Een verhaal in vier bedrijven
Bumrungrad is een beursgenoteerd internationaal ziekenhuis, gevestigd in Nana. Dat is een wijk in Bangkok die bij veel mensen geen associaties zal oproepen van verpleegsters in hagelwit uniform. Alhoewel… sommige mannen hebben freakin wensen. Ik heb wel eens gehoord dat patiënten er altijd een second opinion krijgen. Niet omdat de artsen zo onzeker zijn, maar de kachel moet natuurlijk wel branden. Het zou me niet verbazen als dat zo was. Het interieur van deze geneeskundige tempel oogt niet als een ziekenhuis, ruikt niet als een ziekenhuis. Is het eigenlijk wel een ziekenhuis? Een passende slogan lijkt me: O, wat is het fijn om ziek te zijn.
Eerste bedrijf: Bij de bushalte
In de aankondiging had ik gelezen dat vanaf BTS station Nana een gratis shuttle-busje naar het ziekenhuis zou rijden. Als lid van een volk dat nou niet bekend staat om zijn spilzucht, maakte ik graag van dat aanbod gebruik. Het busje zou bij Exit 1 staan en elke 15 minuten vertrekken, afhankelijk van de verkeersdrukte.
Ik posteerde mij bij een bushalte onderaan de trap. Nog geen busje te zien, wel een minibusje van Bangkok Hospital. Dat kon het toch niet zijn, of wist Bumrungrad zijn eigen naam niet? Na een tijdje vertrok het zonder dat iemand was ingestapt.
Terwijl ik wachtte, kwam een vrouw vlak naast me staan. Ze wilde weten waar ik naartoe ging en vroeg of ze mee kon gaan. Dat vroeg ze verschillende keren. Ze leek me niet iemand die zich laat afschrikken door een trouwring, dus zei ik maar dat dit helaas onmogelijk was omdat ik moest werken. Die smoes maakte blijkbaar indruk, want na een paar minuten droop ze af.
Het Bumrungrad busje arriveerde, passagiers stapten uit en ik plus enkele anderen stapten in. Chauffeurs van minibusjes zijn vaak snelheidsduivels, maar die hobby kunnen ze in Bangkok gelukkig niet botvieren. Zaterdag, altijd een drukke dag. Dus stapvoets. De stoelen waren uiterst comfortabel en ik had alle ruimte om mijn benen te strekken. Een feestelijk begin van mijn excursie.
Tweede bedrijf: Op de Mezz-verdieping
Op de tiende verdieping (eigenlijk de negende) werd ik getracteerd op Jazziam, zoals het programma het noemde. Een zangeres zong niet onverdienstelijk dat ze aan Georgia dacht. Leek me een rare gedachte als je in Bangkok woont en daarna zong ze dat ze ‘in heaven’ was. Dat leek me aannemelijker, vooral ook omdat ze in het atrium van het gebouw stond met tien verdiepingen boven haar en een glazen dak.
Tja, wat doe je als man alleen op zo’n evenement als je niemand kent? Je drentelt wat rond, laat alle folders liggen, pakt een gratis pen en bestelt dan maar een kopje koffie. Bij Starbucks, want bij een duur ziekenhuis hoort dure koffie.
Na de jazz betrad het Zing Choir het podium, zo’n twintig vrouwen van middelbare leeftijd en enkele mannen. De dirigent/pianist was enthousiast en demonstreerde dat in volume. Ze zongen I am a believer, maar lieten mij in het ongewisse waarin ze dan geloofden. Een klein stukje zongen ze à capella. Dat klonk al stukken beter.
En daarna vond ik het mooi geweest. Miste daardoor wel de Lucky Draw, die ter afsluiting van de dag was gepland. Stom eigenlijk dat ik niet eerder was gekomen, want de dag was geopend met het volkslied en een toespraak. En een toespraak is voor een journalist altijd een gemakkelijke bron voor kopij en voor een freelancer die per woord wordt betaald een uitgelezen gelegenheid om het povere honorarium aan te vullen. Maakt niet uit wat je citeert, als het maar tussen aanhalingstekens staat.
