Waarom vinden sommigen Thailand een arm land?
Foto: Supawadee56 / Shutterstock.com
Thailand is namelijk geen arm land in de werkelijke zin van het woord. Het is economisch één van de meest ontwikkelde landen in de regio en hoewel de levensstandaard iets lager is dan dat van Maleisië, is de ontwikkeling veel beter dan in andere buurlanden.
Het is geen land waar je duidelijk veel armoe ziet of overal bedelaars tegenkomt. In het algemeen kan men zeggen dat Thaise mensen redelijk tevreden zijn en hoewel zij geen bijzonder luxe leven leiden, kunnen zij goed in hun behoeften voorzien.
Stagnerende economie
Met een BBP (Bruto Binnenlands Product) van iets meer dan $ 10.000 per hoofd van de bevolking is Thailand typerend voor wat economen het middeninkomensniveau noemen, economieën die zichzelf hebben opgewerkt naar een redelijk niveau van ontwikkeling en industrie, maar beginnen te stagneren zodra ze dat bereiken en zich niet ontwikkelen in volwaardige, op dienstverlening gebaseerde economieën en blijven steken rond dat cijfer van $ 10.000. Zuid-Korea en Japan, daarentegen zijn voorbeelden van landen die erin slaagden de hindernissen te overwinnen en nu behoren tot volledig ontwikkelde, moderne economieën.
Er zijn meerdere factoren, die het Thailand moeilijk maken dat punt van stagnatie te passeren.
Corruptie
Thailand is één van de meest corrupte landen met een economisch vergelijkbaar niveau. Politici, de rechterlijke macht, ambtenaren, politie, hoge militairen en nog vele anderen willen allemaal een stuk van de te verdelen taart. Iedereen is bereid om zijn bevoegdheden te (mis)bruiken voor geld en gunsten. Sommige zakenmensen zien de corruptie wel als een voordeel, want daarmee kan een heleboel administratieve rompslomp en ambtenarij worden voorkomen. Maar de zakenwereld is beter geholpen met eerlijke en stabiele omstandigheden. Als regels voortdurend worden veranderd en iedereen speelt vals, dan zijn er alleen maar verliezers.
Foto: Mai Groves / Shutterstock.com
Politieke stabiliteit
Thailand is in zekere zin politiek gezien het meest onstabiele land ter wereld. Er heeft nooit een echte burgeroorlog gewoed, afgezien van de communistische guerrilla’s van de jaren 70, maar er is regelmatig politieke onrust, hetgeen resulteerde in 19 succesvolle militaire staatsgrepen vanaf het moment, dat Thailand een constitutionele monarchie werd in 1932. Er is slechts één regeringsleider geweest die de volle vier jaar heeft uitgediend. Meestal vonden de militairen dat zij moesten ingrijpen, omdat zij vreesden dat de dienstdoende premier te veel macht kreeg. Militaire junta’s neigen naar strikte regels in het zakenleven en buitenlands kapitaal, factoren, die lange termijn investeringen niet aantrekkelijk maken.
Onderwijs
Het Thaise onderwijssysteem behoort consequent tot de slechtste in Azië. Het is onder gefinancierd, docenten zijn gedemotiveerd en werken onder lukrake en vaak tegenstrijdige richtlijnen en onder de huidige regering wordt het meer gezien als een hulpmiddel om patriottisme te bevorderen in plaats van kritisch denken.
Binnenlandse markt
In Thailand ontbreekt het aan een middenklasse naar westerse maatstaven. Er is een “working class”, waarin een arbeider ongeveer $ 300 per maand verdient, soms een beetje meer, en stedelijke lagere middenklasse, universitair afgestudeerden en eigenaren van kleine bedrijven die tussen $ 500 en $ 1000 per maand verdienen. Dit is genoeg om zich een klein appartement in de stad te kunnen veroorloven, of een bescheiden hypotheekwoning in de buitenwijken te hebben (de hypotheekrente is erg hoog), maar sparen is vrijwel onmogelijk.
Foto: Artigone Pumsirisawas / Shutterstock.com
Dan is nog de hi-so, eigenaren van grote bedrijven, invloedrijke ambtenaren. Door hun investeringen en goede connecties, hebben die de laatste decennia de vruchten geplukt van de economische groei. Daarom ziet u in met name Bangkok veel luxeauto’s ondanks de hoge belasting van soms wel 200% (dat percentage is vanzelfsprekend met de juiste connecties onderhandelbaar).
Deze klasse is duidelijk belangrijk voor de economie, hetgeen weerspiegeld wordt door de veelal schitterende winkelcentra en luxe condo’s. Maar deze groep is niet groot genoeg om de economische groei daadwerkelijk te stimuleren, dat moet namelijk van die lagere middenklasse komen. Maar zelfs die groep is niet echt talrijk en bovendien is daar gebrek aan geld en heeft men vaak hoge schulden.
Gebrek aan concurrentie
Thailand is nog altijd een nogal protectionistisch land, met hoge invoerrechten op veel goederen en een beperking van buitenlandse investeringen. Ogenschijnlijk dienen de invoerbelastingen om bepaalde segmenten zoals de auto-industrie te koesteren en te ontwikkelen, maar die industrie is inmiddels ook minder concurrerend geworden, waardoor zelfs in eigen huis gemaakte auto’s in Thailand duurder zijn dan elders. Grote bedrijven gebruiken hun connecties in de politiek of bij overheidsinstanties vaak om zichzelf te bevoordelen of om opkomende concurrenten te ontmoedigen.
