben je bij voorbaat al kansloos. “Iedereen doet het dus daarom ik ook”. Of als je principes boven resultaat stelt, dan nog is het ‘verstandiger’ om te zwijgen om vooral niet zelf op de korrel te worden genomen.
Normaal menselijk gedrag, mee gaan met de stroom of zwijgen ook als je diep in je hart zaken liever anders zag. Een handjevol mensen heeft daar lak aan en roeit tegen de stroming in met allerlei risico’s en gevolgen van dien. Een stroming verander je niet zomaar, maar beetje bij beetje kan dat wel.
Beetje bij beetje zal er wel wat veranderen, die meeste Thai die ik spreek worden niet bepaald vrolijk van corruptie (of dat nu geld, baantjes, politiek of wat ook betreft). Ik hoop met he mee dat stapje voor stapje er meer transparantie zal volgen zodat het klimaat zal veranderen.
Dat zijn goeie vragen die mij ook bezighouden.
Een (gedeeltelijk) antwoord op deze vragen staat in het boek ‘Trial on Truth in Thailand, Defamation, Treason and Lèse-majesté, Routledge, 2011 door David Streckfuss. ‘De waarheid als misdaad in Thailand’, zo zou je het kunnen vertalen. Het is het kweken van een klimaat van angst om te voorkomen dat de waarheid wordt gezegd. Want de waarheid kan de macht van de machthebbers aantasten.
We kennen allemaal natuurlijk de wet op majesteitsschennis, artikel 112 van de Thaise Strafwet.
De wet op laster en smaad is bijzonder in Thaland. Het hoeft niet alleen iets te zijn dat gesproken of geschreven is in de openbare ruimte maar ook iets wat in een brief of email staat ( bv de recente Computer Act). De aanklager hoeft niet bewijzen dat er onwaarheid is maar de gedaagde moet de waarheid aantonen. En zelfs als de waarheid vaststaat kan er een veroordeling plaatsvonden als die waarheid ‘onrust veroorzaakt, angst oproept, mensen in verwarring brengt, de eenheid van de natie aantast, het vertrouwen in de regering ondermijnt, het vertrouwen van andere landen in Thailand verminderd’ etc. Kortom: de waarheid wordt gecriminaliseerd.
Jaarlijks zijn er duizenden aaklachten wegens smaad in Thailand.
Vrijheid van spreken is er zelden geweest in Thailand, misschien alleen in de periode 1973-76 toen er een explosie was van meningen. Het kan dus wel in Thailand. In alle andere tijdperken was er een meer of mindere beperking van de vrijheid van spreken. Nu is dat ‘meer’.
Dit zijn volgens mij de belangrijkste redenen voor wat hier terecht in de posting staat. Er heerst een klimaat van angst en wantrouwen.
Als ik iets zeg kijk ik vaak om me heen of er mensen meeluisteren en gaat mijn stemvolume omlaag. Dat zie ik anderen ook doen. Of ze zwijgen en keren zich af.
Het is niet specifiek ‘Thais’. We zagen hetzelfde tijdens het Derde Rijk en in de Sovjet-Unie, en nu in China en Noord-Korea.
@Tino, ik vind de laatste zin van jouw reactie een regelreche belediging van Thailand.
Ga gauw terug naar Nederland, want jij hoort hier niet!
Beste Gringo,
De vergelijking met die vier landen en tijdperken gaat uitsluitend over het ‘onderdrukken en ontkennen van de waarheid’. In alle andere aspecten lijken ze niet op Thailand, verre van dat. Ik verontschuldig me bij jou een verkeerde indruk te hebben gewekt.
Maar dat is nou precies hoe het werkt. Iedere Thai (en buitenlander) met een wat afwijkende mening wordt de mondt gesnoerd. ‘Je bent geen Thai!’ ‘Ga terug naar je eigen land!’ Dat is het antwoord op Chris’ vragen: Angst oproepen, de andere verketteren.