Derde bedrijf: In de lift
In de lift naar de G bestudeerde ik de regels waaraan bloeddonoren zich dienen te houden. Een hele waslijst. Ze moet je minimaal zes uur de nacht tevoren slapen, ijzerrrijk voedsel eten, 3 à 4 glazen water drinken en je mag het laatste uur niet roken. Allemaal voorwaarden die ik niet ken van de Bloedbank in Nederland. Vreemd genoeg geen woord over HIV. Op de G passeerde ik een tafel met een stapel gifgroene linnen tassen met daarop de naam van het ziekenhuis. Niet meegenomen.
Vierde bedrijf: Naar BTS Nana
Geen busje op de terugweg, maar de benenwagen. Op Sukhumvit liep ik over een smalle doorgang tussen aan de ene kant winkels (veel kleermakers) en aan de andere kant kraampjes met hetzelfde assortiment als in kraampjes elders in Bangkok. Toppunt van wansmaak: namaak drollen. Ja, het was een welbestede middag in Bumrungrad.
Prachtig toch? “Beursgenoteerd”. Dokter: “Wij hebben dubbel slecht nieuws voor U, mijnheer van der Korst, uw bloeddruk blijft maar stijgen en onze aandelen blijven maar dalen”.
De cardioloog tegen een patient na een hartinfarct,
mijnheer ik heb goed nieuws voor u. Ik hoor uw hart slaan. Dat is altijd een goed teken.
Tja helemaal waar, Ik ken het ziekenhuis, en herken een aantal opgesomde punten, maar waar het om gaat is de roem die het ziekenhuis internationaal (dus ook in Nederland) kent.
Zoals een specialist enkele maanden geleden tegen een mij bezoekende zieke collega zei, de mensen lopen in Europa jaren met een kwaal rond en komen dan naar ons en verwachten i.v.m. hun a.s. terugreis binnen drie dagen weer op de been te zijn. Ik stond ervan versteld, nota bene binnen een dag werd mijn collega zeer zorgvuldig “bekeken” onderging onderzoeken en stond aan het eind van de dag met een ongelooflijke hoeveelheid medicati en na het voldoen van een zeer gepeperde rekening van rond de € 2000, buiten de poorten in de Soi. Hij is nu genezen. Wat specialisten in Europa gedurende 6 maanden niet voor elkaar kregen lukt dus in zijn specifieke geval hier wel. Hier wordt zorg geboden waarvan je in Nederland alleen nog maar van kunt dromen inclusief de verpleegsters 🙂
Zo te lezen heb je een reuze gezellige dag gehad, Dick, en ook nog een stukje gelopen zoals de dokter onlangs adviseerde. Blijven doen, hoor! Voor hen die nog iets meer willen weten over de in-en outs van het medische toerisme en de behandeling van buitenlanders in deze medische paleizen, klik deze link aan:
https://www.thailandblog.nl/medischtoerisme/thailand-vloek-zegen/
Vanaf 1989 lage rugpijn ( waar je broekriem over je ruggenwervel gaat ). Veel zhs, fysio, chiroprakter enz bezocht, doch resultaat…. Ik moest maar een sterk spierkorset aankweken, dus op een roeitrainer, en me niet zoveel van de pijn aantrekken.
In 2009 op de terugvlucht naar NL: prikkelingen en vingers en tenen, dus.. in beweging blijven, in NL vaar fysio en chiro; na 3 mnd zo goed als over.
In april 2010 weer plotseling terug: zware “vonken”, dus weer aan de fysio. Na 2 mnd geen enkel resultaat, terug naar de huisarts ( kon al na 3 dg) en doorverwezen naar een neuroloog ( kon extreem snel, al nu 9 weken ! ).
