Medisch toerisme naar Thailand, vloek of zegen?
(Suwin / Shutterstock.com)
Prins Mahidol, de vader van koning Bhumibol, was een arts, opgeleid onder andere aan Harvard, waar ook in Cambridge, Massachusetts, Prins Bhumibol (de latere koning) werd geboren. Bhumibol’s moeder, Srinagarinda, was een burgermeisje en verpleegkundige.
Prins Mahidol gaf les in het Siriraj ziekenhuis in Bangkok en stichtte een fonds om medische studenten in het buitenland te laten studeren. Als prins werd hem niet toegestaan in het Siriraj Ziekenhuis aan gewone patiëntenzorg te doen. Hij vertrok daarop naar Chiang Mai waar hij in het zendelingen ziekenhuis McCormick 2 jaar, tot zijn dood in 1929, de gewone ziekenhuisgeneeskunde beoefende. Hij werd door zijn patiënten ‘de prinsdokter’ genoemd, en geniet nog steeds naam en faam.
Inleiding
Jaarlijks zien artsen in Thailand 1,5 miljoen buitenlanders op hun spreekuur. Het grootste deel daarvan zijn expats en toeristen maar een toenemend aantal zijn buitenlanders die specifiek naar Thailand komen met de bedoeling hier een behandeling te ondergaan, medische toeristen genaamd. Dat aantal echte medische toeristen onder die buitenlanders wordt niet bijgehouden maar een goede schatting noemt een aantal van 500.000-700.000 personen. Dat aantal groeit met 10-15 procent per jaar en Thailand is Singapore en Maleisië voorbij gestreefd als belangrijkste hub voor medisch toerisme in Zuid-Oost Azië. Thailand is goedkoper en biedt dezelfde kwaliteit.
In 2003 nam de regering een plan aan om medisch toerisme te stimuleren; promotie via de Toeristische Autoriteit ( TAT: ‘We willen alleen kwaliteitstoeristen’) en belastingvoordelen waren daar een onderdeel van. Dat viel ongeveer samen met het begin van het universele 30-baht programma (voor 30 baht per ziektegeval vrije toegang tot alle gezondheidsvoorzieningen) dat de druk op de bestaande voorzieningen al sterk verhoogde.
Tekort aan artsen en verpleegkundigen; scheve verdeling over Thailand
Er is een chronisch tekort aan artsen en verpleegkundigen in Thailand. De Engelstalige krant ‘The Nation’ schat het tekort aan artsen op 40.000 en dat van verpleegkundigen op 50.000. Thailand leidt maar 1.200 artsen op per jaar, zelfs te weinig voor de binnenlandse behoefte.
Thailand heeft 5 artsen per 10.000 inwoners, voor Maleisië is dat getal 10 en voor Nederland 30. Zesendertig procent van alle Thaise artsen werkt buiten de directe patiëntenzorg, op universiteiten, bedrijven en in de bureaucratie. Twintig procent van de artsen werkt in particuliere ziekenhuizen en slechts 16 procent in staatsziekenhuizen, voornamelijk op het platteland.
Bovendien is de verdeling van artsen over Thailand nogal schreefgetrokken: 1 arts per 800 inwoners in Bangkok, 1 per 5.000 in de Isaan en ongeveer 1 per 2.500 in de rest van het land. De situatie is wel sterk verbeterd sinds 1996, toen er 21 districtsziekenhuizen waren zonder een enkele arts. Artsen zijn verplicht enige jaren te gaan werken in een plattelands districtziekenhuis na hun afstuderen maar dat kunnen ze ook afkopen.
Daarnaast zijn er 30.000 verpleegkundig specialisten, een functie tussen verpleegkundige en arts in, die in de vele kleine gezondheidscentra in elk (sub)district met name aan preventieve gezondheidszorg doen: denk aan voorlichting, vaccinaties en moeder- en kindzorg. Dit is de basis van de volksgezondheid. Verder kent vrijwel elk dorp vrijwilligers, die zieken, gehandicapten en ouderen bezoeken om gezondheidsproblemen te signaleren.
Artsen klussen bij; verloop naar particuliere ziekenhuizen
In 2006 werden de salarissen van artsen in staatsziekenhuizen bijna verdubbeld, tot nu tussen de 40.000 en 80.000 baht per maand. Dit om het verloop naar particuliere ziekenhuizen, die tussen de 5 en 10 keer zoveel betalen, te verminderen. Toch klust een groot gedeelte van de artsen in staatsziekenhuizen er, naast hun gewone ziekenhuiswerk, bij in particuliere kliniekjes, waarmee ze hun inkomen kunnen verdubbelen. Werkdagen van 12 uur en dan 6-7 dagen per week zijn geen uitzondering.
De ‘plattelandsartsen’, die in staatsziekenhuizen werken, hebben een eigen organisatie, om hun belangen te behartigen en het werken in staatsziekenhuizen te bevorderen. Iedere jaar ontvangt een plattelandsarts een prijs wegens uitnemende verdiensten. Veel van deze artsen gaan niet voor goud maar voor dienstverlening aan de bevolking op het platteland. Vele anderen echter niet. Deze organisatie van plattelandsartsen is tegen medisch toerisme, omdat zij de prijzen zou opdrijven en broodnodige artsen uit de algemene gezondheidszorg zouden wegzuigen.
Aan tandartsen is zo mogelijk een nog een groter tekort en ook voor tandheelkunde is er een behoorlijk aantal medische toeristen, maar daar heb ik mij verder niet in verdiept.