Conclusie
Thailand is zeker geen arm land, maar door bovenstaande factoren halverwege vastzit op weg om een rijk land te worden genoemd.
Bron: Vertaling van een artikel van Stephane Dauzat op de website Quora
– Herplaats bericht –
Het antwoord op de titelvraag: omdat ik zo verdomd veel arme mensen ontmoet in Thailand. In de paar toeristische badplaatsen en in de EEC zone valt het niet op, maar in de dorpjes in het Noorden en Noord-Oosten kan je er moeilijk naast kijken. Daar is een overlevingseconomie voor vele families. Gelukkig is de natuur overweldigend gul, anders zou de armoede zich uiten in honger.
Evenals bovenstaande auteur denk ik dat het in BKK en de EEC goed gaat en daar buiten toch veel mensen amper een bestaansminimum hebben.
De rijkdom is, net als in velen landen verkeerd verdeeld en degenen die veel hebben zijn meestal niet bereidt om te delen. Ook zijn er m.i. veel van mening dat het beter is om de groep van arbeiders “dom en arm”te houden, dan zijn ze blij en tevreden met een aalmoes zo nu en dan.
Goed gezegd. Armoe is noodzakelijk in Thailand want alleen dan kan er veel liefdadigheid getoond worden door de rijken en machtigen die daarmee weer meer goed karma verwerven en in een volgend leven nog rijker worden.
‘Met een BBP (Bruto Binnenlands Product) van iets meer dan $ 10.000 per hoofd van de bevolking’
Dat getal van $10.000 is per huishouden waar gemiddeld 11/2 mensen werken (en bijna drie wonen) . Het gemiddelde inkomen per werkende is $6.595.
Tja, wat is arm….Als we over arm praten, praten we niet alleen over geld of inkomen. Ik vind Saoedi-Arabië een heel arm land. Ik vind Thailand ook een redelijk arm land om velerlei redenen. Thailand is een hoger-midden inkomen land maar er is wel iets mis met de verdeling van het inkomen. Er zijn veel arme groepen in Thailand, vooral onder de ouderen, gehandicapten ed.
Goede en heldere analyse Gringo. Japan en S. Korea konden de sprong naar volle ontwikkeling wel maken.
Thailand stagneert. Je gaf al enkele oorzaken aan in je beschrijving. Wat ik hier gezien heb de afgelopen tien jaar, is dat graaien en grabbelen de voorkeur geniet, boven ontwikkeling en investeren in duurzaamheid op alle fronten, zoals arbeidsmoraal, onderwijs en technische vooruitgang. Het is een land waar ze de producten in elkaar knutselen, die door anderen bedacht en uitgevonden zijn.
Nog even iets over armoe. Regelmatig zie je op de Ned. tv reportages omtrent mensen, die financiele problemen hebben en niet zo´n klein beetje ook. Een miljoen mensen hebben probleemschulden in Nederland. Conclusie hoe je een maatschappij ook inricht, dat is een terugkerend fenomeen. Oorzaken daaromtrent zijn natuurlijk niet te vergelijken, tussen armoe in Nederland en Thailand.
Thailand is een arm land voor een groot deel van de Thai en voor de Westerse bezoekers. Gelukkig voor de armen werkt het klimaat mee, is er de gulle natuur en het Boedhisme die zorgt dat familie, vrienden en kennissen wat bijspringen. De meeste Thai maken er het beste van, gaan niet klagen en zetten dapper door.
Vergelijking met de Filippijnen : daar zie je veel meer schrijnende toestanden
Thailand zou moeten inzetten met beter onderwijs, beter Engels, ecologie, het toerisme beter ontwikkelen, stabielere politiek en minder protectionisme voor de binnenlandse economie
Ik sluit mij aan bij alles wat ik lees in het artikel hierboven, alleen maak ik een andere conclusie :
Thailand is tot nader bericht WEL een arm land.
Zeker geen straatarm land en er is absoluut potentieel om een welstellende middenklasse te bekomen, maar met de huidige parameters en criteria kan je niets anders dan spreken over een (relatief) arm land.
Als je Thailand bijvoorbeeld vergelijkt met India, ja dan is Thailand gelukkig niet arm te noemen. Honger komt weinig voor o.a. omdat er nooit langdurige droogteperiodes zijn. Maar er staan ook veel onzin in het bovenstaande verhaal:
” … hoewel zij geen bijzonder luxe leven leiden ….” Dit suggereert dat de meesten in luxe leven. Hoe kan je dit opschrijven? Onbegrijpelijk.
“Iedereen is bereid om zijn bevoegdheden te (mis)bruiken voor geld en gunsten.” Iedereen? De meeste ambtenaren zijn niet corrupt. Persoonlijk heb ik in 43 jaar nog nooit corruptie meegemaakt hetgeen natuurlijk niet wil zeggen dat het niet voorkomt. Dat mag wel duidelijk zijn.
“Er is een “working class”, waarin een arbeider ongeveer $ 300 per maand verdient, soms een beetje meer”. Ja, dat is het minimumloon. Maar op het platteland zijn er bijna geen vaste banen. Dus de suggestie dat vrijwel iedereen minstens $300 per maand verdient klopt van geen kant.
Mensen die wel eens op het platteland komen en dan ook nog eens een onverharde weg oprijden krijgen een heel ander beeld van Thailand dat het beeld geschetst in bovenstaand verhaal.
Gringo, hoe heb je dit verhaal zonder commentaar kunnen plaatsen?