Moest voor een zakenreis naar TH, dus zaterdagmorgen met de verwijsbrief van mijn huisarts Bumrungrad ingelopen. Had geen afspraak, dus.,. moest lang wachten op de neuroloog, wel 45 min. ( MINUTEN, niet als in de kenniseconomie NL: DAGEN ! ) .
Hij had het binnen 15 min al gezien: ik moest bij een spine doctor zijn, want mijn zenuwen mankeerden niets. Wanner ik kon ? ( En dan aan een NL-er… over 3 wk vlieg ik weer terug naar Nl, dus.. als … misschien? ? ) . Nee, maandagmorgen of middag of avond ?
Maandagmorgen 1e bezoek aan Dr Verapan, di de 2e, wo als eerste = 05:30 voor MRI scan, en daarna naar hem. Moest 2e MRI, vrijdag avond laatste, = 22-24.00u simpel afwachten en ma morgen weer naar hem. Di morgen 06:00 behandeling gestart. ( goh,… in 8 dagen al. In NL duurt zoiets 8 maanden ! )
Daarvoor aan mijn zorgverzekeraar VGZ gevraagd, of ik het onderzoek ipv zks A in B (reda) in zhs B in B(angkok) mocht laten doen.
Antwoord: [email protected]] Verzonden: maandag 12 juli 2010 12:57
” Als er geen sprake is van spoedeisende zorg moet u de kosten voorschieten. U kunt uw volledig gespecificeerde nota bij terugkomst in Nederland bij ons declareren. ”
Dus.. hele behandeling daar gedaan: EERSTE keer een deugdelijke diagnose: verschuiving ruggenwervel L5, moet operatief vastgezet worden, doch we proberen eerst met injecties. Echter, we verwachten u terug binnen 3-5 mnd voor een zg spondilodese.\
Die roeitrainer… had die wervel verder doorgedrukt en een afsnijding van zenuwen = dwarsleasie kunnen veroorzaken = blijvende verlamming.
Terug in NL toch maar naar zhs A in B gegaan voor dat zenuwonderzoek. Neuroloog is braaf de geleiding enz gaan testen, doch gevonden: NIETS. Radioloog de MRI scan uit Bumrungrad gegeven, doch… konden zelfs de data niet vinden. Ik heb dus dat deel van de CD maar toegestuurd.
En.. als al voorspeld …in dec ging het weer pijn doen, 7 en 10 jan 2012 heel erg veel pijn. Afspraak in AZ Klina Brasschaat gemaakt, 12 jan ( ja, 2 hele dagen later) .. Die had met de Thaise MRI ongeveer 90 sec nodig om de Thaise diagnose te herhalen, me als extra onderbouwing voor een CT door te sturen, en daarna twee rugoperaties.
Had men in zhs A te B zelfs niet eens opgemerkt.
Echter, toen de rekeningen uit Bumrungrad naar VGZ gestuurd: afgewezen wegens ondoelmatig zorg van alle artsen aldaar. Dat hun bevindingen in AZ Klina, nota bene een contract zhs van VGZ, werden gebruikt voor de operaties.. ach.. WIJ NL-ers weten alles toch heel erg veel beter ?
70 jaar geleden had men daar een ander woord voor in deze omgeving.
Als ik het vliegtuig kan halen, is voor mij de discussie kort: beter in een ondoelmatig werkend shaggy medisch sheltertje in Nana met haar 950 medisch specialisten, waarvan Dr Verapan zelfs de halve wereld over demo’s geeft over nieuwe technieken in zijn vakgebied, dan in Kenniseconomie NL. Oh, en natuurlijk een andere zorgverzekeraar.
Moderator: De redactie heeft tot nu toe reacties over de medische zorg in Bumrungrad toegelaten. Gelieve daar verder mee te stoppen en te reageren op de posting c.q. niet te reageren.