Medisch toerisme is winstgevend; groei zal doorzetten
Het medisch toerisme is een winstgevende bedrijfstak, opgezet en ontwikkeld om er aan te verdienen. Om dat doel te bereiken zijn de instellingen waar medische toeristen zich toe wenden aangepast op een manier die een soort samensmelting van toerisme en geneeskunde moet gaan worden. Geen moeite wordt gespaard het de medische toeristen naar de zin te maken. Daar hangt wel een prijskaartje aan.
Hierboven noemde ik al een getal van 500.000-700.000 medische toeristen, in het verleden groeiend met 10 à 15 procent per jaar en de voorspellingen zijn dat deze groei zal doorzetten.
Een voorzichtige schatting voor de totale omzet van medische toeristen is 50-70 miljard baht, in de komende 5 jaar oplopend tot 100 miljard baht.
Bumrungrad Internationaal Ziekenhuis, een ‘5-sterren hotel’
Laten we dit ziekenhuis onder loep nemen. In het Thais is het โรงพยาบาล บำรุงราษฏร์ ‘Roongphajabaan (midden, hoog, hoog, middentoon) Bamroengraad’ (midden, midden, dalende toon), wat ironisch genoeg ‘Zorg voor het Volk’ betekent. Er werken 1200 ervaren (meer dan 10 jaar) en hooggekwalificeerde artsen, velen met een (gedeeltelijk) buitenlandse opleiding. Ze dragen zorg voor jaarlijks 1 miljoen patiënten waaronder 400.000 buitenlanders. Het percentage medische toeristen daarvan wordt niet bijgehouden maar ruim 50 procent is een goede schatting.
Uit Europa komen jaarlijks ongeveer 25.000 hulpzoekers, eenzelfde aantal uit Noord-Amerika en Oost-Azië en 100.000 uit het Midden-Oosten, voornamelijk uit de rijke Golfstaten waarvoor een geheel aparte afdeling is opgezet. Het ziekenhuis is zo ingedeeld dat een bezoeker zich in een 5-sterren hotel waant, medische luchtjes en andere schrijnende zaken zijn zo veel mogelijk aan neus en oog onttrokken.
Een consult met een arts duurt gemiddeld 30 minuten, in schrijnend contrast met een staatsziekenhuis waar dat een magere 3 minuten is. De medische zorg en de algemene verzorging zijn uitstekend. Er zijn geen noemenswaardige wachtlijsten. Kortom, een ideaal ziekenhuis.
Financieel boert het ziekenhuis goed. De aandelenkoers (Bumrungrad Hospital Public Company Limited) is het afgelopen jaar gestegen van 50 naar nu 75 baht per aandeel. De omzet bedraagt 13 miljard baht (in 6 jaar verdubbeld) en de winst 2.5 miljard.
Bumrungrad adverteert over de hele wereld, op een manier die Mercedes Benz jaloers maakt.
Het medisch toerisme in perspectief
Laat ik beginnen met de voordelen. Het medisch toerisme brengt geld in het laatje, naar schatting een 50-70 miljard baht, oplopend in de komende jaren tot misschien 100 miljard. Een aantal goed opgeleide artsen zullen terugkeren naar Thailand of niet (meer) willen vertrekken. Kennis en ervaring blijven in Thailand, daar zou de bevolking in de komende jaren van kunnen profiteren. De omgang tussen arts en patiënt in Thailand is nu zeer autoritair (mede door tijdgebrek), terwijl die in de particuliere ziekenhuizen beduidend meer open en evenwichtig is. Daar kan een Thaise arts van leren.
Dan de nadelen. Het medisch toerisme heeft een groep Thais getroffen die geen gebruik wensen te maken van het 30-baht programma en zich in het verleden tot particuliere ziekenhuizen wendden. Voor velen uit deze middenklasse is dit nu te duur geworden. Het medisch toerisme heeft personeel weggezogen uit de publieke sector. Misschien 1-2 procent van alle artsen en verpleegkundigen (en de meest gekwalificeerden) werken nu in de medisch toerisme sector, maar naar verwacht zal dit in de komende jaren verder stijgen. Dit legt een extra druk op het overbelaste personeel in staatsziekenhuizen en verstoort verder de toch al onevenwichtige balans tussen de stedelijke en de plattelands gebieden.
Een commentaar dat ik las (Gerry, 2006) zei het, misschien wat overdreven, als volgt: ‘Iedere keer als een buitenlander tegen buitenlandse prijzen een Thaise dokter raadpleegt, wordt er een gelegenheid ontnomen aan een Thai om dezelfde dokter te raadplegen voor een Thais honorarium.’ Daarnaast wordt nogal eens geklaagd over het feit dat de artsen, die voor medische toeristen werken, veelal met Thais belastinggeld zijn opgeleid en daar weinig voor terug doen.
Een medische toerist die hier een behandeling ondergaat, moet er voor tekenen dat hij bij medische missers uitsluitend zijn recht kan halen binnen het Thaise rechtssysteem en die zijn zeer behoudend wat dit betreft.
En dan een laatste persoonlijke observatie, die ik niet met literatuur kan ondersteunen. In de ziekenhuizen waar veel medische toeristen komen, wordt aan overdiagnostiek en overbehandeling gedaan, om meer inkomsten te verwerven. Artsen zijn ook maar mensen en er moet winst worden gemaakt. Een teveel aan diagnostiek en ingrepen is vaak schadelijker dan te weinig. Twee voorbeelden: de reclame die gemaakt wordt voor stamcel therapie, een nog onbewezen behandelingsmethode en het pushen van medische check-up’s, die volstrekt overbodig en soms schadelijk zijn voor mensen zonder klachten over hun gezondheid.
