‘Respect voor Thaise vrouwen’

Wist je dat meer dan driekwart van de Thaise vrouwen werkt? Of het nu gaat om rijstplanten in de modder, het verkopen van verse mango’s op een druk kruispunt of solderen aan een lopende band, ze zijn overal te vinden. Terwijl wij in Nederland nog worstelen met termen als ‘werkgeluk’ en ‘balans’, houden zij de economie draaiend, vaak met een glimlach die meer zegt dan duizend PowerPointpresentaties.
Neem Lin, een straatverkoper in Bangkok. Haar kraampje staat op een kruispunt waar scooters en tuk-tuks zich luidruchtig doorheen wringen. Ze verkoopt mango’s, sappig, goudgeel en perfect geschild. Haar handen bewegen zo snel dat je bijna verwacht dat ze straks drie mango’s tegelijk in de lucht houdt als een circusartiest. Maar Lin is geen artiest, ze is een doorzetter.
“Werk is leven,” zegt ze, terwijl ze een mes over een mango laat glijden alsof het zijde is. “Als ik werk, eet mijn familie. Zo simpel is het.” Haar ogen blijven gefocust op de vrucht, maar haar woorden hebben gewicht. Ze droomt ervan dat haar dochter later lerares wordt. “Ze moet niet op straat staan, zoals ik.”
Lin is geen uitzondering. In sectoren zoals elektronica en textiel werken vrouwen vaak lange dagen tegen een mager loon. Maar het is in de informele sector waar hun kracht echt zichtbaar wordt. Straatverkopers zoals Lin zijn de onzichtbare raderen die de hele machine draaiende houden. Geen vast salaris, geen garantie op een goede dagomzet, maar ook geen ruimte voor opgeven.
Misschien is dat wat me het meest fascineert. Terwijl wij in Nederland eindeloze vergaderingen voeren over werkdruk en flexibele werkuren, stappen Thaise vrouwen ‘s ochtends vroeg in de modder zonder er verder over na te denken. Geen tijd om te piekeren over de zin van het bestaan, er moeten klanten bediend worden, rijst geplant worden, of kinderen gevoed.
Dat roept de vraag op: werken ze omdat ze moeten, of omdat ze willen? Misschien zit daar wel de grootste les voor ons. Werk in Thailand is geen middel tot zelfontplooiing, maar een noodzaak. Het is geen zoektocht naar passie, maar een manier om de rijstkom te vullen, vandaag én morgen. En ergens heeft dat iets bevrijdends.
Bij Lin’s kraam komt een vaste klant langs, een man met een breed postuur en een grijs vissershoedje. Hij bestelt zonder iets te zeggen, en Lin vult zijn plastic zak met mango’s en een beetje chilizout. “Goede klanten klagen niet,” zegt ze droog, terwijl ze hem de zak overhandigt. “Ze komen gewoon terug.”
Misschien is dat wat wij hier kunnen leren: minder praten, meer doen. Minder streven naar perfectie, en gewoon accepteren dat werk soms gewoon werk is. Lin zal nooit een LinkedIn-profiel hebben of een seminar geven over persoonlijke ontwikkeling, maar ze laat iets zien wat veel inspirerender is: pragmatisme, vastberadenheid en een goed humeur.
Als ik haar vraag wat ze doet op een slechte dag, glimlacht ze. “Dan eet ik mango met mijn dochter. Het snijden van een mango maakt alles beter. Je moet alleen het goede stuk vinden.”
En daar zit het misschien wel. Het maakt niet uit hoe je een mango snijdt, zolang hij maar zoet genoeg smaakt…
Over deze blogger

-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur12 februari 2025Liefde en seks op bestelling in Pattaya
Cultuur10 februari 2025‘Muzikale moed en andere wonderen in Thailand’
Cultuur8 februari 2025‘Verloren zielen in neonlicht’
Cultuur6 februari 2025‘Wat zegt een glimlach echt in Thailand?’
In Thailand moet je arbeids-ethos en pit vinden bij de vrouwen, niet bij de mannen.
Dat is waarom de Myanmar/Birmese man als arbeidskracht in Thailand zo gewild is.
Hij heeft, meestal onderbetaald, die arbeids ethos wel, zoals de thaise vrouwen.
In mijn ogen wordt er altijd een grote fout in het denken gemaakt.
Het land heeft een grote agrarische sector en van huisuit betekent dat zoiets een levens style is. Soms druk soms niet want de natuur bepaalt en als er maar voldoende voedsel binnenkomt. Op dat moment heet het ook geen werk.
Het wordt pas werk als je loonslaaf gaat worden en is misschien enigzins te vergelijken met de ZZP’ers in Nederland om juist geen loonslaaf te willen zijn. Zelf de regie hebben in werk en privé en vooral niet die stoere praat willen uitkramen dat je 70-90 uur per week werkt. Die tijd is echt wel voorbij dat zoiets respect oplevert.
