‘Cultuur is als een ui die je laag voor laag moet pellen. Pas dan openbaart zich de gehele inhoud.’
Geert Hofstede
Culturen hebben meer met elkaar gemeen dan we denken
In het kort iets over cultuur. Hoewel culturen meer of minder van elkaar verschillen, hebben culturen toch meer met elkaar gemeen dan we over het algemeen denken. Tenslotte is de menselijke ervaring overal hetzelfde. We worden geboren, groeien op, trouwen, krijgen kinderen, we worden oud en ziek, en gaan uiteindelijk allemaal dood.
De ideeën en rituelen rondom deze gebeurtenissen mogen verschillen tussen culturen maar de onderliggende uitdagingen, ervaringen en emoties zijn dezelfde. Ik geloof dat er universele waarden zijn die voor alle mensen hetzelfde zijn, zij het misschien in een andere volgorde van belang, gewicht of uiting. Daar kunnen we op bouwen als we kennis maken met een vreemde cultuur.
Thailand is een multiculturele samenleving
Succesvolle samenlevingen zijn vaak multicultureel. De bevolking van Amsterdam in onze eigen Gouden Eeuw bestond uit Vlamingen, Zeeuwen, Pruisen, Hugenoten, Sefarische Joden en een aantal verdwaalde autochtonen.
Thailand is zo’n multiculturele samenleving. De cultuur van de Zuidelijke Moslims en de noordelijke bergvolkeren verschillen evenveel van de ‘officiële’ Thaise cultuur als de Nederlandse. De verschillen tussen culturen zijn vaak meer uiterlijk dan innerlijk, meer oppervlakkig dan essentieel. In een kerk én in een tempel staan beelden, worden kaarsen aangestoken; er wordt geknield, gebeden, gehuild en gelachen.
Alle culturen hebben heel veel aanknopingspunten, een cultuur ondoorgrondelijk en totaal anders noemen vind ik ver bezijden de waarheid. Vriendelijk zijn voor elkaar en elkaar groeten is overal een belangrijke waarde, alleen de manier waarop gegroet wordt, verschilt en niet eens zoveel. De meeste culturele verschillen worden pas goed zichtbaar in groepsverband (‘Oranje boven’ ‘Natie, religie, koning’) en zijn veel minder prominent in individueel contact. Wat is dan de Thaise cultuur? Wie het weet, mag het zeggen.
Cultuurshock
Het was ene Kalvero Olberg die in 1960 bovenstaand begrip heeft gepopulariseerd. Hij onderscheidde vier fasen in de kennismaking met een nieuwe cultuur:
- A Euforie. Alles is nieuw, prachtig en opwindend maar ook wat angstig en onzeker.
- B Irritatie en vijandigheid. De aandacht gaat uit naar de verschillen tussen de eigen en de vreemde cultuur. Naar beide kanten wordt vergeleken waarbij soms elementen uit de ene en dan weer uit de andere cultuur als superieur uit de bus komen. Frustratie, heimwee, angst en verdriet kunnen het gevolg zijn.
- C Geleidelijke aanpassing. We raken gewend aan de verschillen en voelen ons meer op ons gemak. Gebeurtenissen zijn meer voorspelbaar en minder vervelend. We hebben meer controle en weten meer.
- D Aangepast zijn. Dat betekent dat je in beide culturen, je eigen en de vreemde, prettig kunt functioneren.
Je wordt nooit een Thai; de hemel beware ons daarvoor
Wij maken allemaal al deze fasen door. Ik heb ook mijn portie irritatie en vijandigheid gekend en soms nog wel. Of het uiteindelijk lukt de laatste fase, aangepast zijn, te bereiken, heeft veel meer met onze eigen persoonlijkheid te maken, ons aanpassingsvermogen en onze tolerantiegrens, en veel minder met de aard van de vreemde cultuur.
Openheid, begrip, nieuwsgierigheid, dapperheid, doorzettingsvermogen en de wens te begrijpen hebben hier alles mee te maken. Je wordt nooit een Thai, de hemel beware ons daarvoor. Dat moet ook helemaal niet, diversiteit in een samenleving is het mooiste wat er is.
Je kunt blijven steken in één van bovenstaande fasen.
- Als je blijft steken bij fase A Euforie, zie je alles door een Thaise roze bril en verdraag je geen kritiek op de Thaise samenleving.
- Als je blijft steken bij fase B Irritatie en vijandigheid, bezie je alles vaak met een Nederlandse bril. Mensen in deze fase roepen dikwijls: ‘Je blijft toch altijd een buitenlander!’ waarmee je het contrast tussen de allochtoon en de autochtoon onnodig versterkt en benadrukt. Het geeft tevens de onwil weer je aan te passen, dat wil zeggen te leren. Je zegt dat het er in het geheel niet toe doet hoe je je opstelt.
- Over fase C Geleidelijke aanpassing, doe je vele maanden, soms jaren. Wil je al deze fasen goed doorlopen dan is het noodzakelijk dat je je verdiept in de Thaise cultuur en taal, dat je vragen stelt, ook over je eigen cultuur, en vooral kritische vragen. Het is een misverstand te denken dat Thais narrig reageren op indringende vragen of opmerkingen tenzij ze bij voorbaat kritisch zijn. Geen vragen als Vind je ook niet dat Thailand zo corrupt is? maar Wat vind jij van corruptie? Je realiseert je dan dat niet alles zwart of wit is. Wees geduldig. Blijf niet hangen aan een eerste indruk, die is lang niet altijd juist.
- In fase D Aangepast zijn voel je je over het algemeen prettig in de nieuwe cultuur.
Aanpassen vraagt om compromissen
Aanpassen vraagt ook om compromissen. Daar stuiten we vaak op een grens. Tenslotte moet je je eigen integriteit bewaren. Aanpassen is niet hetzelfde als alles klakkeloos overnemen. Als je corruptie een misstand vindt (en vele Thais vinden dat ook), dan doe je daar niet aan mee, punt. Aanpassen of niet kan een dilemma opleveren zoals de volgende gefingeerde brief in sterk contrast laat uitkomen. Wie is aangepast, Jan of Henk? Moet je in dit geval een compromis sluiten met je eigen overtuiging?
Koblenz, 24 Januari 1934
Beste Jan,
Ik las je artikel waarin je je fel verzet tegen het klimaat van anti-semitisme in ons geliefde Duitsland. Wij wonen hier al jaren met onze Duitse vrouw. Ik vind het niet passen dat wij ons als gasten, want dat zullen we altijd blijven, ons verzetten tegen de Duitse cultuur. Tenslotte is anti-semitisme al eeuwen een onderdeel van deze cultuur, wat zeg ik, van de gehele Westers-Christelijke Cultuur! Het is niet aan ons daar iets over te zeggen of er iets aan te doen. Laat dat aan die Duitsers over. Geniet van het land! We moeten ons aanpassen, nietwaar? Ik hoop dat je deze onmogelijke missie loslaat.
beste groeten
Henk
De enige weg om een cultuur te begrijpen is de taal te leren
De grootste barrière bij het aanpassen blijft etnocentrisme, de overtuiging dat je eigen cultuur in bijna alles het beste is. Laat deze gedachte varen. Vergelijk niet (te veel). Schort je oordeel op. Een andere belangrijke hobbel vormt de taal. Het is mijn overtuiging dat de enige weg om een cultuur te begrijpen via de taal gaat, uitzonderingen daargelaten. De taal leren laat aan de Thai ook zien dat je geïnteresseerd ben in hun cultuur. Op een of andere manier actief zijn in de Thaise samenleving is vanzelfsprekend ook een must. Ik ben er van overtuigd dat iedereen een taak kan vinden die bij hem/haar past.