Hoe nu verder?
Hoewel het, bijna obscene, contrast tussen bijvoorbeeld Bumrungrad en een gemiddeld plattelandsziekenhuis mij tegen de borst stuit, geloof ik dat het medisch toerisme een feit is. (Een vraag: zouden wij een dergelijk contrast in Nederland accepteren?) Ik ben geen voorstander van ge- en verboden, laten we het maar voor lief nemen. Maar ik ben wel van mening dat het medisch toerisme tot op zekere hoogte schade toebrengt aan de gezondheidszorg van de gemiddelde Thai.
Ik pleit voor een belasting van zeg 10-20 procent op de omzet van het medisch toerisme, wat misschien een 10 miljard baht kan opbrengen. Vanuit zo’n fonds kunnen betere medische voorzieningen elders worden bekostigd (inclusief meer opleidingsplaatsen voor artsen). En misschien dat artsen die nu alleen voor medische toeristen werken, bereid zijn tegen een redelijke vergoeding een deel van hun tijd te besteden aan het behandelen van Thaise patiënten in de provincies.
Eind 2015 gaan de grenzen open binnen de Asean Economic Community (AEC). Wat voor invloed zal dat hebben op de werkers in de gezondheidszorg? Dit is een enorme uitdaging en Thailand doet er goed aan zich daarop voor te bereiden.
Tjamuk, het is inmiddels wel duidelijk dat jouw stelling is, dat alles in Thailand en wat de Thais doen verschoond moet blijven van iedere vorm van kritiek. Daarmee plaats jij jezelf buiten elke zinnige discussie over wat voor onderwerp dan ook.
Als er al een Thaise roze bril bestaat, dan weet ik in iedere geval hoe de persoon heet die er mee rondloopt.
Er is geen speld tussen te krijgen tussen wat Tino hier schrijft en concludeert en wat de TAT beoogt. Dat Tjamuk dat niet ziet of niet wil zien is geenszins opmerkelijk.
Tjamuk, ven een vraagje, gewoon uit nieuwsgierigheid. Wanneer je ’s ochtends onder de douche staat en plotseling het volkslied uitje boxen knalt, stop je dan met douchen? Eerlijk zeggen…
Interessant en van alle kanten belicht!
Binnen Europa staat Nederland bekend voor zijn (lichte) onderbehandeling, Duitsland daarentegen voor zijn (ook lichte) overbehandeling.
In dit laatste geval vooral bij private patients…
Dus niets nieuws onder de – Thai – zon!
Kleine kanttekening: stamcel therapie heeft – soms – wel degelijk zin, er zijn prachtige ontwikkelingen gaande!
Tino, ik vind het een goed gebalanceerd verhaal onderbouwd met feiten.
Of de Thaise regering al of niet een extra belasting moet heffen voor toeristen en expats weet ik niet.
Wij kunnen nou eenmaal niet stemmen en zijn hier juridisch enkel te gast.
Wel weet ik dat er toeristen en expats zijn, bijv. Amerikanen met een posttraumatic stress disorder (PTSD) overgehouden uit één of meer van de vele oorlogen die het land heeft gevoerd en die thuis niet op dezelfde zorg kunnen rekenen simpelweg omdat de medicare niet toerijkend is en privé ziekenhuizen te duur zijn.
Inderdaad concureert elk bezoek van een buitenlander aan een Thaise privé kliniek met het medisch welzijn van de Thaise middenklasse en bovenklasse, maar ik denk dat behalve het weer en de aardige bevolking een grote reden dat er hier relatief zoveel buitenlanders zijn is dat ze meer waar krijgen voor hun geld.
In dat licht gezien zou praktisch alles wat buitenlanders hier doen concureren met de positie van Thai’s, omdat het nou eenmaal de prijzen opdrijft en daarmee hun financiele positie ondermijnt.
De NS heeft nog altijd voertuigen voor eerste klas en de KLM ‘first’ en ‘business’ afdelingen in hun vliegtuigen. Schouwburgen, theaters, enz. in NL verschaffen zitplaatsen in diverse rangen voor allerlei oplopende prijzen. Mensen met geld kunnen zich nu eenmaal meer veroorloven dan de minder bedeelden. Het blijft een verdeelde wereld,
Zo ook met medische behandeling. Het medisch toerisme is niet alleen een winstgevende bedrijfstak in Thailand maar in vele andere landen. Dus als dit in Thailand zou worden gestopt dan gaan de betreffende artsen buiten Thailand werken.
Aan medisch toerisme verdienen niet alleen de ziekenhuizen. De belasting en immigratiediensten, vliegtuigmaatschappijen, taxi bedrijven, hotels, restaurants, shopping malls en het bijbehorend personeel delen in de extra inkomsten. Geld moet nu eenmaal rollen,
Een belangrijk aspekt is dat een patient in het Westen vaak lang moet wachten op de transplantatie van een orgaan, zelfs zolang dat levensgevaar niet uitgesloten kan worden. Velen van deze patienten kiezen uit puur noodzaak voor een onmiddelijke ingreep in landen waar geen of minimale wachttijd is.
En vergeet niet dat medische toeristen uiteindelijk zieke mensen zijn. Trek daar zelf je conclussies uit.