Jij, Gringo, schreef op 18 juni 2016 een mooi verhaal over de filmregisseur Apichatpong Weerasethakul die de Grote Prins Claus Prijs 2016 kreeg. Dat staat hier:
https://www.thailandblog.nl/achtergrond/nogmaals-grote-prins-claus-prijs-2016/
Het is deze Apichatpong, een Thai, die zei dat Thailand nu een kruising is tussen Singapore en Noord-Korea (zie de link hierinder). Jij vindt dat ook hij maar niet moet terugkeren naar
Thailand?
“It’s becoming a hybrid of Singapore and North Korea,” Weerasethakul said of his homeland”
https://qz.com/789448/thai-artist-apichatpong-weerasethakul-says-his-country-is-becoming-a-hybrid-of-singapore-and-north-korea/
En, Gringo, ik houd van dit land en van de mensen hier. Ik neem straks met tranen afscheid van Thailand.’ Partir, c’est mourir un peu’.
Maar ik weiger mijn ogen te sluiten voor de duistere kanten van dit mooie land. Ik doe mijn uiterste best de waarheid te vinden en wil die, voor zover mogelijk, vertellen. Ik weiger de machthebbers naar de mond te praten. En ik wil opkomen voor de onderdrukten.
Heb je daar een probleem mee?
@Tino, je moet doen wat je niet laten kunt, ik heb daar geen enkel probleem mee. Maar kijk eens naar de eerste reactie op dit verhaal, wat bereik je er mee….helemaal niets, want er is geen Thai die naar je luistert en terecht!
Ik ga verder niet in discussie met je via dit blog, misschien zien we elkaar nog voordat je het land verlaat. en dan zal ik je nog wel mijn mening geven over buitenlanders, die denken, dat ze zich met de Thaise politiek moeten bemoeien.
Wat een onzin, Gringo.
Er zijn steeds meer Thaise mensen die naar een kritisch verhaal lusiteren omdat zij in toenemende mate weten dat het ook heel anders kan. Zij reizen, of kijken nar andere dan alleen Thaise TV-zenders en hebben internet.
Een paar maanden geleden heb ik een rapport geschreven over de verkeesonveiligheid in Thailand. Dat rapport heb ik via via (natuurlijk via Thaise mensen) toegestuurd aan de regering. In een van zijn vrijdag-speeches kwam Prayut met een aantal opmerkingen die regelrecht uit mijn rapport kwamen. Dat rapport had hij zeker niet gelezen als ik het hem rechtstreeks had toegestuurd. Het gaat dus niet alleen wat je zegt maar ook hoe je iets zegt en door wie je het laat zeggen. Dat buitenlanders geen invloed hebben is echt onzin. Van mij mag de PM de credits hebben als hij maar het goede zegt.
beste Tino,
Ik sluit mij aan bij jouw reactie van 10.39 uur van Tino. Natuurlijk is het goed dat er vragen gesteld mogen worden zoals Chris aangeeft.
Juist door er gedachten over uit te wisselen worden dingen duidelijker en bespreekbaar en dat is de winst over de zaken, die in landen niet deugen.
Corruptie wordt het best bestreden door het daglicht.
Verbanden leggen met de geschiedenis van het land kunnen mede oorzaken aangeven van politieke misstanden, die ook het gedrag van de bevolking negatief kunnen beïnvloeden.
Tino dank voor jouw vele inzichten in de geschiedenis van Thailand, want door een beter begrip is het voor mij ook beter bespreekbaar in mijn Thaise omgeving.
Ik vind het heel mooi, als ik zie dat Thaise mensen in mijn omgeving door beter inzicht de dingen van Chris toch bespreekbaar maken en als iedereen dat zou doen in plaats van de meeste tijd doorbrengen in bijvoorbeeld Pattaya met een bierpul en eeuwige vrouwenjacht, ,dan zouden fallang ,de vragen van Chris mede bespreekbaar kunnen maken, op weg naar de antwoorden.
Het spijt mij voor Gringo, dat ik mij soms schaam voor Pattaya ,omdat deze stad niet het juiste beeld geeft van het grote mooie Thailand.
Het bespreekbaar maken van gevoelige politieke zaken is een goede zaak voor een beter begrip en samenleving.
De eenvoud van levens vol seks, drugs en alcohol zullen de corruptie aanwakkeren en dus de vragen van Chris vergroten.