Een ander obstakel is het blijven hangen aan stereotypen, aan generalisaties. Maak je geest leeg, de Thai en de Thaise cultuur bestaan immers niet. Treed iedere Thai met een frisse blik tegemoet. Vergeet dat hij/zij een Thai is. Zie alleen de mens in hem/haar. Zoek naar het gemeenschappelijke, dat is er volop en, nogmaals, wees nieuwsgierig. Blijf vragen en doorvragen. Bewaar je gevoel voor humor. Het is, als in ieder leerproces, nodig dat je blunders begaat. Leer ervan, de Thai heeft je al vergeven.
Aangepast zijn
Aangepast zijn betekent niet, ik herhaal dat nog eens, dat je moet worden of je moet gedragen als een Thai. De notie dat je ingeburgerd bent als je ook tegen het verkeer inrijdt, plastic zakjes verzamelt bij 7-Eleven, in geesten gaat geloven, het boeddhisme omhelst of je bezuipt bij ieder feest is even dwaas als te verwachten dat je Thaise partner in Nederland is ingeburgerd als ze tegen de kou kan, haring lekker vindt, André Hazes mooier vindt dan Phumpuang Duangchan of de fiets prefereert boven de auto. Je hoeft bovendien niet alle Thais aardig te vinden of verwachten dat alle Thais jou aardig vinden.
Aangepast zijn betekent wel dat je je prettig, voldaan en aangenaam voelt in de Thaise samenleving, dat je het gevoel hebt dat je die samenleving kent, dat je er in opgenomen bent en daar op de meeste niveaus aan kunt meedoen, dat je onbevangen rondloopt terwijl je tegelijkertijd je eigen identiteit, waarden en integriteit bewaart. Het is, kortom, je thuis voelen.
Dat alles lijkt een hele opgave en is het soms ook. Het lukt nooit helemaal. Maar een oprechte poging daartoe is een mooie uitdaging en een verrijking van je leven.
Perfect beschreven Tino. Helemaal mee eens.
We wonen nu 3 jaar in Thailand, en zitten nu ergens tussen phase 2 en 3 denk ik.
Niet gemakkelijk om onze (westerse) waarden en normen een beetje opzij te zetten om de thaise te kunnen/willen begrjpen en te aanvaarden.
Beste Martin,
Ik geloof juist dat die waarden en normen (zeg maar de binnenkant van de culturele ui) helemaal niet zo veel van elkaar verschillen. Neem er een paar in gedachten en vergelijk ze. Goed zorgen voor je ouders en kinderen, je partner niet voor de gek houden, je medemens vriendelijk bejegenen, je beroep naar eer en geweten uitoefenen et cetera, dat zijn universele waarden, geen westerse of oosterse. De uitwerking van die waarden en normen in de werkelijkheid van alledag is wat weerbarstiger, hier en daar, maar uit die zichbare werkelijkheid mag je geen waarden en normen afleiden. De mens is nu eenmaal niet perfect, niet hier en niet daar. De grootste verschillen tussen culturen zijn oppervlakkiger maar wel interessant: gewoonten en gebruiken.
Beste Tino,
Dat klopt inderdaad ook wel, maar er zijn hier toch wel een aantal, noem het maar “gewoonten” dan, die, over het algemeen in Thailand maatschappelijk aanvaard zijn, maar in het westen (in iedergeval in die landen waar ik heb gewoond), absoluut niet.
Denk aan de corruptie, betalen van politie, officiele dubbele prijzen en het gemak waarmee men je in winkels en bedrijven probeert af te zetten.
Het valt allemaal wel mee hoor, maar zo af en toe krijg je er wel mee te maken. Je moet accepeteren dat het bestaat en er mee leren om te gaan.
Als je dat niet doet kan je heel lang in fase 2 blijven hangen
Dam
Soms, heel soms heb ik dan toch nog een culturele schok te verwerken.
Ons tweede hondje, Dam, is eergisteren helaas overreden door een auto.
Een jonge, fitte hond die even niet opgepast had op de snelweg die langs het huis loopt.
Toni, de oudere herder kent het klappen van de zweep en steekt altijd heel voorzichtig over.
Een jonge hond kan hier alleen overleven als hij dat op tijd leert.
Goed, Dam was dus dood, opslag, want ze hadden zijn kop plat gereden.
Mijn vraag, waar hebben jullie hem begraven? Antwoord; Oom Tam heeft hem opgegeten!
Dit was echt even een schok voor mij. Toen ik zei, dast ik dacht dat Thais geen honden aten kreeg ik als antwoord, dat ze geen honden doden om te eten, maar als er toevallig eentje overreden wordt, gaat hij de pan in.
Tja, anders waren het inderdaad de maden geweest die hem op gepeuzeld hadden……………….
Still love the Thais.
Ben het wel met veel van je opvattingen eens. Ik ben zelf een aanhanger van de theorie van hersenonderzoeker Dick Swaab die zegt dat vrijwel alles al bepaald wordt in de baarmoeder, zoals talenten, intelligentie en andere mogelijkheden. De invloed van opvoeding, scholing en cultuur, zijn te verwaarlozen. Ze dragen wel iets bij maar veel minder dan men denkt. Het verklaart ook dat twee kinderen uit een gezin, met exact dezelfde omstandigheden zoals leefomgeving en opvoeding, scholing, etc., toch totaal verschillend kunnen zijn. Alles ligt vast in onze genen.
Het is ook wel grappig om te zien hoe mensen op Thailandblog reageren. Sommigen bagatelliseren de cultuurverschillen en andere benadrukken die juist. Overigens is angst voor vreemden (xenofobie) en alles wat anders is dan wij gewend zijn ook iets wat opgeslagen ligt in onze hersenen. Dat komt nog uit de tijd dat wij in berenvellen over de steppe renden en er voedselschaarste was. Iedere vreemdeling was een potentiële vijand of betekende nog minder voedsel. Vandaar dat velen ook nog steeds zo primair en emotioneel reageren op ‘buitenlanders’. En daarom zijn demagogische politici ook zo gevaarlijk. Vreemdelinghaat is gemakkelijk op te roepen bij mensen die wat minder geestelijke bagage hebben.
Ik moet bekennen dat ik het op veel punten met Tino oneens ben. Zonder college te gaan geven wil ik mijn voornaamste opmerkigen maken in telegramstijl:
1. de Theorie van Oberg is door onderzoek naar acculturatie en assimilatie in de laatste 30 jaar naar het rijk der fabelen verwezen. In juni zal ik op een congres in Rotterdam mijn onderzoekspaper presenteren. Daarin schrijf ik: “According to the newest theoretical insights, cross-cultural adaptation (or acculturation) is a cyclic process and not a process that follows a U-curve like in the theory of the culture shock (Oberg, 1960). In this process the personal identity gradually transforms. There is no possibility to deny that this occurs when living in a new society. The main question is the degree of change an immigrant is willing to undergo and embrace. Kim (2001) describes this cyclic process in terms of a stress-adaptation-growth curve, in which the so-called culture shock (when first confronted with a new culture) is a necessary element in the adaptation process.”
