Een weekje Bangkok (slot)

(Southtownboy Studio / Shutterstock.com)

Het leven van Charly zit gelukkig vol prettige verrassingen (helaas soms ook minder prettige). Sinds een aantal jaren woont hij, met zijn Thaise vrouw Teoy, in een resort niet ver van Udonthani. In zijn verhalen probeert Charly vooral meer bekendheid te geven aan Udon, maar gaat hij ook in op tal van andere zaken in Thailand.

Een weekje Bangkok (slot)

Met enige tegenzin afscheid genomen van het Bliston Suwan Park View hotel en van Artur. Geen files op de weg naar het Don Mueang vliegveld. Ervan uitgaande dat iedere taxichauffeur de weg weet naar Don Mueang, deze keer gewoon een taxi genomen. Hij brengt ons, net zoals de limousineservice op de heenweg, in 45 minuten naar het vliegveld. Ritprijs inclusief tol is 375 baht, exclusief fooi.

Bij de Thai Lion Air balie een upgrade genomen om wat “comfortabeler” de vlucht naar Udon te kunnen meemaken. Meerprijs: 250 baht per stoel, dus voor Teoy en mij totaal 500 baht. Waar een van de lezers me in een vorige posting al voor waarschuwde, wordt nu werkelijkheid. We komen in de eerste rij te zitten met vaste leuningen. Beenruimte genoeg deze keer, maar ik pas maar net in de stoel. Overigens vliegt Thai Lion Air weer akelig nauwkeurig volgens het opgegeven vliegschema. Geen minuut vertraging.

Na dergelijke tripjes zijn we altijd weer blij thuis te komen. We besluiten een aantal dagen lekker thuis te blijven. Ik benut die tijd om van alle documenten een kopie te maken en reisverslagen te maken voor Thailandblog.

Vandaag, dinsdag 01 september, gaan we naar de ampheu, het gemeentehuis, in Udon om ons voorgenomen huwelijk in realiteit om te zetten. We komen daar om 13.15 uur aan. Het is redelijk druk, maar voor huwelijksaangiften is blijkbaar een apart loket. Binnen tien minuten zitten we daar. En binnen nog geen twee minuten zijn we ook weer weg. Wat is het geval? De “directeur” die dit soort zaken op volledigheid en correctheid van alle documenten moet controleren alvorens zijn goedkeuring te geven voor het opmaken van de huwelijksakte, is er vandaag niet. En niemand die de man/vrouw kan/mag vervangen. Tja, TIT.

We hebben gelukkig nog wat meer in de planning staan voor vandaag. Zoals uitgebreid boodschappen doen in Central Plaza bij TOPS, Watsons en P&F. Als we die acties hebben afgerond, brengt Teoy me naar Good Corner om vervolgens zelf door te rijden naar BIG-C en Makro. Ik blijf achter op het terras van Good Corner en daar zit ik nu dit verslag te typen.

Het is altijd gezellig bij Good Corner. De staff en het echtpaar dat het restaurant exploiteert, kennen ons natuurlijk omdat we er al jaren regelmatig komen. Ik zit altijd aan de linkerkant op het terras van Good Corner. Eigenlijk heb ik daar mijn vaste tafel. Dat gaat zo ver dat laatst de eigenaar, die met een leverancier aan mijn vaste tafel zat, spontaan aan een andere tafel ging zitten. Voor mij hoeft dat uiteraard niet. Ik kan heel goed een andere tafel zoeken. Tafels genoeg daar.

Nu ook de bars weer open zijn, is het leuk om alle activiteiten te volgen die verband houden met Nutty Park. De meisjes die naar hun werk gaan, de leveranciers die drank en dergelijke komen afgeven. De potentiele klanten, sommigen gewapend met een echte biljart keu in foudraal, die Nutty Park inlopen. Bedrijvigheid die doet vermoeden dat de business weer langzaam maar zeker gaat terugkeren. Vooral langzaam, want het aantal klanten is bij lange na nog niet op het niveau van voor de de Chinese ziekte. De kwaliteit van het eten is bij Good Corner matig te noemen, zeker als je net afscheid hebt genomen van Artur. De Green Castle is op mijn verzoek vervangen door de Mont Clair. Ook geen echte wijn maar toch beduidend smaakvoller. De staff bij Good Corner is werkelijk gedecimeerd. In de keuken nu slechts een kok en in de bediening een service lady en de kassière die vrolijk mee loopt te bedienen. Indien nodig helpt ook de eigenaresses mee.