Ja eens, beeld is divers. In de 15 jaar dat ik in Thailand ben zie ik erg veel zaken beter gaan, jammer dat Thaksin is weggejaagd door de militairen , Thaksin deed veel aan armoedebestrijding en beter onderwijs, liefste zie ik hem weer terug komen . Ook was Thaksin actief tegen de drugs crime. Jammer dat de Prinses geen politieke functie kon bekleden , was een change geweest .
Na 10 jaar in Thailand te hebben gewoond en ook perioden bij Thaise families te hebben gelogeerd heb ik toch een heel ander beeld over de leefomstandigheden en de zogenaamde armoede.
Ik heb gezien dat heel veel Thais het al gauw goed vinden. Ze hebben het er vaak niet voor over om ergens hard en lang voor te werken. Ik bedoel dit niet perse negatief. Als ze wat geld verdienen genieten ze er graag direkt van , morgen zien we wel weer. Ik heb een vriend die samen met een thaise partner een royaal huis hebben gebouwd op het platteland. Ze zijn er al jaren erg druk mee. De buurman doet weinig maar nestelt zich graag in een oude stoel om al die bezigheden te aanschouwen. Hij en andere buurtbewoners vinden het prachtig maar vragen zich steeds af waar ze het allemaal voor nodig hebben. Ook lijkt het ze maar niets dat het zoveel inspanning kost om alles netjes te houden.
Ze zijn gewend aan een simpel onderkomen en zien dat zelf niet als een probleem.
Eten is er op het platteland altijd wel. Er wordt veel gegeven en geruild, als bij iemand de bananen rijp zijn profiteert de hele buurt ervan .
Met dit verhaal wil ik niet zeggen dat er er geen armoede bestaat maar we moeten het misschien wel wat relativeren.
Klopt de genoemde trend van een stagnerende economie wel met de stijgende waarde van de baht in 2018/2019 ten opzichte van de dollar en euro?
U moet u niet blind staren op gemiddelde cijfers.
Als je in een land 1 miljardair hebt, en 999 mensen met niets, heb je gemiddeld 1000 miljonairs.
Daar hebben die 999 mensen met niets echter niets aan.
Overigens is Thailand armer dan het lijkt.
Je moet niet alleen naar het geld kijken, maar ook naar de mogelijkheid om geld te verdienen.
Thailand was een schitterend tropisch paradijs, maar daar is weinig meer van over.
Verder hebben ze rijst en wat fruit voor de export, maar door verbeteringen in voedselteelt zie ik de export van producten uit Thailand in de toekomst teruglopen.
Ze hebben geen patenten, waarmee ze geld kunnen verdienen en doen nauwelijks enig wetenschappelijk onderzoek, waarmee ze patenten kunnen verwerven.
Ze kunnen dus met onderzoek niets verdienen en zullen terugvallen naar een lage lonen productieland als Bangladesh, dit tot dingen goedkoper door robots worden gemaakt, dan met lage lonen.
Ik zie de toekomst somber in.
Het gros (95%)van de mensen waar ik woon zijn arm. En met arm bedoel ik dat ze alleen te eten hebben en wonen in stokoude houten huizen. Ja met een elektriciteits aansluiting voor een pitje als het donker is en voor een uurtje tv als ze dat kunnen betalen. De hele buurt komt bij ons internetten, jong en ouder, uren lang. En tv kijken. Wij vinden dat leuk…..maar thuis kan het niet. Dus Gringo, als je een verhaal schrijft, kom dan ook eens op het platte land kijken, je bent uitgenodigd
Hans Pronk, behoudens uw eerste zin, snap ik maar weinig van uw reactie op het artikel van Gringo.
Zelf woon ik al geruime tijd in het hart van de Isaan, Udonthani. Wat hier op de ringroad gemiddeld rondrijd kan ik mijn na 42 jaar werken in Nederland niet veroorloven. Ondanks de door u gesignaleerde regenval, die daadwerkelijke honger in de weg zou staan, groeit ook hier het geld niet aan de bomen. Waar komt het dan vandaan is de grote vraag?. Zelfs als het geleend is, moet het worden terugbetaald met rente.
Ben u niet bekend met mijn woonomgeving, de Isaan, wil ik u met genoegen rondleiden door Udonthani en omgeving en ook de kleinste soi’s niet schuwen, dan kunt u zich zelf afvragen waar al die geriefelijke huizen en auto’s vandaan komen, toch niet van dat percentage farangs, dat hier woont. Corruptie ontkennen,laat ik voor uw rekening, maar volgens mij is de werkelijkheid anders.
Natuurlijk wonen hier ook sloebers, met wie ik niet graag zou willen ruilen, maar waar niet , daar sluit ik ook mijn ogen niet voor. Mensen leiden hier een ander bestaan dan in Nederland, dat is buiten kijf, maar dat men hier van minder dan 300 dollar per maand , goed gekleed, goed huis, auto voor of meer , op deze manier kan bestaan, kan zelfs Hans Anderson, de wereldberoemde sprookjesschrijver mij niet wijsmaken.
Beste Henri, mensen zijn niet objectief in hun waarneming (al denken ze van wel). Dat geldt voor jou en natuurlijk ook voor mij. Daarom ben ik vanochtend gaan turven, om wat objectiever te kunnen oordelen. Die slimme methode heb ik trouwens niet zelf bedacht, maar overgenomen van een reageerder die niet kon geloven dat farangs relatief vaker door de politie aangehouden worden dan de Thai (zoals beweerd werd). Uit dat turven bleek dat die bewering van geen kant klopte.