2. natuurlijk zijn er grote verschillen tussen culturen. Zij zijn onderzocht en bewezen, onder andere door de Nederlander Hofstede (zie zijn website Geert Hofstede). Hofstede onderscheidt 6 dimensies in cultuur. De scores van elk land zijn te vinden op zijn website.
3. Cultuur is AANGELEERD gedrag en dynamisch. Zoals expats zich aanpassen aan de Thai cultuur past de Thai zich ook aan aan de internationale cultuur (zie de Japanse restaurants, frietjes, brood eten, de entertainment industrie in Walking Street). Er bestaat dus alleen Thai cultuur in een beppalde tijdsperiode. Ook in Thailand neemt (onder andere door de invloed van buitenlanders, toeristen en expats) de internationalisering en disneyficatie toe, zoals overal elders in de wereld. Dit zal alleen maar erger worden.
4. Uit mijn onderzoek blijkt dat niet de gepensioneerde en niet-werkende expat maar de werkende expat de meeste aanpassingsproblemen aan de Thai cultuur heeft. Zeker wanneer deze expat in een internationale omgeving werkt maar persoonlijk en elke dag geconfronteerd wordt met Thai netwerken, patronage en corruptie.
5. De beste manier om je aan te passen is niet de taal te leren maar je te verdiepen in de cultuur van Thailand en proberen dingen te begrijpen (historie, oude gebruiken en gewoonten, oud recht). Je kunt Thai spreken, lezen en schrijven maar als je de geschiedenis niet kent of daarin niet geinteresseerd bent zul je altijd je iegen maatstaven aanleggen en dus problemen houden..
Als het gaat om je thuis voelen zit het wel snor. Voelde niet 20 % van de Nederlandse en Belgische bloglezers zich thuis in Thailand?
Beste Chris,
1.Je hebt gelijk wat de theorie van Oberg betreft. Er is sindsdien veel nieuw onderzoek gedaan. Aanpassen gaat natuurlijk niet in een mooie rechte lijn maar met vallen en opstaan, een cyclisch gebeuren dus. Maar het blijft een, misschien te simpel, handvat om te zien waar je staat.
2. ‘Culturen verschillen meer of minder van elkaar’ schrijf ik. En ‘ze verschillen minder van elkaar dan menigeen veronderstelt’. Ik vind het geen slecht idee ook eens het gemeenschappelijke in diverse culturen te beschrijven. Die ‘grote verschillen’ vind ik altijd wat overdreven. Het is mijn ervaring dat, naarmate je een cultuur beter leert kennen, je meer overeenkomsten dan verschillen gaat waarnemen. Maar voor sommigen is het net andersom, dat weet ik.
3. Kennis van de taal is een noodzakelijke voorwaarde een cultuur te leren kennen en dus ook een noodzakelijke voorwaarde om je, op welk niveau ook, aan te kunnen passen. Alle literatuur over acculturatie benadrukt dat gegeven. Af en toe gesprek met een willekeurige voorbijganger op straat of in het rijstveld is een absolute voorwaarde om een cultuur te leren kennen. Boeken zijn een hulpmiddel, soms ook noodzakelijk, maar alleen met boekenwijsheid kom je er niet. Ik kan onmogelijk begrijpen dat je de rol van de taal in het aanpassingsproces een beetje wegwuift.
beste Tino:
1. Onderzoek geeft aan dat het belangrijk is waar de expat WENST te staan. Zie ook de reactie van Cu.
2. Wat groot of klein is is een discussie over relativiteit. Onderzoek toont aan dat er op de 6 door Hofstede onderscheiden dimensies grotere en kleinere verschillen zijn tussen culturen. Zo lijkt de Poolse cultuur veel meer op de Thaise dan de Nederlandse.
3. Ik wuif het belang van de taal helemaal niet weg. Het is voor mij niet de ENIGE manier om een cultuur te leren kennen.
We moeten natuurlijk ook niet doen of geen enkele Thai een andere taal spreekt dan Thai. Ik kom dagelijks gelukkig heel veel Thai tegen die Engels spreken (en zelfs Frans, soms een beetje Spaans en soms zelfs een beetje Nederlands) en die een internationale kijk hebben, ook op het wel en wee van hun eigen land. Deze Thai hebben door hun verblijf in het buitenland (soms kort, soms jaren) veel geleerd over hun eigen land. Hun reflectie is van groot belang, ook voor de toekomst van dit land. Zij begrijpen ook beter waarom buitenlanders zo reageren als zij reageren. Om met hen van gedachten te wisselen hoef je niet noodzakelijkerwijze Thai te spreken. En je kunt toch een heleboel leren over Thai cultuur.
chris
Dit is een interessante discussie.
Volgens mij is cultuur niet aangeboren maar aangeleerd.
Ik heb lang geleden wat les gehad van Fons Trompenaars over cultural diversity, en er van onthouden dat de verschillen in de wereld erg groot zijn.
Op latere leeftijd zit het er niet in dat je als nederlander je nog de thaise cultuur eigen maakt. Je kunt hooguit de cultuur tot op zekere hoogte leren kennen. En leren waarderen. Of daarbij het spreken van thais een grote rol speelt weet ik niet. Het lijkt me meer een kwestie van een open mindset.
Chris, je schrijft:
“De beste manier om je aan te passen is niet de taal te leren maar je te verdiepen in de cultuur van Thailand en proberen dingen te begrijpen (historie, oude gebruiken en gewoonten, oud recht). Je kunt Thai spreken, lezen en schrijven maar als je de geschiedenis niet kent of daarin niet geinteresseerd bent zul je altijd je iegen maatstaven aanleggen en dus problemen houden..
Die twee zaken sluiten elkaar toch niet uit? Je kunt toch vloeiend Thai leren spreken, lezen en schrijven en je daarnaast verdiepen in de Thaise historie, gebruiken, etc? Bovendien ben je, wanneer je geen Thais spreekt, en leest, overgeleverd aan de literatuur over de door jouw genoemde essentiele zaken die geschreven zijn door niet-Thaise academici (tenzij je vertaald werk bestudeert , uiteraard, maar dan zullen nog vele zaken ‘lost in translation” raken).
Je schrijft ook dit:
” Uit mijn onderzoek blijkt dat niet de gepensioneerde en niet-werkende expat maar de werkende expat de meeste aanpassingsproblemen aan de Thai cultuur heeft. Zeker wanneer deze expat in een internationale omgeving werkt maar persoonlijk en elke dag geconfronteerd wordt met Thai netwerken, patronage en corruptie.”
