De lange reis, door het (bijna) aards paradijs (slot)

Hans Bos woont in december 10 jaar in Thailand: een terugblik. Vandaag het laatste deel.

Ik ga het hier niet over corruptie hebben, want iedereen weet hoe door en door verrot het ambtenarenkorps van Thailand is. Ik heb daar weinig mee te maken, met af en toe eens een agent die zijn hand op houdt. Omdat ik altijd een helm draag en mijn papieren in orde zijn, vangt de diender steevast bot.

Vanaf het begin heb ik mijn woningen gehuurd en dat geeft mij een gerust gevoel. Ik heb met de moeder van Lizzy leergeld betaald en dat kan/wil ik mij geen tweede keer permitteren. Bovendien krijgt een buitenlander in Thailand in normale gevallen (ja, ik ken de uitzonderingen) geen hypotheek en wordt hij ook geen eigenaar van de grond (wederom: ja, ik ken de omzeilende mogelijkheden, dus bespaar me deze adviezen).

In een leuke moo baan buiten Hua Hin huur ik een aardige bungalow voor een schappelijke prijs van een Deen. Eerst woonde ik in een iets grotere bungalow één straat verder. Na twee jaar kreeg ik alleen een huurcontract voor drie maanden. De eigenaren hadden de bank niet betaald, dus het pand moest leeg beschikbaar blijven. Na mijn vertrek hebben nog twee jaar Thai de bungalow uitgewoond. Het pand staat nu al tijden leeg. Onbekenden hebben het resterende meubilair er uit gesloopt, evenals gordijnen, roeden, airco’s, waterpomp en zelfs de watertank. De bank vraagt er 7,8 miljoen voor, ongeveer het dubbele van de werkelijke waarde. Voor dat onverkoopbare bedrag staat het huis ongetwijfeld in de boeken, waardoor alle banken in Thailand veel rijker lijken dan ze in werkelijkheid zijn.

En dan het verkeer in Thailand, een bron van voortdurende ergernis. De ene helft van de bestuurders van auto en scooter heeft geen rijbewijs, de andere helft heeft het gekocht of houdt zich niet aan de regels. Af en toe heb ik het idee dat de Thai het stadium van de buffel nog niet zijn ontgroeid. Een helm doe je alleen op als je verwacht een agent tegen te komen, niet voor je eigen veiligheid.

Vrouwen met een aantal kinderen voor- en achterop de scooter, met een hand aan het stuur en in de andere een mobieltje. Hoe dom kun je zijn. De verplichte spiegels zijn om je make-up te controleren, of om haren uit je kin te trekken, niet om te zien of er achter je iemand aankomt. Pick-ups volgeladen met arbeiders die plankgas ergens naar toe racen, onderwijl zwarte roetwolken uitbraken. Oom agent houdt alleen aan als hij denkt dat er iets aan zijn strijkstok blijft hangen.

De Thaise automobilist denkt: my car is my castle. Zo vriendelijk als hij na het uitstappen is, zo fanatiek wordt hij achter het stuur van zijn Vios of Yaris, onzichtbaar door de donkere film op de ruiten. Afstanden schatten is een groot probleem, snijden hoort erbij en het aanzetten van het knipperlicht veel te veel moeite. En Thaise wegenbouwers die een gat in de weg repareren, maken er voor alle zekerheid en ter compensatie vaak een bult van.

Gezichtsverlies is het ergste wat een Thai, chauffeur of niet, kan overkomen. De makke van de Thaise samenleving is dat een terechtwijzing gezichtsverlies oplevert. Dus mag je niet toeteren of seinen met groot licht. En mag je ook mensen die onderweg hun vuilnis dumpen niet op hun gedrag aanspreken. Thai houden vegen hun eigen stoepje schoon en dumpen het afval vervolgens uit het zich over de nuur of langs de weg. Ik heb in Bangkok meegemaakt dat sommige inwoners van mijn moo baan weigerden 20 baht per maand te betalen voor het ophalen van hun vuilnis, dat dan prompt buiten de moo baan uit de auto werd gedumpt. Ja, wel een dure Mercedes…

Klagen moet je in Thailand afleren. Want jouw klacht bezorgt iemand anders gezichtsverlies. Dan heet het dat je de Thaise cultuur niet begrijpt. Een opmerking over het keffende mormel van de buren? Levert boze gezichten op want is jouw probleem, niet van de buren. Een opmerking tegen de buurjongen over zijn onmatige geschreeuw in het zwembad zorgde voor een boze buurvrouw die me dat haarfijn inpeperde. De andere buurvrouw laat haar hond uit door er langzaam achteraan te rijden. Thailand is het land van de ‘no have’, soms terwijl de verkoopster vóór het product staat wat je zoekt.

Voordat ik de litanie in mineur afsluit nog enkele positieve onderwerpen. Het eten in Thailand is bijna onovertrefbaar, ook buiten de deur. De vraag of groenten in ruime mate bespoten zijn met insecticide en of de kip/vis mogelijk stijf staat van de antibiotica kan ik helaas niet beantwoorden.

Waar ter wereld kun je elke morgen een leuke fietstocht maken, in de middag gevolgd door een plons in het zwembad van de moo baan? De medische zorg (in ieder geval in Bangkok en Hua Hin) is zonder meer prima en betaalbaar. Waarbij me van het hart moet dat de Nederlandse zorgverzekeraars daar onvoldoende op inspringen. Ik betaal aan Univé maandelijks nu 495 euro, terwijl de zorg hier nog niet de helft kost van die in Nederland (bespaar me uw Thaise alternatieven). Ik heb Thailand doorkruist van oost naar west en van noord naar zuid. En twee coups meegemaakt.

De vaste lasten van water, elektriciteit en internet zijn goed op te hoesten. En voor een kop koffie of een praatje is een Nederlandse buurtgenoot altijd wel te vinden. Lizzy groeit als kool en doet het goed op haar Kindergarten. Wat wil een mens nog meer? Familie (kinderen en kleinkinderen) en Nederlandse vrienden dichter in de buurt? Dat klopt. Dat is nu eenmaal de prijs die je voor emigratie moet betalen. Ik heb het zoet geproefd, maar ook het zuur.

Als de komende tien jaar net zo verlopen als de voorbije periode hoort u mij niet mopperen. Nou ja, af en toe dan. Op Thailand én op Nederland.