Zelf ben ik op de fiets naar Ban Pa Ao gegaan, een dorpje 20 km buiten de stad Ubon, dus nog in een relatief welvarend deel van de Isaan.Ik heb niet het hele dorp doorkruist, maar toch 177 woningen geteld. Bij die woningen stonden 12 personenwagens (7%) en 19 pick-ups (11%), in totaal dus 18%. Dat is inclusief de auto’s die ik ergens zag staan waar een feestje was. Als ik de auto’s erbij tel die bij een tempel stonden (waar ook nog wat onduidelijke activiteiten plaatsvonden) kom ik in totaal op 20 personenwagens (11%) en 29 pick-ups (16%), in totaal 28%. Niet verwonderlijk overigens, want de huizen staan dicht op elkaar en de straten zijn smal. Weinig parkeergelegenheid dus.
Nu kunnen er ‘s-nachts misschien meer auto’s zijn maar veel meer niet want de meeste werknemers vertrekken hier per pick-up, met ’n tienen in de achterbak. Dus ik denk dat een redelijke schatting is dat 1 op de 3 huishoudens in de Isaan een auto heeft. En dan moet je er ook nog rekening mee houden dat zo’n huishouden uit vier generaties kan bestaan.
Op de doorgaande wegen zie je relatief veel mooie huizen en daar zullen ook wel meer auto’s staan, maar op de zijwegggetjes zal het beeld juist omgekeerd zijn. Dus ik blijf bij mijn schatting van 1 op 3. Niet slecht overigens.
Kan je met het minimumloon (of wat meer) een auto kopen? Ja, een 35-jarige werknemer van mijn vrouw deed dat (als eerste van zijn familie). Hij had geen kinderen, zelfs geen vriendin en woonde nog bij z’n ouders die rijst verbouwden en verder nog wat eten uit de natuur haalden. Duidelijk geen luxe. Maar toen hij wat gespaard had kocht hij een tweedehand pick-up en ik betaalde voor hem iedere maand middels internetbankieren de financieringsmaatschappij (circa THb 7000). De rest van zijn salaris kreeg hij contant en dat was voor hem genoeg om van te leven. Maar als je kinderen hebt of bedlegerige ouders, dan lukt dat natuurlijk niet.
En dan de vraag, wel of niet minstens $300 per maand? Mijn vrouw heeft een paar werknemers die ze iets meer dan het minimumloon betaalt. Een jaar geleden wierp een werknemer – zo’n 50 jaar oud – zich in een emotionele bui zich op de knieën voor ons, om ons te bedanken omdat we zulke goede werkgevers waren. Waarom doet zo’n man dat? Omdat hij naar andere werknemers kijkt. Even verderop zit heeft een man een perceeltje dat te groot voor hem is dus heeft hij een werkneemster die hard moet ploeteren voor 200 baht per dag. En als hij zelf geen geld heeft – wat regelmatig voorkomt – krijgt ze niets. En ik kan nog wel meer voorbeelden geven waarbij mensen zelfs minder dan 200 baht krijgen voor 10 uur werken. Er zijn natuurlijk ook genoeg mensen met een wat ruimer inkomen, maar zelfs onze kamnan heeft geen auto, is broodmager en woont in een armoedig huis. Maar er zijn ook kamnans hier in de omgeving die ruim in het geld zitten. Het beeld is dus divers maar dat iedereen minstens $300 per maand verdient is ver bezijden de waarheid. Om dat verder aannemelijk te maken het volgende:
Eén keer per week ‘s-ochtends vroeg is hier in de buurt een grote markt met dik duizend mensen (Thai, geen farangs natuurlijk op dat ongunstige tijdstip). De markt is op een zijstraat van een snelweg en de bezoekers parkeren hun auto op die snelweg omdat er verder vrijwel geen plek is. In totaal staan daar dan zo’n 40 auto’s (inclusief de pick-ups van de marktkooplieden), veel scooters maar heel weinig fietsen. Veel mensen komen ook lopend want er staan daar weing huizen in de buurt. Luxe artikelen zal je op die markt vrijwel niet tegen komen. Zo’n markt geeft een goed beeld van het welstandsniveau.
Sommige dingen en in Azië kan men niet vergelijken met het Westen, dat Thailand op sommige zaken ver veruit is dat is een feit, niet alleen Thailand maar de grote broer China
heeft daar ook hard aan mee gewerkt.
Thailand gaat hard vooruit, op alle gebied.
In het westen wil de EU onder dwang van de VS de Nord-Stream gas levering van Rusland aan banden leggen, terwijl China al jaren goedkoop gas betrekt van Rusland, duizenden kub, per uur.
De zijde route zal straks tot Europa rijken, laten we snel zaken gaan doen met China en Rusland, Azië zal een machtig continent worden, eigenlijk is het dat al, er wordt in China meer champagne gedronken als in Europa.
Ik woon ook al vele jaren op het platteland. Ondanks mijn maatschappelijke opleiding zie ik relatief weinig armoede. Ik verbleef een tijdje in Rwanda en daar kwam ik wel in contact met schrijnende armoede.
Ik op het platteland wel veel oudjes die een simpel en ruraal bestaan leiden. Deze mensen zouden ook niet anders willen. Ze voelen zich best in hun dorpjes tussen hun leeftijdsgenoten ze hebben weinig behoeftes of verlangens
Ik zie niemand die honger heeft en zeker niemand die ondervoed is. Ik zie wel dat er regewlmatig geld is voor Alcohol. Veel Alcohol. De oudjes zijn allemaal telefonisch bereikbaar. De jeugd heeft allemaal en smartphone.