De buitenlanders leveren op die manier ook een bijdragen aan corruptie en vrouwenhandel en dus een regelrechte belediging voor Thailand……gauw terug naar hun thuisland !
Citaat:
‘Het bespreekbaar maken van gevoelige politieke zaken is een goede zaak voor een beter begrip en samenleving’
Dank je wel, Danny, voor je waarderende en bemoedigende woorden. Dat maakt dat ik door wil gaan om eerlijk en volledig over Thailand in al zijn aspecten te schrijven, de vele mooie en goede zaken en ook de minder goede zaken.
Ik word oud. De bovengenoemde posting van Gringo is natuurlijk van 18 juni 2017 en niet 2016.
Ik hoop, dat je heel oud wordt, Tino!
Struisvogelpolitiek.
De struisvogel wou vliegen en aan politiek doen, om zijn idee toch maar verkocht te krijgen.
De politieker dacht, mijn vleugels zijn mooi gekleurd en daar geloven ze wel in.
Helaas was de derde in het verhaal een nuchtere dokter, en hij naaide de politicus een vleugel aan.
De struisvogel, in alle staten: maar dokter waarom naait u de politieker mijn vleugel aan, straks gaat hij vliegen!
En zo gaat het wel meer in Thailand.
De fabels van LaFontaine zijn universeel ;~)
David Diamant
Ik woon niet in een farang-enclave en/of toeristenoord maar woon in een grote stad in het Noordoosten van Thailand en heb eigenlijk alleen maar contact in het dagelijks leven met Thaise mensen. Er zijn onderwerpen die verboden zijn om met de mensen te bespreken. Als ik goed met iemand overweg kan en dan iets actueel wil bespreken wat “gevaarlijk” is of gevoelig ligt dan beperk ik mij tot algemeenheden en noem geen namen om iemand te benoemen. idem vele Thaise mensen bemerk ik zijn soms een vat vol opgekropte spanningen en soms laten ze even de deksel open en ontsnapt er iets.
Noord Korea of China , ja soms denk is dicht bij de waarheid. Juist omdat er vele onderwerpen taboe zijn om te bespreken of naar te verwijzen. Zelfs zo erg dat soms de deuren eerst dicht moeten of dat er gefluisterd moet worden. Bang en niet openlijk iets durven te verkondigen of te bespreken. Dat maakt dat je soms het gevoel hebt in een staat zoals China of Noord Korea te zijn.
En dan denk ik dat je dat alleen merkt als je met Thaise mensen omgaat…
Ik ben het met je eens Tino, de Thai zijn angstig voor het uiten van hun mening. Ik merk dat telkens weer als ik iets vraag over de actualiteit, de nieuwsberichten op TV etc.
Ze antwoorden vaak naast de kwestie en geven aan te druk bezig te zijn met hun dagdagelijkse taken en geen tijd hebben om zich te verdiepen in de “mistoestanden”
Ik voel wel hun teleurstelling over de huidige gang van zaken.
Die titel moet zijn : ‘Truth on Trial in Thailandl’ en niet ‘Trial on Truth’ in Thailand. Mijn welgemeende verontschuldigingen.
ik kan je ook zeggen dat er wel een peter r de vries programma op tv is zelf met dezelfde muziek als bij ons in nederland, ik heb het vaak avonden gekeken en er komt alle criminaliteit op van hoog tot laag , ook corruptie,
groeten jan
Ik herken het gevoel achter deze vragen: een borrelend onbehagen over onrechtvaardigheid.
Heen en weer reizend tussen Nederland en Thailand heb ik datzelfde gevoel ook in Nederland bijv. over fraude en geldsmijterij in Euro-verband, politiek gekonkel, graaiend bedrijfsleven en banken.
‘s-Lands wijs ‘s-lands eer, als je zo in elkaar zit dat het borrelt laat het dan niet traumatisch worden,
het hier stellen van dit soort vragen begint daar op te lijken.
