Het raam
Fred en zijn vrouw strijken neer in Chiang Mai. Na twee weken in drie guest houses te hebben gelogeerd, huren ze een éénkamer appartement in een buitenwijk van Chiang Mai.
Nu is mijn vrouw een echt buitenmens en die moet je eigenlijk niet op vier hoog achter parkeren maar dat was nu net waar we zaten. Ze was dus heel vaak vroeg in de ochtend al buiten om daar in het gezelschap van twee in de parkeergarage bivakkerende zwerfhonden lange wandelingen te maken.
Bij thuiskomst kregen de honden dan iets te eten bij een van de ontelbare eettentjes langs de straat; de reputatie van gekke buitenlander was al snel gevestigd maar mijn vrouw is nu eenmaal erg begaan met dieren en verwaarloosde dieren in het bijzonder.
De kamer was goedkoop, in alle opzichten, en van daaruit zouden we rustig naar iets anders kunnen zoeken maar na twee weken begon mijn vrouw al tekenen van irritatie en ongeduld te vertonen en werd het tijd de zoektocht naar een ander onderkomen wat voortvarender aan te pakken.
Na zes weken werden we attent gemaakt op een charmant houten huis midden in de stad maar toch erg rustig gelegen. Mijn vrouw was gelijk enthousiast en het enige obstakel was nog dat we tot een redelijke huurprijs moesten komen, die was namelijk wat hoog ingezet maar dat zou beslist wel lukken als we het wat tijd gaven.
Een onrustige droom
Diezelfde nacht had ik een onrustige droom. Het speelde zich af in een flat, ook op de vierde verdieping, waar ik jaren geleden gewoond had. Vanaf het balkon liet ik per ongeluk een strijkijzer vallen terwijl op de begane grond buurman Joop net naar buiten kwam. Op mijn verschrikt roepen van zoiets als ‘Kijk uit, ga snel naar binnen’, of woorden van gelijke strekking, deed Joop precies dat wat hij niet moest doen: hij bleef staan en keek naar boven.
Gelukkig stopte de droom juist daar waar het strijkijzer toch wel erg dicht bij het hoofd van Joop was gekomen. De droom herhaalde zich een aantal malen als was het om de juiste waarschuwingsformule te vinden zodat Joop niet gewond zou raken.
Plotseling leek het alsof er wel twintig strijkijzers naar beneden gevallen waren want er was een enorm kabaal; ik ontwaakte en sloeg mijn ogen op. Mijn vrouw kwam de badkamer uit en zei dat zojuist het badkamerraam bij een poging dit te openen uit de sponning was geraakt, naar beneden was gevallen en op een plastic afdak tot stilstand was gekomen. Niemand was gewond geraakt, al was het afdak behoorlijk beschadigd en het raam zelf gebroken.
Mensen die op lager gelegen verdiepingen woonden, deden ook hier in de wakende wereld precies wat je beter niet kunt doen: ze hingen ver over hun balkon heen om te kijken waar dat raam vandaan kwam en om te kijken of er misschien nog meer naar beneden kwam.
Ik of mijn partner had het raam eruit gegooid
Drie dagen later belde de manager van de flat om te vertellen dat een nieuw raam uit Bangkok moest komen en er met een week wel was, maar dat het afdak morgen reeds gerepareerd kon worden en dat alles voor nog geen zevenduizend baht.
Dat was natuurlijk allemaal geweldig maar waarom werd ik ook op de hoogte gebracht van de kosten van de hele operatie? Omdat ik diegene was die het ging betalen uiteraard. Ik, of mijn partner, of wie dan ook tot de huishouding behoorde, had het raam eruit gegooid. Ja natúúrlijk, het naar beneden gooien van ramen behoort tot onze dagelijkse bezigheden en dat daar kosten aan verbonden zijn is zonneklaar en die worden uiteraard vergoed.
En dan nu zonder gekheid: als de constructie van een raam dusdanig is dat het een simpele handeling als het openen ervan niet kan verdragen en in ongerede raakt, is de eigenaar aansprakelijk en niet de argeloze huurder; ik betaal dus geen cent. Of dit duidelijk was? Ja, dat was het en de manager zou het doorgeven aan de eigenaar.