Expats die hier werken die geen Thais spreken zullen nooit de ins-en-outs van de gang van zaken op de Thaise werkvloer begrijpen simpelweg omdat ze de taal niet beheersen en ik spreek in dit geval voor mezelf, dus ik weet waar ik het over heb. Ik geloof niet dat de Thai op Silpakorn jou inzage geven in de dubbele boekhouding van dat instituut of dat collega’s samen met jou op vrijdagavond een boom opzetten over de gang van zaken betreffende ‘netwerken’ patronage, en wat die meer zij. Gewoon omdat jij een buitenlander bent.
beste Cor,
Ik reageer op de column van Tino. Hij schrijft, en ik citeer: “de ENIGE manier om een cultuur te begrijpen is de taal te leren”. Ik ben het daar niet mee eens. Natuurlijk is het de beste weg om je in zaken te verdiepen EN de taal te leren. Maar zelfs ALS je taal spreekt (en ik heb Nederlandse vrienden die hier al ruim 20 jaar werken EN de taal spreken, lezen en schrijven) word je nog steeds als buitenstaander gezien tenzij je begrijpt in welk netwerk je functioneert en daar ook onderdeel van wilt uitmaken.
Overgeleverd zijn aan stukken over Thailand die niet in het Thai worden geschreven heeft voor- EN nadelen. In het Engels worden soms verhalen geschreven die hier de pers niet zouden halen. Overigens schrijven ook Thai academici goede verhalen in het Engels. Columnist Voranai van de Bangkok Post is er een van. Een ander voorbeeld is het rapport van Siripan Nogsuan Sawasdee met de titel: Thai political parties in the age of reform. Zij analyseert de connectie tussen de politieke partijen in dit land en de elite, vanaf het ontstaan van de politieke partijen.
chris
Beste Chris,
Je hanteert het Politico Antwoordo Principo, en gaat dus helemaal niet in op mijn vragen of stellingen. Je gaat niet in op het feit dat je twee zaken tegen elkaar uitsluit, die niet tegen elkaar uit te sluiten zijn, Da’s 1.
Plotseling heb je het over vertaalde stukken, vanuit en Thai naar het Engels dat die voordelen hebben EN nadelen, (dat beweerde ik ook al, aleen jij doet het overkomen alsof je its nieuws beweert) terwijl die zaken in eerste instantie en in je eerste reactie niet eens voorkwamen. Met andere woorden je neemt een stelling over , draait die om en beweert dan dat het jouw stelling was, maar dan omgedraait, waardoor je je publiek in verwarring brengt.
Chris, ik hoop niet dat je me het euvel duidt, mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen, want ik kan je 1 ding zeggen, mijn leerlingen branden jouw theorien tot de grond toe af, met argumenten en stellingen waarbij die van jou, zeer triest overkomen.
Je verhalen over “netwerken”, zijn niets anders dan familiebanden, zoals ze overal ter wereld voorlomen en we weten allemaal,dat in Thailand, familie is niet noodzakelijkerwijs bloedfamilie, en dat komt haast n elk land voor. Niks nieuws onder de zon.
beste Cor,
Lezen is blijkbaar een probleem voor je. IK heb niks uitgesloten. Tino beweert dat het leren van Thai de ENIGE manier is om Thai cultuur te doorgronden. Ik ben het daar niet mee eens en leg uit dat je ook Thai cultuur kunt doorgronden door stukken in een andere taal te lezen en met Thai te praten in het Engels of Frans. Een Thai zou derhalve ook nooit Nederlandse cultuur kunnen doorgronden zonder Nederlands te spreken. Die redenering is niet vol te houden.
Ik neem aan dat jouw leerlingen vele malen slimmer zijn geworden door jou. Mijn verhaal over netwerken baseer ik niet alleen op eigen waarnemeningen maar op vele artikelen (van Thai) die er de laatste jaren over geschreven zijn (eergisteren nog een column van Voranai in de Bangkok Post). En het gaat daarbij juist NIET over alleen familieverbanden maar om uitgebreide netwerken die met elkaar verbonden zijn door vormen van familiebanden, zakelijke relaties, patronage en omkoperij. Wat desastreus is voor Thailand dat een klein aantal van deze netwerken ongeveer 70 % van alle geld, bezittingen en aandelen van Thai bedrijven in handen hebben, naast de politieke partijen beheersen. Komt niet in “haast elke land” voor………
Overigens verbaast me je reactie. Je eerste reactie op mijn artikel was uitstekend stuk met een paar missers. Misschien kun je mijn stuk eens bespreken met je leerlingen. Ik doe dat met mijn studenten op de universiteit en die begrijpen er niet veel van. Omdat ze niet lezen en niet nadenken…..
Beste Chris, ik ga hier later op in, maar ik kan je een ding vertellen en dat is dat Europese regeringen ook aan de leiband van de banken lopen. En lezen is geen probleem voor mij, want wat ik lees in jouw verhaal zijn dingen die al lang zo ver uitgekauwd zijn, dat je het met de beste wil van de wereld niet opzienbarend kunt beschouwen. Sterker nog, je slaat de plank heel vaak mis en wanneer iemand (ik) je daarop wijst gooi je het ineens over een heel andere boeg.
Je hele netwerkentheorie is zo oud als de weg naar Rome, en er is niets specifieks Thais aan; het is gewoon, ‘if you scratch my back, I’ll scratch yours’, dat komt in Bulgatije, ik noem maar een zjistraat, ook voor.
Jouw probleem is, is dat je denkt het wiel meent te hebben heruitgevonden, en dat je, dankzij je vermeende kontakten die volgens jouw en je netwerken, doorkruipen in de hoogste regionen van de Thaise Elite (dat zijn je iegen woorden). je alle wijsheid in pact hebt, zonder te realizeren dat je elke geloofwaardigheid daarop verliest. Je bent een Farang man.
beste Cor,
UIt jouw reacties maak ik op dat jij denkt de wijsheid in pacht te hebben, ofje bent gewoon jaloers. De netwerktheorie is inderdaad niet nieuw. Maar ik probeer dat te koppelen aan de aanwezige patronage en de verschillende vormen van illegaal en – in mijn ogen – onethisch gedrag van Thai. Dat is wel nieuw en heb ik nog nergens gelezen.
Het zal jou met je eenzijdige blik op (het kwaad in) Thailand wel verbazen dat er ook in dit land mensen zijn op hoog niveau die van corruptie af willen. Een van de dingen die je dan moet doen is het analyseren van de Thai situatie en leren van (de organisatie van) landen waar de corruptie zeer laag is. Dan heb je juist wel farang nodig en niet uit Bulgarije, Rusland, Zimbabwe of Bolivia. Daar draag ik mijn kleine steentje aan bij, in mijn netwerk en op mijn werk.
De waardering van mijn stukjes in vergelijking met die van jou geven mij genoeg reden om daarmee door te gaan.
chris
Moderator: Chris en Cor, jullie zijn aan het chatten en het is nu een welles/nietes geworden. We sluiten de discussie.
Beste Chris,
Als je tegen een historicus, anthropoloog, socioloog of willekeurig welke -loog dan ook, zou zeggen dat je een cultuur kunt ‘doorgronden’ (in tegenstelling tot er ‘iets van te weten’) zonder de taal te leren wordt je hartelijk uitgelachen.
Tino,
De kennis van de taal is waarschijnlijk niet het enige ,maar toch een zeer belangrijk of misschien wel belangrijkste onderdeel om een cultuur te doorgronden.
Om maar deze te noemen – In de Egyptische cultuur hebben ze maar inzicht gekregen op het moment dat ze de hiërogliefen ontcijferde.
Mensen die een taal niet (of weinig) spreken, lezen of schrijven, hebben dikwijls de neiging het belang ervan niet de juiste plaats te geven. Dat is de eenvoudigste weg.