Ik zie in tegenstelling tot Rwanda geen enkele Thai die 100 meter te voet aflegt. Voor 30 meter verder is te gaan halen neemt de Thai een gemotoriseerd vehikel. Kinderen zie ik nauwelijks fietsen of stappen. Vanaf men kan stappen neemt men de scooter. In Afrika lopen duizenden mensen kilometers te voet langs de wegen meestal dan nog zwaar beladen. Als ik in Thailand iemand te voet zie is het of een monnik of gewoon een echte gek
In de dorpjes worden veel scooters dan omgebouwd tot heuse race monstertjes. Bij valavond vinden dan traditioneel de race wedstrijden plaats door de jongens uit de buurt. Er moet blijkbaar op geen litertje benzine worden gekeken.Volwassen mannen van middelbare leeftijd zie ik nog nauwelijks op een scooter.
Ik zie weinig jonge meisjes die niet mooi opgemaakt zijn. Leuke kleren en make-up zijn altijd voorhanden.Het haar is altijd netjes gekapt.
Ga ik dan paar kilometer verder naar het stadje dan vind ik daar op zijn minst drie goudwinkels. In mijn jeugdjaren hoorde ik steeds dat mensen die goud kopen mensen zijn die meer dan genoeg geld hadden. In die goudwinkels staat omzeggens altijd een klant. Ik heb in Rwanda nooit een goudwinkel gezien.
Als ik dan even verder langs de weg mijn koffie ga drinken dan zie ik daar een defilé van de duurste en zwaarste pick-ups die momenteel voorhanden zijn. Splinternieuwe SUV’s zijn ongeveer 1 op de 4 auto’s. De mega showrooms van allerhande merken schieten als paddenstoelen uit de grond. Overal langs de weg zijn er zaken die dure sportieve velgen verkopen….een meer dan 1 miljoen kostende SUV wordt dan ook meestal nog eens uitgerust met een 100.000 Bht kostende 20 duims velgen en bandenset.
Het gebeurd ook wel eens dat ik taxi’s zie die het leuk vinden om hun werk- taxi daar mee uit te rusten.
Terwijl ik mijn koffie drink zie ik nog een ander fenomeen typisch Isaan of Thailand. Niemand doet de moeite om tijdens het pauzeren (soms half uur) zijn motor stil te leggen. Ondanks deze auto’s enorme zuipschuiten zijn is blijkbaar niemand verlegen om een litertje Diesel meer of minder.Rij ik dan terug de weg op met mijn normale stadsautootje word ik langs alle kanten ingehaald door die zware pick-ups die zuinig rijden ook niet echt in het vaandel dragen.
Eenmaal je ernstige gezondheidsproblemen krijgt kan je het wel schudden want ik denk niet dat er vele Thai bereidt zijn om nog maar de minste verzekering af te sluiten voor ingeval van. Ja men leeft hier dan ook maar van dag tot dag. Maar al bij al is de gezondheidszorg nog altijd voorhanden in de mate van het mogelijke en dit in tegenstelling tot wel echt arme landen. Cambodja is al een ramp in vergelijking met Thailand op gebied van gezondheidszorg.
Mijn conclusie is gebaseerd op wat ik alle dagen meemaak zie en hoor. Ik zie eigenlijk niet meer mensen die zuinig moeten zijn dan in België of NL. Ik zou de mensen niet te eten willen geven die ook daar alle dage moeten zien rond te komen met 15 euro en zich al heel gelukkig mogen prijzen dat er iets bestaat als een Aldi. Maar verschil is dat in het westen die mensen verstopt zitten achter muren meestal op de 17 de verdieping van een sociaal woonblok waar ze ook nog eens wegkwijnen van eenzaamheid.
Dan vind ik mijn schoonvader zijn bestaan nog helemaal zo triest niet. De man leeft buiten….kent iedereen in het dorpje….de vrienden komen langs maken een praatje er wordt wat fruit gegeten een kippetje geslacht en met heel veel regelmaat wat gedronken en gelachen. Zijn televisie is nog zo een oven model maar hij weet kan het nog doen met een gewone on and off knop. Mijn moeder kon op het laatste nog amper haat televisie harder of stiller zetten met die voor haar onbegrijpelijke remote control.
Wachten op de bus moet schoonvader ook niet. Zijn scootertje doet het nog altijd. Gewoon twee keer kicken en weg is hij.
Hoe een samenleving eruit ziet hangt nu éénmaal af van met welke ogen je er naar kijkt. En voor alle duidelijkheid spreek ik hier over het platteland en niet over de weelderige grootsteden.
De mensen in de dorpen in Isaan zijn meestal niet straatarm, vaak, omdat ze hun voedsel ook nog uit de natuur kunnen halen, en er een stel kippen op na houden.
Maar arm zijn ze vaak wel, als ze niet worden ondersteund door de kinderen die elders (bijvoorbeeld in Bangkok) hun geld verdienen.