Ja het is een zeer goed en prachtig ziekenhuis,ik laat er om de 2 jaar een complete bodycheck doen,in de morgen om 9 uur begint het,ik krijg dan een verpleegster mee die me eerst gaat wegen en meten,dan brengt ze mij naar de afdeling om bloed te prikken,dan brengt ze mij naar de afdeling voor het hart en vaat onderzoek,dat duurt nogal enige tijd,maar als ik daar klaar ben wordt de verpleegster gebelt en haalt mij op voor andere onderzoeken,lever, nieren ,hele onderbuik wordt bekeken zoals de aorta,niet te vergeten prostaat enz enz enz.Je hoeft niks te zoeken de verpleegster brengt je overal naartoe,rond 17.00uur ben je zover dat je een gesprek met de specialist krijgt, en die je dan alles verteld en uitlegt.laatste keer moest ik mijn Urine en een beetje ontlasting de andere morgen brengen omdat ik per ongeluk wat ontbijt genuttigt had,je moet nuchter zijn voor het onderzoek van de urine en ontlasting.Na het gesprek krijg je nog een oogtest dan is het inmiddels dik18.00uur. En dat voor 375Euro, buiten de medicijnen,dat is echt niet te duur.Je weet dan weer alles over je eigen lichaam.In Nederland doen ze hier zeker een jaar over,afspraak met die specialist,dan weer een afspraak met een andere,kom over 2 mnd,krijg je te horen.Of er wordt gezegt dat en dat onderzoek achten wij niet noodzakelijk. Alleen maar goeds kan ik vertellen over dit ziekenhuis,uit de hele wereld komen de patienten,zeer veel Arabieren zie je daar lopen.In Januari ben ik weer aan de beurt.
Weet je wat een gezonde patient is? Dat is een patient die nog niet goed genoeg is nagekeken. Nog een paar onderzoeken (die zijn bijna eindeloos) erbij en je vindt altijd wel een plekje of een smetje waarna weer verder onderzoek volgt, vaak gevaarlijk onderzoek, enz. Kassa.
Een ‘bodycheck’ bij gezonde personen zonder klachten is volstrekt overbodig en zelfs gevaarlijk. Uitgebreid onderzoek heeft aangetoond dat het niets toevoegd aan je gezondheid, je leeft gemiddeld niet langer en hebt gemiddeld niet minder ziekteperiodes in de toekomst.
Aperte onzin en een gevaarlijk stellingname. Bepaalde preventieve onderzoeken hebben wel degelijk zin en hebben wereldwijd al honderdduizenden levens gered. Ik denk aan de PSA test (controle prostaat), en de z.g. “cancer markers”, die, middels een bloedonderzoek, kunnen aantonen of je een beginnende kanker hebt in b.v. lever of nieren.
Of een colonoscopie, om de 5 jaar, voor 65 plussers om beginnende darmkanker op te sporen. Ik ben nu dik in de zeventig en de laatste keer vond men een poliep die gelijk werd verwijderd. Een poliep kan, maar hoeft niet noodzakelijk, tot darmkanker lijden.
Tino, het staat je vrij om je mening te verkondigen maar om mensen aan te moedigen om zich maar nooit preventief te laten onderzoeken is ronduit verwerpelijk en onverantwoordelijk. Dan is het gratis preventieve volksonderzoek in Nederland, naar b.v. baarmoederhalskanker voor vrouwen over de 35, dus ook onnodig volgens jou. Ik sta werkelijk versteld! Mijn huisarts in Nederland stond erop dat ik 1 maal per jaar voor een preventief onderzoek naar een ziekenhuis ging, een traditie die ik in Thailand gewoon voortzet.
Een ongerichte ‘bodycheck’ bij gezonde personen zonder klachten is onzin. Er zijn een aantal gerichte bevolkingsonderzoeken zoals voor borstkanker en baarmoederhalskanker die wel zin hebben, hoewel ook daar de laatste jaren blijkt dat het voordeel erg tegenvalt. Die heten geen ‘bodycheck’ en daar heb ik het over.
