Bericht uit Holland (5, slot): Over ’t nieuwe paspoort, oranjegekte en hondenpoep

Op de dag dat ik jubelde over het voor Nederlandse begrippen ‘schitterende’ weer (zie Bericht uit Holland 4) miezerde het en was het kil. Dus maakte mijn striptease een draai van 180 graden en ging de wintertrui weer aan.

Tja, Dit Is Nederland. De ene dag mooi weer, de volgende dag straf. In Bangkok hoef ik nooit naar buiten te kijken en mij af te vragen: wat zal ik vandaag eens aantrekken? In Nederland is dat wel gewenst. Nog beter zou zijn wanneer wij Nederlanders een geïmplanteerde paraplu hadden.

Aftellen

Met aftellen naar mijn vertrek ben ik al begonnen, sinds mijn laatste taak erop zit: het vernieuwen van mijn paspoort. De paspoortmakers hebben hun werk goed gedaan: het paspoort is nu 10 jaar geldig, de handtekening en foto zijn groter dan in het oude paspoort; er is een tweede fotootje bijgekomen, een hologram, en het Burgerservicenummer (BSN) staat op een andere pagina, zodat er geen verwarring kan ontstaan wat het paspoortnummer is.

Voor die verhuizing is nog een tweede reden, legde een kennis mij uit. Zo wordt identiteitsfraude voorkomen. Fraudeurs gebruiken namelijk vaak een kopie van iemands paspoort. Met een kopie kunnen zij bijvoorbeeld een lening aanvragen of een telefoonabonnement afsluiten op naam van een ander. Het slachtoffer krijgt de rekeningen en vervolgens de deurwaarder aan de deur.

Gemene staven en hondenpoep

Ik loop veel in Nederland, meer dan ik in Thailand doe ondanks het advies van een bevriende huisarts in ruste om minstens 1 uur per dag te lopen. Lopen in Bangkok vereist voor lange mensen zoals ik een dubbel focus, want de gevaren liggen op twee niveaus op de loer.

Enerzijds is het zaak de blik omhoog gericht te houden waar afdakjes, buizen en loshangende elektriciteitsdraden zich onvermijdelijk ter hoogte van mijn hoofd bevinden. Eén moment van onachtzaamheid of ik stoot mijn hoofd – of nog erger: zo’n gemene staaf boort zich in mijn hoofd.

Anderzijds dient de blik naar beneden gericht te zijn. Stoeptegels – als ze er al zijn – liggen los of ongelijk, de stoep bestaat uit heuvelachtig beton of asfalt, er zijn gaten in het trottoir gevallen, een putdeksel ligt lager of een afgebroken voet van een straatlantaarn vormt een gemene horde.

In Nederland is de blik naar beneden gericht, want de route naar mijn woning ligt bezaaid met hondenpoep. Het vereist heel wat stuurmanskunst om er tussendoor te laveren. Niets ergers dan hondenpoep die zich vastgezet heeft in de groeven van je schoenzool.

Oranjegekte en nieuwe haring

Tot nu toe slechts één woning gezien die gepavoiseerd was met oranje vlaggetje. Er hing ook een groot spandoek met de tekst Holland House. Alhoewel ik geen voetbalhater ben – ook geen liefhebber trouwens – zal het daar wel bij blijven, want op 5 juni laat ik Nederland achter me en de WK begint wanneer ik hoog en droog in Thailand zit. Droog tussen aanhalingstekens, want het regenseizoen is begonnen.

Een minpuntje van mijn vertrekdatum is dat ik de nieuwe haring mis. Kan dus geen oordeel geven over de kwaliteit. De haring die thans verkrijgbaar is, valt een beetje tegen. Die is te zout naar mijn smaak. Maar ja, zoals de Engelsen zeggen: You can’t have your cake and eat it.

Hemelvaartsdag

Op de dag dat Onze Lieve Heer het hogerop zocht, Hemelvaartsdag, loop ik door de stad op weg naar een cafeetje waar koffie, Trouw, NRC Handelsblad en de Volkskrant op mij wachten. Ik zie niemand, zelfs geen overijverige mannen die hun Heilige Koe een wasbeurt geven. Ik zou met gesloten ogen kunnen lopen, wat je alleen in Bangkok doet als je levensmoe bent.

Het contrast met mijn Thaise verblijfplaats of vergelijkbaar provincieplaatsje kan nauwelijks groter zijn. In mijn woonplaats geen straathandel, geen voetgangersverkeer, geen voorbijscheurende motorfietsers, geen autoverkeer, geen geuren van maïskolven die geroosterd worden, geen karretjes met mango, watermeloen en ander fruit, geen getingel van ijscokarretjes. Er heerst de rust van een begraafplaats. Vindt u het gek dat ik iets van heimwee voel?

Thailand in Nederland

Is het toeval of spelen de geesten een spelletje met me? Terwijl ik aan de koffie zit in mijn ochtendstamcafé valt mijn oog op het juni-augustus nummer van de Waalkrant – vers van de pers. De ‘krant’, tevens menukaart, opent met een artikel over een Thaise massagesalon die in december 2013 in mijn woonplaats is gevestigd. Rare gewaarwording want over vier dagen stap ik op het vliegtuig en heb ik de keuze uit duizenden massagesalons.

Niet dat ik er een voet over de drempel zet. Massages doen me pijn; zal wel te weinig vet hebben. Bovendien zijn niet alle masseuses vakbekwaam. Maar dat geldt niet voor de vier vrouwen die in Chokdee masseren. Die zijn opgeleid in Wat Pho, wat een garantie voor kwaliteit is. Dat weet ik van een vroegere vriendin die er een cursus heeft gevolgd. Ik heb het cursusboek gezien en dat was een lijvig boekwerkje.

Bij dezelfde koffie las ik een artikel in Trouw over fraude, zelfverrijking, financieel wanbeheer, te ambitieuze projecten en risicovolle beleggingen. Niet in Thailand, mocht u dat denken, maar bij woningcorporaties in Nederland, dat keurige aangeharkte land dat zo graag het domineesvingertje heft bij wantoestanden in het buitenland. Een parlementaire enquêtecommissie zet het mes erin. Komt helemaal goed, om eens een uitdrukking te gebruiken die ik de laatste tijd tot vervelens toe hoor.