Silom meisjes en een natie van hypocrieten

Een artikel van Tulsathit Taptim – The Nation (20 april 2011).

De meisjes die tijdens het Songkran Festival een storm van verontwaardiging deden opwaaien, door dat na te doen waar Patpong showgirls voor worden betaald, zou ik willen bedanken.

De eerste keer dat ik erover hoorde, dacht ik “Wauw, wat een stoute dames”. Toen het maatschappelijke tumult begon kwam ik daar enigszins op terug “Nou, misschien was het toch verkeerd”, fluisterde de braverik in mij, hoewel niet met overtuiging.

De videobeelden waren veelzeggend. Maar als je in het hele land drukke hoofdstraten afsluit om een Songkran feest te organiseren tot diep in de nacht, dan kun je zoiets verwachten. Het leek er even op dat de Full Moon Party werd genationaliseerd. Daar ben ik niet op tegen want dat zou best leuk zijn.

Nu zet ik vooral mijn vraagtekens bij de keuze om deze moedige of dwaze meisjes (kies maar) verantwoordelijk te stellen voor al deze ophef.

Terug naar het bedanken van de meisjes. Iedereen weet dat wij een natie zijn van hypocrieten. Dankzij deze meisjes wordt dát nog eens extra benadrukt. De opschudding heeft veel van mijn buitenlandse kennissen verbaasd. Iedereen is op de hoogte wat zich afspeelt in Patpong, Pattaya, Hat Yai en een paar andere plaatsen. Op Twitter ontstond een levendige discussie over de gebeurtenissen rondom de Silom tieners. Want welke boodschap zenden de Thai de wereld in? Dat we buitenlandse toeristen uitnodigen om ons land te bezoeken en dat ze vooral een kijkje moeten nemen (tegen betaling uiteraard) in het bruisende nachtleven. Maar vervolgens roepen we nu in koor dat het niet goed is wanneer Thaise tieners dat gratis doen voor juichende Thaise toeschouwers.

Echter, de verontwaardiging is gemakkelijker te begrijpen dan de verspreiding van foto’s en videoclips van de “showgirls” op websites en social media sites. Want is het nu zo bijzonder wat we zien op de beelden? Zijn die mensen vergeten, dat talrijke Thaise vrouwen dagelijks paaldansen om in hun levensonderhoud te voorzien? En waarom wil iedereen de “obscene” foto’s of videobeelden toch wel even bekijken. Ik bedoel, als het echt allemaal zo erg is, moet je die beelden niet vertonen.

Het vervagen van de foto’s of de video clips helpt natuurlijk niet. Je kunt er niet mee voorkomen dat iedereen deze “obsceniteit” heeft kunnen aanschouwen, of de beelden nu gecensureerd zijn of niet.

Ik heb de beelden ook gezien. Maar wel met een goed excuus, de clips zijn naar me toe gezonden. Wat ik er van vond? Nou, van alles. Maar ik lig er ’s nachts niet piekerend wakker van, omdat onze goede naam of cultuur nu opeens groot gevaar loopt. Mensen laten zich soms gaan en dat geldt zeker voor jongeren, of we dat nu leuk vinden of niet.

Ik verdedig het gedrag van de Silom meisjes niet. Het verdedigen van het gedrag van een jongere generatie is net als het verdedigen van de specs van de eerste iPhone-versie. En wie ben ik om te bepalen wat ethisch verantwoord is als het gaat om een bloot bovenlichaam? Er waren tijden dat blote borsten deel uitmaakten van onze Thaise cultuur, zoals sommige mensen terecht opgemerkt hebben.

Nee, ik heb zelf geen dochter. Maar, indien ik wel een dochter had die zoiets deed, dan zou ik zeker erg boos geworden zijn. Het zou haar een flinke straf hebben opgeleverd. Ik zou dan ook stiekem hopen dat ze niet aan mij zou vragen of ik ooit een go-go bar bezocht heb. Ik zou dan zeggen dat het iets anders is om er geld mee te verdienen, slechts ten overstaan van een klein publiek. Als rechtgeaarde vader zou ik me zo proberen te verdedigen, hoe zwak dit excuus ook is.

Wanneer ik dit schrijf, zijn de Silom meisjes naar verluidt, van plan om zichzelf aan te geven. Dat kan het tij keren. Immers, ze hebben niemand vermoord, niet gestolen, geen belasting ontdoken, niets verduisterd. De politie, de media en alle culturele waakhonden mogen trots zijn op hun stellingname tegen deze “maatschappelijke verloedering”. Maar, nogmaals, alles wat ik tegen de meisjes kan zeggen is: “Goed dat je jezelf aangeeft en ik hoop dat de autoriteiten het jullie niet te moeilijk zullen maken.”

Dat is alles wat ik vraag, een beetje clementie van onze kant. Want waar hebben we het nu uiteindelijk over? We zetten naakte lichamen op een foto of schilderij en we noemen het kunst. Dezelfde blote borsten van dames op een podium met de juiste belichting, geluid en choreografie? Dan noemen we het topentertainment en drinken er een goed glas wijn bij.

Ook ik ben verrast door het optreden en de ophef over de Silom meisjes. Maar zij hebben gedaan wat ze moesten doen: excuses maken en zeggen dat het je spijt. Meer kunnen ze niet doen.

Het laatste woord is nu aan de rechter.

Vrij vertaald door Gringo