Je maakt van alles mee in Thailand (48)

Vorige week heeft u kennis kunnen maken met Christiaan Hammer, die vertelde over zijn eerste bezoek aan de Isaan. U kunt dat verhaal nog een keer nalezen: www.thailandblog.nl/leven-thailand/je-maakt-van-alles-mee-in-thailand-41

Hij beloofde daarin, dat hij terug zou komen en van dat tweede bezoek heeft Christiaan het volgende verslag gemaakt:

Mijn tweede bezoek aan de Isaan

Bij mijn vorig bezoek aan het dorpje Na Pho had ik gehoord, dat de kinderen van de partner van het dorpshoofd mijnheer Li graag badmintonrackets en zo wilde hebben. Die bracht ik mee bij mijn volgend bezoek. Zij hadden mij een Engelstalig boek gestuurd van een bekende Thaise schrijver uit hun regio namelijk Pira Sudham (zie en.wikipedia.org/wiki/Pira_Sudham ) .

Toen ik aankwam op het vliegveld Don Muang zag ik tot mijn grote verbazing in alle vroegte het dorpshoofd Li met zijn vrouw en de dochter van Li met haar zoon van 8 jaar, die op mij stonden te wachten. De dochter, die een beetje Engels sprak, verontschuldigde zich en vroeg, of wij twee dagen in Bangkok konden blijven logeren. Vader Li en de anderen waren nog nooit in Bangkok geweest en wilden de beroemde tempels bezichtigen. Het werd een gezellige dag.

Toen wij ‘s middags ergens gingen eten, vroeg LI of wij vanavond nog even naar Patpong konden gaan. Ik zei, dat het prima was en ook zijn partner vond dat goed. Maar zijn partner dacht, dat hij naar de Nightmarket wilde gaan, maar Li zei, dat hij de befaamde bars met dansmeisjes wilde zien. Dus daar eerst naar toe en daar bestelden wij biertjes. Li moest echter vaak naar de WC om langs de summier geklede dames in die toiletruimte te gaan kijken. Toen hij zijn tweede biertje bestelde, zei zijn partner: “Li, nu heb je genoeg gezien en dus nu naar de markt.”

Wij hebben overnacht in een hotel en vertrokken tegen de middag na wat winkelen naar Na Pho. Onderweg vertelde de dochter van Li, dat het kunstgebit, dat ik de vorige keer voor Li had gekocht, gestolen was. Tijdens het rijst oogsten had hij dat thuisgelaten. Waarschijnlijk hebben Cambodjanen van de gelegenheid gebruik gemaakt inbraken te plegen.

Ik had ooit tegen de dochter gezegd, dat ik best in Thailand zou willen wonen, maar dat ik ook nog 3 tot 6 jaar in Nederland moest werken. Bovendien zou het gemakkelijker gaan, als ik met een Thaise zou trouwen. Op de reis naar huis vertelde ze, dat ze officieel nog getrouwd was, ofschoon haar man al 7 jaar samenleefde met een andere vrouw en daarbij 3 kinderen had verwekt. Ook vertelde zij met haar vader naar de rechtbank in Yasothon was geweest om de scheiding te bewerkstelligen, maar dat haar man dat niet wilde. Ik denk, dat hij hoge financiële eisen stelde. Ze zei, dat het een teleurstelling was en ik begreep, wat zij bedoelde. Ik zou erover nadenken, als ik weer thuis was.

Eenmaal weer in het dorpje aangekomen werd ik hartelijk ontvangen en hoorde, dat de onlangs geoogste rijst zeer succesvol was geweest. Men schreef dat toe aan mijn aanwezigheid bij het planten. Dat verbaasde mij en schreef dat toe aan bijgeloof.

Ik maakte bij mijnheer Li ook kennis met de burgemeester van Na Pho en de commandant van de politie in dat district. Die laatste beloofde mij alle medewerking, als ik ooit daar ging wonen.

Op een dag ging men weer rijst zaaien en vroeg mij in het dorp rond te wandelen om alles in de gaten te houden, als er vreemden kwamen. Dat heb ik gedaan en af en toe met de kinderen gespeeld. Als ik ging wandelen en langs hun school kwam, werd ik door tientallen van hun klasgenoten begroet.

Het afscheid naderde en toen kreeg ik van het dorp een lap zijde, waarvan men voor mij een tuniekshirt liet maken. Er hadden er veel aan gewerkt. De zijde kwam van de moerbeibomen van de partner van Li. De nichten van hem hadden de garens gesponnen en een tante had de lap stof geweven. Een oudoom maakte dat shirt. Een echt dorpsgeschenk. Nu meer dan 25 jaar geleden heb ik het nog, maar het past niet meer.

De familie bracht mij weg naar het busstation van Na Pho. Ook nu bleef ik nog een paar dagen in Bangkok om eens gewoon lekker te eten.

Later stuurde ik nog enkele brieven en kreeg ook reactie van de dochter van Li. In april van het volgende jaar wilde ik weer komen en kondigde mijn komst aan. In het vliegtuig van China Airlines bleek ik ineens te zitten naast de schrijver van het boek, dat de kinderen hadden gestuurd namelijk Pira Sudham. Ik heb fijn met hem kunnen praten, maar viel helaas na de eerste maaltijd in slaap tot een uur voor aankomst in Thailand. Daar wachtte niemand op mij.

Ik werd daags na aankomst ziek en ging op advies van een arts naar een rustig plaatsje aan zee, waar ik mijn huidige vrouw leerde kennen.  Van de familie heb ik nog een brief gehad en beantwoord.

Later vernam ik, dat 2 of 3 van de eersten, die ik had leren kennen op Phuket omgekomen zijn bij de tsunami op Phuket.