Een onsje meer, mag dat?

Mijn hele leven heb ik nooit echt last gehad van overgewicht. Een normaal leven, een normaal voedingspatroon met daarbij de nodige sportbeoefening (voetbal en scheidsrechter) hielden mij wel op een gewicht, dat overeenkwam met de  bestaande “wetenschappelijke richtlijnen”. Goed, tijdens vakanties en mijn zakenreizen kwam dat “normale” wel eens in het gedrang, maar echt van overgewicht was nooit sprake.

Nu ben ik gepensioneerd en woon in Thailand en het gewone leefpatroon van Nederland  is hier totaal anders, waardoor er toch een lichte vorm van gewichtstoename ontstaat. Ja, noem het maar een bierbuikje. Het is niet om er direct van in paniek te geraken, maar enige bezorgdheid is wel op zijn plaats.

Dikker en dikker

Want hoe gaat dat? Met vakantie mag in feite alles, veel eten, veel drinken en vaak weinig beweging. Ook de vakantiegangers in Thailand overkomt dat, het is gezellig en bovendien goedkoop, dus al snel: “Nong khap, nog een biertje graag!” Zorgeloos nog een paar er achteraan, want na de vakantie, terug in Nederland, gaan we weer lijnen, nietwaar?

Als je hier woont, kun je natuurlijk denken, dat het een heel lange vakantie is en in het begin is dat ook zo. Je eet driemaal daags – want dat ben je zo gewend – en je drinkt of het altijd weekend is, dus te veel. Na verloop van tijd wordt dat wel anders. Door toch minder beweging, dus minder energieverbruik eet ik nog maar twee keer per dag, soms licht, soms wat uitgebreider, en probeer ook het drankgebruik te beperken.

Vroeger nam ik tijdens de lunch nog wel eens een biertje en zo’n gele rakker ging er ook om vijf uur ’s middags ook wel in. Daar ben ik mee gestopt. Als ik al drink, dan is het nooit voor een uur of negen ’s avonds. Niet elke avond, want ook daar heb ik mij een beperking opgelegd om een aantal dagen per week geen bier te drinken. Lukt niet altijd, want dan komt er weer een vriend – soms één, die wel met vakantie is – langs of het is tijdens een poolbiljarttoernooi zo gezellig, dat het weer een beetje uit de hand loopt.

Sporten

Het minste wat je er aan kunt doen, is meer lichaamsbeweging, maar wat dan? Begin nu niet over “sexercise”, ook goed, daar niet van, maar afvallen doe je er niet van. Voetballen en scheidsrechteren is ook verleden tijd, het moet wat anders zijn.

Logisch dus ook wel, dat de gyms goede zaken doen. Heel wat expats gaan met regelmaat naar zo’n sportschool om daar allerlei oefeningen (op een band lopen, gewichtheffen, een beetje Thai boksen misschien) op alle mogelijke apparaten te doen in de hoop hun gewicht onder controle te kunnen houden. Ooit ben ik er ook geweest om te zien of het wat voor mij was.

Nee dus, om zo dom op een lopende band je in het zweet te rennen vond ik maar niets. Als je het al doet, moet je ook niet alleen gaan, want bij het minste geringste excuus is het: “Nee, vandaag maar een keer niet”. Ga je met een vriend of groepje vrienden, dan is er de natuurlijke drang om niet te verzaken en je gaat.

Afkeer

In mijn afkeer voor die gyms word ik nu een beetje gesteund door een artikel in de Bangkok Post, waarin gesteld wordt, dat een gym bezoeken voor veel mensen niet aan het gestelde doel beantwoordt. Volgens dat artikel is zes maanden ongeveer de periode, dat iemand keurig de gang naar de gym maakt en dan gefrustreerd afhaakt. Hun excuus is meestal: “Ik heb niet genoeg vrije tijd” of “Ik merk niets van dit soort oefeningen”.

Aan die sportschool ligt het vaak niet, je kunt er inderdaad allerlei oefeningen doen, maar je moet wel weten wat je doet en vooral wat je wilt. Ga maar eens kijken en je ziet, dat er nogal wat bezoekers rondhangen, een beetje op de loopband ontspannen of wat gewichtjes heffen (niet te zwaar) of wat andere dingen doen en dan denken, dat ze daarmee wel zullen afvallen en in een goede conditie blijven.

Serieus blijven

Het bezoek aan een sportschool moet je serieus benaderen. Concentreren op hetgeen je doet, samen met een professionele trainer doelstellingen vastleggen en je dan ook aan de juiste training houden om die doelen te bereiken. Een onjuiste benaderingswijze of -techniek levert teleurstellende resultaten op en, wat erger is, kan zelfs lichamelijke problemen veroorzaken.

Intensief bezoek aan een sportschool is – volgens dat artikel – niet nodig. Deskundigen zijn het er wel over eens, dat een “gematigde” lichaamsbeweging van 30 minuten om de andere dag voldoende is om de cardiovasculaire functie (hart en bloedvaten) te verbeteren, een lager cholesterolgehalte en lagere bloeddruk te bereiken, gewicht te verliezen en stress te verminderen.

Niet voor mij

En in dit laatste kan ik mij behoorlijk vinden. Geen sportschool voor mij, maar ik wandel om de dag. Geen 30 minuten, maar wel een uur of anderhalf. Eerlijkheidshalve moet ik er wel bijzeggen, dat het niet altijd lukt, want  – zoals eerder gezegd – een excuus om een keer niet te gaan is gauw gevonden.

Gewicht in de gaten houden dus, maar het kijken in een spiegel of een weegschaal staan is niet voldoende. Misschien nog wel belangrijker is de waarden van de andere genoemde functies regelmatig te laten controleren. Daar gaat het om.

Zo: “Nong khap, breng er nog maar één, one for the road! Proost”

– Herplaats bericht –