Een dagje Bangkok

Dat mensen in Nederland en België, die op het punt staan met vakantie naar Thailand te gaan, zich zorgen maken over wat hen te wachten staat bij aankomst, kan ik mij levendig voorstellen.

Er is een grote watersnood, dat in grote delen van Thailand al levens heeft gekost, vele mensen dakloos heeft gemaakt en industrieterreinen onder water heeft gezet, waardoor honderdduizenden Thais zonder werk zitten.

Grof gezegd heeft een derde deel van Thailand last van het vele water, dat uit het Noorden komt, hetgeen dus ook betekent, dat tweederde van het land niets met die watersnoodramp te maken heeft. In traditionele toeristencentra in het Noorden, Chiang Mai en Chiang, Pattaya, Koh Chang, Koh Samui, Phuket, Hua Hin om er maar een paar te noemen, gaat het leven (voorlopig) gewoon door.

De laatste dagen wordt ook Bangkok steeds meer genoemd als overstromingsgebied, maar pas op, de hoofdstad van Thailand beslaat een oppervlakte groter dan de provincie Utrecht. Een flink aantal wijken aan de noordkant zijn inmiddels overstroomd en wat er met het centrum van de stad gebeurt, is vooralsnog onzeker. Dan hoor je weer, dat dat deel van de stad ook zal moeten lijden, maar weer andere stemmen zeggen, dat het niet zal gebeuren om bepaalde politieke redenen, waar ik verder niet op inga.

Maar goed, net als die mensen, die nog in Bangkok moeten aankomen, zat ik door al die tegenstrijdige berichten ook in de rats. Ik woon in Pattaya, ook hier af en toe wel (flink wat) regen, maar vergelijkenderwijs stelt het niets voor. Het (toeristen)leven is hier normaal en van enige tekorten aan water of levensmiddelen heb ik nog niets gemerkt. Punt was, dat ik beslist op korte termijn naar Bangkok moest voor een nieuw paspoort. Steeds maar weer even uitgesteld en de berichten afwachten, maar de afloopdatum kwam steeds dichterbij en de noodzaak naar de Ambassade te gaan werd steeds groter.

Vandaag was dan de dag. Normaal zou ik met eigen auto gaan, maar ik bedacht, dat als ik met de bus ga en dan vast in het water kom te zitten, ben je tenminste niet alleen. Dus met de bus, het busstation is ca. 300 meter bij mijn huis vandaan. Normaal zou ik bij een bezoek aan de Ambassade een lange broek en schoenen dragen, maar met het vooruitzicht door misschien wel een halve meter te moeten waden, werd het korte broek en (nette) slippers.

Anderhalf uur later aangekomen op Ekkamai, het is bijna half tien ’s morgens, de zon staat hoog aan de hemel en de temperatuur is 35° Celsius. Vooralsnog geen water te zien, goh! Met de Skytrain dan maar richting Ambassade. Eerst nog nieuwe pasfoto’s laten maken in groot warenhuis in de buurt, ja, daar was het niet druk binnen, maar wat wil je om circa 10 uur ’s morgens. Ik heb nog steeds geen water gezien en wandelend naar de Ambassade mijmer ik, dat die Khlong, die door die straat loopt best wat vers water zou kunnen gebruiken. Het staat laag, het stinkt en ligt vol afval van mensen en de natuur.

Het is niet druk op de Ambassade en binnen 20 minuten is mijn aanvraag keurig netjes in behandeling genomen. Nu valt die drukte bij het “Nederlandse” loket meestal wel mee, maar het viel mij, dat er ook weinig visumaanvragers waren. Zou dat afsprakensysteem dan toch goed werken? Bij het verlaten van de Ambassade vraag ik de twee bewakers, waarom er geen water in die gracht is en wanneer het dan wel gaat komen. Het antwoord is voorspelbaar: Mai lou, Kap! En als het wel komt, geen probleem, want we hebben de bootjes al gereed! De bewaker, die dit zegt, ligt daarna bijna dubbel van het lachen.

Ik hou niet van Bangkok, het is drukkend warm en ik zie af mijn oorspronkelijk plan om even met de Skytrain naar de rivier te gaan om een kijkje te nemen en eventueel wat foto’s te maken. (Sorry, redactie!) Met een sigaar in mijn mond maak ik de wandeling naar Soi Cowboy om te lunchen bij Old Dutch. Het is de gewone drukte op Sukhumvit Road, niet alleen het verstikkende autoverkeer, maar ook de toeristen, die langs de ontelbare kraampjes met souvenirs, kleding en wat al niet slenteren. Geen spoor van wateroverlast, hoewel bij een enkele winkel wat zandzakken paraat liggen voor het geval dat.

Na een broodje bal en een broodje kroket met de Skytrain weer naar Ekkamai en vandaar met de comfortabele bus voor 133 Baht in Pattaya teruggebracht. Meteen even op Thailandblog gekeken voor het laatste nieuws en hoor dan Michel Maas in een audiofragment zeggen, dat het leven in Bangkok bijna stilstaat en dat de schappen in de grote supermarkten bijna leeggekocht zijn. In de overstroomde wijken van Bangkok mag dat het geval zijn, maar in het zaken- en toeristencentrum is daar (nog) geen sprake van.

Het nieuws van dit verhaal is, dat het geen nieuws is. Alles lijkt normaal, maar ik geef uiteraard geen enkele garantie, dat het zo blijft. Het komende weekend schijnt weer cruciaal te worden met nog meer water uit het Noorden en springtij vanuit het Zuiden. Voeg daarbij de mogelijke politieke krachten, die spelen en wie weet hoe het centrum van Bangkok er dan uitziet.

Ik hoop, dat het droog blijft daar, niet alleen voor de mensen, die in het centrum wonen en/of werken, maar ook voor mijzelf, die graag het nieuwe paspoort in een droge envelop ontvangt.