En ik wil ze nog weleens tegenkomen die in Thailand als slaven gebruikt worden. Dat zijn niet de Thai wellicht wel de mensen uit de buurlanden die de goedkope kip en garnalen voor Europa verwerken.
Net zo erg, maar daar is inmiddels ook wel toezicht op.
Dat het oude denken eindelijk plaats maakt voor de gedachten van de nieuwe generaties stemt mij ondanks vele scepsis toch goed hoop.
Iemand die werk als werk ziet doet zichzelf tekort.
Ja Eric,
Misschien dat de Thai werk enkel als werk zien.
En mensen als slaven gebruiken is uit de boze, want dan wordt het beulenwerk.
Ikzelf ben begonnen op m’n 17e te werken, en werk zag ik als werk en heb niet gepocht over lange dagen, want ik heb ‘t altijd graag gedaan.
Ik heb van m’n werk ook nog genoten en bovendien heeft ‘t me géén windeieren gelegd en zie ik het niet als “tekort” doen.
zoals in de meeste landen is Thailand zonder vrouwen een land voor de haaien.De vrouwen hier zorgen voor alles en nog wat,terwijl voor de mannen sanoek op de eerste rij staat.Wanneer komt er een wet die mannen verplicht tot onderhoud van de vrouwen die ze bezwangeren en de daaruit ontstane kroost.
Thailand heeft een dergelijke wet Marcel: https://www.thailandlawonline.com/thai-family-and-marriage-law/maintenance-for-child-or-between-husband-and-wife
In NL zorgt sinds een aantal jaren de NLse overheid ervoor dat die verplichting wordt afgedwongen.
In TH, zoals voorheen in NL, moet de rechthebbende die verplichting nog steeds zelf afdwingen en de juridische kosten daartoe kunnen flink oplopen. Dat geld moet de rechthebbende dan eerst kunnen ophoesten.
Bovendien geldt de alimentatieverplichting, tenzij schriftelijk anders overeengekomen en geregistreerd bij de ampheu, niet voor buitenechtelijke kinderen. En zoals je wellicht weet wordt in TH vaak enkel voor ‘de Buddha’ getrouwd, hetgeen geen enkele juridische waarde heeft.
https://www.siam-legal.com/legal_services/Child-Support-in-Thailand.php
Ga d’r maar aan staan als niet-vermogende om de biologische vader (waarschijnlijk ook arm) zover te krijgen.
Beste Theo, je maakt een denkfout. De wetgeving die je aanhaalt betreft gehuwden. Zij zijn wettelijk gehouden elkaar te “onderhouden” en gezamenlijk voor hun kroost te zorgen. De passages die je aanhaalt staan in het Burgerlijk Wet van Thailand, dat zoals we weten ooit via FR en BE in TH is beland en gekopieerd.
Ongehuwden daarentegen kennen geen enkele bescherming. Het zijn de moeders van dochters, die hun ongeplande achtergelaten geboortes achter gelaten, verzorgen en opvoeden, kleden, naar school brengen, en vaak แม่ ipv ยาย genoemd worden. Een gast die zijn vriendin bezwangerd, niets meer van haar wil weten noch van zich laat horen, gaat gewoon vrijuit. Een claim van de familie van het meisje bij de die van de jongen wordt weggewuifd, genegeerd of met wat baht afgedaan.
In de familie en kennissenkring van mijn vrouw komt dit fenomeen nog veelvuldig voort. (Isan) Het toppunt vindt ik toch wel dat de zoon van mijn schoonzus zelf kind uit een ongewenste achtergelaten zwangerschap, en 5 tal kinderen heeft, van wie de geboorten zelfs niet ijn aangegeven bij de “burgerlijke stand’, en nog steeds niet ingeschreven bij de amphur. Zijn vriendin bleek al een oudere zoon te hebben, die zij introduceerde als haar jongere broertje. Zo goed als alle kinderen worden opgevangen in de familie van de vriendin. Geen haan, ook niet die van de overheid, die er naar kraait. Niemand komt op het idee die kinderen een officiële status te geven. Dat doen zij tzt zelf maar, is de strekking. Zo maar een voorbeeld uit 1000den!
Volgens mij maak ik geen denkfout Jozef.
De tweede link die ik gaf legt uitgebreider uit wat ik direct daarboven schrijf (“Bovendien geldt de alimentatieverplichting (…) niet voor buitenechtelijke kinderen.”).
In tegenstelling tot NL is er in TH geen onderhoudsverplichting door de biologische vader van buitenechtelijke kinderen, tenzij schriftelijk en op de ampheu geregistreerd anders overeengekomen.
Zo erg (officieel niet bestaande kinderen) als bij jou in de buurt is het hier (ook Isaan), naar mijn weten, gelukkig niet. Lopen ze toch elke maand ฿600 per maand per kind onder de 6 jaar mis. En ik vermoed dat ze dat heel hard kunnen gebruiken.