Robert,
Absoluut, dat is ook de reden dat ik een afgewogen oordeel geef, voor en tegen. Maar ik blijf er bij dat een onstuimige groei van het medisch toerisme de gezondheidszorg voor de gewone Thais in het gedrang brengt en ik beschouw dat ook als mijn zorg. Je noemt de lange wachttijden voor een Westerse patiënt die een transplantatie nodig heeft. Ik zeg het wat cru: hij/zij neemt de plaats in van een Thai die ook een transplantatie nodig heeft, of die een andere eenvoudiger behandeling, die levensreddend kan zijn, moet ontberen. Ik vind dat je de belangen van de rijke westerling moet afwegen tegen die van de arme Thai. Er zijn namelijk ook erg zieke Thais die nu niet aan bod komen.
Onze ‘blauwe trots’, nu in Franse handen, heeft al jaren geen First meer. Voor enkelen is dat reden om met Air France te vliegen. Die heeft namelijk nog wel First.
I-nomad,
Je laatste zin is helemaal waar. Maar bij de voorzieningen voor het gewone toerisme en het expat-leven (hotels, huizen ed) heeft Thailand niet echt te kampen met schaarste en zullen de prijzen niet al te veel worden opgedreven. Maar er is wel schaarste in de gezondheidszorg en daar is concurentie en prijsopdrijving wel van invloed op de toegang tot die voorzieningen voor de gemiddelde Thai. Ik ben erg bang dat, als het medisch toerisme zich verder doorzet, dat schadelijk zal zijn voor de gemiddelde Thai en daar (en voor onderwijs) heeft de regering een speciale verantwoordelijkheid. Heeft iemand het telefoonnummer van Yingluck?
Tino, Ik heb haar wel een keer gezien in Roi-Et, voordat ze werd gekozen en toevallig in hetzelfde hotel logeerde, maar ik ben vergeten om haar nummer te vragen 🙂
Misschien kun je je voorstel op haar Facebook zetten.
https://www.facebook.com/Y.Shinawatra
Geachte@Tino Kuis,
Ik vind het een interessante stelling,maar je vraag of dit in Nederland geaccepteerd zou worden,dan heb ik de vrees dit met ja,…. te moeten beantwoorden.
Als er in Nederland nog meer op de sociale voorzieningen wordt bezuinigd,dan nu al het geval is.
En de zorgverzekerings kosten nog verder oplopen “vergrijzing” ,want kon men na de baby boom van de jaren ’40 in de jaren ’60,de vergrijzing nog niet onderkennen ???
Ook West Europa heeft doktoren uit oost Europa,in landen als Duitsland en Nederland werken,omdat “onze ” Dr. in landen werken waar zij meer kunnen verdienen,en het beroep van huisarts ook niet meer favoriet is,terwijl deze artsen ook een opleiding met overheids subsidie hebben genoten.
Als de tijd rijp is in Nederland om “medische touristen” aan te trekken,zal niet een Nederlands ziekenhuis daar negatief over zijn,en de Nederlandse bevolking niet bij machte dat te veroordelen,……
Want de Politieke argumenten zullen zijn !!!!” Dan moet zorgpremie nog verder omhoog”
Verder wens ik een ieder een Ziekenhuisvrij 2013,en al het goede wat wenselijk is
In Bumrunraat heb ik ervaren dat “second opinion”, zelfs voor de meest simpele zaken, standaard is. Er wordt dan voor 1,5 consult gerekend.
Medicijnen zijn vaak 5 tot 10 keer goedkoper buiten het hospital in gerenommeerde pharmacy’s (geen fakes).
Dit werd door een doctor daar als volgt uitgelegd: “Als je een coke koopt in de straat is het 20 baht, als je het koopt in Marriot, is het 5 dollar. Zie ons als een Marriot.” Daar zakt mijn broek wel van af.
Ze proberen ook, en niet alleen Bumrunraat, je lang intern vast te houden, ook voor simpele zaken, zoals een ontsteking aan mijn been recentelijk. Dit om de rekening op te cranken.
And last but not least, Thai krijgen korting , jij niet.
Ik ben in eerste instantie naar een zogenaamd internationaal hospitaal op Phuket gegaan (waar bijna niemand enig woord buiten de deur sprak) en waar ik binnen een week 4 verschillende en bovendien ernstige diagnoses te horen kreeg. Ik kan jullie verzekeren dat een mens daar niet echt vrolijk van wordt. Vrienden adviseerden ons allemaal om naar Bumrungrad te gaan en dat deden we. We zijn ontvangen als vorsten en ook door de artsen en verpleegsters zo behandeld. Natuurlijk zit daar een kostenplaatje aan (waar niet?). Gelukkig waren we goed verzekerd. Ik weet 1 ding heel zeker: mijn opname ander half jaar geleden en verdere poliklinische behandeling daar heeft mijn leven gered.
Inderdaad zijn medicijnen in dit, maar ook in andere ziekenhuizen veel duurder dan bij lokale apotheken. Informeer maar eens bij een Super Cheap apotheek, dat spaart een hoop geld uit. Maar dat is alleen maar interessant als je de kosten van de medicijnen zelf moet betalen, want de meeste verzekeringsmaatschappijen accepteren geen rekeningen van lokale apotheken.
Ik ben vlak voor de corona op consultatie geweest in Bumrungrad Hospitaal en dit had ik nog nooit meegemaakt. Gezellige vijfsterren ontvangstruimten, vriendelijke verpleegsters, artsen die tijd voor je hebben en wel overdreven begaan zijn met je welzijn. Zoiets bestaat niet in België. Gewoonweg een ervaring die ik niet vergeet.
Thaise particuliere ziekenhuizen drijven de prijzen flink op, de afgelopen jaren.
