Vermakelijk vervoer in Thailand

Als regelmatig bezoeker van Thailand heeft het zo zijn leuke kanten als je de naaste familie gewag kunt doen van alle wederwaardigheden ter plaatse.

Waarbij schone frases als ‘ver van de gebaande paden’ of het in glossy reisgidsen zo bewierookte ‘één met de locals’ het altijd prima doen bij de toehoorders.
Zeker op verjaardagen.
Waar je na het wegklokken van een paar pilsjes al snel stoere verhalen rondstrooit over broeierig Bangkok, en menig neefje paf doet staan door in het Thais tot tien te kunnen tellen.
Terwijl het bijdehante jongmens gezworen zou hebben dat dit voor oom in het Nederlands al een hele opgave was.

Het verdient echter aanbeveling ten volle te genieten van deze momenten van erkenning, want eenmaal daar, in het beloofde buitenland, is de waarheid vaak ietsje anders.

Had men mij namelijk een half jaar eerder, al bumperklevend ronddolend in datzelfde Bangkok, ten prooi aan algehele verwildering en gemiste afslagen, voorgesteld in plaats daarvan met een lekke kano en wat kleurkrijtjes de loop van de Orinoco in kaart te brengen, had ik grif voor die laatste optie gekozen.

Of neem in Pattaya eens een ritje met afgeladen song-thaew.
Achterop staand, in gezelschap van twee dikke ijs-etende schooljongetjes, drie dozen Leo beer, en de niet onaanzienlijke gewichtsbijdrage van de eigenaar daarvan.
Het jezelf vastklemmen met meer vingers dan meegekregen bij geboorte en oprecht bidden dat metaalmoeheid zich pas zal manifesteren ná het afstappen bij de volgende soi, zal terstond een aanvang nemen nadat je constateerde wat er zoal ontbrak aan deze constructie.
Zijnde een bordje ‘zwemwater verdacht’ alsook de compositiefoto van degene die ooit het laswerk eraan verrichtte.

Nu zal menig lezer mij verwijzen naar die andere manier van reizen, zijnde gevleugeld, vlot, en veilig.
Maar ook hier grossiert ondergetekende in obstakels. Zoals het nimmer een oog dicht kunnen doen eenmaal aan boord, en het daardoor langdurig en ietwat onthutst moeten observeren van de medemens.
Zo ook tijdens onze laatste vlucht richting het land van smeergeld en som-tam.

Enkele plaatsen voor mij aan het gangpad zat een oudere kalende heer.
Die na vertrek van Schiphol werkelijk geen seconde verloren liet gaan in zijn pogingen om beneveld te raken op grote hoogte, en daarom ter plekke drie rondjes voor zichzelf weggaf.
Achtereenvolgens een blik bier, twee flesjes rode wijn, en twee witte wegwerkend. Dit alleen al tijdens de maaltijd.
Om dit eetfestijn, met de verrassende consistentie van voorgebakken karton, dan op niveau af te sluiten met een dubbele cognac. Het KLM-bekertje verpestte de ambiance ietwat, maar je kunt nu eenmaal niet alles hebben in economy.
Later zag ik hem weer, nu met zijn kalende hoofd steunend tegen de zetel voor zich. De pose aannemend die je in rampenfilms vaak ziet, net voor de noodlanding.
Of hij bezig was met diepe meditatie, haargroeistimulatie door drukpunt-oefeningen, of een goed gesprek voerde met zijn kater kon ik niet meer achterhalen.

Dit door het afleidende hoongelach van de onboard-schaakcomputer.
Die me liet weten een dergelijke graad van onkunde nimmer te hebben aanschouwd, en daarna vriendelijk informeerde of ik misschien meer uitleg nodig had over de werking van mijn stoelriem.

Dan is daar ook nog die andere manier van vervoer, te weten taxi met chauffeur.
Jaren geleden, wederom aangeland op Suvarnabhumi, werden wij daar afgehaald door nicht Taen.

Die vrouw Oy en mij, alreeds gebukt gaande onder loodzware koffers, stuiterende jetlag en een historisch laag besef van waar we ons bevonden in deze Thaise heksenketel, vervolgens soepeltjes naar de meest ongeschikte chauffeur van Bangkok en ver daarbuiten wist te leiden.