Hoe zou je iets kunnen doorgronden en er inzicht in krijgen, als je alleen maar kunt communiceren met het deel van de bevolking dat het Engels (of wat ook) beheerst.
Ook de andere groep is even belangrijk, maar onbereikbaar wegens het taalprobleem.
Hoe zou je vb de landbouw in Thailand degelijk kunnen analyseren als je alleen maar met opgeleide universitaire landbouwkundige kunt spreken, maar de boer links moet laten liggen wegens taalbarrière.
Leuk stukje, herkenbaar.
Kom zelf al 18 jaar in Thailand op vakantie (2x per jaar).
Volgend jaar ga ik de grote stap zetten om te emigreren naar Thailand.
Zowel het leren van de taal als de geschiedenis bestuderen is een pre om de Thai beter te begrijpen. Ik voel me beter thuis in Thailand dan in Nederland. En heb altijd heimwee naar Thailand als ik weer terug ben in Nederland. Waarom ik me thuis voel in Thailand? Dat zal voor iedereen verschillend zijn denk ik. Het is een bepaald gevoel dat je niet even makkelijk kan verklaren. De openheid en vriendelijkheid van de mensen zijn wel nummer 1 voor mij. Ik zal eerder en makkelijker met een Thai in gesprek gaan dan met een Nederlander. De meeste Thai zijn oprecht in je geïnteresseerd. Ik vergelijk het verschil wel eens met een half lege bus. In Nederland zijn we gewend.om een lege plaats te zoeken in een bus, in Thailand vinden ze het vreemd dat je apart gaat zitten en niet gezellig naast iemand (uitzonderingen daar gelaten). Ben ik ingeburgerd? Nee. Wil ik dat? Nee. Steek ik af en toe wat wierookstokjes op in een tempel. Ja. Hou ik me aan de kleding voorschriften? Ja.(behalve als ik ga zwemmen). Thailand heeft natuurlijk zijn minpunten, maar die wegen voor mij niet op tegen de vele pluspunten. Het mai pen rai gevoel. Acceptatie van zaken die je toch niet kunt veranderen is heel belangrijk. Het Boeddhisme spreekt me ook erg aan als levensfilosofie, alhoewel ik geen Boeddhist ben. Uiteraard het goedkope, lekkere en verse eten in Thailand. De geuren op de straat. Ben nog nooit beroofd of afgezet in Thailand. (dan heb ik het niet over het afdingen op de vele marktjes. Het buitenleven, je zit bijna altijd in de openlucht (heerlijk). De gastvrijheid (als je in Nederland ergens aanbelt tijdens etenstijd, krijg je te horen: je komt nu een beetje ongelegen we zijn aan het eten; in Thailand kan je altijd aanschuiven. In Thailand zie je echter ook steeds meer dat de Westerse invloed groter wordt. Wat op zich een goed punt is als ze de goede dingen overnemen. Zijn er echt van die grote cultuurverschillen? Ik vind van niet. Een mens is een mens. Elk mens heeft goede en slechte dingen, dat is wereldwijd en ieder mens probeert op zijn manier het geluk te vinden. Waar ik me aan stoor in Thailand zijn eigenlijk de toeristen en gepensioneerden die hun eigen cultuur angstvallig vasthouden en geen enkele moeite doen om de gebruiken van de Thai te leren en te begrijpen. Ze lopen in bikini door de straten, vertikken het om ook maar een woord Thais te leren. Zijn beledigd als ze niet worden toegelaten in een tempel, omdat ze te bloot zijn; maken stennis in het openbaar etc. Thailand is een mooi land en heeft in ieder geval mijn hart gestolen. Dat er cultuurverschillen zijn is juist een goed ding, want ik leer als mens ook van de Thaise cultuur om een beter en geduldiger persoon te worden. Hans
Mijn mantra in het door ons zo geliefde Thailand en met name in Huahin, waar we al weer een paar jaar
3 maanden verblijven is; horen,zien, zwijgen en genieten.Niet
altijd kritiek hebben onderling. Want heel veel longstayers weten precies wat er fout is, zowel in Thailand als in Nederland. Mijn advies? Zie mijn mantra!
Leuk artikel en menig Nederlander voelt zich nu al een Thai, maar is dat niet een beetje fake? Ik geloof dat je pas het leven als een echte Thai ervaart als je ook net als de doorsnee Thai gaat leven. Dus niet met een riant Nederland pensioen in een villa met zwembad, een 4×4, personeel om de tuin te doen, en dagelijks je tijd doorbrengen met het in de bar hangen en bier drinken. Dat heeft niets met een Thaise levensstijl te maken of je als een Thai voelen. Dat is gewoon de levensstijl van de neo-koloniaal of een miljonair die nooit meer hoeft te werken, die mensen hebben het overal goed, waar ook ter wereld. Wil je de Thaise of wat dan welke buitenlandse cultuur ervaren, ga er dan werken en wonen. Ga dan ook leven als de doorsnee Thai. Zeg je buitenlandse inkomen vaarwel, zoek dan werk in Thailand en ga leven van het doorsnee Thaise inkomen van rond de 200-250€ per maand. Dan pas zul je de Thaise cultuur proeven als je niet in een grote villa woont met zwembad en personeel, maar gewoon in een huis, tussen de Thai in, onder primitieve omstandigheden, dat wil zeggen verstookt van westerse luxe waar men mee opgegroeid is. Ik woon ook al jaren in het buitenland maar ik werk er ook. Ik leef dan ook als de doorsnee burger van dat land en kom via mijn werk dagelijks met de bewoners van dit land in contact. Je zult dan ook heel anders behandeld worden dan als de rijke westerling in Thailland met een meer dan doorsnee inkomen. De mensen zijn dan altijd vriendelijk tegen die rijke farang want wie bijt naar de hand die je voedt? Ik moet toch wel lachen om die Nederlanders die zich opeens Thai voelen. Dat heeft niets met het eigen maken van de Thaise cultuur te maken. Het is gewoon Thailand combineren met een westerse levenstijl die men in eigen land niet kan handhaven.
Geachte Heer/Mevr.
Proficiat met uw antwoord ,ik zou het zelf niet beter kunnen verwoorden.
En zeker over personen die beweren in Thailand te willen gaan wonen omdat het gras daar groener zou zijn maar dan bv in andere topics bang zijn om zich zogenaamde uit te schrijven in land van herkomst omdat zij dan vele rechten zouden verliezen zoals aow .
Dit is ook een terugkerend fenomeen bij leden van Belgische Thailandclubs en forums waar men personen ontmoet die zo zitten af te geven op hun land van herkomst die hun de mogelijkheid heeft gegeven om goed onderwijs ,medische voorzieningen en na een volledige loopbaan te kunnen genieten van een pensioen in Thailand.
Mijn ondervinding na 20 jaar bezoekjes aan Thailand is dat veel van die zogenaamde expats hun leven in Thailand veel mooier voordoen dan wat het werkelijk is .
Waar elders ter wereld ontmoet men westerse mannen die hun hebben en houden verkopen in hun land om te investeren in een huis of zaak voor het vrouwtje in Thailand volledig op haar naam natuurlijk die dan nog beweren de zaak van hun leven te hebben gedaan en als men dan daar eens wat vragen over stelt dan slaat hun gezicht alle kleuren van de regenboog uit.
