Dance4life in Thailand

Eveline Aendekerk, directeur van Dance4life

Op 6 september jongstleden schreef ik een Open Brief aan Eveline Aendekerk, directeur van de Dance4life organisatie. Ik nodigde Eveline uit om te reageren en dat heeft zij gedaan in een uitvoerige reactie.

Het antwoord is open en eerlijk en zij heeft mijn – positief bedoelde – kritiek soms weerlegd en soms bevestigd. Haar antwoord staat dus wat verscholen in een reactie bij de posting Open Brief aan Dance4Life, maar ik vond haar brief belangrijk genoeg om daar een nieuwe posting over te maken:

De brief luidde als volgt:

“Wat leuk dat een van de nieuwsberichten over dance4life van afgelopen week u heeft geïnspireerd zich in onze organisatie te verdiepen en wat goed dat u de moeite heeft genomen ons een open brief te schrijven. Ik reageer dan ook graag op een aantal van uw punten.

Ja, wat hilarisch zeg dat een tweet over het toiletbezoek van Doutzen zo door de Nederlandse pers wordt uitgemeten. Ik vrees dat ze gewoon snakken naar wat ‘niets aan de hand’ nieuws. Afijn het zij zo.

Ik vind het belangrijk u te laten weten dat wij in alle landen waar wij actief zijn uitsluitend met lokale organisaties samenwerken. Zij kennen immers de lokale context en cultuur en vertalen dan ook zelf het programma naar de locale behoeften en gebruiken. Juist omdat we met bestaande organisaties werken, maken we optimaal gebruik van de bestaande infrastructuur en dat stelt ons in de gelegenheid om zo efficiënt mogelijk te werken en zoals u ook constateert met een niet al te groot budget uit te voeten te kunnen. Onze rol richting onze partners is inderdaad het trainen en versterken van die organisaties. In Thailand is onze lokale partner overigens de organisatie Path. En binnen het dance4life curriculum maakt Path weer gebruik van ‘Up to me’ dat u ook meldt in uw eerdere blog.

U refereert in uw brief aan onze commerciële aanpak. Dat klopt, wij gedragen ons ook als een commercieel merk. Dat doen we heel bewust want volgens ons is dit de beste manier, waar dan ook, om tieners te bereiken. Niet alleen wordt daarmee ons programma dus effectiever maar zo maken wij ons ook minder afhankelijk van subsidies vanuit de overheid. Ik vind dat u onze belanghebbenden eerlijk gezegd onderschat door te stellen dat zij er vast ‘geen snars van begrijpen’. Het werken met ambassadeurs is ook een belangrijk onderdeel van deze aanpak. Wij werken samen met lokale ambassadeurs, die een rolmodel zijn voor de jongeren in dat betreffende land en op deze manier ook bijdragen aan de effectiviteit van ons werk. Dit doet Doutzen Kroes voor ons in Nederland. Om haar werk goed te kunnen doen, bezoeken we met haar ook onze buitenlandse projecten. Doutzen en wij hebben natuurlijk niet de illusie dat zij voor Thaise jongeren eenzelfde rol kan vervullen als richting Nederlandse jongeren. In Thailand zijn wij daarom nog op zoek zijn naar een lokale ambassadeur. Indien u suggesties hebt horen wij dat graag.

Ten aanzien van onze begroting over 2011 zijn uw conclusies onjuist. De pure overhead in 2011 bedroeg slechts 5%. En het zou wel heel erg zijn als wij 300.000 EUR aan reizen zouden hebben uitgegeven. Zoals ook in ons verslag staat is dat slechts 5% van ons totale budget, oftewel bijna 149.000 EUR. En deze kosten worden uitsluitend gemaakt ten behoeve van het trainen en opleiden van onze partners. Het woord ‘strijkstok’ vind ik altijd een interessante. Als een commerciële organisatie een overhead van minder dan 20% heeft, wordt gesteld dat dit ongezond is om een goede, professionele bedrijfsvoering te kunnen garanderen. Bij een goede doelen organisatie moet dit ineens het liefst nul % zijn. Raar want juist als er met giften gewerkt wordt, is een professionele bedrijfsvoering essentieel. Het woord strijkstok moeten we wat mij betreft maar eens afschaffen in dit kader. Ik vind het hopeloos ouderwets en zeer negatief.

Het effect van het werk van goede doelen organisaties is er nog zo een. Natuurlijk droom ik ervan dat ik kan zeggen ‘dankzij ons werk zijn de tienerzwangerschappen met x% gedaald in Thailand’. Als ik dat zou willen bewijzen, zou ik denk ik jaarlijks een miljoen euro moeten uitgeven aan onderzoek. En dan nog is het lastig te bewijzen. Dat is dus niet verstandig. Om die reden werkt de sector, en wij ook, met een raamwerk dat bekijkt welke indicatoren het beste gemeten kunnen worden om iets te kunnen zeggen over het uiteindelijke effect. En daarnaast is het bevragen van de doelgroep natuurlijk een hele goede manier om inzicht te krijgen in het effect. Dit betekent dat we enerzijds kwantitatief meten wat we bereiken en anderzijds kwalitatief onderzoek doen met onafhankelijke onderzoekers (zoals het onderzoek met het Koninklijk Instituut voor de Tropen). Ik ben er trots op dat we dat zo degelijk aanpakken. Natuurlijk kan het altijd beter en geavanceerder en daar werken we dan ook continue aan!

Ik wil eindigen u van harte uit te nodigen om het dance4life programma in Thailand bij te wonen, zodat u met eigen ogen kunt zien welk effect het dance4life programma heeft op de Thaise scholieren. Wij brengen u dan ook graag in contact met onze partnerorganisatie Path.”

Met vriendelijke groet,

Eveline Aendekerk

Vandaag heb ik Eveline Aendekerk de volgende E-mail gestuurd:

Geachte Mevrouw Aendekerk,

Zeer bedankt voor uw uitvoerige reactie, die inderdaad heel veel duidelijkheid verschaft over uw werkwijze en vooral over de activiteiten in Thailand.

U wilt van mij aannemen, dat mijn Open Brief positief bedoeld was en ik ben dan ook wel blij, dat een belangrijk punt – samenwerken met lokale organisaties – door u werd bevestigd.

Ik laat mij graag overtuigen en neem uw uitnodiging dan ook aan om “met eigen ogen te zien welk effect het dance4life programma heeft op Thaise scholieren” Geeft u mij de naam en E-mailadres van een contactpersoon, zodat ik een afspraak kan maken. Ik zal na een bezoek daar zeker verslag van doen op dit blog.

Op het blog staat reeds een reactie op uw brief en ik onderschrijf hetgeen Sir Charles zegt met volle overtuiging.

Met vriendelijke groeten,

Bert Gringhuis (Gringo)