PS: Ik was, oa. dankzij onderstaande bijdrage van Lung Jan, ermee bekend dat de Belg Gustave Rolin-Jaequemyns de wetgeving in Thailand voor een groot deel vormgegeven heeft.
https://www.thailandblog.nl/geschiedenis/belg-invloedrijkste-europeaan-de-geschiedenis-van-thailand/
Theo, even terug naar het begin: Marcel vraagt zich af wanneer er een wet komt “die mannen verplicht tot onderhoud van de vrouwen die ze bezwangeren en de daaruit ontstane kroost.” Jij zegt: “Thailand heeft een dergelijke wet.” Ik corrigeer: de door jou aangehaalde wetgeving is er enkel voor gehuwden.” De door jou bedoelde regelingen zoals via een tweede link te lezen betreffen uitspraken door een rechtbank. Maar dat geldt alleen als (!) huwelijkspartners in/na echtscheiding alimentatieverplichtingen betwisten. Bij (!) niet -huwelijkspartners moet er eerst sprake zijn van erkenning van het kind. Als ook geen alimentatie volgt, kan die kwestie bij de rechtbank aanhangig worden gemaakt. Inderdaad, geen denkfout, maar een leesfout!
Dan nog over jouw opmerking inzake kinderbijslag. Die is niet B600 per maand, maar is eerder opgetrokken naar B800, en per 1 jan jl naar B1K per maand. Maar let op: enkel voor hen die zijn ingeschreven bij de SSO als werknemer bij enige onderneming, die zich als zodanig heeft gergistreerd en de benodigde premies afdraagt. Zie Bangkok Post dd oktober 2024 https://www.bangkokpost.com/thailand/general/2883577/government-mulls-child-welfare-aid-boost
Ja Jozef,
Mijn excuses. Ik had iets preciezer moeten formuleren. Ik had moeten schrijven:
Thailand heeft een wet waarin wordt bepaald dat na ontbinding van het huwelijk er recht op (kinder)alimentatie bestaat.
EN
Die wet geldt dus niet voor het geval sprake is van beëindiging van een niet-huwelijkse relatie, zoals bv. een ‘huwelijk voor de Buddha’.
Maar wat ik vooral duidelijk wilde maken is dat in Thailand, zelfs áls er een wettelijke recht op (kinder)alimentatie bestaat, dit voor velen praktisch niet af te dwingen is vanwege de hoge juridische kosten.
En voor buitenechtelijke kinderen is er helemaal niets af te dwingen zolang de biologische vader niet wil.
Voor zover ik weet is de kinderbijslag voor niet-SSO-ingeschreven armlastigen nog steeds een schamele ฿600 per maand per kind onder de 6 jaar (max. 3 per gezin). En ik vermoed weer dat de door jou genoemde familieleden en aanhang niet bij de SSO ingeschreven zijn.
Dat SSO-ingeschrevenen tegenwoordig ฿1000 per maand per kind onder de 6 jaar ontvangen was ik van op de hoogte, maar had ik niet meer aan gedacht, omdat de meeste mensen in mijn buurt geen SSO-ingeschrevenen zijn.
Zie ook onder ‘The Case for a Multitiered Universal Child Support Grant in Thailand’ op: https://www.unicef.org/thailand/media/13196/file/CSG%20Policy%20Brief%202023%20EN.pdf
PS: per ongeluk de verkeerde link voor Gustave Rolin-Jaequemyns geplaatst. Hier de juiste link: https://www.thailandblog.nl/achtergrond/de-juridische-adviseurs-van-de-missie-rolin-jaequemyns/
(@redactie: Toevallig kwam ik ook de Koreaanse versie tegen: https://www.thailandblog.nl/ko/배경/미션-롤린-재케민스의-법률-고문/)
Ik heb toch vrouwen aan het werk gezien in de wegenbouw en zeker weten dat dat geen Thaise vrouwen waren. Dan kom je uit op vrouwen uit Laos, Cambodja, Myanmar
Of wat dacht je van de wegen schoonmakers, Thai? Denk het niet.
Werkers in de zengende hitte tegen een klein loon, hoedje af voor ze!
Mag je eerder deze buitenlandse vrouwen als belangrijk zien voor Thailand.
Beetje cru te stellen dat Thaise vrouwen, de pilaren zijn.
Thaise vrouw, baan bij Thaise overheid, kantoor
Neemt ontslag, omdat ze liever bij vrienden wil niets doen.
Of stelen vanuit het kantoor.
Niet mijn bevindingen, maar die van mijn Thaise vrouw, die nu van vervroegd pensioen geniet.
Dat na decades door het land gezworven te hebben. Immers een officier heeft om de 4 jaar een verhuizing naar een andere lokatie. Zo kan je zomaar na 4 jaar van het noorden van het land, naar het zuiden worden gestuurd. EN je moet dat zelf regelen, verhuizing, ander huis enz.