Je maakt van alles mee in Thailand (139)

In Thailand gaan zaken soms anders dan dat wij in Belgie en Nederland gewend zijn. Dat zorgt nogal eens voor leuke anekdotes en grappige verhalen maar ook wel voor ergernissen. Onze lezers vertellen over wat zij zoal meemaken in Thailand.

Vandaag een verhaal van Pratana die wilde weten waarom er via een andere weg naar het dorp gereden werd.

De weg naar ons dorp

Sinds vorig jaar komt kleine broer Samad ons afhalen, in de airport beneden bij het Thaise restaurant. Steeds sla ik mijn laatste maaltijd over op de lange vlucht. Niet dat ik geen honger heb maar de vliegstress en de turbulentie voornamelijk vanaf 3 uur voor landen (boven India tot Bangkok) knijpen mijn maag dicht.

En daarom heb ik niet gemerkt dat we nu een andere weg rijden naar ons dorp, namelijk over Sa Kaeo en niet meer Rayong–Chanthaburi. Waarom wilde ik weten?

Omdat we vroeger steeds gewend waren de ‘oude weg’ te volgen, vond ik het leuk. Ten eerste: je had de tolweg boven en je reed letterlijk met hoge snelheid over het landschap, tot zeker 20 km uit Bangkok. De kenners onder jullie, die gewoon zijn in Bangkok te rijden, hoef ik niet vertellen dat van Ekamai met de bus tot buiten Bangkok al een derde van je tijd vervlogen is. De bussen die wij nemen, zijn soms overvol met mensen die hun eigen zitje meebrengen en in het gangpad plaatsnemen.

Een dorp zonder farangs

Als je in Chanthaburi bent aangekomen, moet je de ‘visarun-route’ nemen, de Royal 317 tot na de Soidao-golf en dan kom je bij een groot dorp Patong op enkele kilometers van onze trots, de watervallen van Khao-Soidao. Dit is beschermd natuurgebied vol wildlife maar voor ons dorp moet je net ervoor naar rechts afslaan en beland je op een weg met gaten.

Ik ben al veertien jaar gelukkig getrouwd met mijn vrouw en we komen steeds naar haar dorp. Het is hier zo rustig, zonder farangs en dat hou ik graag zo. Gunter, de andere Duitse falang doet hetzelfde: wij noemen de naam van het dorp niet. Niet uit schaamte maar als je de zeven kilometer lange steile kronkelende weg vol gaten hebt bestegen, kom je nooit meer terug.

Zoals overal rijden er overvolle vrachtwagens beladen met maniok, doerian of bamboe en dan heb je ook nog de zware lasten voor wegenbouw. Die maken dat een simpele steen die op het slechte asfalt valt, door erover heen te rijden, een klein gat vormt en tot een ware krater uitgroeit, die niet meer te dichten valt.

Regenseizoen

Ik heb echt medelijden met de kinderen die nu in het regenseizoen naar beneden moeten lopen over deze weg vol gaten en plassen. Waar ze met brommers over ‘zoeven’ met heel het gezin achterop en liefst de kleinste peuter zonder enige bescherming tussen de bestuurder en het stuur. En de mama’s of zussen in amazonezit met zijn tweeën of drieën achter elkaar. En dan langs vrachtwagens, die met hun ‘zweepachtige’ versneden banden voor een plens water in je gezicht of over je lichaam zorgen. Helmen worden niet gedragen; ze hebben er geen of hij hangt aan het stuur.

Er is een nog andere weg om in ons dorp te komen. Dan moet je in Patong zelf een zijstraat links nemen en als je via Sa Kaeo naar ons toe rijdt, kom je op een ‘betere’ weg. Dat was verleden jaar zo. Het is wel een omweg van 20 km en die begint nu ook al vol gaten aan het raken.

Geen last van de regen

Voor het ommetje van 100 km van de airport, vergeleken met de vroegere route, plus de 20 km om in het dorp te komen, betaal ik een vaste prijs van 4000 baht, wat niet niks is. Reken maar uit: een liter benzine kost 38 baht, een 2,5 litermotor gebruikt 15 liter per 100 km. Maar daarvoor heb ik wel een relaxte rit zonder stops om passagiers op te pikken. En ik kan me op de achterbank uitstrekken, wat niet kan in bussen of taxi’s.

Vergalt dat mijn verlof? Zeker niet. Ook van de regen waardoor ik sinds drie dagen aan huis gekluisterd ben, heb ik geen last. Dankzij Thailandblog heb ik voor vaderdag het boek ‘Bangkok retour’ gekregen, en ik heb hier mijn zeven jaar ‘oude’ macbook overgebracht om zijn dagen te slijten tot hij uiteen valt.

Dit wou ik jullie vertellen over mijn ‘cocoondorp’ ergens boven de R319 waar de tijd echt met het licht van de dag wordt geregeld, waar ik deze ochtend om half zeven door de luidsprekers met muziek ben gewekt met de mededeling dat de schoolgaande kinderen al hun gespaarde satangs moeten meebrengen om ze aan de koningin voor haar verjaardag (12 augustus) te schenken, die ze op haar beurt aan goede doelen besteedt. Was die saamhorigheid maar ook zo in België, maar nu dwaal ik af!