De kunst van het behagen
Behagen is volgens het woordenboek: iemand welgevallig zijn. Welgevallig betekent vervolgens ‘aangenaam zijn’.
Deze wijsheid brengt mij tot de volgende simpele conclusie: veel Thaise vrouwen zijn heer en meester in het ‘aangenaam zijn’. Neem bijvoorbeeld mijn vriendin, zij doet er alles aan om mij te behagen. Daar vraag ik niet om, dat doet zij uit zichzelf.
Aangenaam
Het behagen begint al ’s ochtends vroeg, zo gauw ik mijn ogen open. De details zal ik u besparen maar het past met gemak onder de noemer: bijzonder aangenaam.
Na dit ritueel te hebben afgerond, heb ik de onfatsoenlijke gewoonte om mijn bed uit te stappen en ‘linea directa’ in mijn ondergoed achter mijn laptop te kruipen. Internet is nu eenmaal mijn navelstreng met de rest van de wereld en ik ben nieuws-gierig aangelegd. Daarnaast ben ik ‘s ochtends ook het meest productief.
Zonder iets te vragen maakt ze koffie en een ontbijt voor mij. Voordat ik de koffie drink of aan mijn ontbijt begin, wil ze graag dat ik wat lauw water drink en zet dat voor mijn neus. “Dat is goed om de keel te reinigen en is gezond voor je”, zegt ze bezorgd. En wie ben ik om haar tegen te spreken?
Pasgeborene
Mijn ontbijt stelt op zich niet zoveel voor, een bak muesli met een plens sojamelk, maar toch. Je zou het zo zonder gevolgen bij elkaar in een bak kunnen kwakken, maar dat hoort niet bij de kunst van het behagen. Met gevoel doseert ze de hoeveelheid muesli in de kom. Daarna giet ze zorgvuldig, al zou het gaan om het eerste papje voor een pasgeborene, de sojamelk in de kom. Als laatste roert ze met zachte hand, de muesli met het vocht door elkaar. Ze laat het dan even staan, omdat ze weet dat het van mij wel enigszins een weke brij mag zijn.
Zij moet daarna, ongetwijfeld met verbazing en afgrijzen, gadeslaan dat ik de door haar met liefde bereide muesli naar binnen schrok als een hongerige Thaise straathond. Ondertussen loerend op mijn beeldscherm en onverstoorbaar woest typend op mijn toetsenbord. De restjes melk en muesli in mijn mondhoeken worden nauwgezet door haar weggeveegd, zonder mij te storen bij het geratel op mijn laptop. Het behagen is nu gestegen naar een nieuw level: het pamperen.
Hogere behaagkunst
Dit is nog niet alles. Ondertussen maakt zij haar eigen ontbijt klaar. Meestal iets wat opgewarmd moet worden. Zo gauw ze aan de keukentafel plaatsneemt en aan haar ontbijt begint, vraagt ze of ik ook iets wil hebben van haar ontbijt. Wanneer ik, oh lomperik, slechts toestemmend knik, doet ze iets waar je op de ‘Academie voor Hogere Behaagkunst’ op kunt afstuderen. Ze blaast even om het eten af te koelen, alvorens ze de lepel richting mijn mond verplaatst. De laatste vrouw in mijn leven die dat deed, was mijn moeder zaliger. Toen ik nog een klein jongetje was en wist dat mamma je zou beschermen tegen de grote boze buitenwereld.
Freud
En dat is het ‘geheim van de smid’ beste lezers. Bij een Thaise dame voel je jezelf weer als in de vertrouwde handen van je moeder. Want iedere kerel wil graag wederom dat gevoel ervaren, de zachte en verzorgende handen van mammie die je bekoren. De enorme boezem waar je op kon uithuilen, wanneer je gevallen was met je fietsje en een gat in je knie had. Wat er ook gebeurde, je moeder stond voor je klaar. De enige vrouw die tot haar dood onvoorwaardelijk loyaal aan je is. Een veilig baken in de woeste zee die ‘het leven’ heet. Sigmund Freud heeft er zelfs hele theorieën over geschreven.
Ondertussen pampert mijn Thaise surrogaat-moeder er vrolijk op los en voelt het heerlijk…
Goed getypeerd. Zo is het echt…… Tenzij zij om voor ons onbegrijpelijke reden eregns boos over is.
Hier is inderdaad een lomperik aan het woord. Kan hij ‘s morgens niet even fatsoenlijk een sportbroekje of zo aantrekken in plaats van gaan zitten in zijn ondergoed, dat hij al 24 uur aan heeft? Ook dat matje lange haar in zijn nek kan wel even gekamd worden, of niet soms?
En dan dat ontbijt eten terwijl hij zo nodig op Internet moet. Kan de wereld niet even 5 minuten wachten totdat hij op een rustige, niet schrokkende wijze zijn ontbijt nuttigt. Vreselijk die mensen, die surfen, skypen, texten of telefoneren als ze aan het eten zijn. Zeer slecht voor de spijsvertering ook.
En wat krijgt de dame er voor terug voor dat “behagen”? Daar schrijft die oliebol niet over, stank voor dank. Hij vindt dat behagen wel leuk, maar kennelijk ook normaal, zo behoren expats te worden behandeld, toch? Hij moet maar oppassen, want eerdaags krijgt hij die zorgvuldig bereide bak muesli recht in zijn gezicht. Zijn verdiende loon! Bah, wat een vent!
Beste Gringo, ik begrijp je reactie wel, maar de andere kant van het verhaal is waarschijnlijk dat meneer redactie ook erg lief en gul voor zijn Thaise vrouw is.
Bij mij thuis gaat het net zo, ik MAG niet eens koffie zetten, ontbijt maken. Papa werkt keihard in Nederland 6 maanden, 80 uur per week en daar leven we erg goed van met zijn drietjes in Thailand.
Wie ben ik om mijn vrouw de vreugde te ontzeggen om haar blijdschap met ons samenzijn uit te drukken op de enige manier waarop ze weet: namelijk door een geweldige vrouw en , vooral, moeder voor mijn zoon te zijn.
Ik draag haar dan ook op handen.
@Beste Jasper: ik ken de auteur van het verhaal, mijn reactie was als grap bedoeld, want de schrijver heeft op dit moment helemaal geen vriendin. Van een situatie als hij omschrijft droomt hij.
Niettemin vond ik zijn verhaal eenzijdig. Het lijkt mij, dat behagen in een relatie van twee kanten moet komen. Nergens vertelt de schrijver wat hij doet om zijn vriendin te behagen en ik merkte op, dat hij dat kennelijk niet nodig vond. Zij mag blij zijn met zijn aanwezigheid, nietwaar?
Ook in jouw reactie vond ik hetzelfde gemis. Je vrouw doet er alles aan om jou te behagen, maar wat doe jij voor haar? Je gaat toch niet vertellen, dat jouw aanwezigheid na 6 maanden, 80 uur per week werken, voldoende is? Hoe dan ook, blijf je vrouw op handen dragen en geniet van je gezinnetje! .
Ben het helemaal met je eens. Waar gaat het naar toe in deze wereld als je niet eens zelf kan blazen om je eten af te koelen, Walgelijk.
Dan vermoed ik dat jullie vrouw/vriendin niet onder de 40 is, ik zie dit de generatie van nu, iniedergeval mijn vriendin van 30 niet doen. Zij is vooral degene die verwend denkt te moeten worden.