Hoop sterft in het kapotte systeem van Thailand
Ik vertaal hier een opiniestuk van de door mij zeer geliefde Sanitsuda Ekachai uit de Bangkok Post van 28 februari jl. Zij verwoordt haar wanhoop over de steeds tegenvallende ontwikkelingen in de Thaise maatschappij. Dit schrijft ze:
Terwijl haar man haar hand vasthoudt, loopt een vrouw verbijsterd de trap van het gerechtsgebouw af. Prof. Pirongrong Ramasoota, een gerespecteerde geleerde en commissaris van de National Broadcasting and Telecommunications Commission (NBTC), is veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf. Haar misdaad? Een geschil hebben met een bedrijfsgigant tijdens haar werk als toezichthouder op de staatsmedia.
De uitspraak tegen prof. Pirongrong, een commissaris bij de NBTC, heeft wijd en zijd maatschappelijke gevolgen gehad.
De rechtbank en de eiser, True ID, een streamingplatform onder True Corporation en onderdeel van Thailand’s grootste conglomeraat, CP Group, kunnen hun redenen hebben. Toch is de reactie van het publiek misschien niet gunstig voor de winnaar. Internetgebruikers leken de rechtszaak te zien als een toneelstuk van de status-quo. Sommige teleurgestelde aanhangers van prof. Pirongrong, bekend om haar werk op het gebied van consumentenbescherming, plaatsten zelfs op sociale media dat ze van plan waren contracten met True op te zeggen en de gemakswinkels van het conglomeraat te vermijden.
Een dergelijke reactie is een symptoom van de grotere sociale problemen in Thailand, waar de ongelijkheid diepgeworteld is en de staat wordt gezien als een voorstander van grote bedrijven en investeringen. Wanneer alles – van de lucht die we inademen tot het voedsel dat we in onze mond stoppen tot het internet – door enkelen wordt gecontroleerd, helpt het niet dat mensen zich bedrogen voelen.
Grote bedrijven groeien niet zonder een omstreden voetafdruk op het milieu. Sinds de jaren 1980 hebben garnalenkwekerijen mangrovebossen weggevaagd, terwijl andere bossen zijn verbrand en gekapt om plaats te maken voor uitgebreide plantages. De zee wordt niet gespaard: trawlers scheppen “afvalvissen” op om veevoer te leveren, waardoor het zeeleven wordt vernield.
Terwijl grote bedrijven met een beroep op een zogenaamde vrijheid van handel en productie toegang hebben tot natuurlijke hulpbronnen, krijgen kleine boeren en bergstammen bij een ramp de schuld van het kappen van bomen en het stichten van branden.
En wat als je je uitspreekt? Je loopt het risico aangeklaagd te worden. Vraag het aan Biothai, die nu voor de rechtbank staat voor het blootleggen van de catastrofale impact van Blackchin tilapia – een uitheemse vissoort die rivieren overneemt, lokale vissen uitroeit en ecosystemen beschadigt.
De veroordeling van professor Pirongrong is inderdaad slechts een van de vele recente gebeurtenissen die me hopeloos maken over verandering. Nog meer? Het uithollen van de Inheemse en Etnische Beschermings Wet.
Generaties lang zijn inheemse gemeenschappen – bergstammen, Moken-zeenomaden, bosbewoners – gebrandmerkt als krakers – verdreven en gevangengezet. Ze hebben te maken gehad met geweld en discriminatie, simpelweg omdat ze bestaan. Het wetsvoorstel was bedoeld om hun bestaan en rechten te erkennen. In plaats daarvan werd het vernietigd.
Regering en rechtse politici stonden in de rij om dit wetsontwerp aan te vallen. Als journalist die gedurende mijn hele carrière getuige is geweest van staatsgeweld tegen inheemse bosbewoners, maken die leugens mij woedend. Maar stel je hún pijn voor: dat ze verteld worden dat ze hier niet bestaan, dat machtige mensen volhouden dat er hier geen inheemse volkeren zijn, want hier bestaat alleen het Thaise ras.
Tegenstanders zaaiden angst en beweerden dat het wetsvoorstel inheemse groepen de bossen zou laten overnemen en dat hun bestaan de nationale veiligheid bedreigt, waardoor de Thaise eenheid zou worden aangetast.