Het tweede telefoongesprek, met de eigenaar ditmaal, een Canadees, maakte duidelijk dat wij beiden een verschillend standpunt hadden in deze zaak en allebei ook niet van plan waren toe te geven. Overeengekomen werd dat hij het verlies zou nemen en wij zouden verhuizen; dit tot grote vreugde van mijn vrouw.
Ingezonden door Fred Holtmans
Bij een overnachting een hotel in BKK aan de Simkumvit road heb ik bijna het zelfde mee gemaakt.
Ik opende het raam, dat op een nauw druk straatje uitkeek, waarna het er compleet uitviel.
Gelukkig kan het nog net grijpen voor het helemaal naar beneden was geduveld en laten zakken op een kleine uitstekende rand. De receptie gewaarschuwd en die stuurde een mannetje die het weer ophees in in de kamer zette. Er was s’avonds niets meer aan te doen verklaarde hij.
Toen we de volgende morgen wilde uitchecken werd ik door de manager staande gehouden die mij een stevige rekening onder mijn neus duwde wegens een vernield raam !! als ik niet betaalde zou hij de politie er bij halen. Ik zei dat komt goed uit want dan kan ik U aanklagen wegens nalatigheid en het in gevaar brengen van gasten in Uw hotel. Hij verscheurde toen gelijk de rekening en wenste ons nog een goede reis.!!!
Ik had die oplichter van een hotelmanager WEL aangeklaagd.
Prima aangepakt Henk, dat is de manier om dit op te lossen.
Overigens, het is altijd aan te raden om met enige terughoudendheid in Thailand een raam te openen, ook al zou je verwachten dat er toch niets mis zal zijn, het is bepaald geen uitzondering waarover Fred en Henk verhalen. Raam openen kan wel, maar let even op of de scharnieren nog wel vast zitten.
NicoB
Zo heb ik ooit een wasbak net naast mijn voet laten vallen. Ik steunde licht op de wasbak bij verlaten van de douche.
Beste ,
Jij bent de huurder , als door jou toedoen een raam eruit valt …. is dan de huisbaas verantwoordelijk ?
Als je de kamer ervoor bekeken hebt & de raam ziet er bedenkelijk uit zou ik er af blijven 😉
Ja, als het raam door achterstallig onderhoud niet normaal geopend kan worden is de verhuurder aansprakelijk voor de schade. Hij had de huurder moeten waarschuwen dat het raam niet geopend mocht worden.
Het is ook vrij lastig om een naar buiten draaiend raam, dus met de scharnierpennen aan de buitenkant, te inspecteren op correct functioneren.
Ik zou U niet graag als verhuurder hebben.
Klopt helemaal wat je zegt …. maar dat zie je toch bij het betreden van de kamer of niet ??
Hij had dan kunnen wijzen op het feit dat de raam er niet zo best uitzag en kunnen laten veranderen.
Volgens mij ken jij de term achterstallig onderhoud niet. De opstal is de verantwoordelijkheid van de verhuurder en behoort in bruikbare staat te zijn. Bruikbaar betekent bij een raam als dat voorzien is van van materiaal om open te maken dat je het gewoon open en dicht moet kunnen doen. Als dat dus niet lukt en het raam eruit dondert bij deze normale handelingen voor een raam dan is de eigenaar van het huis aansprakelijk en niet de huurder. Als de huurder echter de schroefjes uit het scharnier had gehaald om ze elders te gebruiken en vervolgens het raam opent ja dan is de huurder aansprakelijk lol. Enfin google maar wat op achterstallig onderhoud en je vindt genoeg info daarover.
Ik heb wat gegoogeld, ook op Engelstalige sites, en het lijkt er toch inderdaad op dat de landlord in Thailand een normaal woongenot moet bieden en aansprakelijkheid is voor schade aan het opstal door, waar ik dan in dit geval maar van uit ga, achterstallig onderhoud.
