Brieven van een weduwnaar: Pluk de dag!

Het is al weer ruim een half jaar geleden dat ik mijn lieve schat verloor. Ik hoop beetje bij beetje rust te kunnen vinden, venster te kunnen sluiten. In Januari heb ik Mali haar as terug naar huis gebracht, een gehuchtje in het noordoosten van Thailand. Ze is daar bijgezet in een prachtig grafmonument, naast haar vader die ook te jong gestorven is.

Een hoofdstuk dat afgesloten kon worden in een boek zonder einde. Met een goed gevoel terugkijkend op de ceremonie. Ruim een jaar eerder, november 2014, was de straat voor het ouderlijk huis afgezet met een groot podium en veel tafels. Een fantastisch feest om ons huwelijk te vieren dat wij in de zomer van 2014 hadden gesloten, onvergetelijk, wat een vreugde. Januari 2016 was de straat weer afgesloten, ditmaal om samen met de monniken afscheid te nemen van deze fantastische dame. Verdriet maar ook hoop. Met een lach denk ik aan haar moeder die mij een dikke knuffel gaf, die mij haar zoon noemde en mij vertelde dat ik verder moet met mijn leven. Ze ging van het Engels over op het Thai, zodat het voor mij een stortvloed aan woorden werd, onbegrijpelijk en tegelijk ook heel begrijpelijk. Ik hoorde de naam van mijn vrouw, de naam van Mali haar overleden vader, en de naam van moeder, die in de derde persoon over zichzelf sprak. Ik zag verdriet in haar ogen maar ook een glimlach.

Voor mij is het een verschrikking om de vrouw die alles voor mij betekende te hebben verloren. Voor moeder moet het ook een ramp zijn, om haar enige biologische dochter te hebben verloren. Het gezin had twee kinderen aangenomen, en toen plots op wat latere leeftijd kwam daar Mali. Al bij eerdere bezoeken was mij duidelijk dat Mali bijzonder was voor moeder. Er hingen meerdere foto’s van haar in prominent in het huis. Met als pronkstuk de ontvangst van haar bachelor uit handen van de kroonprins.

Nog steeds denk ik elke dag aan haar, mis ik haar, mijn lieve Mali. Bijna elke dag is er nog wel een traan. Ik zie haar nog vaak, in mijn dromen. Mooie dromen, grappige dromen, ondeugende dromen, verdrietige dromen. Onlangs nog zag ik haar weer, ik vertelde haar hoe ik haar zo ontzettend mis sinds het ongeluk. Ze keek me met een glimlach en die lieve oogjes aan, zei ‘gekkie, ik ben toch nog bij je? Er is helemaal geen ongeluk geweest.’ Oh wat fantastisch, zou het dan toch een boze droom geweest zijn? Maar bij het ontwaken uit mijn lucide droom duurde het slechte een enkele tel om te beseffen dat het bed naast mij nog steeds leeg was. Op die momenten zou je het liefst willen ontsnappen in je dromen, een fantasie wereld die zoveel mooier is dan de werkelijkheid. Of terug willen reizen in de tijd om al die mooie herinneringen niet alleen als een film af te spelen maar om werkelijk her te beleven. Er alles voor over hebben om nog een moment samen te kunnen zijn.

Het dagelijks leven gaat al geruime tijd verder. Af en toe nog eens de vraag hoe het gaat, of –voorzichtiger- of ik al nieuw geluk weet te vinden. Logisch dat de aandacht verslapt, tranen zien mensen immers nog maar weinig en alles gaat zo zijn gang weer. Van buiten wel ja, van binnen blijven herinneringen en emoties. Toch iets minder vrolijk dan voorheen op de fiets stappen. Gedachten die door je heen schieten, ook hele foute, dat als iemand mij ter plekke hartstikke dood zou rijden dit een drama zou zijn voor de mensen om me heen maar het mij niet zou deren, misschien zelfs een gunst zou zijn.

Hét aller mooiste is verdwenen, komt niet meer terug. Toch, hoe hard en pijnlijk het leven ook is, blijft er nog zoveel moois en aan de horizon gloort nog meer geluk en leed. Dus kun je alleen maar doorgaan, en iets egoïstisch of doms als er zelf bewust een einde aan maken is echt geen optie. Dat wil niemand, en dat had zeker mijn lieve lieve schat niet gewild. Dus dat kan ik ook niet, ook al ontbreekt het vuur om echt vol passie en geluk te zijn.

Ik ga door, heb nog genoeg om te lachen. Kan mezelf niet afvragen of dat ik in rouw ben of in een depressie. Dat doet er ook niet toe, iedere dag proberen wat meer te lachen dan de dag daarvoor. En stilletjes hopen op een einde aan de eenzaamheid, die alleen een hartsgezel kan wegnemen, weer werkelijkheid wordt. Wanneer of met wie, geen idee. Thailand is een prachtig land maar ik heb nooit voor het land gekozen, het was dom toeval dat ik een Thaise trof. Zou weer kunnen gebeuren, misschien ook niet.

Belangrijker is of het niet nog jaren zal duren, dat is rationeel gezien geen goed iets in allerlei opzichten: emotioneel, sociaal, financieel. Ik kan echter niet het lot of toeval bepalen. Hoogstens beïnvloeden door weer zoals voorheen te gaan reizen. Iets wat ik nu dolgraag wil maar waar ik ook mee dub, omdat het gewoon anders aanvoelt dan die prachtige momenten samen. Momenten waar ik er zo graag zoveel meer van zou willen beleven. Ik geloof niet in een ander leven of hiernamaals, maar het idee dat ze niet met een lach om mij neerkijkt is niet een prettige.

Ik moet het echter doen met het besef dat onze korte tijd, vijf korte jaren, voor haar fantastisch is geweest. De herinnering aan hoe ze enkele keren glimlachend en in tranen haar hoofd tegen mij aandrukte en haast onverstaanbaar liet weten zo zielsgelukkig te zijn om mij te hebben gevonden en hart en ziel te delen. Dankbaarheid die ik niet verdiende, ik was haar even zo goed dankbaar voor exact hetzelfde. Het is gewoon niet eerlijk.