Column – Thaise soaps een masterclass in slechte overacting
Thaise soaps, oftewel lakorns, zijn de neonverlichte fontein van drama en overacting waar niemand om vroeg, maar waar iedereen toch naar kijkt.
Het is alsof je naar een vuurwerkshow staart terwijl je weet dat iemand straks een vinger kwijtraakt, je wilt niet kijken, maar je kunt niet wegkijken. Het acteerwerk? Een masterclass in hoe je menselijke emoties niet uitbeeldt.
Neem bijvoorbeeld de tranentrekkende scènes. Huilen? Simpel: pak een flesje water, knijp ‘m leeg boven je hoofd, en kijk vervolgens alsof je net een mug hebt doorgeslikt. Dat doet het altijd goed. Jaloezie wordt uitgebeeld door ogen wijd open te sperren en te schreeuwen alsof de buurvrouw je favoriete soeprecept heeft gestolen. En liefde? Ach, dat begint meestal met een vrouw die struikelt – letterlijk – in de armen van een man die haar vervolgens minstens vijf minuten aanstaart alsof ze een uitverkoop is bij de Big C.
Escapisme is een groot goed in deze series. Na een lange werkdag wil je natuurlijk even verdwijnen in een wereld vol glamour, romantiek en intrige. Maar wat krijg je? Onrealistische plotwendingen waar zelfs de slechtste romcom zich voor zou schamen. Een werkster blijkt de verloren dochter van een miljardair, een bloemenverkoopster blijkt een undercover prinses, en uiteraard eindigt alles met een mislukte bruiloft waar iemand “Ik objecteer!” schreeuwt. Het is geen fantasie; het is een karaokeversie van een Shakespeareaanse tragedie.
Dan de culturele normen. Thaise waarden zoals respect voor ouderen en karma worden er zo opzichtig ingefrommeld dat je bijna vergeet dat het acteurs zijn en geen poppenkast. Respect voor ouderen? Ja, zolang het betekent dat je op je knieën gaat om oma te smeken je niet uit het testament te gooien. Karma is overal, maar meestal komt het erop neer dat de slechterik publiekelijk wordt vernederd met een gebroken hak en een glas rode wijn over zich heen.
De sterrencultuur in Thailand is natuurlijk een belangrijk element. Mooie mensen, prachtige locaties en glanzende kostuums – wat wil je nog meer? Oh ja, misschien acteurs die meer gezichtsuitdrukkingen beheersen dan alleen “verwarring” en “paniek.” Het lijkt soms alsof er een universele lakorn-workshop is geweest: “Les 1: Leer staren. Les 2: Leer staren terwijl je iemand met een overdreven dramatische handbeweging afwijst.”
Het gemeenschapsgevoel dat deze soaps creëren is bijna aandoenlijk. Families zitten samen op de bank, speculeren over de volgende aflevering en maken ruzie over wie er gelijk had over de ware bedoelingen van de mysterieuze rijke erfgenaam. “Ik zei toch dat hij een tweelingbroer had!” klinkt het dan triomfantelijk. Spoiler alert: iedereen blijkt uiteindelijk een tweelingbroer te hebben.
Visueel zijn deze series een genot, voor wie houdt van oververzadigde kleuren, plastic kroonjuwelen en jurken die zo glimmen dat je er zonnebrillen voor nodig hebt. Alles ziet eruit alsof het door een Instagram-filter genaamd “Glamour Overkill” is gehaald. De sets? Een mix van kitsch en pseudo-luxe die zo nep aanvoelt dat je bijna zou zweren dat ze de helft van het budget aan glitter hebben uitgegeven.
En toch, ondanks alles – of misschien juist dankzij alles – blijven we kijken. Thaise soaps zijn als chips met een vreemde smaak. Je weet dat het fout is, maar toch eet je de hele zak leeg. Het is een treinramp in slow-motion, compleet met hysterisch geschreeuw en goedkope special effects. Je lacht, je ergert je, en je blijft maar kijken. Want zeg nu zelf, hoe anders kom je erachter dat de bloemenverkoopster niet alleen een undercover prinses is, maar ook de geheime erfgename van een magisch scepter?