Ik vind die intellectuele uitleg over aanpassen en multiculturalisme in Thailand best grappig maar overbodig alsof expats in Thailand elke dag het hoe of wat van het darwinisme bespreken met hun Thaise partner het is en blijft een klassen maatschappij waar etnisch minderheden ook gedisrimineerd worden vraag maar eens aan Thais uit de isaan streek wat
Wat betreft Thaise cultuur en geschiedenis bedoelen jullie dan die zwaar gecensureerde versie uit Thailand of…….
Naar mijn mening worstelen de Thai (Aziaten?) met een enorme discrepantie tussen een minderwaardigheidscomplex t.o.v. de rijkere westerse wereld en tegelijkertijd trots willen/kunnen zijn op hun eigen armere oosterse wereld. Waarom staan in mode-etalages altijd westerse modellen, nooit Aziaten. Waarom willen ze blank worden? Alle materiële zaken die men begeerlijk vindt komen uit het westen. Kleding, parfum, coca cola, rijkdom, meer. Niets nieuws, en vaak zo beschreven; de Thaiise cultuur is er een van schaamte.
Ik heb in de afgelopen jaren menigmaal getracht dicht bij een Thai te komen, echte vrienden te worden, onder andere door mijzelf kwetsbaar op te stellen, openheid te geven over mijn intiemste gedachten. Dat kan ik in Nederland zonder problemen en deze openheid wordt gedeeld en gewaardeerd. Je hebt daarna een vriend. Bij het doorvragen bij een Thai – zoals in het stuk gesuggereerd – slaat de Thai dicht, hij kan en doet het niet. Vaak wordt je openheid en kwetsbaarheid achteraf als een zwakte gezien door de Thai en heb je er zeker geen vriend mee gewonnen, integendeel.
Ik hou van taal en ben ook Thais gaan leren. Ook hier doet zich iets vreemds voor. Er is waardering maar, zodra men merkt dat je veel verstaat, ontstaat er meer afstand in plaats van minder. Het ongeremde spontane discussiëren is er af.
De mate waarin minderwaardigheid, gezichtsverlies, jaloezie, corruptie en tegelijkertijd daartegenover , trots in Thailand voor komt, is wat mij betreft verantwoordelijk voor een blijvend, onoverbrugbaar cultuurverschil. Er is goed mee te leven, maar kost veel schikken, vooral inschikken!
Ik herken veel in je verhaal over echte vrienden worden.
Ik heb een paar goeie Thaise vrienden. Maar er blijft (bij mij) altijd een gevoel van afstandelijkheid bestaan. Zelfs als dat even weg lijkt te vallen vraag ik mezelf af of ik de boot ergens gemist heb.
Een Aziaat heeft nogal andere software in zijn hoofd denk ik weleens. Daarmee is wel te leven en mee om te gaan, maar vergelijkbaar wordt het nooit. Daarom zal een westerling ook nooit een Thai worden. De software wordt in je eerste levensjaren in je denken geïnstalleerd en is niet meer te verwijderen.
In de westerse cultuur stoelt een persoonlijkheid op eigenwaarde, zelfbewustzijn, zelfontplooiing en persoonlijke prestaties.
Emoties zijn positief en vormen een belangrijk deel van de eigen identiteit.
Het delen daarvan wordt door westerlingen positief gewaardeerd, zo leer je iemand kennen en het delen van emoties sterkt ook een vertrouwensband.
In een cultuur van onderlinge afhankelijkheid ontleent een individu zijn eigenwaarde aan de plaats die hij inneemt in het sociale verband. (zelf)- tevredenheid hangt samen met het zich houden aan de normen en verwachtingen van de groep.
Alleen gematigde en beteugelde emoties worden toegelaten en deze hebben een andere functie dan bij westerlingen.
Omdat ik westers ben opgevoed kan ik me maar moeilijk inleven in de oosterse manier van denken in het omgaan en delen van emoties. Verstandelijk kan ik er mijn best wel voor doen, maar ik zal nooit zo kunnen denken als een Thai.
Voor een Thai toon ik mijn vriendschap niet door het delen van emoties, dat kan een Thai ook niet op onze manier begrijpen, want de interpretatie ligt geheel anders.
Ik denk dat dit ook een voorbeeld is van cultuurverschil….
Beste kaidon en Theo Hua Hin,
Ik aarzel jullie te antwoorden omdat ik bang ben dat het een welles/nietes discussie gaat worden. Ik probeer het toch maar.
Thaise vriendschap. Ik heb een paar Thaise vrienden waar ik (vrijwel) alles mee kan bespreken en die dat ook met mij doen. Als je luistert naar sommige gesprekken tussen (Thaise) vrienden en familie komt vaak ook alles ter tafel: verdriet, ergenis, teleurstelling en blijdschap. In Nederland hoor je Turken ook vaak beweren dat die Nederlanders zo afstandelijk zijn. Trek je conclusies.
Ik wil de verschillen tussen de westerse en oosterse denkwijze niet geheel bagatelliseren, ze zijn er wel degelijk, maar ik wil het ook relativeren. In het westen wordt je gevoel van eigenwaarde wel degelijk ook mede bepaald door je omgeving (en bij sommigen zelfs voor een groot deel) en in Thailand zijn er zat mensen die ook zonder waardering van hun netwerk trots en zelfbewust rondlopen. Het heeft veel met je persoonlijkheid te maken en niet alleen met de cultuur.
En ook in Nederland wordt het op prijs gesteld als je je emoties niet helemaal laat gaan; ik heb in Nederland heel veel onderdrukte emoties gezien en hier heel veel boze, geergerde en vrolijke Thais.
Laat ik het anders verwoorden. Als je praat over het gedrag van een Nederlander wordt zelden ‘de Nederlandse cultuur’ er bij gehaald als verklaring maar zegt je dat het zijn karakter, persoonlijkheid of stemming is. Bij een Thai wordt heel veel meteen toegeschreven aan en verklaard (en vooral verweten) vanuit de ‘Thaise of oosterse cultuur’. Ik vind dat een zwaktebod. Kijk naar de persoon, kijk naar jezelf, kijk naar de situatie en haal er niet steeds de cultuur bij. Dat slaat dood.
Even een vluggertje aan commentaar:
“In het kort iets over cultuur”, lees ik, maar gaat dan over dat onderwerp wel iets te kort door de bocht.
“Amsterdam in onze eigen gouden eeuw”, de eeuw dus dat de rijken erg rijk waren. Alleen die.
“De verschillen tussen culturen zijn vaak maar uiterlijk”. Er bestaan wel degelijk achtelijke culturen. Het Boedisme heeft een Verlichting gebracht, de Verlichting in Europa is de belangrijkste bijdrage van Europa aan de wereld geweest, niet het Christendom, zij het dat niet iedere Europeaan helemaal een kind van de Verlichting is, maar met name zijn de moslim dat helemaal niet. Dat is geen verwaarloosbaar (en nog minder alleen maar een uiterlijk) verschil. Een cultuur stoelt niet alleen maar op de indivuduele mens, maar veel meer op de gemeenschap waartoe hij of zij behoort en de geschiedenis van die gemeenschap voor hij of zij geboren werd. Zijn of haar genen staan er garant voor dat hij of zij op dezelfde manier reageert op hetzelfde. Dat betekent niet bijvoorbeeld dat alle mensen dezelfde taal spreken, maar wel dat ieder kind de taal gaat spreken die hij of zij in zijn jonge jaren te horen krijgt. overeenkomstig is dat ook met zijn of haar wereldorientatie.