De volgende dag gebruikt Teoy om afspraken te maken met de ampheu voor donderdag 3 september. En om te checken of de “directeur” dan wel aanwezig zal zijn. Belangrijk, want de ampheu zal na donderdag vier dagen gesloten zijn omdat het Prayut heeft behaagd vrijdag en maandag tot alternatieve Songkran dagen uit te roepen. Overheidsinstellingen zoals het gemeentehuis, belastingdienst en immigration zijn dan gesloten.

Vandaag is het donderdag 03 september. Teoy brengt alle relevante documenten vroeg in de ochtend naar het gemeentehuis zodat daar bekeken kan worden of er nog documenten ontbreken. Een van de documenten die men alsnog wil zien is de echtscheidingsakte van Teoy. Vreemde zaak in mijn ogen. Dezelfde ampheu heeft namelijk in augustus al een verklaring afgegeven dat Teoy niet is gehuwd, maar sinds 2011 gescheiden. Dus nu vragen om de echtscheidingsakte lijkt mij in ieder geval overbodig. De verklaring van augustus zou toch meer dan voldoende moeten zijn.

(Cheong Yin Wei / Shutterstock.com)

Om 13.00 uur zijn Teoy en ik, met onze twee getuigen, in de ampheu. We worden bijna direct bij de betreffende balie, nummer 2, geroepen. Daar zit een wat oudere vrouw die onze papieren moet controleren en uiteindelijk vertalen naar een huwelijksakte. Dat is een moeizaam proces, met telkens weer nieuwe vragen waarvan ik denk dat de antwoorden in de afgegeven documenten te vinden zijn. Er moeten door Teoy en mij ook weer flink wat handtekeningen worden gezet. Ik zie ondertussen dat ook de “directeur” is gearriveerd. De man heeft een paar jaar meer onderwijs genoten dan zijn onderdanen, en is daardoor in staat toe te zien of alle formulieren wel juist zijn ingevuld en ondertekend. Toey en ik moeten ook bij hem langs komen, midden in het traject ter verkrijging van de huwelijksakte. De man stelt mij wat simpele vragen, zoals waarom ik Thailand zo leuk vind, waarom ik heb gekozen voor Teoy en nog een paar van dat soort vraagjes. Het is overigens een sympathieke en vriendelijke man. Daarna mogen we weer terug naar balie 2. Met enige regelmaat moet Teoy vervolgens naar de “directeur” om papieren te laten controleren, te laten tekenen of van een stempel te voorzien. Ik hoef niet meer mee, ik ben overbodig geworden in dit administratieve doolhof, en kan blijven zitten bij balie 2.

Dan komen er formulieren die door onze getuigen getekend moeten worden. De getuigen hebben eerder hun identiteitskaart afgegeven. Hier gaat de wat oudere medewerkster onderuit. Op de papieren die ze produceert en die weer door de “directeur” gecontroleerd en getekend moeten worden, zitten fouten. Dus moet dit traject weer opnieuw. Ondertussen wordt ze door haar veel jongere collega’ s geplaagd. Die man wil een huwelijksakte, geen overlijdensakte, zo wordt haar verteld. Dat haalt de spanning uit de lucht en iedereen moet er om lachen, ook de oudere medewerkster van balie 2 en zelfs ik kan de humor er wel van inzien. Uiteindelijk is ook die laatste administratieve hobbel genomen en krijgen we twee Huwelijksakten. Een voor Teoy en een voor mij. Leges kosten: 200 baht.

Alles bij elkaar heeft deze middagsessie nog geen twee uur geduurd. Geen dagen verwerkingstijd, maar dezelfde dag krijg je mee waarvoor je gekomen bent.

Dat is dan ook weer Thailand, dit keer Thailand op zijn best.

Dus beste lezers, project geslaagd. Teoy en ik zijn op 03 september 2020 wettig getrouwd in Thailand.

Charly www.thailandblog.nl/tag/charly/