Twents volksverhaal verteld in Thaise situatie

Het is regentijd in Thailand en ik vond het wel een mooi moment om een Twents volksverhaal, dat deze week op Facebook voorbij kwam, te vertalen in het Nederlands en daarbij het verhaal in Thailand te situeren.

Het verhaal, dat oorspronkelijk “De roggekinder” heet, gaat als volgt:

Lang geleden leefde er een echtpaar op een kleine boerderij in een dorp in de Isaan. Ze waren op hun manier gelukkig, ze hadden wat land waar ze rijst, mais of suikerriet verbouwden en wat beesten rond het huis. Ze waren niet rijk, maar ze konden er goed van leven. Er was altijd genoeg te eten en de boer kreeg op zijn tijd zijn lao khao. Het leek een prachtig leven.

Maar er ontbrak nog één ding aan hun geluk. Ze hadden geen kinderen en wat ze ook probeerden, het wilde maar niet lukken om kinderen te krijgen.

Nu woonde er in het dorp ook een oude vrouw, die zich met wat geheimzinnige zaken bezighield en ook als kruidenvrouwtje altijd wel een oplossing had voor de problemen van mensen in het dorp. Ten einde raad ging de boerin naar haar toe en vroeg op welke manier ze toch kinderen zou kunnen krijgen.

“Ja”, zei de oude vrouw, “ik weet wel wat, in het donkere bos net buiten het dorp ligt een grote kei met een gat in ’t midden, als je een hele nacht bij volle maan in dat gat gaat zitten, dan zul je zien, dat je binnen de kortste keren een kind zult krijgen.”

Nu was dat donkere bos niet echt een fijne plek om ’s nachts te zijn, maar ze wilde zo graag kinderen, dat zij bij de eerstvolgende volle maan met angst en beven het bos inliep op zoek naar die grote kei. Zij vond de grote steen met het gat in het midden en ging er in zitten. Ondanks de vele enge geluiden lukte het haar vol te houden en zat de hele nacht in dat gat.

En warempel, het lukte! De boerin werd al snel zwanger en negen maanden later kreeg zij zelfs een drieling. Zelden zag je een vrouw gelukkiger, de kinderen groeiden als kool en zij speelden in en rondom de boerderij, dat het een lieve lust was. Moeders had het er maar ontzettend druk mee, maar dat had zij er graag voor over.

De boer vond het echter maar niks, die kinderen. Hij maakte het zichzelf als vader steeds makkelijker en bemoeide zich nauwelijks met de opvoeding van de kinderen. Hij ging liever naar de mini-shop aan de andere kant van het dorp, waar hij in gezelschap van andere dorpsbewoners zich meer dan te goed deed aan de drank.

Nu waren er in de buurt veel velden met rijst, mais of suikerriet en de kinderen speelden daar graag. Ze plukten bloemen voor moeder, maar zij wisten, dat zij niet tussen de hoge gewassen moesten lopen, want als kleine kinderen kon je er zo maar verdwalen.

Op een dag was het ontzettend warm en ’s middags trokken er steeds meer wolken samen en het werd steeds donkerden boven de boerderij. Vader zat weer in de mini-shop en merkte niets van die dreigende wolkenlucht, maar moeder zag het wel en ze maakte zich ongerust. “Waar zit die kerel nu weer als je hem nodig hebt en waar zijn de kinderen?” De kinderen waren in geen velden of wegen te zien en moeder werd steeds ongeruster en ging op zoek.

De kinderen waren ondertussen druk met het plukken van bloemen en liepen ongemerkt dieper en dieper het suikerriet in. Zij merkten niets van de donkerder wordende lucht. Zij hoorden moeder ook niet roepen door de harde wind. Moeder werd nu echt bang en wanhopig liep zij langs de velden, terwijl de eerste regen haar al in het gezicht sloeg. Maar de kinderen vond zij niet.

De kinderen zagen intussen dat het donker werd en de wind alsmaar harder ging waaien. Zij werden nu ook bang, maar zij konden de weg terug naar huis niet meer vinden en zij verdwaalden.

Moeder was intussen ten einde raad en wist niet meer waar zij moest zoeken. Zij schreeuwde zo hard als zij maar kon, maar er was geen mens die het hoorde. Uitgeput zakte zij aan de rand van het veld met suikerriet in elkaar.

Het stormde en onweerde nu verschrikkelijk en er was nooit meer regen gevallen als die namiddag.

Maar aan alle stormen komt een eind en dus ook aan deze. Het weer werd rustiger en vader was inmiddels ook thuisgekomen. Hij vond moeder bewusteloos aan de rand het veld, maar zag de kinderen niet. Toen moeder weer bij haar positieven kwam, vertelde ze wat er was gebeurd. Vader sloeg alarm en met vele dorpsbewoners werd een grote zoektocht georganiseerd. De kinderen werden echter nooit teruggevonden.

Moeder kwam het verlies niet meer te boven en stierf na een jaar van verdriet en vader raakte aan de drank. De boerderij verkommerde.

Van de kinderen is nooit meer een spoor gevonden, maar als u bij de boerderij in de buurt bent en ziet dan mooie golven in het wuivende suikerriet, weet dan, dat het de geesten van die drie kinderen zijn, die nog altijd op zoek zijn naar de weg naar hun huis.

Tenslotte

Volgens een reactie op de Facebook pagina van “Twents dialect” is de moraal van het verhaal, dat ouders meer aandacht moeten schenken aan hun kinderen en er beter op moeten letten wat de kinderen aan het doen zijn.