Koude in Thailand

Een graad of twintig, daar tekenen de meeste Lage Landers onmiddellijk voor. Lekker aangenaam vinden ze. Voor De Inquisiteur is dit een pest. Alles onder de zesentwintig is koud.

In de tropische zomerhitte is dat zijn slaaptemperatuur, de airco staat er op afgesteld en iedereen ten huize weet dat ze dat niet mogen wijzigen. Niet warmer, niet kouder. Al die regeltjes van wijze mensen over verbruik, gevoelstemperatuur en andere is onzin. Zoals dat eeuwige “vijf graden lager dan de buitentemperatuur”. Tsjonge, in het hete seizoen loopt het hier op tot over de vijfenveertig graden, je kan een airco zelfs onmogelijk instellen op veertig. Het elektriciteitsverbruik is ook niet aan De Inquisiteur besteed. Vanwege de lage prijs. Neen, hij houdt het op zesentwintig.

Maar ieder jaar wordt De Inquisiteur verrast door het ‘koude’ seizoen. Dat normaal gesproken rond december opduikt en een week of vier later al verdwijnt. Dat was althans de regel toen hij nog aan die enclave aan zee woonde, Pattaya. Twaalf jaar geleden verliet De Inquisiteur zijn Belgische vaderland en vestigde zich daar definitief, het was september. Hij had gedurende zijn talloze vakanties al geleerd dat er zelfs hier in Thailand seizoenen waren, hij was al zowat in iedere maand hier geweest, maar hij vond het verwaarloosbaar. Toch zijn er foto’s waarop wat meer kledij dan T-shirt en short te zien is, meestal rond kerstmis. Eentje zelfs van een thermometer op het terras – op tweeëntwintig graden.
Koud vond hij destijds al.

Drie jaar geleden verhuisde hij naar Isaan. De brousse. De boezewoesj. Op internet staat te lezen dat hier een ’tropisch savanne klimaat’ heerst, wat De Inquisiteur aan Afrika deed denken. Warm dus. Inderdaad, rond mei, juni gaat de thermometer over de veertig graden. Het nieuwbouw huis werd volledig ingesteld op koelte. Airco’s. Terrasjes. Sala. Een paar extra ventilators en De Inquisiteur was gereed om hier te overleven.
De hitte noodzaakte hem zelfs een extra airco bij te plaatsen. En toen kwam de koude.

De rijst was binnen gehaald, de velden liggen er dor en droog bij. Beetje bij beetje ging de enorme hitte weg en bleef de temperatuur rond de dertig graden hangen. Heerlijk. Een biertje met zijn schone gade onder een ongelooflijke sterrenhemel, de stilte. Fantastisch. Dit was wat De Inquisiteur wou.

De volgende ochtend wordt De Inquisiteur slaperig wakker, te vroeg, het is pas vijf uur. Hij heeft het koud. Slaperig trekt hij voor het eerst sinds maanden een lange broek aan. Twee shirts en een sweater.
Zelfs sokken, de vloer voelt koud aan, vreemd.
Het ochtendritueel blijft hetzelfde: badkamer, koffie zetten, computer aan, krantjes lezen op internet. Alleen, het voelt koud. Tweeëntwintig leest De Inquisiteur. Tsjonge, hij wordt een watje.
De rest van de dag blijft de temperatuur dalen en tegen de avond is het zestien graden.
Extra dekbed en voor het eerst sinds tijden een shirt en kort broekje om te slapen.

De volgende ochtend is het negen graden, in De Lage Landen is het warmer! Een lijdensweg begint, niet alleen voor De Inquisiteur wiens roots toch bovenkomen: ergens nog een wintermuts en sjaal gevonden en nog een extra trui erbij. Schoenen zelfs, na een uur heeft De Inquisiteur reeds pijnlijke voeten.

Voor de autochtonen is het nog erger. Die hebben geen winterkledij maar een warwinkel van allerlei textiel. Ze wonen in tochtige houten huizen waar de wind doorheen blaast. En de kromme houten luiken vergeten ze gewoon te sluiten, waarschijnlijk helpt dat niets.
Buiten worden er vuren aangelegd maar dat brengt maar weinig soelaas tegen de koude. Warm aan de voorkant, koud aan de achterkant en andersom.
Daar bovenop lijkt het alsof je langzaam gerookt wordt, de rook van de vuren kruipt in je kleren, in je haar, in je huid.
Douchen voor het slapengaan. Pech, het elektrische boilertje trekt het niet. Niks dan koud water, ijskoud zelfs. Weinig romantisch kruipen De Inquisiteur en zijn geliefde in bed: zwaar aangetakeld met allerlei shirts, broeken, sokken. Zelfs dicht bij elkaar, onder het dubbele dekbed, geraken ze niet warm.

De koude zal een week aanhouden maar na drie dagen is De Inquisiteur al geradbraakt. Hij is stijf en moe van de vele kledij rond zijn lijf. Hij stinkt naar houtskool en rook. Vingers en tenen zijn gevoelloos geworden. Nergens verwarming of opwarming mogelijk en geen warm water om te douchen.

Een houtskoolvuur op het terras helpt weinig, een enorm kampvuur gaat langzaam uit want er valt urenlang een motregen. Omgedraaide bloempotten op een gasvuurtje helpen ook niet. Koude vloertegels en muren geven een gevoel alsof je in een koelkelder zit.
Warme soep of een hete thee: koelt direct af. Een biertje kan niet meer, dat maakt je koude gevoel nog erger. De lao kao gaat er warm in maar enkele minuten later is dat effect al weg.
De Inquisiteur wil hier weg, een kleine duizend kilometer zuidelijker is het nog steeds boven de twintig graden. Maar ja, er is de schoolplichtige dochter, er is de winkel.

Neen, De Inquisiteur zal nooit meer terug gaan naar De Koude Landen aan zee. Hij moet zesentwintig hebben. Minimaal, als slaaptemperatuur. En dertig+ als dagtemperatuur.
De Inquisiteur is op zoek. Hoe bouw je een open haard in een bestaande woning. Of zelfs centrale verwarming. Alles is goed, behalve koude.