Voor zover het het glas betreft ben ik wat minder overtuigd, glas is doorgaans geen onderdeel van het opstal, verzekeringstechnisch gezien. Nederlanders hebben daarom ook vaak een opstalverzekering EN een glasverzekering en ook huurders wordt wel aangeraden een glasverzekering af te sluiten, indien de verhuurder deze niet heeft.
In hoeverre dit – enigszins merkwaardige – onderscheid ook in de Thaise wetgeving / huurcontracten bestaat weet ik niet, maar het zou dus heel goed kunnen zijn dat het sturen van de rekening van het glas naar de huurder niet zo gek is als het wellicht op het eerste gezicht lijkt.
Als het glas breekt doordat het met kozijn en al naar beneden valt door achterstallig onderhoud zijn de kosten voor de verhuurder, gevolgschade.
De glasverzekering die je bedoeld kun je sluiten, die dekt dan de schade die ontstaat als je bv. een deur open zet waar glas in zit en dat glas breekt, doordat je die deur niet borgt tegen het dichtslaan, bv. door de wind of tocht.
Voor die schade, direct veroorzaakt door onjuist gebruik van het gehuurde,heeft de huurder de schade te voldoen.
NicoB
Ja , ja we weten het allemaal wel maar we hebben het over Thailand en niet over Nederland waar
alles tot in de puntjes geregeld is.
Op Samui vloog na een storm een kwart van het gammele dak van het cafe er af en de schade
binnen was enorm. Tv’s en stereo kapot door de waterschade. Wie denkt u wie de reparatie aan het
dak moest betalen, ja juist de huurder die dit al 8 jaar huurde.
Ik zei tegen de huurder, die nieuwe pannen en de reparatie aan het dak hoef jij toch niet te betalen,
hij zei ik zal wel moeten want de eigenaar doet niets. Hij had geen poot om op te staan!
Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn in NL ook twee verschillende dingen.
Kennelijk had de huurder besloten om geen juridisch gevecht aan te gaan. Dat kan om verschillende redenen zijn, bv.: hij wist niet wat zijn rechten waren; hij vond de schadepost te laag; hij had zonder toestemming verbouwingen uitgevoerd; enz.
Precies wat je zegt.
Je bent gewoon afhankelijk van de goodwill van de verhuurder.
In Thailand wordt vrijwel alles in onderleg overleg en goed vinden geregeld.
Ik heb zelfs meegemaakt dat een grote Thaise firma het contract met een Nederlandse firma niet doorlas en zelfs niet wist wat er instond.
Na enkele maanden ontstond de herrie wie waar verantwoordelijk voor was
Tja,
This is Thailand,
Ooo Falang, die kan dat beter betalen dan ik. De is de eerste reactie van de verhuurder.
Wij hebben een werkelijk schitterend huis, huren het voor 8.000 Bhat per maand.
Nu was het dak, na een lange periode van droogte, bij de eerste flinke “Thaise” regenbui lek.
Mijn vrouw belt de eigenaar en deze zegt, repareer het maar, ok, in de buurt blijken plotseling allemaal deskundige dak reparateurs te wonen, die het wel even voor 600 tot wel minimaal 2200 Bhat konden repareren. Wij kozen een betrouwbaar gezicht uit, die het voor 850 deed.
Kwam de volgende dag met een kitspuit met silicone kit en wala het dak was waterdicht.
Maar de eigenaar, niet thuis, bellen nee, niet thuis, weer bellen, nee niet thuis.
Dus maar zo gelaten.
Tja this is Thailand.
Op de Philipijnen: ik draaide de sleutel om van de deur, sleutel brak.
Of ik even wilde betalen voor een nieuwe sleutel!
Ha, ha! Heb hen even iets uitgelegd over metaalmoeheid, waarna de eis van tafel ging.
Lachwekkend, zielig. Die 200 pesos interesseerden mij niet, maar het ging mij om het principe.
Graag meer informatie welk principe jij bedoelt. Zeer interessant. Kun je ook een bron vermelden? Of heb je het zelf bedacht? Mij overkomt het ook weleens dat ik moet betalen terwijl ik denk dat die ander het maar moet doen. Dan is het handig om een principe bij de hand te hebben.