Bijv een operatie voor staar kost duidelijk meer dan in NL.
Het gevolg is dat verzekeraars de premies steeds verder verhogen, waardoor dit op termijn te duur wordt (vaak al is) voor veel buitenlanders die permanent in Thailand wonen. Mijn premie (in- en outpatient, zeer ruime dekking) was in 2020 3200 euro per jaar, is in 2022 4300… en toch in dezelfde leeftijdsklasse.
Met dit soort stijgingen zit ik over 10-15 jaar op 10.000 per jaar.
Ik heb dit onder de aandacht gebracht van de TAT ([email protected]) en kreeg een positieve reactie waaruit ik proefde dat ze zich dit nog niet gerealiseerd hadden. Ik roep iedereen op daar zaken te melden betreffende opvallend hoge declaraties en eventueel onnodige onderzoeken/behandelingen.
Voorbeeld: in een particulier ziekenhuis verzocht ik om een consult om even naar een oog van mij te kijken. Ik vermoedde een ontsteking. De enige keuze op hun menu was een uitgebreid onderzoek waarbij 4 zaken bekeken werden, waaronder ook oogmeting voor de sterkte van mijn glazen (wat 2 maanden eerder al bij een opticien gebeurd was).
Kosten: 2950 baht, terwijl ik 4 jaar geleden (ook alleen maar even kijken of ik een onsteking had) het tarief voor een normaal consult betaalde: 800 baht.
Hallo Tino,
Deze bijdrage van jouw hand is inmiddels ruim 9 jaar oud. Heb je sindsdien de ontwikkelingen op dit gebied nog bijgehouden? Oftewel, kun je ons hierover nog een update geven?
Zie hieronder….
Hallo thai-bloggers,
Even een voorbeeld van eind juli tot eind november vorig jaar.
Ik in Bangkok Pattaya Hospital met Covid 19, totaal 3 WEKEN op de kinderafdeling met een bijbehorend bed, .[dus kleiner dan normaal]
Dokter kwam om de 2- of 3 dagen.
2 longfoto’s.
BIJNA 4 MILJOEN!!!
Mijn man. ook Covid 19, ruim 4.5 maanden!!!!!!
Heel veel foto’s en daar hij ook een hart probleem is, ook daar maar foto’s van gemaakt.
Kosten dezes zijn BIJNA 7 MILJOEN.
VAN DE PILLEN WAS ER 1 BIJ DIE KOSTTE ‘MAAR’ 240 BAHT PER STUK.
===========================================================
Een slaappil welke was een paracetamol. ik vroeg het aan de verpleegster wat de naam was en zij noemde mij de naam van de slaappil.
als je niet oplet staat er bijna elke dag wel wat nieuws op het kastje, uiteraard voor rekening patient, tot ik er een keer maar eens even over ging mekkeren.
een WESTERSE MAALTIJDvoot de patient was 500 bht, zijnde 2 eitjes, boterham, pakje boter, kuipje jam, een zakje suiker, een glas melk of afschuwelijke zoete limonade uit een flesje, je tanden braken spontaan al in stukken.
Ook aan het eind van de rekening heb ik ook meestal getelefoneerd volgens BPH, maar dan ben je blij weer naar huis te gaan dus je laat het. Dat nooit meer.
Bij een vorige operatie, welke in de late avond plaats vond.
Ik had toen getelefoneerd om even voor 11.30 uur in de avond.
HAHA, WEL EEN BEETJE MOEILIJK WANT OM DIE TIJD LAG IK NOG OP DE OPERATIE TAFEL.
Ik heb nog wel meer voorvallen, maar ik den da deze duidelijk zijn.
Blijf gezond allemaal.
ik heb ook ooit tegen een arts gezegd dat men hier rustig in gezond vlees wil snijden.
Logisch dat sommige verzekerings maatschappijen weigeren thaise hospitaal rekenngen te vergoeden.
Goeie vraag, TheoB. Ik heb de ontwikkelingen enigszins bijgehouden maar mogelijk te weinig. Ik woon nu al 4 jaar weer in Nederland. Er zijn geen echt essentiële verandereingen.
1 de afgelopen twee jaar lag het medisch toerisme vrijwel stil door het schattige virusje. Een week geleden zei Prayut in een toespraak dat Thailand het medisch toerisme gaat bevorderen
2. de monopolie positie van de private ziekenhuizen is toegenomen. Dat heeft de prijzen doen stijgen, voor medische toeristen soms wel 2-3 keer zo veel als voor Thaise patiënten. Het Bangkok Dusit Medical Services bedrijf is daarvoor verantwoordelijk. https://www.bdms.co.th/
3.Het aantal artsen in Thailand is in die jaren toegenomen van 40 naar 50.000, maar een groter percentage is gaan werken in private ziekenhuizen, nu ongeveer 12.000, een kwart van alle dokters, die daar wel 5 keer zoveel verdienen. Dit gaat ten koste van de veel grotere groep Thaise patiënten die aangewezen zijn op staatsziekenhuizen.
Ik ben mordicus tegen medische zorg als verdienmodel, ook toen ik (‘de rode’) huisarts was in Nederland. Dat gaat altijd ten koste van de armere patiënten.
Eigenlijk zijn er meerdere soorten ziekenhuizen.
