De beruchte, met honderden haarspelbochten gezegende weg tussen Chiang Mai en Mae Hong Son is het enige dat nog herinnert aan een inmiddels al lang vergeten stukje Thaise oorlogsgeschiedenis. Amper een paar uur nadat het Japanse keizerlijke leger op 8 december 1941 Thailand was binnengevallen, besloot de Thaise regering – ondanks het feit dat er op sommige plaatsen fel werd teruggevochten – de wapens neer te leggen.
Generaals die de dienst uitmaakten: Sarit Thanarat
Vandaag graag even uw aandacht voor veldmaarschalk Sarit Thanarat, die op 17 september 1957 met de steun van het leger de macht overnam in Thailand. Alhoewel dat toen niet meteen duidelijk werd, was dit véél meer dan de zoveelste staatsgreep op rij in een land waar de officieren al decennialang een sleutelrol speelden in het politieke en economische leven van de natie. De omverwerping van het regime van gewezen veldmaarschalk Phibun Songkhram markeerde een kantelpunt in de Thaise politieke geschiedenis waarvan de echo’s tot op vandaag doorklinken.
Thaise democratie: van historische dorpscultuur naar een hybride Thais-Westers model
Azië zou, zo menen velen, unieke culture waarden kennen waar het autoritair leiderschap van nature een onderdeel van is. Echter is democratie niet iets wat door het westen in Thailand geïntroduceerd is. Nee, het is het gevolg van een complex samenspel van zowel lokale tradities in de Thaise dorpsmaatschappij als ook door buitenlandse invloeden. Laten we eens nader bekijken waarom de democratie niet iets specifieks westers is.
Een kwestie van Nationale soevereiniteit – De relaties tussen Thailand & Japan aan de vooravond van Wo II
De militaire fractie rond de Thaise premier, maarschalk Phibun Songkhram, onderhield al sinds de staatsgreep van 1932 nauwe en uitstekende relaties met Japanse officials. Logisch, want ze deelden een aantal gezamenlijke belangen.
