Een perfecte expat uit Nederland
Onlangs zat ik in een open bierbar aan Beach Road hier in Pattaya een biertje te drinken. Gewoon even ontspannen en het voorbijtrekkende publiek op de promenade gadeslaan.
Ik kom in gesprek met een Zweed, nou ja gesprek, na een inleidend wie ben je, waar kom je vandaan en hoe lang ben je al in Thailand, is het voornamelijk eenrichtingsverkeer. Ik hoef niets te zeggen, hij praat en praat en binnen enkele minuten weet ik bijna alles van hem.
Op een gegeven ogenblik zegt hij: “Jij bent Nederlander, hè? Je doet me wel wat aan een andere Nederlander, Menno, denken.” Zonder mijn reactie af te wachten, gaat hij verder: “Je ziet er netjes gekleed uit, net als Menno, die er altijd perfect gekleed bijliep en in alles perfect was”
“Nou”, zeg ik, “ik ben niet perfect, hoor en ik geloof ook niet, dat er iemand is, die nooit fouten maakt. Niemand is perfect”
De Zweed: “Nou, geloof me maar, Menno was er zo één. Hij was een briljant doe-het-zelver, fikste van alles zelf in het huis. Hij speelde trouwens ook fantastisch basketbal met zijn zoon achter het huis. Hij had het ver kunnen brengen als prof. Hij had ook een hele mooie stem, een bariton, waarmee hij met gemak allerlei klassieke en moderne liederen zong, maar ook de nieuwste liedjes in een karaokebar zong hij als een Broadway ster. Piano spelen? Je zou het hebben moeten horen, geweldig gewoon!”
“Klinkt inderdaad als een wel zeer bijzondere man,” zeg ik.
“Oh, maar dat is nog niet alles,” zegt de Zweed, “Menno had een fotografisch geheugen, Hij vergat nooit een verjaardag van zijn vrouw, kinderen en de hele familie. Menno was ook een prima kok, hij kende de Thaise keuken als geen ander. In een restaurant wist hij precies wat hij wilde bestellen in het Thais, want die taal had voor hem geen geheimen.
“Zo zo, indrukwekkend”, kon ik er nog tussen krijgen, voordat hij verder ratelde: “Menno wist altijd de snelste weg ergens “naar toe en vermeed daarbij mogelijke files, alsof hij er neus voor had. Hij verstond het ook om zijn vrouw op de juiste manier te behagen. Hij gaf haar veel geld en soms leuke geschenkjes, sprak haar nooit tegen, ook niet als zij ongelijk had. Zijn kleding was altijd onberispelijk, schoenen altijd keurig gepoetst en zo. Nee, Menno was in alle opzichten perfect, hij deed nooit iets fout.”.
Ik zeg: “Tja, erg interessant, hoe heb je die Menno ooit ontmoet?”
“Ik heb hem eigenlijk nooit ontmoet, want hij is inmiddels al heel wat jaren geleden overleden”
“Oh, maar hoe komt het dan, dat je zoveel van hem weet?”
“Ik ben getrouwd met zijn Thaise weduwe!”
Heerlijk… een echt leuk verrassend verhaal! Geweldig! Moest er hartelijk om lachen!
Heee Gringo. Wat een ontzettend leuk verhaal! Ook wij hebben er erg om gelachen!
Ik moet aan het verhaal nog even toevoegen, dat het idee uit een Filipijnse krant komt, waarin een colomnist een dergelijke geschiedenis gebruikte om aan te tonen, dat men nooit personen met elkaar moet vergelijken.
Een beetje plagiaat dus, maar de man bekende ook, dat hij het verhaal ergens van Internet geplukt had.
Ik vond het een mooi verhaal, vandaar, dat ik het ik in een Thaise omgeving heb geplaatst.
Gringo, bij het lezen van het verhaal dacht ik aanvankelijk dat jij de naam Joseph in Menno had veranderd. Maar op het eind was ik toch hevig teleurgesteld en eigenlijk ook weer blij. Menno is overleden maar gelukkig ben ik nog springlevend.
Mooi.
Zit nog steeds te glimlachen en krijg het niet uitgelegd aan m’n vriendin door dat lachen. 🙂
hahahaha lol, dus die zweed die het verhaal van Menno vertelde, en naderhand blijkt te zijn gehuwd met de weduwe van Menno, mag nu op zijn beurt véééél geld aan haar geven. Af en toe een geschenkje in haar handje, en voor de rest haar niet tegenspreken, ook al heeft ze ongelijk. MAAR ; de schoenen netjes gepoetst en een onberispelijke kledij.
Wel voor mijn part mag die zweed haar rustig houden.
Veel succes en de wind vanachter zeggen ze hier bij ons.
Is er een dokter in de zaal ?? ik kom niet bij van het lachen.
GRTZ Dre
Ik denk dat mannen onbewust een diepe angst hebben voor vrijheid. Ze willen gewoon voor iemand zorgen die zogenaamd zwakker is. Je zou daar zelfs arrogantie in kunnen zien. Die meiden vinden het prima dat mannen aan deze vorm van Stockhomsyndroom leiden. Waarom zou je als vrouw zo’n relatie stoppen als iemand zijn best doet om jouw leven dragelijker te maken?
Ik zit ook nog steeds te (glim)lachen en mijn Thaise eega snapte het redelijk snel…
Was goed met een verrassend einde
Heel goed , ik ben ook met een Thaise weduwe ! Dacht vroeger van mezelf ” ben niet perfect maar noem me toch maar goed ” Nu voel ik me een niemendal ten opzichte van iemand die volgens mij : zijn leven en plannen en dromen ( of verhalen wat hij ging doen) nooit afgewerkt kreeg .
Erg genoeg dat hij het op en niet zo oudere leeftijd begeven heeft, en gelukkig voor mijn vrouwtje ( vroeger dus zijn vrouwke tijdens zijn laatste 3 levensjaren) zonder kinderen te kunnen verwekken ook niet in vorige relatie’s .
Dus daar kan ik al helemaal niet aan tippen of ik zou men kinderen moeten onterven !!!
Mooi verhaal en kan me er in erkennen .
Ik vertel het hele verhaal aan mijn vrouw en dan komt dit stuk:
“ Ik heb hem eigenlijk nooit ontmoet, want hij is inmiddels al heel wat jaren geleden overleden ”.
Mijn Thaise vrouw had het antwoord op deze vraag …“ Oh, maar hoe komt het dan, dat je zoveel van hem weet ?” Direct al klaar!
Dan is de verteller zeker getrouwd met de weduwe “.
We kwamen niet meer bij van het lachen, deze houden we er in.
Deze houden we er ook in:
Zo is er een vrouw die bij haar man weg gaat en gaat hokken met een politieagent.
De man rijdt op een snelweg iets te hard, een politiewagen komt achter hem aan, de man gaat steeds harder rijden. Uiteindelijk wint de agent en stopt de man.
Vraagt de agent: waarom ging u steeds harder en harder rijden?
Antwoord de man: Ik dacht dat je m’n vrouw terug kwam brengen.
NicoB