Deze bleek onderweg namelijk niet alleen een innemend persoon, maar ook lichtelijk boven zijn Thaise theewater.
Me herhaaldelijk amicaal over de arm wrijvend, daarbij hardop ventilerend dat lady-boys zich in zijn oprechte belangstelling mochten verheugen, en eindigend met de vraag waar mijn eigen voorkeur zoal naar uitging.

Zo pal na aankomst in het schone Siam, nog half bewusteloos door tijdsverschil en gebarentaal geven aan dranktrolley’s besturende stewardessen, ( in passend blauw gekleed ) wist ik zowaar toch het juiste antwoord op te lepelen na deze diepe gewetensvraag.

Zijnde dat ik het zelf maar bij vrouwen hield.
Jeweetwel, die vreemde wezens zonder appendix, borsthaar, of biceps van betekenis.
Ook al om te voorkomen dat, met mijn liefhebbende echtgenote binnen armbereik, de ijlings toegesnelde hulpverleners hun eerste geval van verwurging met eigen tong zouden aantreffen.

Dat verre reizen maken goed is voor de algemene ontwikkeling, bleek ook op waarheid te berusten.
Toen we erachter kwamen dat, na het betreden van de betonbunker waar nicht domicilie hield, de firma Hitachi hier vroeger horizontale guillotines produceerde.
De lift die ons naar de gewenste verdieping takelde, beschikte namelijk over de software daarvan.
Gezien iedereen die niet binnen twee seconden in of uitstapte, de kans op het achterlaten van enkele lichaamsdelen daarmee aanzienlijk vergrootte.
Dat het trappenhuis desondanks nimmer gebruikt werd, geeft wel aan dat de Thai snelle leerlingen zijn, of graag een gokje wagen.

Genoemd vervoer blijkt dus geen garantie voor heelhuidse aankomst, maar wie eens echt het exotische reizen wil omarmen, gelieve zich aan te melden voor een ritje moto-taxi.
Ooit, na een gedenkwaardige busrit vanaf de meest noordelijke provincies, kwamen vrouw Oy en ik ietwat geradbraakt aan op het station van Pattaya.
Vermoeid een blik werpend op enkele gereedstaande doch volledig afgeladen busjes, besloten wij, teneinde ons hotelbed nog diezelfde eeuw te kunnen beslapen, tot het bestijgen van aangeboden brommerzadels.

Het feit dat mijn Isaanse bestuurder pas de dag daarvoor was begonnen met het doorkruisen van Pattaya, en daarbij ook al geen dissertatie had geschreven over het stratenplan van dit dampende doolhof, bleek later een niet te verwaarlozen puntje van aandacht.

Want terwijl vrouw Oy uit beeld verdween als een vlinder in Mei, moeiteloos laverend tussen stoeprand en straatveger, was het enige wat mij bezig hield het angstvallig binnenboord houden van beide knieschijven, en het zweterige blikveld vrij van de constant afzakkende pothelm.
Dit alles teneinde niet twee autospiegels tegelijk te versplinteren, en voorts te kunnen aanschouwen onder welk merk betontruck mijn veelbelovende farang-leven die dag zou gaan eindigen.

Na het een kwartier lang ontwijken van schurftige straathonden, confuus kijkende toeristen met rolkoffers, en menig rookbrakende VIP-bus met daarin opgestapelde Koreanen onder blauw licht, kwam mijn brommerpiloot tot de conclusie dat hij verdwaald was.
Zijn passagier was dat al vanaf het begin, dus kwam de klap niet al te hard aan.
Had hij hierna geopperd telefonisch een wichelroedeloper te consulteren in plaats van zijn mede-kamikaze was het mij om het even geweest, want ik schatte de kans op succes evenredig.

Maar dan.
Na het met doodsverachting inslaan van éénrichtingswegen, het blokkeren van menig kruispunt om de weg te vragen aan andere verdwaalden, en hevig onderdrukken van elk teken van gezond verstand, bereikten we zowaar een punt dat ik herkende.
Hetgeen, nadat ik wat beverig het dirigeerstokje had overgenomen, uiteindelijk leidde tot een weinig triomfantelijke aankomst bij ons hotel.
Waar ik verkrampt afstapte, de grond kuste, en vrouw Oy erop stond mijn gids toch een flinke tip te overhandigen.

Gelukkig bleek diens talenknobbel daarna al net zo beroerd als zijn richtingsgevoel.

Door mijn schampere opmerking, dat ik nog geld tóé moest krijgen voor deze zelf getom-tomde krankzinnigenrit, te belonen met een stralende glimlach.