Een nieuw huis, dus nieuwe kansen

Na bijna drie weken in Hua Hin heb ik nog steeds geen spijt van mijn verhuizing uit Bangkok. Tussen de stad en de nieuwe luchthaven verbleef ik daar in een grote villa, maar van veel sociaal contact was geen sprake.

Van de circa 100 huizen werden nog geen tien bewoond door farang en met uitzondering van twee Duitsers, actief in het toerisme, had ik met de overigen weinig contact.

Bovendien bleken de Thai onderling allerlei ruzies uit te vechten, onder meer over de maandelijkse bijdrage aan bewaking en verlichting, maar ook over overlast door honden, kinderen, motorfietsen en wat al niet meer. De ruzies zelf onttrokken zich aan mijn waarneming, maar het gevolg was een ijselijke stilte in het intermenselijk verkeer. En uiteraard het nodige geroddel over wat deze of gene nu weer had uitgespookt. Ik had daar mijn buik vol van (en uiteraard van de kefmormels van mijn directe buurman).

Tijd om te verkassen dus, ook al omdat mijn huiseigenaar de huur wilde verhogen van 15.000 naar 20.000 THB per maand. Afgezet tegen een verzakkend terras en scheuren in de carport, leek mijn dat te veel van het slechte. Een aardig huis huren in de buurt van Bangkok is niet gemakkelijk. Pattaya viel buiten de boot vanwege de aanwezigheid van te veel maffia, Russen en Indiërs. Niet echt een goede buurt om een jonge dochter te laten opgroeien. Chiang Mai en de Isan vielen af vanwege respectievelijk luchtverontreiniging,  winterse koelte en mogelijke vereenzaming bij gebrek aan passende farang-gesprekspartners.

Hua Hin was mij goed bekend. Vele jaren geleden heb ik op het punt gestaan om samen met een Duitse vriend een rai grond te kopen op 12 kilometer ten zuiden van Hua Hin. Op het laatste moment hebben we de koop laten afketsen vanwege mogelijke onbetrouwbaarheid van de verkoper. Sindsdien ben ik vaak terug geweest in Hua Hin. Het stadje heeft zijn gemoedelijkheid behouden en het is er gemakkelijk vrienden te maken. Het avond- en nachtleven is er  een stuk minder ‘plat’ dan in Pattaya. Hua Hin telt in het centrum vier straten met beer bars, maar geen gogo-achtige toestanden. Je kunt overal op je gemak een biertje of iets anders drinken.

Ondanks de relatieve drukte van het hoogseizoen klagen veel uitbaters van bars en restaurants over de afwezigheid van klanten. Wat mij in dat kader opvalt is de gemiddelde leeftijd van de buitenlandse gasten, in Florida getooid met de naam ‘snow birds’. Hua Hin wordt ’s winters veel bezocht door buitenlandse echtparen op leeftijd. Je ziet ze door de supermarkt scharrelen, maar niet in bars en minder vaak in restaurants als gevolg van de gedaalde waarde van de euro. Mijn vriendin noemt Hua Hin om die reden een ‘bejaardenhuis’, wat slechts gedeeltelijk de waarheid dekt, want het stadje is ook bevolkt met veel jeugdige bezoekers.

Ik woon weliswaar in een village op ruim 4 kilometer van het centrum, maar heb toch een ‘plattelandsgevoel’. Mijn village telt ongeveer 60 fraaie bungalows, met een gezamenlijk zwembad. Een deel heeft een eigen pool. Ik deel de huivering van collega Geleijnse niet waar het de bewaking betreft. Ik zie de ‘guard’ als een soort portier, die een oogje houdt op wat er binnenkomt. Thailand is een gewelddadig land waar ‘rijke’ farangs nogal afsteken bij de doorgaans armere bevolking. Er zijn mij te veel gevallen bekend van buitenlandse gasten die beslist niet in een ‘village’ wilden wonen en prompt werden overvallen. Een zekere mate van controle zorgt dan voor enige veiligheid, al is het schijn. Bovendien lopen de bewakers niet rond met pistolen, handboeien en/of gummiknuppels. Dat zou ook mij in het verkeerde keelgat schieten.

Op twee kilometer van mijn woning bevindt zich een 7-eleven en een uitstekend restaurant(je). Het is het trefpunt van de buurt. Om niet altijd in de auto te hoeven stappen, beschik ik sinds kort over een Honda Click, een uitkomst voor de korte afstand.

In de directe nabijheid van mijn bungalow trof ik drie grote versmarkten, waar alles te krijgen is op gebied van eten, drinken en snuisterijen. Een dagelijks bezoek waard en tegen prijzen die een stuk lager liggen dan in Bangkok. Wie zei dat Hua Hin duur is? In de stad zelf is Market Village de belangrijkste bron van inkopen, maar ik bezoek ook regelmatig Villa Market en andere grootwinkelbedrijven. Market Village telt naast een Tesco Lotus ook een Home Pro en vele tientallen winkels met topmerken, naast talloze restaurants. Het ontbreekt me aan vrijwel niets, al mis ik de Bangkok Post, die in mijn vorige woonplaats steevast om 06.00 uur in de bus plofte. Daar moet ik nu (en vaak laat in de middag) meer moeite voor doen.

Het strand van Hua Hin ligt op ruim 3 kilometer van mijn woonstek, maar door alle toestanden ben ik daar nog niet aan toegekomen. De organisatorische lijnen zijn in HH een stuk korter dan in BKK. Internet had ik binnen één dag, evenals kabel-tv. Immigration ligt om de hoek. Duidelijk pluspunt is de bouw van een splinternieuw Bangkok Hospital, dat nu afdeling voor afdeling de deuren opent. Via een webcam kan ik direct contact houden met mijn behandelend geneesheer in de hoofdstad.

Ik heb nog geen namen bedacht voor mijn buren, ook al omdat ik ze nauwelijks heb gezien. Aan de ene kant woont een Schot met zijn Thaise echtgenote, aan de andere kant een Noor met Thaise partner. Achter me woont een luidsprekende man die regelmatig slaande ruzie heeft met zijn  Thaise vrouw/vriendin. Door hun Engels dialect kan ik er nog geen verslag van doen. Alleen met een Thaise dame op de hoek hebben we kennis gemaakt. Haar Amerikaanse man werkt op dit moment in Hong Kong. Zij stuurt ons haar zuster als poetsvrouw. Het is uiteraard geruime tijd wennen aan een nieuwe woonomgeving, maar ik ben er van overtuigd dat ik de komende maanden nog vele nieuwe zaken zal ontdekken. Ik breng vast en zeker verslag uit.