Beste Fred, ik kom ook reeds 15 jr. naar Thailand en verblijf 6 tot 8 maand per jaar bij mijn Thaise echtgenote en 2 kinderen, nu 13 en 15 jaar. Vanaf ze afgestudeerd zijn zal ik permanent naar Thailand verhuizen.Ik kan alleen maar bevestigen hoe U het hier schrijft. Mijn echtgenote haar familie woont in Khokyae, Nongkhae, Saraburi, waar ik 12 jaar geleden een huisje gekocht heb, in zo een woonwijk. Ik ben hier al die jaren altijd de enige Farang geweest tot nu toe, en al die Thaise gezinnen die hier wonen hebben ook alles wat ze nodig hebben, Ik kan het niet beter vergelijken als met de werkende mensen in Belgie. Op die 15 jaar tijd heb ik hier al 5 woonwijken zien bouwen en ook nog veel van die condo gebouwen die allemaal bewoond worden door mensen die naar hier komen wonen van over heel Thailand, omdat er hier veel werk is in de fabrieken waar alles gemaakt wordt wat nodig is in de bouwsector, dakpannen, tegels, betonblokken, stenen voor de muren te metsen, ramen en deuren, zowel in hout als PVC en ook nog in aluminium kortom, ALLES. Ik heb mijn echtgenote haar broer kunnen zo ver krijgen, voor te beginnen met schilderwerken, (zelfstandig,!? daarmee wil ik zeggen dat hij zelf schilderwerken aanvaard, niet via een een werkgever.) Alle huizen in Thailand zijn, aan de buitenkant bepleisterd met een mengeling van zand en cement, in Belgie noemen we dat gesimenteerd, hij vind dus altijd werk, hij maakt een vaste prijs voor de uit te voeren werken en werkt zoveel per dag als hij zelf wil, als hij tot 12 u per dag werkt kan hij tot 600 thb per dag verdienen. (soms meer) omdat hij dan 1 of 2 personen meeneemt als het schilderwerk op datum moet uitgevoerd zijn, dan betaald hij die personen 300 thb per dag en heeft hij het dubbele verdient. Hij heeft zelfs al zijn eigen huisje kunnen laten bouwen. Met andere woorden JUIST HETZELFDE ALS IN BELGIE, Wie wil werken kan geld verdienen en zich een beetje meer veroorloven dan iemand die, ganse dagen in zijn luie stoel blijft zitten.Ik ben beginnen werken in de bouwsector vanaf 14 jr. en was op 16 jarige leeftijd volle gast vloerder tegelplaatser, op 21 jr ben ik zelfstandig beginnen werken.! ALLES WAT IK NU BEZIT IS DOOR HARD TE WERKEN.! Wat ik er voor in de plaats gekregen heb is “ARTHROSE” in beide knieen, rechter heup, lage rugwevels en schoudergewrichten.!!
Beste Herwin, je hebt helemaal gelijk. Je woont weliswaar in het centrale (welvarende) gedeelte van Thailand, maar ook in de Isaan, althans in de grote steden daar, kan je een redelijk inkomen verdienen als je van aanpakken weet, gezond bent en ondernemend. Maar de boeren van boven de 50 willen hun landje niet in de steek laten en zullen trouwens vaak weinig succesvol zijn in de stad. En die blijven dus op het boerenland waar het erg lastig is om aan die 300 baht per dag te komen.
Overigens valt het wel mee met die luiaards en dronkelappen in Thailand. Dat zijn er niet zo veel. Die indruk krijg je misschien als je overdag in de dorpjes gaat kijken maar dat komt omdat de werkers veelal buiten het dorp actief zijn en de luilakken achterblijven. Dus erger je daar maar niet aan.
Hopelijk heb je in Thailand met die warmte wat minder last van je arthrose.
Hans Pronk, nog maar een laatste reactie dan. Op een locale markt, tref je locale producten aan. Luxe producten en met name via import zijn ook voor de farang met goed pensioen hier erg duur. Afgelopen oktober heb ik in Harderwijk op zaterdag de locale markt gefotografeerd. Meer dan 90% groenten, fruit, zuivel, brood, vis, lappen stof op een rol en verder wat klein spul, maar absoluut geen luxe. Daar is het een lokale markt voor en geen optimale graadmeter voor welvaart, alle sociale klassen zijn vertegenwoordigd.
Ik zou met u ook wel eens auto’s willen gaan tellen in het dorp waar ik 5 jaar gewoond heb. Ligt 7 km buiten Udon aan de snelweg naar Nong Kai. Maar dan doen we dat net voor zonsopkomst en turven dan ook nog even de types en de merken. Kon wel eens een verrassende uitslag worden. Maar goed het blijft toch een kwestie van kijken en objectief waarnemen.
Beste Henri, een op zich aantrekkelijk aanbod van je maar helaas is Udon wat ver weg. Overigens vertrouw ik je telling mocht je het alleen doen. Maar neem dan ook een dorpje mee wat verder weg want op 7 km afstand zouden er wel eens veel mensen kunnen wonen die werken in de stad. Maar dat kan jij natuurlijk beter beoordelen. Het dorpje waar ik geturfd heb heeft van oudsher een boerenbevolking en dat is ook duidelijk aan de huizen te zien.
Misschien hebben we allebei gelijk met onze observaties.
Beste Henri, je hebt gelijk, in het dorp waar je gewoond hebt zijn inderdaad geen mensen te vinden die minder dan $300 per maand verdienen. Dat heeft streetview van google mij wel duidelijk gemaakt. Het is een nieuwe ruim opgezette wijk waar ongetwijfeld geen boeren wonen. Het is beslist niet representatief voor een boerendorp in de Isaan. Kijk maar eens op streetview hoe de huizen er in Ban Pa Ao uitzien. Totaal anders. Maar ook het leven in Ban Pa Ao heeft gelukkig z’n positieve kanten. Al moeten de mensen het daar met minder dan $300 per maand doen.
Ik ben het ermee eens dat er in Thailand armoede bestaat. Ook dat het land armer is dan Nederland, waarvan de bevolking mee aan de top van rijkdom staat.