Staatsziekenhuizen, private ziekenhuizen die geen “ziekenfonds” klanten wensen en private ziekenhuizen die wel “ziekenfonds” klanten accepteren. Ik mag het doen met de laatste en daar kan ik als ervaringsdeskundige van zeggen de kwaliteit en opvolging van waar de problemen vandaan komen in Bangkok best goed is geregeld maar een nadeel is dat het minimaal een halve dag kost qua wachten en daar hebben ze een briefje voor om aan de werkgever te tonen. Het is ff wennen maar zie het als een uitje. Andere ervaring is dat 500 km buiten Bangkok je beter zelf op internet kijkt welke klachten je hebt en dat je dat met de “arts” bespreekt want ja knikken omdat de dokter het zegt kan zo maar tot de dood leiden is mijn ervaring.
Gezondheidszorg zou zoals Tino zegt geen verdienmodel mogen zijn maar we leven wel in een wereld waarin het allemaal draait om geld binnen te harken. Voor een arts is een patient niet meer dan een bijdrage aan het inkomen en dan had die patient maar gezonder moeten leven en de mensen die dat wel deden hebben dan gewoon pech.
Dat geld binnen harken hebben ze bij bepaalde private ziekenhuizen goed ingezien en het is mede door de buitenlandse verzekerden dat dit maffia systeem kan blijven plaats vinden en dat is terug te zien in de premies en als dat ten koste gaat voor de armere Thai dan zij het zo. Met geld koop je geen goede gezondheid.
Tino, een prachtige bijdrage die zelfs na bijna 10 jaar nog niets van haar actualiteit verloren is. Op de cijfers na natuurlijk.
Ik lees dat de tijd die een patiënt in het kabinet van de dokter doorbrengt gemiddeld 3 minuten is in een staatshospitaal en 30 minuten in een privaat hospitaal. Daar moet toch een kleine kanttekening bij.
Een week geleden waren mijn vrouw en ik nog met een oud vrouwtje uit ons dorp in een staatshospitaal. We waren daar om 7u30 en na de nodige onderzoeken was het om 11u10 haar beurt om bij de dokter binnen te gaan. En inderdaad, na 3 minuten stond ze weer buiten. Alleen, gedurende die drie minuten kwamen er wel al 2 andere patiënten buiten. En elke keer er eentje buiten kwam werd die onmiddellijk vervangen door de volgende die buiten op zijn beurt zat te wachten.
Eigenlijk is het 1 minuut want je zit nooit alleen met de dokter. Bij je binnenkomst zijn er dus nog 2 voor jou. Privacy is er niet en je hoort gewoon wat de dokter met de patiënt die voor jou binnenkwam bespreekt. Hoewel bespreken een groot woord is. De dokter heeft reeds de resultaten van de labo onderzoeken en het intake gesprek met een verpleegster voor zich en beperkt zich vrijwel uitsluitend tot het voorschrijven van medicatie. Er wordt nauwelijks een woord gewisseld en de patiënt antwoordt (soms slechts met ja of neen of een hoofdknik) alleen als hem iets gevraagd wordt maar stelt zelf geen vragen. Bandwerk dus.
Bij het lezen van een reactie ‘En vergeet niet dat medische toeristen uiteindelijk zieke mensen zijn’ moest ik toch denken aan al die ‘klanten’ die uitsluitend komen voor zuiver cosmetische ingrepen. Ik denk hierbij aan ingrepen aan ogen, neus, tanden, borsten, billen, ooglid correcties, facelift, liposuctie en vaginale verjonging. Is er een procentuele verhouding gekend tussen ingrepen betreffende de plastische chirurgie en de andere ingrepen?
Een prive ziekenhuis is goed maar niet altijd beter dan een ziekenhuis van de staat. Wat altijd beter is dat zijn de rekeningen die ze schrijven. Zelf heb ik geen ervaring met een prive ziekenhuis maar wel een vriend van mij die ook in omkoi woont. Hij was in pataya op vakantie en daar mankeerde hij wat dus op naar het bangkok ziekenhuis in pataya. Daar aangekomen werd hij opgenomen en 2 dagen daar door gebracht en hij was ook onderzocht, en kreeg het antwoord op zijn vraag wat zal het zijn. Antwoord was vermoedelijk een virus maar we weten het niet zeker, ga in chiang mai maar naar het chiang mai ram ziekenhuis. Succes ermee, rekening kreeg hij en kon 60000 bath betalen. Dus ik bedoel maar dat ze het ook niet altijd beter weten. Mijn eigen ervaring in met het staatsziekenhuis in mea rim. Ik was gevallen en had een iets gebroken in mijn linkervoet. In omkoi ziekenhuis werd een foto gemaakt en zagen ze een scheur in mijn hielbeen, er werd gezegd ga maar naar mea rim ziekenhuis daar word het gemaakt, de rekening van de foto was 250bath. Dus op naar mea rim s,morgens vroeg 06.00uur waren we daar ik was nr.6, ruim 2 uur gewacht daarna wss ik aan de beurt weer een foto gemaakt en ze zagen het zelfde als in omkoi dus die hadden het goed. Ik moest maar naar de zaal gaan en dan zouden ze s,middags komen om het in het gips te doen. Zo gezegd zo gedaan, de dokter komt met een assistent en op zaal wordt je in het gips gezet. Daarna konden we in een privekamer gaan liggen. De andere morgen liet ik zien dat ik met krukken kon lopen, zodat ik daarna terug naar omkoi kon. De rekening werd gebracht alles bij elkaar was het 2500bath. Kom daar maar eens mee in een prive ziekenhuis. Door deze ervaring die ik nu heb ga ik altijd naar het staats ziekenhuis. En dat je daar langer moet wachten dat maak mijn niet uit. Want we hebben toch niks te doen dus is dat voor mij geen probleem.