Een regelmatig dikkedarm onderzoek bv bij mensen met dikke darm kanker in de familie is zinvol, voor anderen niet. En zo zijn er nog wat voorbeelden.
Natuurlijk zijn er voor deze en gene soms voordelen bij een algemene ‘bodycheck’, deze worden echter te niet gedaan door de nadelen. Veel nodig nader onderzoek na een ‘bodycheck’ is gevaarlijk en soms dodelijk. Ik laat het niet doen. Zie het verhaal op deze blog waar een duidelijke waarschuwing staat wat dit betreft.
https://www.thailandblog.nl/gezondheid-2/gezond-en-toch-ziek/
De uitvinder van de PSA (een bloedtest om prostaatkanker op te sporen) himself, Richard Ablin, heeft het gebruik van de PSA test als screening ‘a public health disaster’ genoemd. Zie zijn eigen verhaal in de NYT.
http://www.nytimes.com/2010/03/10/opinion/10Ablin.html?_r=0
Moderator: U bent aan het chatten en reageert niet op de posting. Bovendien vervalt u in herhaling.
@ Tjamuk Beste Tjamuk. Ik moet je tegenspreken wat de kosten van een MRI-scan betreft. Van de hersens van mijn vriendin is in Bumrungrad een MRI-scan gemaakt en die was duurder dan in Nederland. We kregen wel de scan op een disc mee en de specialist nam alle tijd om de uitslag met me te bespreken.
Bumrungrad is een uitstekend ziekenhuis, beste Tjamuk, daar bestaat geen misverstand over. Kundige artsen en een prima service. Maar of een Nederlandse arts zijn bed uitkomt voor een patient heeft niets met geld te maken terwijl geld een hoofdrol speelt in een ziekenhuis als Bumrungrad. Ik kwam als huisarts altijd mijn bed uit als dat nodig was, (destijds) voor een ziekenfondspatient voor niets en voor een particulier patient voor een bedrag waar je overdag nog geen wasmachine voor gerepareerd krijgt. Ik ben er van overtuigd dat de beste Nederlandse ziekenhuizen zich wat medische kunde en kennis betreft kunnen meten met Bumrungrad.
Voor mijn vrijwilligerswerk kom ik veel in gewone Thaise staatsziekenhuizen. Het contrast met Bumrungrad, een ziekenhuis alleen voor de rijken, is overweldigend en stuitend voor een persoon als ik. Bumrungrad (spreek uit: Bamroengraat) betekent letterlijk ‘Zorg voor het Volk’, het Thaise volk wel te verstaan. Het is nu een ziekenhuis uitsluitend ‘for the rich and famous’ en dat is nadelig voor de medische zorg voor de gemiddelde Thai. Maar we weten al dat zoiets jou niets kan schelen.
En ik wil er nog iets aan toevoegen, Tjamuk. Ik maak het regelmatig mee dat buitenlanders noodzakelijke en behoorlijk goede hulp krijgen in Thaise staatsziekenhuizen ook al hebben ze geen satang te verhapstukken. Dat komt ten koste van de Thaise samenleving. Buitenlanders hebben 5.000.000 baht schuld bij het Suan Dok ziekenhuis in Chiang Mai. Denk je dat ik deze buitenlanders zonder geld naar Bumrungrad zou kunnen doorsturen? En worden ze dan geholpen, denk je? Doe jij een goed woordje voor me? Thaise staatsziekenhuizen helpen ze wel, dat heet medische ethiek. Bumrungrad zal ze niet helpen.