Je ziet toch aan de straten dat er minder geld ter beschikking of uitgegeven wordt voor het onderhoud ervan. Als je in Nederland woont, kun je, hoe afgelegen ook, toch altijd over stroom of water beschikken dat geleverd wordt en waarvoor jij hetzelfde betaalt als iemand die in een stad woont.
Hier in Thailand kan het gebeuren dat je zelf voor je stroompalen en converter zorgen moet, wanneer je slechts een paar meter te ver van het hoofdgebeuren af woont. Dat noem ik armoede. Geen menselijke, maar structurele armoede.
Ook dat stroomkabels aan bovenleidingen hangen en niet, zoals in Nederland, onder de grond, getuigt van een land dat te weinig middelen heeft om zijn infrastructuur in orde te brengen. Overal hapert onderhoud, na een regenval, enorme gaten in straten. Wekenlang, maandenlang wordt dan niets gedaan.
Politie is onderbetaald, daarom nemen ze graag steekpenningen. Ook het spoorverkeer met af en toe ontsporingen, kan nauwelijks verbeterd worden, omdat er niet genoeg onderhoud gepleegd kan worden.
Ouderen moeten door familie opgevangen worden. Een sociaal stelsel is nauwelijks aanwezig. Mijn schoonvader krijgt 600 Baht pensioen per maand. Hij en zijn vrouw moeten door de kinderen onderhouden worden. Nu kun je wel zeggen dat dit een deel van de Thaise cultuur is, maar toch is het een teken (voor mij althans) dat het land nauwelijks voor zijn ouderen kan zorgen. Zo zijn er nog tal van instanties die zich inzetten voor het welzijn van de medemensen, maar er ontbreekt een heel palet aan verzorgingen, die in Nederland gewoon zijn. Alleen een welvaartsstaat kan dit doen.
Dat er hier mensen zijn die goed verdienen is ongetwijfeld waar. Maar het gros van de mensen moet toch maar met een klein inkomen rondkomen. Dat is gelukkig door het klimaat goed te doen. Je hebt, om hier een aardig leven te hebben, niet veel nodig. Maar wanneer je dan het pech hebt ziek te worden, of gehandicapt door een ongeval of wat dan ook, kun je het verder ook vergeten, tenzij je familie je steunt.
Heb ik je verhaal niet goed gelezen, want nergens wordt hierover gewag gemaakt. Wel wordt het aantal SUV´s geteld, dat nou echt niets zegt over de rijkdom van mensen hier. Hoogstens over de rijke domheid, omdat heel veel mensen hun auto op afbetaling hebben gekocht en vaak iedere Baht moeten omdraaien om aan het einde van de maand weer 10 tot 15000 Baht voor de zo geliefde auto op te brengen. Dit is niets anders dan uiterlijk vertoon en heeft niks met de werkelijke omstandigheden van zo´n gezin te maken…
Als je 15000 Bht per maand kan afbetalen voor een auto zonder een meter er mee te hebben gereden dan moet je al over een redelijk inkomen beschikken. Moet je nog eens bedenken dat dat afbetalen al is voorafgegaan door een som van dikke 100.000 Bht voorschot en dat dat afbetalen 8 jaar zal duren.
Alleszins zie ik het een Farang zonder spaarcentjes en met een pensioentje van 1300 euro niet klaarspelen die houdt zich wel bij z’n scootertje en reist met de bus.
Mai mee tang is dat bekende spreukje uit de bars waar wellicht nog veel naïeve farangs in geloven maar Fred al lang niet meer.
Inderdaad, maar ik heb het zelf meegemaakt met een naast familielid. De jongeman verdiende amper 19000 baht per maand. Hij belde vele mensen in de familie af voor een lening, omdat hij een nieuwe auto van 450.000 baht wilde kopen. Wij weigerden. Uiteindelijk kocht hij de wagen. Moest deze met 9000 baht per maand financieren. Dus er bleef nog maar 10.0000 baht voor hem en zijn gezin over.
Nog geen paar maanden later had hij met zijn motor een ongeluk. Gevolg was een hersenletsel, beenbreuken en een maandenlang herstel. Hij had geen inkomen meer, de auto moest verkocht worden en ook nu heeft hij vaak geen geld om iets voor zijn zoontje te betalen.
Je kunt toch niet zeggen dat hij een redelijk inkomen had.
Een Farang met zo’n pensioen zou misschien een tweede hands auto aanschaffen, zoals wij dat deden. Een 13 jaar oude Corolla, die nog prima uitziet en rijdt..en nog geen 100.000 Baht kostte.
Een stuk veiliger dan die leuke Honda PCX of Honda Click…
Beste Sjaak S, U zegt, de jongeman verdiende “AMPER” 19.000 baht.!? Mijn echtgenote haar oudste zoon, (25 jr.) uit haar eerste huwelijk, werkt in een fabriek waar er vloer en muurtegels worden gemaakt, dan nog s’nachts, 10 uur per shift, hij verdient 9.000 baht per maand. Ik zou graag eens willen weten waar die jongeman van Uw familie werkte, waar hij “AMPER” 19.000 baht per maand verdiende.??
“Amper” vergeleken met de kosten die hij aan de auto had. Op zich geen slecht verdienste voor praktisch ongeschoold werk. Maar om nu bijna een kwart van dat inkomen aan zo’n wagen te besteden..