En ja, ik heb zelf ook drie afleveringen nodig gehad om dat allemaal te ontrafelen. Oeps.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column21 januari 2025Column – ‘De reden waarom ik Thailand ga verlaten’
Column19 januari 2025Column – Gezichtsverlies in Thailand is een cultureel mijnenveld
Column17 januari 2025Column – Hiso en Loso meer dan alleen je sociale status
Column15 januari 2025Column – De zelfverklaarde Thailand-experts op hun digitale troon
Moderator: Ja soaps in ander landen zijn waarschijnlijk ook slecht, maar deze column gaat over Thailand.
We kunnen er om lachen huilen etc, maar half Th zit aan de buis gekluisterd. Zij vinden het mooi en ook die zgn comedy shows. Ze lachen zich kapot.
Dus wie zijn wij om er over te oordelen.
Laat onze dan alle recensies en meteen ook maar alle product reviews afschaffen. Niemand hoeft te weten dat iets beter of anders kan.
Je hebt weer een utstekende beschrijving gegeven van de Thais soaps, Expat. Ik voeg er nog dit aan toe: Er komen kathoey’s in voor die altijd als belachelijk worden neergezet. En de bedienden bij die rijke mensen zijn altijd donkere Isaners die over de grond kruipen en een raar taaltje spreken.
Maar ik heb altijd de vervelende neiging om, als iemand toestanden in Thailand bejubeld, om er vervelende dingen aan toe te voegen. En omgekeerd ook.
Ik ken twee mooie soaps waar ik van genoten heb en die ik bekeek samen met mijn zoon.
De eerste: ค่าของคน Kha khong khon (tonen: dalend, stijgend, midden) “De waarde van mensen”. Een rijke machtige man kijkt neer op gewone mensen. Dan volgen er een aantal liefdesavonturen en leert hij om ook gewone mensen te waarderen. Goed gespeeld, mooi verteld.
De tweede ทอง เนื้อ เก้า thong nuea kao (tonen dalend, hoog, dalend) “Goud, Vlees, Negen” (Ben er nooit achter gekomen wat dat betekent)
Het gaat over een aan alcohol verslaafde vrouw, wonend in een houten hutje naast een rivier. Allemaal heel gewone mensen en situaties. Ik herinner mij één scene: de vrouw woont samen met haar 10-jarige zoon, de vader is al elders gaan wonen. Op een dag komt de vader langs en probeert de zoon te overtuigen met hem mee te gaan. “Nee”, zegt hij, “Ik moet voor mijn moeder zorgen”.
Beide uit 2011-2013. Ik kon ze niet meer vinden op youtube.
In beide lakorns speelt de uitstekende en mooie actrice Woranuck Bhirombhakali met als roepnaam Nune (นุ่น Noen met een dalende toon). Ik wilde haar ooit een brief schrijven om mij voor te stellen als rijke farang. Toch maar niet gedaan.
lakorn ละคร (tonen: hoog, midden) is een algemeen woord voor alle soorten “theater”. Lakorn sat is bv “circus”, “sat” betekent “dier”. Maar iedereen begrijpt wat je met “lakhorn” bedoelt.
. Om zon eindeloze soap serie uit te zitten moet je ook nog over een zee van tijd beschikken. Blijkbaar hebben veel Thais dat. En uiteindelijk trouwt Assepoester de rijke pief toch wel. Wel leuk is dat we een inkijkje krijgen in corruptie op hoog niveau zolang dat niet te hoog wordt natuurlijk
ทอง เนื้อ เก้า , die soap is werkelijk super, heb hen 3 maal gezien .
