Bericht uit Holland (8)
Zijn Nederlandse kinderen mietjes? Een voorbeeld: Een moeder brengt haar kind op de fiets naar school. Het regent een beetje, niet eens genoeg voor mij om de moeite te nemen mijn meegenomen paraplu uit te klappen. Moeder houdt een paraplu omhoog, jochie houdt een paraplu omhoog.
Mijn moeder zei altijd, wanneer het regende en ik naar school ging: Je smelt niet van de regen. Dus trok ik mijn regenbroek aan, gooide een poncho over mijn hoofd en trapte vaak tegen de wind in op de fiets naar school. Moeders had gelijk: ik ben nooit gesmolten.
Nog een voorbeeld. Een jochie is aan het rollerskaten. Op zijn hoofd een helm, zijn knieën en ellebogen verpakt in beschermers. Ja, meneertje zou eens mogen vallen en een schram oplopen. Dan hollen de ouders met voorbijgaan van de huisarts naar de specialist, die er vervolgens een pleister opplakt.
In een interview met Patti Valkenburg, hoogleraar Jeugd en Media, kwam ik de fraaie term ‘entertainisering’ van de kindertijd tegen. In gewoon Nederlands: Alles moet ‘leuk’ zijn. Blijkbaar geldt dat niet voor de weergoden, want regen en een snerpende wind zijn niet leuk. En een onvoldoende op je rapport is ook niet leuk. Of worden die niet meer gegeven, zoals in Thailand gewoonte is? Want in het Thaise onderwijs blijven kinderen niet zitten en zakken ze ook niet voor examens; uitzonderingen daargelaten.
Iets geheel anders. Sommige mensen geven enorm af op Nederland, nadat ze zich in den vreemde hebben gevestigd. Ik ken een man die naar Hongarije is verhuisd en diepe haat koestert jegens zijn oude woonplaats Vlaardingen. Maar in die woonplaats heeft hij wel het geld verdiend dat hem in staat stelde te verhuizen.
Wat is er trouwens mis met Vlaardingen? Het is net zo’n aardig of onaardig plaatsje als alle andere plaatsen in Nederland. Soms, maar niet vaak, stinkt het beetje vanwege Pernis. Maar in Geleen, om eens een willekeurige andere plaats te noemen, stinkt het soms ook vanwege DSM. En ik vraag me af: is het gras zoveel groener in zijn huidige woonplaats?
U zult mij niet horen afgeven op Nederland of Vlaardingen. Behalve dan op het weer, want dat is tot nu toe buitengewoon pet en slecht voor mijn spieren en gewrichten.
Weer een schitterend stukje Dick, mijn complimenten!
Op Facebook (althans in de kringen aldaar waar ik verblijf) circuleert momenteel een schrijven waarin de auteur zich afvraagt hoe het überhaupt mogelijk is dat mensen van voor de jaren 90 nog in leven zijn; Alle heden ten dage “noodzakelijke” zaken waren toen niet of nauwelijks aanwezig; mobiele telefoons, autogordels, TV, computer, internet.
De “entertainisering” geldt overigens niet alleen voor kinderen; Ook bij volwassenen (of wat daarvoor moet doorgaan) moet alles “super”, en “fantastisch” zijn. Bij de minste of geringste tegenslag (al dan niet door eigen toedoen) is het moord en brand en “moet er iets veranderen, want zo kan het niet langer”. Het lijkt wel of de mens niet meer kan omgaan met tegenslagen en altijd en overal 100% garantie wil, ook op veiligheid. Terwijl in het leven niets 100% gegarandeerd is en kan worden. Een enorm dilemma dus voor mensen die goed beschouwd eigenlijk alles al hebben wat een mens maar kan wensen, zonder daarvoor veel te hoeven doen. Het is een eigenlijk een luxe, maar de westerse mens beschouwd het als een probleem. Voer voor psychologen…
Dick, ik kan mij voorstellen dat je het kwa weer niet goed getroffen hebt.
Kinderen in Nederland mietjes? Vervuiling door DSM of Pernis?
Eerst even over kinderen. Zijn die Thaise kinderen geen mietjes?
Natuurlijk niet. De kleine slemiel die door een van de ouders voorop de motor zonder bescherming met 80 Km over de weg raast is natuurlijk geen mietje. Hij zal het zich niet realiseren. Hij is natuurljk keihard geworden door een paar keer over de weg gerolt te zijn. Nog even over DSM of Pernis. Natuurlijk is er ook milieu vervuiling, maar wel binnen de normen. Ik kan de betekenis van cijfers niet, maar er is een maximum norm voor luchtvervuiling dat is 250. Bij DSM en Pernis komen ze niet eens aan de 150.
In Bangkok is dat boven de 500.
Als het regent in mijn dorp breng ik mijn kleindochter met de auto naar school.
Cor van Kampen
Een vergelijk tussen de behandeling,…. het leven, van kinderen in Thailand of in Nederland, is moeilijk te maken, althans ik durf het niet. Er zijn te veel verschillen in de omstandigheden hier in Nederland of in Thailand. Ook te veel dingen die ik niet echt begrijp. Hoeveel Thaise vrouwen ken ik hier in Nederland die hun kinderen in Thailand hebben achtergelaten , bij familie of bij anderen, en zeggen mij daar weinig moeite mee te hebben ??!! En binnen Thailand gebeurt het zelfde. Mij vriendin in Bangkok heeft twee dochters van resp. 11 en 13 jaar, en ziet ze bijna nooit. De oudste woont bij haar zuster in Chumphon, en daar heeft zij de afgelopen twee jaar maar één keer contact mee gehad, en de jongste woont gewoon ook in Bangkok bij mensen die totaal geen familie zijn, en daar heeft ze alleen in de school vakanties contact mee, en dat contact verloopt dramatisch slecht, ze schelt altijd op de arme kind….. Mijn vriendin is door deze situatie absoluut in paar treden gedaald op de plaats in mijn hart, en vooral ook omdat zij hier niet over wil praten met mij.
Ik weet wel dat dit zomaar één voorbeeld is, en dat er ook totaal andere situaties zijn, maar of kinderen in Nederland nu watjes zijn, ik weet ’t niet. misschien zijn het gelukkige watjes !!
@ Johan Ik denk dat je het zo moet zien: In West-Europese landen kennen we het kerngezin: vader, moeder plus 1 of 2 kinderen. In Thailand wordt een kind doorgaans geboren in een extended family. Alle mannen zijn vaders en alle vrouwen zijn moeders. Het kerngezin is er nog vrij zeldzaam.
Wij kunnen ons moeilijk voorstellen dat moeders hun kroost door de grootouders laten verzorgen, terwijl ze zelf in Bangkok of het buitenland werken. Ik weet van mijn vriendin dat ze in haar jeugd op tal van verschillende adressen heeft gewoond. Wat maar goed was ook, want haar vader had nogal losse handjes.