Veel van de reacties concentreren zich op de portemonnee. En de hoeveelheid geld die iemand verdient. Ben hier nog niet zo lang, maar ik zie wel dat dit land zorgt voor iedereen. Er is een enorme bereidheid van iedereen om de armsten te helpen, extra te geven voor scholen, ouderen, en dat Thailand zich in tegenstelling to veel westerse economieën onderscheid door een informeel “charity” klimaat waardoor iedereen toch eigenlijk zich gewaardeerd kan voelen, wat denk ik net zo belangrijk is als een paar dollar extra aan het eind van de maand. En vergeet ook niet de cultuur van dit land “trots en onafhankelijk” .
Maar met veel schrijvers eens dat we moeten proberen om het onderwijs op een hoger peil te krijgen, omdat we hierdoor toekomstige generaties een extra kans geven. En ik ben het zeker niet eens met mensen die de leraren gedemotiveerd noemen.
Wij ondersteunen, met allerlei mensen, en aktiviteiten scholen in Petchabun, en we zien gewoon van jaar tot jaar de vooruitgang. Extra geld voor Engels onderwijs, vervoer voor arme kinderen, lunches op school ter ontlasting van de ouders zorgt ervoor dat kinderen langer op school kunnen zijn, en op die manier straks betere ouders kunnen zijn en het nut van goed onderwijs inzien.
Niet vergeten dat we hier bezig zijn met langer termijn planning, en dat we in 1600 in Europa ook nog nergens waren.
Ik ben ervan overtuigd dat in 2100 Azie een betere plek is om te zijn dan Europa, als we zien wat er gaande is in de Westerse maatschappij
Vergelijk je Thailand met het Europa uit 1600?? Echt waar? Ik had het al eens eerder geschreven op een ander artikel. Ze liggen hier niet “achter”. Het is een andere ontwikkeling, dat wel. En of het hier over 80 jaar beter vertoeven, valt nog te bezien. Dat zullen de meesten op dit blog toch niet meer meemaken.
Gezien het feit, dat leerlingen die geslaagd zijn voor de middelbare school, vaak de tafels van 10 nog niet kennen, mag ik aannemen dat er wel wat mis is met de onderwijzer.
Ik neem niet aan, dat de Thaise kinderen collectief aan een hersenafwijking lijden, dus als ze de tafels van 10 niet kennen, moet het aan de leraar liggen.
Als je als onderwijzer niet in staat bent, om de kinderen (in ieder geval het grootste deel van de klas) te leren rekenen, ben je niet geschikt voor je vak.
Dat geldt net zo hard voor het onderwijs van de Engelse taal.
De leraar Engels spreekt zelf geen woord Engels, dus hoe kan hij het onderwijzen?
Gelijk heb je. Ik ken een paar Thaise kinderen die in Duitsland zijn groot geworden. Allebei kunnen goed leren en spreken perfect Duits. Je hebt niet het gevoel dat je tegen iemand praat die maar een breukdeel kan verstaan wat er gezegd wordt. Dus aan de intelligentie zal het niet liggen…
Ruud, overdrijf je niet een beetje? Van hoeveel geslaagden weet jij dat ze de tafel van 10 niet kennen? Twee, drie? Heb je dat van horen zeggen of heb je dat zelf geconstateerd? En hoeveel scholen leveren dergelijke kinderen af? Toch niet alle middelbare scholen in Thailand, mag ik hopen?
De rijkdom in Thailand is erg onrechtvaardig verdeeld. Volgens de VN wereldlijst van landen mbt verschillen tussen rijk en arm is Thailand nu zelfs van de derde plaats in de rangorde naar de eerste plaats verhuisd van de landen waar de verschillen tussen rijk en arm het grootst zijn in de wereld na Rusland en India.
Voor mijn gevoel is Thailand zeker een arm land,zeker in de grote plaatsen zijn er genoeg mensen die veel verdienen maar het verschil is wel erg groot ik ben er nu 6 x geweest maar vooral in de Isaan is er ook veel armoede.
Wat mij vooral opviel is dat de sociale voorzieningen voor ouderen , gehandicapten, werklozen bijna nihil is.
Ook wat betreft mogelijkheden om als arm gezin je kind te laten studeren is bijna niet haalbaar voor een betere toekomst.
Wat dat betreft mogen wij ons in Nederland gelukkig prijzen als je dit dan gezien hebt in Thailand.
Ik hoop dat het voor die mensen gaat verbeteren want alleen voorde vriendelijkheid die de mensen daar hebben verdienen zij het.
Armoede of rijkdom is niet alleen een kwestie van al dan niet veel geld te verdienen of te bezitten.
Ik voel me al superrijk als ik vanop mijn terrasje, genietend van een drankje en een hapje, de omgeving kan waarnemen zonder zorgen, zonder heel wat verplichtingen die we hier in Thailand niet hebben.
Ik heb voldoende om van te leven. Veel Thais hebben ook voldoende om van te leven, niet meer en ook niet minder. Mijn Thaise familie is niet rijk maar is wel gelukkig. Ik hoor die mensen niet klagen. Het is juist, de meesten leven hier van dag tot dag maar weten ook niet beter. Zijn ze daarvoor minder gelukkig? Ik zou dat niet durven zeggen.
Heel wat mensen hebben geen besef wat voor problemen en bekommernissen de rijken hebben. Ik zou, echt waar, niet willen ruilen met hen.
Geef mij maar mijn huidig leventje, ik zou voor geen geld ter wereld weer willen terugkeren naar mijn thuisland. Daar word je geleefd, hier kunnen we grotendeels nog zelf bepalen wat we willen. Dank je wel Thailand voor mijn vrijheid.