Sinterklaas in Hua Hin

Beste lezers, een column met een terugblik naar december 2015 toen ik als Zwarte Piet optrad bij Say Cheese in Hua Hin.

Sinterklaas in Hua Hin

Dat is het mysterie van Sinterklaas antwoordde ik ooit eens op de vraag van een meisje hoe de Sint tegelijkertijd en in Nederland en in Thailand kon zijn. Want niet alleen in het koude Nederland maakt hij zijn opwachting maar ook in het snikhete Hua-Hin in restaurant en guesthouse Say Cheese, zoals vorige week vrijdag 2 december getuige hun facebookpagina.

Het is bij Say Cheese al een jarenlange traditie. Dus: toen mij zeven jaar geleden als gast zijnde daar werd gevraagd om met een expat uit Hua Hin als Piet op te treden tijdens de jaarlijkse pakjesavond in de koninklijke badplaats aan de Golf van Thailand leek mij dat wel wat alhoewel het om zes uur ’s avonds nog flink heet was.
Zogezegd zo gedaan en vlak voor ons optreden was er een verkleedpartij in een naburige kantoorruimte. Maar Thailand is geen Nederland. Ergo: niet alleen Sinterklaas in zijn witte gewaad, met hoed en lange baard had last van de slopende hitte, maar ik ook in mijn pietenpak. Het zweet gutste van mijn geschminkte gezicht, die gelukkig niet voor witte strepen onder de blonde krullen zorgden.

Het plan was om uit het zicht van de wachtende menigte de sint op een grote witte schimmel, gehuurd van iemand die met zijn paard overdag rondjes op het strand maakt met toeristen, te laten plaatsnemen. Daarna zouden wij als uit het niets de hoek om komen lopen. Daar dacht het paard echter heel anders over en had er aanvankelijk totaal geen trek in. Zo’n man met baard en mantel toe te laten op zijn brede rug. Zijn ogen volgen de baard wantrouwig en hij begint te bokken. Zijn eigenaar kan zijn viervoeter nauwelijks in bedwang houden en ik zorg ervoor uit de buurt te blijven.

De eerste drie pogingen bij de opstapplaats mislukken dan ook faliekant. Het paard draait alle kanten op behalve de goede, wat verbaasde en hilarische blikken van Thaise voorbijgangers en toeristen oplevert bij het aanschouwen van deze capriolen. Geruststellende woorden en over zijn snuit aaien houdt het edele dier heel even rustig zodat de Sint zijn voet in de stijgbeugel kan plaatsen en zijn been snel maar zeer onelegant over het zadel kan slaan. Waarbij zijn jurk dusdanig opschuift dat we de lange witte onderbroek kunnen zien. En dan kunnen we eindelijk het hoekje om, waar men zich ongeduldig afvraagt waar het snoepgoed en de pakjes nu blijven.

Als we Soi 74 inwandelen stijgt een luid gejuich op. Sinterklaasliedjes uit de luidsprekersboxen worden ruimhartig meegezongen door zestig volwassenen en een grote kinderschare. Met enige moeite klimt de sint van de metershoge schimmel die alweer onrustig met zijn brede achterste draait. De goedheiligman baant zich een weg door de meute. Nadat de kinderen ruim voorzien zijn van geschenken en snoepgoed, liedjes ten gehore zijn gebracht en wij de nodige kwinkslagen, grollen en grappen hebben opgevoerd, wordt de aftocht geblazen. Echter: onder het motto aan mijn kont geen polonaise heeft het paard zich losgerukt en de benen genomen achterna gezeten door zijn eigenaar. Wij verdwijnen al zwaaiend ergens schielijk naar elders de warme avond in. Het paard zo hoorden we later had zijn weg zelf naar huis gevonden en werd verwend met stro en wortels.