Piet in Omkoi, staatsziekenhuizen kunnen niet alle behandelingen geven. Ze hebben daar de apparatuur niet voor of de juiste operatiehulpen. Maar verder, alle lof voor die mensen daar. Ik ga bij voorkeur naar een staatsziekenhuis.
Piet, jouw commentaar is een stuk beter leesbaar als je je wilt aanleren een PUNT te zetten bij grote bedragen. Een bedrag van 60.000 baht is beter leesbaar dan 60000 en 2.500 beter dan 2500. En af en toe een regel leeg laten leest ook prettiger, als ik zo vrij mag zijn…
Staats ziekenhuizen zijn niet altijd slecht. In Bangkok heeft het rode kruis ziekenhuis, het grootste staats ziekenhuis in Thailand, Chulalongkorn genaamd, de meest moderne apparatuur die op aarde te verkrijgen is. Menig NL ziekenhuis zou er jaloers op zijn. Het ultramoderne gebouw is een paar jaar geleden opgeleverd en daar worden ook buitenlanders c.q. expats geaccepteerd.
Vervolgens, de chirurgen/ artsen zijn dezelfden die in vrije uren ‘overtime’ in de private ziekenhuizen werken zoals BNH, Bangkok hospital, St. Louis, etc. Lijkt me onwaarschijnlijk dat ze dan op een lager kwaliteitsniveau werken. Daar verdienen ze de dure westerse limousines, waarmee ze zo graag pronken.
Het enige grote verschillen voor een patiënt tussen staats- of privaat zijn de wachttijden voor een consult en de prijzen. Maar beide hebben nauwelijks wachtlijsten. Dat is i.i.g mijn ervaring.
De prijsverschillen zijn echter absurd en dan nog behandeld door dezelfde chirurg!
Vriend 4 hart bypasses nodig. Bangkok Hospital offerte Baht 1.500.000. Chulalongkorn offerte Baht 450,000 echter vooraf te voldoen. Uiteindelijk werd het Baht 390.000 en ging hij met Baht 60.000 naar huis. Gewoon een kwestie van wachtkamer ongemak accepteren en een beetje initiatief tonen.
Hetzelfde met spreektijd voor het consult. Duidelijk maken dat je mee wilt beslissen en dat gewend bent. Helaas hebben de Thai een cultuur waar je tegen opgeleiden, geld, etc. opziet en zich onderdanig (moeten) opstellen.
Tot slot: geneesmiddelen (mijn vakgebied). Zeg tegen de arts dat je een separaat recept wilt en niet opgenomen op de eind rekening. Ga naar de apotheek aan de overkant van de straat en je betaalt een fractie. Weer: initiatief nemen en mond open doen.
Dit verhaal geldt alleen mijn ervaringen bij dit staats ziekenhuis in Bangkok. Het platteland kan beroerd zijn, maar daar heb ik geen ervaring mee.
Citaat:
‘Hetzelfde met spreektijd voor het consult. Duidelijk maken dat je mee wilt beslissen en dat gewend bent. Helaas hebben de Thai een cultuur waar je tegen opgeleiden, geld, etc. opziet en zich onderdanig (moeten) opstellen.’
Aha, ‘de Thai’. Je kunt ook zeggen dat hoogopgeleiden en rijkere Thai neerkijken op laagopgeleide en armere Thai.
Ik heb gesproken met Thaise artsen in staatsziekenhuizen op het platteland waar ze een 3 minuten voor een consult hebben. Ze zeggen dat het een gevolg is van de grote drukte door een gebrek aan artsen. Ze zien 50 patiënten in drie uur. In de zeventiger jaren toen ik als arts werkte in Tanzania zag ik ook 50 patiënten in drie uur. Ze klommen door de ramen van de spreekkamer naar binnen. Tot was vaak de reden voor medische fouten, helaas.
Hier nog een voorbeeld van hoe het medische toerisme in de afgelopen jaren de toegang van Thais tot de gezondheidszorg heeft tegengewerkt.
Geslacht veranderende operaties
Tegenwoordig zijn er in Thailand 2-3 geslacht veranderende operaties per dag verdeeld over een zestal ziekenhuizen. Maar laten we ook even kijken hoe die personen dan zijn verdeeld naar nationaliteit en jaar.
1984-1990 Thai 95% buitenlander 5%
2001-2005 Thai 50% buitenlander 50%
2010-2012 Thai 10% buitenlander 90%
Zoals boven al opgemerkt worden alle ziektekosten die gender gerelateerd zijn niet vergoed binnen de drie Thais ziekenzorgstelsels.
Deze cijfers zijn niet genoeg voor je conclusie.
in 2012: 2 tot 3 operaties per dag = plusminus 1000 per jaar (100 Thais)
misschien 100 per jaar in 1984 (= 95 voor Thais).
Als dat zou is, kan ik toch niet beweren dat de de toegang tot dit soort operaties wordt tegengewerkt.
Er zijn een beperkt aantal chirurgen en ziekenhuizen die dit soort operaties uitvoeren. Als veel buitenlanders daar tegen een hoger tarief gebruik van maken dan gaat dat ten koste van de Thais. Dat is een eenvoudige economische wet.
Een andere economische wet zegt dat waar de vraag toeneemt ook het aanbod reageert.
Ik maak me sterk dat de operaties anno 2012 nog steeds werden uitgevoerd door hetzelfde aantal chirurgen als in 1984. (Ik weet van mijn vriend die in het management van een prive-ziekenhuis in Bangkok werkt dat men snel reageert op veranderende vraag)
Ik weet ook dat er organisaties zijn die actief buitenlanders naar Thailand halen voor geslachtsveranderende operaties omdat die in hun moederland verboden zijn. (met name Islamitische landen). Moeten we die dan maar gaan weren?
