De maprang in Thailand

Maprang

Na al vele jaren in Thailand wonende dacht ik, dat ik de meeste fruitsoorten, die in dit land te koop zijn, wel kende. Maar ineens kom ik dan de naam maprang (Engels: Marian plum, Nederlands: mangopruim) tegen.

Natuurlijk was die vrucht er al veel langer, maar het schijnt, dat de maprang steeds populairder wordt. Traditioneel vinden de Thais de maprang lekker als ze nog niet geheel rijp zijn en zurig smaken, terwijl buitenlandse toeristen de vrucht het liefst volrijp eten.

Familie

De Nederlandse naam mangopruim is ietwat misleidend, want men zou kunnen denken, dat het om een kruising gaat van een mango en een pruim. Dat is echter niet juist, de mango en de pruim behoren tot verschillende families. De maprang behoort wel tot de familie van de mango, maar de smaak is niet echt hetzelfde. Maprang smaakt een beetje naar mango (de smaak van het vlees), een beetje zoals pruim (textuur van de pulp en de schil van de vrucht, die ook eetbaar is), maar in het algemeen is het een unieke vrucht, de moeite waard om uit te proberen, dat rond deze tijd op markten en fruitstalletjes te koop is.

Maprang

Kleur en smaak

Het hele jonge fruit, dat nauwelijks eetbaar is, is lichtgroen gekleurd en het vruchtsap van het vruchtvlees is plakkerig dik. Gaandeweg het rijpingsproces worden de vruchten donkergroen, daarna geelachtig e n uiteindelijk een helder oranje kleur, te vergelijken met de kleur van een abrikoos.

Onrijpe vruchten worden niet alleen rauw gegeten met een mengsel van zout, suiker en peper, maar ook gezouten, gekookt of gestoofd gebruikt bij het bereiden van sommige gerechten.

Rijpe maprangs worden ongeschild gegeten. Afhankelijk van de variëteit kunnen ze zuur of zoet zijn, maar ze hebben allemaal een lichte, subtiele dennengeur.

Maprang’s pit is langwerpig en heeft een paarse kleur. Ondanks het feit dat de vrucht als volledig eetbaar wordt beschouwd, is het toch niet de moeite waard om het bot te eten – het heeft een zeer bittere en samentrekkende smaak. Het is nogal moeilijk om het bot van de pulp te scheiden.

De maprangboom

De jonge blaadjes van de maprangboom zijn ook eetbaar en worden gebruikt in salades met groenten en vaak met chillies en garnalenpasta. De vruchten zijn weliswaar klein, maar kunnen toch een gewicht bereiken van wel 100 gram. In het oogstseizoen kan een mapranboom tot wel 200 kilo maprangs opleveren.

Maprang variëteiten in Thailand

Thailand kent drie soorten maprangs:

1. Ма-praang prew oftewel de zure maprang

De vruchten van deze variëteit zijn zuur, zelfs wanneer ze volledig rijp zijn. Ze zijn zo zuur dat ze zelfs niet door vogels worden gegeten. Meestal wordt dit ras niet specifiek gekweekt en zijn de bomen van dit type wild. Niettemin kunnen zelfs deze vruchten worden gebruikt in voedsel, gegeten met een mengsel van kruiden (zout, suiker en chili).

2. Ма-praang waan oftewel de zoete maprang

Dit is de meest populaire en meest voorkomende soort van de mangopruim in Thailand. De vrucht komt voor in allerlei groottes, waarbij ook de smaak kan verschillen.  De meest bekende variëteit is de “ma-praang ta it”, die meer dan 100 jaar geleden is ontstaan in boomgaarden van het Ta It-district in de provincie Nonthaburi.

3. Ma-yong.

Deze variëteit lijkt op de zoete maprang, maar de rijpe vrucht smaakt bitter. Het heet ma-yong chid. Sommige Thaise boeren hebben een voorkeur om deze soort fruit te telen, in plaats van de klassieke zoete maprang.

Bron: Samui Days/YouTube