Tino kuis, als ik destijds niet met die bodychecks begonnen was was ik er nu niet meer geweest,ze vinden dingen in het lichaam waar je in Nederland nooit op wordt gecontroleerd,of je moet verrekken van de pijn dan wordt je in N.L erop onderzocht wat dan meestal te laat is. Ik heb bv jarenlang geklaagt over pijn in mijn darmen nooit een onderzoek gehad. Ik ga voor een bodycheck naar het Bumrungrad Hospital en ze vonden kwaadaardige poliepen in mijn darmen die ze meteen verwijderd hebben.Ook hebben ze de oorzaak van mijn maagpijn gevonden,2 jaar geleden kwamen ze er achter dat mijn cholesterol veel te hoog was,en dat ik geen weerstand meer had tegen hepatitus B,de spuiten in Nederland hadden niet aan geslagen.Nu is alles weer in orde dank zij de bodychecks in het Bumrungrad Hospital.
Ik meen mij te herinneren dat het ging om een voorlichtingssessie voor nieuwe expats/ pensionado’s in Thailand. Hierover vind ik niets terug in deze column. Een klein overzicht van het gebodene was nuttig geweest.
De laatste tien jaar voor mijn pensionering was ik iedere dag dood- en doodmoe. Diverse ziekenhuizen in Nederland bezocht tot aan het AMC toe. Diagnose: Chronisch Vermoeidheidssyndroom. Moest hier maar mee leren leven.
De EERSTE check-up in het Bumrungrad ziekenhuis wees uit dat ik een lekkende hartklep had (mitral valve prolapse). Hartklep vervangen, vermoeidheid verdwenen, voel me weer als een jonge hond. Prijskaartje was hoog maar kosten werden volkomen gedekt door mijn Nederlandse zorgverzekeraar. Ik heb de CD van de diagnose nog naar het AMC gestuurd. Geen enkele reactie.
Beursgenoteerd? Uitstekend! Ook een ziekenhuis dient als een “bedrijf” te worden gerund zodat middels het jaarverslag rekening en verantwoording wordt afgelegd aan de aandeelhouders. In Nederland zijn ziekenhuizen vaak ongecontroleerde bodemloze putten. Ik hoef hier verder niet op in te gaan, dat is genoegzaam bekend.
Kortom, Bumrungrad, evenals enkele andere ziekenhuizen in Bangkok (Siriraj en Bangkok Hospital) zijn van een ongeëvenaarde klasse waar men in Nederland slechts van kan dromen.
Tot slot nog een nuttige tip. Het Siriraj ziekhuis, gelieerd aan de Mahidol Universiteit (waar artsen worden opgeleid), is bezig met de bouw van een nieuw ziekenhuis, genaamd Siriraj Piyamaharajkarun Hospital, pal naast het bestaande oude Siriraj ziekenhuis. Dit is primair bedoeld voor de wat meer gefortuneerde Thais, zoals de overheidsambtenaren. De gemaakte winsten gaan naar het oude Siriraj ziekenhuis, waar de minder gefortuneerde Thais naar toe gaan, waaronder de 30 Baht patiënten. Bepaalde afdelingen zijn al geopend en eind 2015 moet alles operationeel zijn. Voor iedere tien Thaise patiënten mag 1 buitenlander worden geaccepteerd. Ik ben er zelf een keer geweest. Qua pracht en praal overtreft dit alle ziekenhuizen die ik tot nu toe heb gezien, inclusief Bumrungrad. Prijzen bedragen de helft van het Bumrungrad ziekenhuis, vaak zelfs nog minder.
Men heeft daar zelfs da Vinci apparatuur voor een prostatectomy (verwijdering van prostaat door middel van een robot chirurg!). Dit kan zelfs het Bumrungrad ziekenhuis nog niet aanbieden.
Alles in dit nieuwe ziekenhuis is in de overtreffende trap en je ziet er bijna nog geen buitenlanders. Omdat een en ander zich nog in een opstartfase begint moet men wel rekening houden met soms zeer lange wachttijden. Daarom ga ik vooralsnog naar het Bumrungrad.
Mijn advies voor het Siriraj Piyamaharajkarun Hospital is: zorg dat je er bij komt!
Meer info: http://www.siphhospital.com/en/index.html