Ik ben van mening dat dit onderwerpen zijn waar toch wel veel over gediscussieerd wordt op verschillende sociale media zoals Facebook. Dit gebeurt vaak anoniem en niet in alle openheid. Er zijn ook een aantal boeken te krijgen die wat meer duidelijkheid kunnen geven, helaas zijn deze boeken allemaal verboden in Thailand. Google eens Andrew Macgregor Marshall, een Schotse journalist die veel schrijft over deze onderwerpen.
beste Marcel,
Ik zeg niet dat er niet over gediscusieerd wordt op de social media. Ik zeg dat het daar vooral om geruchten gaat en om theorieen terwijl er mensen moeten zijn (misschien wel een heel klein aantal) in dit land die de waarheid weten en die de waarheid niet vertellen, niet kunnen en/of niet willen. Dat biedt markt voor mensen zoals McGregor Marshall die het ook niet weet (ik ben door hem geblokt omdat ik kritische vragen stel over zijn artikelen en boeken die hij niet kan beantwoorden omdat zijn theorie niet deugt) maar er vooralsnog veel geld aan verdient.
Beste Chris,
Waarschijnlijk hebben die mensen die de waarheid kennen zo hun redenen om die te verhullen. Mensen zoals McGregor Marshall, maar ook verschillende anderen proberen dit boven tafel te krijgen door er o.a. over te discussiëren op sociale media. Helaas kan deze discussie niet in Thailand gevoerd worden door de Thaise wetgeving die ingezet wordt om critici de mond te snoeren. Sociale media is dus één van de manieren om dingen te veranderen in Thailand.
Ik ben het overigens niet altijd eens op de manier waarop McGregor Marshal dit doet. Ik weet dat hij slecht tegen kritiek kan, maar ben wel van mening dat hij belangrijk werk doet. De prijs die hij (en zijn vrouw en kind) daarvoor betaalt is vele male hoger dan de eventuele opbrengsten uit zijn boeken en giften die hij omvangt.
Ja kijk hoe mensen hier aan het verkeer deelnemen het is niet agressief en aan regeltjes gebonden het is anticiperen en elkaar respecteren . Zo is deze samenleving ook. Gelukkig heeft het leger de macht en het is rustig hierdoor.
Ben volledig akkoord met Jan-is de Thai wel klaar voor de democratie?Ik denk van niet.Sedert dat het leger aan de macht is,zijn er geen betogingen van de red en yellow shirts.Goed zo-Ik hoop dat ik nog lang naar Thailand mag komen en in nov.is het dan mijn 31 st keer in 15 jaar.Mooi land-zeer betaalbaar en ik geniet dan iedere dag van de andere cultuur.
De discussie gaat een beetje een eenzijdige kant op. Natuurlijk weten we allemaal dat er intimidatie plaatsvindt als het om de waarheid gaat. Dat geldt niet alleen voor deze regering maar alle voorgaande, maar ook in het dagelijks leven. Menige politie-ambtenaar meent voorrechten te hebben als het om prive-zaken gaat. Ik wil echter een ander punt meer belichten.
Alle regeringen tot nu toe zeggen dat het bestrijden van corruptie hoge prioriteit heeft. En zo nu en dan wordt er iemand gesnapt en verdwijnt voor jaren de bak in, zoals meneer Supachai van de Klongchan Credit Union Cooperative (KCUK). Waarom wordt deze man door het OM geen strafvermindering aangeboden in ruil voor betrouwbare informatie over al degenen die kwade zaken deden met de KCUC en/of Dhammakaya en/of Phra Dhammachayo? Ik ben er zeker van dat meneer Supachai veel weet, aangevuld met beelden van de Boeddhistische ceremonieen van de Wat in het verleden die verschillende rijke Thais (rood en geel) tonen die nauw betrokken waren bij Dhammakaya. Toch een eenvoudige sneeuwbal-methode om meer corruptie op het spoor te komen, of niet soms?
Jan Ponsteen merk jij niet dat je jezelf tegenspreekt door te zeggen dat de mensen rustig zijn en respectvol met elkaar en 1 regel verder te stellen dat het rustig is omdat het leger alles controleert .Een samenleving waar niet betoogt kan worden is een onderdrukte samenleving ,zie china en n. Korea