“Ik geloof dat er universele waarden zijn”. Ik ook. Maar daar overheen of beter gezegd daar tegenin willen de moslims hun Sharia gevestigd zien. Overigens: als we het over de Thais hebben, dan is het spreken over moslims gewoon een ander onderwerp. Zo verschillend zijn hun culturen.
“Culturen hebben meer gemeen dan we denken” Zou het? Ze hebben gemeen dat ze het individu dwingen, zijn inzicht onderdrukken. Dat is inderdaad heel wat. Maar als we dan beslist willen verdragen dat mensen van een andere cultuur anders zijn, begin dan met te verdragen dat de mensen binnen je eigen cultuur minder conformistisch mogen zijn aan die eigen cultuur (en sta dat jezelf ook toe). Je kunt zeggen dat de ene cultuur een veel grotere druk uitoefent op haar leden dan de andere cultuur. Je kunt zeggen (en dat is inderdaad een grote interculturele overeenkomst) dat binnen een cultuur er altijd veel meer mensen zijn die alleen maar voor zich laten denken, tegenover mensen die streven naar een eigen verworven inzicht. Inzicht is typisch een individuele eigenschap, en van inzicht veranderen is typisch van individuele geboorte.
Onderworpen zijn of vrij zijn, dat laatste zodanig dat ieder ander dezelfde vrijheid kan nemen als jij, daar gaat het om en is een essentie van de democratie. Heeft een democratische cultuur veel gemeen met een theocratische cultuur? Nee, juist niet. De ene democratische cultuur vergeleken met de andere heeft, althans indien maar oppervlakkig genoeg bezien, natuurlijk veel meer overeenkomsten. Dat ook in een totaal andere cultuur mensen huilen en lachen, geboren worden en dood gaan, is een overeenkomst tussen indivduele mensen, niet tussen hun culturen. En inderdaad en niet verwonderlijk: “de meeste cuturele verschillen worden pas goed zichtbaar in groepsverband”. Cultuur is een groepsgebeuren. Het is zoiets als cohesie. Een enkel individueel atoom heeft geen cohesie, daar heb je als je die cohesie goed wil zien, er altijd meer voor nodig. Net zo goed als een enkele korrel zand geen los zand is, maar dat pas is als je een heleboel zandkorrels op een en dezelfde hoop gooit. Wat wij expats in Thailand ondervinden is cohesie: de aantrekkingskracht die er ook bestaat tussen verschillende atomen c.q. moleculen van een verschillende materie.
Beste Cù Chulainn,
Mijns inziens sla je de nagel op de kop. Je kan pas het leven van een Thai evenaren als je als een doorsnee Thai gaat leven. En ik verzeker je, het is een goed gevoel te weten dat een Thai niet meer en minder dezelfde emotie’s en verwachtingen van het leven heeft zoals een-ieder van ons westerlingen. Doch meestal komt er van die verwachting niet veel in huis, daar het gewoon voor hen financieel niet haalbaar is. Vergelijk het met een kind die je een snoepgoedwinkel binnenbrengt met10 bath aan zakgeld met de woorden ” en nu mag je alles kopen wat je wil “. Dat kindje zal dan ook met zijn of haar git-zwarte oogjes rondkijken naar iemand die kan mee helpen het snoepje te kopen welke zij of hij graag zou willen. Logisch toch ? Wanneer ik in Thailand bij mijn vrouwtje ben, gedraag ik me daar ook gewoon. Niet als een rijke westerling, die wil uitblinken boven de gemeenschap. Nee, gewoon en doodeenvoudig.We hebben daar wel een huisje gebouwd, maar wel gekeken naar de modelletjes die er in de omgeving stonden. Wel ’n klein beetje aan comfort extra. Doch geen zwembad en personeel om de tuin te onderhouden. Vrouwtje, of ikzelf kuisen de gevallen bladeren dagelijks zelf op. Rijden daar ook met ’n gewone brommer naar de winkel .Eten er ook gewoon rijst met kip of vis. En het is inderdaa
Het stuk van Tino vond ik al moeilijk te lezen, de reacties daarop gaan vaak over zaken waarin ik me helemaal niet kan herkennen. Misschien ben ik cultuurbarbaar.
Gelukkig lees ik in het slot van de laatste reactie van Tino iets wat ik wel helemaal begrijp: Kijk naar de persoon, kijk naar jezelf, kijk naar de situatie,….
Wanneer ik in Thailand ben kijk ik in een bepaalde situatie eerst naar mezelf en probeer volgens de ander te begrijpen. Met die instelling heb ik een heerlijk ontspannen verblijf in Thailand en word ik door de mensen in mijn omgeving gewaardeerd.
En de cultuur? Iedere samenleving heeft zijn eigen cultuur. Verschillen merk je al als je 1000 km van huis in Frankrijk gaat kamperen. Dus verbaast het mij niet dat in Thailand, op 10.000 km afstand, de verschillen met Nederland groot zijn. Vanuit dat besef kan je proberen iets te doen aan onrecht en ongelijkheid. Dat zijn geen cultuurgebonden zaken, het maakt voor mij niet uit of ik dat in Nederland, in Thailand, of waar dan ook tegenkom.
Een Thai zal ik nooit worden, maar dat is ook niet nodig om je thuis te kunnen voelen in de Thaise samenleving.
Beste Jacques,
Je bent een echte cultuurbarbaar…..Nee, hoor, juist niet. Je geeft precies weer wat ik bedoel. Jouw instelling is de juiste, de cultuur doet er niet zoveel toe, het gaat om het menselijk contact. Ik had er alleen wat meer woorden voor nodig, sorry. Nou de taal nog…….
Het is belangrijk waar de buitenlander wil staan schrijft Chris en dat is iets waar ik mij wel kan in kan vinden.
Ik ben een Belg en zal dit ook altijd blijven. Mij zal je nooit horen verklaren dat ik als een Thai leef of me een Thai voel.
Ik voel mij hier echter wel thuis, maar dat is omdat de omgeving en het leven mij hier bevalt maar niet omdat ik mij een Thai voel of zodoende gedraag
Er is bij mij helemaal geen behoefte om mij Thai te voelen, of om te ervaren hoe het is om als Thai te leven.
In België ging ik ook niet regelmatig op straat slapen om te weten hoe een dakloze zich voelt
We leven hier samen, mijn Thaise vrouw en ik. Was dat een Filippijnse, Japanse of Chinese geweest had ik waarschijnlijk daar nu verbleven.
We respecteren onze verschillen en gewoontes, maar na al die jaren samen zijn we onbewust wel volgens onze overeenkomsten gaan leven.
Er is daar eigenlijk nooit iets over afgesproken. Dit is vanzelf gegroeid. Dat dit kan, bewijst volgens mij dat verschillende culturen meer overeenkomsten hebben dan we vermoeden.
We genieten elke dag van wat het leven hier, en nu te bieden heeft. Ik hoef niet te ondervinden hoe het is om in een huisje van metalen platen te leven.