Tino; in’t algemeen denken we hetzelfde.
Ik heb echter willen aantonen dat een staats ziekenhuis in Bangkok niet te vergelijken is met staats ziekenhuizen op het platteland, dorpen en kleine steden en eigenlijk niet onderdoet t.a.v. de private ziekenhuizen in Thailand. Qua apparatuur, denk aan MRI scans bijvoorbeeld en technische hoogstandjes als robot gestuurde ingrepen lopen ze zelfs voorop op de private instellingen. Ik heb dit met name beschreven om de financieel zwakke expats er op te wijzen dat er goede en goedkopere alternatieven zijn. Een reis naar Bangkok kan financieel de moeite waard zijn als je de dure ziekenhuizen wilt vermijden.
Maar, natuurlijk nemen buitenlanders waaronder expats ook dan een plek in van de Thaise patiënten. Daar ben ik het mee eens, maar definitief gevestigde expats zonder terugval mogelijkheden op het land van herkomst, zullen toch ook behandeld willen worden.
Iets anders zijn de ‘gezondheidstoeristen’, die puur om financiële redenen of wachttijd moeheid of koppeling met een leuk verblijf aan het strand van alle soorten medische handelingen gebruik maken. Levensbedreigende voorvallen tijdens de vakantie in Thailand daar gelaten natuurlijk.
Het drijft de kosten/prijs op, want verzekeraars betalen toch wel. Maar dat gaat ten koste van Thai en hier definitief gevestigde expats. NL-expats vallen immers niet onder de ZKW, dus niet verzekerd of heel duur in Thailand.
Eerst moet naar mijn mening de ongelijkheid tussen platteland en grote steden worden rechtgetrokken qua gebouwen, opleiding, personele bezetting, apparatuur, hulpmiddelen, etc. met voorrang voor de staats ziekenhuizen.
Na de opleiding een verplicht aantal jaren werken voor de staats gezondheidszorg anders opleiding terug betalen plus een boete.
Private ziekenhuizen limiteren qua tarieven voor Thai en Thai expats.
Doch, een gepeperde rekening voor onnodige gezondheidstoeristen, waarvan een substantieel deel naar de staats gezondheidszorg gaat.
Ik ben het op alle punten helemaal met je eens, Rebel4Ever. Overigens is de medische zorg in staatszielenhuizen op het platteland ook niet echt slecht te noemen. Dan dit citaat:
‘Na de opleiding een verplicht aantal jaren werken voor de staats gezondheidszorg anders opleiding terug betalen plus een boete.’
Dat is al jaren zo. Ik weet niet meer hoeveel jaar ze dat moeten doen: 3-5? Maar dat kun je dan weer afkopen….
Vraag me toch af of de medische ingrepen in Thailand echt goedkoper zijn dan in Nederland. Ik had wat last van een liesbreuk, drie jaar geleden. Dacht dit te laten verhelpen in Phuket waar ik toen nog drie maanden zat. Eerst maar even wat prijzen in diverse ziekenhuizen opgevraagd en voorgelegd aan mijn zorgverlener in Nederland. Uiteraard werd het afgewezen, 3 keer duurder dan dezelfde behandeling in Nederland.
Kosten liesbreuk…
Ik ben erg benieuwd hoe hoog die offertes dan waren..
Zonder bedragen geen vergelijking.
Oktober 2020 behandeld voor liesbreuk links. Minimal Invasive Surgery (MIS). Totale kosten; Baht 30.870.
Surgery, operatiekamer, nursery, nabehandeling, verzorging, voeding, privé kamer (geschat 30 m2) voor drie dagen. Eigen badkamer, zithoek voor bezoek, uitzicht over Lumpini Park. Luxer dan een hotel.
Hospitaal; staats ziekenhuis Chulalongkorn, Bangkok.
Persoonlijk vond ik 3 dagen voor een liesbreuk wat overdreven, maar ze willen geen risico’s en…langer verblijf brengt geld in het laatje.
Maar ik betwijfel ten zeerste of dat in NL goedkoper kan. Bovendien wordt je daar zo’n 3 uur na de ingreep naar huis gestuurd. Ook ervaren met liesbreuk rechts in Utrecht.
Mogelijk heeft u bij private ziekenhuizen een offerte aangevraagd en die vragen aan een westerling de hoofdprijs.
Vorig jaar een vingertop letsel. Een operatie (plaatselijke verdoving – operatiekamer) om dit te herstellen. Ik heb toen een opname geweigerd. Moest wel elke dag terugkeren om de wonde te verzorgen.
Dit alles was in een plaatselijk privéziekenhuis en heeft me ongeveer 75.000 THB gekost. Inclusief de nodige spuitjes omdat het letsel veroorzaakt werd door een hondenbeet.
Als ik de prijzen hierboven zie van een liesbreuk met een 3-daagse opname heb ik eigenlijk best veel betaald. Misschien moet ik in de toekomst toch opteren voor een staatsziekenhuis, blijkbaar is dat (buiten de langere wachttijden) eigenlijk niet zo slecht.
Rebel, dit kost een liesbreuk in NL ongeveer: zie…
https://www.zorgkaartnederland.nl/aandoeningen/liesbreuk/artikelen/wat-kost-een-liesbreukoperatie#:~:text=In%20principe%20hoeft%20u%20de,uw%20zorgverzekeraar%20een%20contract%20heeft.