In een andere post over ‘domestic violence!’ werd ik voor de volgende feitelijkheid gecensureerd (maar misschien kan het hier wel): vrouwen worden in soaps maar vaak ook in ‘gewone’ series en films bij ruzies voorgesteld als hysterisch krijsende wezens zonder enige vorm van redelijkheid. De man zorgt dan voor de beheersing van het conflict en enige ‘wijsheid’. De meeste acteurs zijn zo wit mogelijk gemaakt (de schoonheidsnorm en hebben vaak een ‘nose job’ ondergaan. De dialogen zijn vooral in films uitleggerig want men zou de overacting wel eens niet kunnen begrijpen. Emoties worden onderstreept door soms bombastische muziek die jankerig is als het om te wenen is en wat meer tingeltangelachtig als er moet gelachen worden. Voor dat laatste hanteert men soms ook een soort van paukenslag. De onderwerpen van elevated humor kwamen in een andere post al ter sprake: katooys, misverstanden over jawel verwarringen en geld uiteraard. Naast The Dorm (Dek Hor) uit 2006 is er gelukkig nu de film die ingezonden is voor de oscars en veel kans maakt op een nominatie in de categorie ‘beste buitenlandse film met de titel ‘How to make millions before grandma dies’ (sic). Eindelijk een klein filmpareltje die je niet krijsend doet weglopen en waar enkel (alweer) die stroperige muziek storend is. Ik ben een fervent filmliefhebber en zie ongeveer 400 films per jaar (ook een flink aantal Thaise). En allemaal zijn ze (behalve die 2 dan) om in tranen uit te barsten. Van pure wanhoop omdat ze abominabel slecht zijn qua pacing, script, acteertalent, montage, costumering, inventiviteit, camerawerk, beeldcompositie en originaliteit. Net zoals de soaps dus. Er bestaan ook tal van gay soaps maar die zitten achter een betaalmuur, de seksscenes beperken zich tot een kusje op de wang en krijgen de quotering 18+. Ze zijn mogelijks nog slechter dan de andere waarvan sprake in deze column. Veel kijkplezier.
Ik zou natuurlijk aan mijn vorige post nog de films van onze kennis uit Khon Kaen kunnen toevoegen. Apitchapong Weerasethakul (Joo/Joe voor de vrienden) met onder meer zijn film ‘ Uncle Boonmee can recall his past lives ‘ (een art house pareltje). De waterval waar een flink deel van de film werd opgenomen bevindt zich in Phu Pha Man en ik breng er graag en zo vaak als mogelijk mijn tijd door. De film kaapte onder meerde Gouden Palm weg in Cannes (2010). Ik vernoemde hem niet omdat ik nog nooit een Thai ontmoette die de film kent en Joe zelf weigert om nog in Thailand films te maken. Ergens buiten categorie dus
Gelukkig heb ik satelite tv. Kan dus die soap channels vermijden.
Maar mensen met de ‘vrije tv’, 5-6 channels (?) die rond middernacht stoppen met uitzending zijn er wel toe veroordeeld.
Bij de spraak heb ik altijd het idee dat er wordt nagesynchroniseerd. De stemmen klinken zo onnatuurlijk. Bovendien is het omgevingsgeluid ook niet echt.
Dat Thais dagelijks naar die afgrijselijke (meestal gewelddadige) soaps zitten te kijken, daar kan ik nog inkomen. Meesten hebben niks anders te doen en ze worden hiermee dom gehouden.
Maar dat farangs naar zoiets kijken, daar is mijn verstand te klein voor. In mijn 32-jarig Thais bestaan moet ik mijn 1e soap nog zien (wat nooit zal gebeuren). Heel af en toe als ik ergens in een hospitaal of op politie bureel of ergens anders zit te wachten, dan vang ik eens een glimp op omdat er overal TV’s hangen waar ze die verdomde rotzooi spelen. Vechten, moorden, verkrachten, enz…. En dan verschieten ze ervan dat in LOS zoveel criminaliteit is…