Af en toe lees ik wel eens iets maar niet met het doel Thailand of de Thai te doorgronden, maar gewoon omdat iets mijn interesse heeft gewekt en ik daar meer over wil weten.
Dat kan iets uit de geschiedenis zijn maar ook iets hedendaags. Alle onderwerpen maken een kans.
Ik respecteer hun levenswijze, zonder dat ik dat in detail hoeft te weten of te ondervinden, en ik kan mijn eigen gewoonten daar perfect inpassen.
Als we familie bezoeken in een dorpje in de buurt van Ayutthaya, ga ik net als hun op de grond zitten, maar komen ze ons bezoeken zit ik op een stoel of bank en
doen zij dat ook.
Er zijn dingen die ik mooi vind, maar er zijn ook dingen die me niks zeggen, en ik hoef iets niet mooi te vinden omdat een Thai dat mooi vindt.
Ik eet graag Thais, maar er zijn ook dingen die ik niet lekker vind, en ik eet het dan ook niet enkel maar omdat een Thai dat ook eet en ik dat dus ook maar moet eten.
Heb ik zin in Europees eten dan eet ik dat en sluit dat niet uit omdat ik in Thailand verblijf.
Kijk, als ik ga fietsen dan kan dat wat mij betreft op een gewone fiets.
Voor mij hoeft dat niet op een koersfiets, met rennersplunje en ik hoef ook niet de geschiedenis van de fiets te weten, wie het stuur heeft uitgevonden,
hoeveel spaken er in mijn wiel zitten of welke olie erop de ketting zit.
Zonder al die wijsheid, kan ik ook genieten van een fietstochtje in de omgeving.
Dat de wet zegt dat ik hier links moet rijden respecteer ik gewoon, en ik houd me daar dan ook aan.
Kan me vinden in je relaas Ronny want de Thai begrijpen heus wel en staan er open voor dat wij uit een andere cultuur komen, uit een ver buitenland met hele andere gewoontes en gebruiken.
Echter als er echt niets voorhanden is dan ga ik ook op de grond zitten maar pak anders gewoon een verhoging in de vorm van een kist, een groot blok hout of iets dergelijks wat dan ook maar voorhanden is bij gebrek aan een stoel, daar wordt niet moeilijk overgedaan of vreemd tegenaan gekeken.
Zo heb ik ooit -meen op dit blog- gelezen van iemand die bij zijn schoonouders in dezelfde slaapruimte sliep met zijn vrouw omdat hij hun niet tegen het hoofd wilde stoten en er dan niet bij zou horen of geaccepteerd zou worden.
Ben er weliswaar nooit mee geconfronteerd doch dat is mijn inziens de grootste flauwekul want als je uitlegt dat het je niet gewoon is, dat je liever in een aparte kamer wil slapen of als dat anders niet mogelijk is omdat het er eenvoudig niet is dan wel in een hotel wil overnachten dan zullen ze dat zondermeer op een vriendelijke manier aanvaarden en niet beschouwen als het botweg weigeren van hun goedbedoelde aangeboden gastvrijheid.
Of anders wel de bekende blokjes ijs in het bier dat schijnt volgens veel landgenoten ook te ‘moeten’. Het grappige is dat de Thai zich daar niet druk om maakt maar veel meer wél de farang die je verwijt je niet aan te willen passen aan hun gewoontes.
Ik ga ook wel op een klein verhoogje zitten als ik het kan vinden, alleen maar omdat het praktischer is en ik niet lang op de grond kan zitten zonder krampen en slapende ledematen.
Op bezoek, zou ik een stoel waarschijnlijk niet gebruiken (als ik die als enige gebruiker zou zijn).
Ik zou me wat oncomfortabel voelen zo een dikke halve meter boven de groep rondom mij ,maar dat is meer uit respect voor de mensen rondom mij. Een klein verhoogje, of kussentje wel
Niettegenstaande, tijdens mijn trouw zaten mijn vrouw en ik als enige op 2 stoelen.
Monniken en genodigde zaten op de grond.
Ik kan je wel vertellen dat gezien de tijdsduur ik heel gelukkig was met mijn stoel.
Dat op de grond zitten is ook zoiets waar nogal eens wat discussies onder farangs over zijn.
Veel Thai gaan gewoon op een stoel, en aan een tafel zitten als ze de kans krijgen.
Zo leuk vinden ze het blijkbaar ook niet op de grond.
Zelfs op mijn trouw gingen de monniken op een stoel en aan tafel zitten om te eten dus die denken daar ook het hunne van.
Ik heb ook al in dezelfde ruimte geslapen als mijn gastheer/vrouw, maar dat is omdat dit de enige mogelijkheid was in het huis met een grote kamer.
Ik zou er niet aan denken om in dezelfde ruimte te slapen met mijn schoonouders(zijn trouwens overleden), alleen maar omdat je ze niet niet tegen het hoofd wil stoten, om erbij te horen of geaccepteerd zou worden.
Trouwens ik vermoed zelfs dat die schoonouders dat liever ook niet hebben als die mogelijkheid bestaat.
Moderator: uw reactie heeft een hoog chatgehalte.
Waar vandaan men dan ook afkomstig is en in welk ander land dan ook men zich gevestigd heeft zal men zich moeten aanpassen, daar zijn we het met ons allen wel over eens mag succesievelijk worden aangenomen.
Echter aanpassen wil ook zozeer niet betekenen dat men de eigen cultuur, tradities, gewoonten, taal, religie, kleding, keuken, gedrag, normen en waarden in de dagelijkse omgang etcetera dan maar moeten achterlaten en of afwijzen door het zich onvoorwaardelijk eigen maken van al wat men typisch de Thaise cultuur pleegt te noemen.
Zal gedecideerd altijd een Nederlander blijven want wil me helemaal geen Thai voelen maar wel beleefd en gemanierd zijn met daarnaast een ruimdenkende inschikkelijke blik op de Thaise samenleving hebben kortom aanpassen jazeker doch (volledig) assimileren beslist niet.
Veel commentaren samengevat komt het erop neer dat de farang in Thailand zich niet totaal hoeft om te schakelen. Dat ondanks de verschillen in cultuur. Die zijn zo groot dat men algemeen van mening is dat een farang nooit een Thai wordt en omgekeerd ook niet. De aard van die verschillen staat echter een goed samenleven niet in de weg. Er zijn voorbeelden van culturen waarmee een goed samenleven zondermeer niet mogelijk is.
Uit een goed kunnen samengaan volgt niet dat de cultuurverschillen eigenlijk maar klein zijn. (Wel volgt uit een niet goed samengaan dat betreffende culturen wel sterk verschillen; naar moeilijk met elkaar samengaande culturen hoeven we tegenwoordig in Nederland en Europa niet ver te zoeken).
Het gaat er voor een goed deel om op welke wijze men zich met elkaar bemoeit. Dat is naar mijn ervaring in Nederland te dikwijls een bemoeienis met en zelfs wel een inbreuk op andermans zaken die nogal eens op zijn zachtst gezegd onprettig is. Tegelijk kan men daar ook een vergaande onverschilligheid ervaren. Het een slaat soms om in het ander; het is moeilijk hoor in Nederland samen te leven! De wijze van bemoeienis met elkaar, dat is een van de aspecten van een cultuur. Geef mij maar de Thaise cultuur.