Het resultaat? De term “inheemse mensen” werd uit het wetsontwerp geschrapt. Culturele beschermingszones? Gesloopt. Hun hoop op waardigheid verdween.
Voor degenen die hun leven hebben besteed aan het beschermen van de natuur, worstelen om gezien en gehoord te worden, proberen de waardigheid terug te winnen die van hen is gestolen – terwijl ze gevangen zaten in armoede door discriminatie – was dit weer een pijnlijk verraad.
De ironie? Veel van deze rechtse politici zijn zelf afstammelingen van Chinese immigranten. Dus, wie mag “Thainess” definiëren?
En de luidste stemmen tegen het wetsvoorstel? Ze hebben mijnbouwbelangen. Ze maken zich zorgen want als inheemse gemeenschappen iets te zeggen hebben, zeggen ze misschien gewoon nee tegen mijnbouw. Het is zo’n ironie dat de regering en sommige wetgevers zich geen zorgen lijken te maken over het beleid dat mijnbouwbedrijven laat exploreren en opgraven in ongerepte bossen.
Het is dus lachwekkend als de bosautoriteiten zich in naam van het behoud tegen het wetsvoorstel verzetten. Ze zeggen nooit nee tegen mijnbouw of megadammen in nationale parken. Maar wanneer lokale gemeenschappen kleine eco-resorts bouwen, is het ineens een probleem.
Opgemerkt moet worden dat slechts één politieke partij, de Volkspartij – de laatste incarnatie van de ontbonden Move Forward Party, het wetsvoorstel steunde. Dat zou een reden tot hoop moeten zijn. Maar nee – niet nadat deze progressieve partij had aangedrongen op het verzwakken van wetten tegen destructieve visserij, waarbij ze trawlers verkoos boven het behoud van de zee.
Hun excuus? De wetten zijn ingevoerd onder een militaire dictatuur, dus ze moeten ongedaan worden gemaakt. Het maakt niet uit dat de visserij-industrie een lange geschiedenis heeft van illegale visserijpraktijken en slavenarbeid. Het harde optreden, gedwongen onder druk van de Europese Unie, werkte. De zee is gezonder. Nu wil de Volkspartij die vooruitgang ongedaan maken in naam van de democratie.
Dit is de partij die een snaar raakte bij het publiek en diepgaande hervormingen in alle sectoren beloofde. Echte verandering kost tijd, en mensen zijn bereid te wachten omdat hoop hen op de been houdt
Deze week heeft de Senaat de juiste stap gezet door een veto uit te spreken over een deel van dit wetsontwerp vanwege de destructieve vismethode en door het ontwerp terug te sturen naar parlementsleden om te herzien.
Daarom is het beschermen van de zee iets wat de Volkspartij nu kan doen. Welke hoop hebben we als de enige politieke partij waar we onze hoop op hebben gevestigd de kant van de grote bedrijven kiest? Je voelt je verraden, boos en hopeloos.
Kleine vissers blijven strijden voor duurzame zeeën. Inheemse gemeenschappen blijven zich verzetten tegen discriminatie. Ze hebben niet de luxe om op te geven. Maar in een systeem dat is ontworpen om grote spelers te dienen, is hun strijd bergopwaarts, vooral wanneer de staat het brein is achter deze diepgewortelde ongelijkheid.
Toch zit de rot diep. Decennia van autocratische centralisatie en corruptie hebben een bureaucratie gecreëerd die de macht dient, niet het volk. Noblesse oblige is dood – als het al ooit heeft bestaan.
Geloof je er nog steeds in? Vraag het aan prof. Pirongrong. Beter nog, vraag het aan generaal-majoor Paveen Pongsirin (zie de twee laatste bronnen hieronder). Hij is in ballingschap in Australië – gedwongen te vluchten voor zijn veiligheid. Zijn meedogenloze streven om Rohingya smokkelnetwerken aan de kaak te stellen, maakte te veel machtige mensen nerveus.
Let op. Emeritus prof. Pirongrong riskeert gevangenisstraf voor haar acties als commissaris van de NBTC die de telecomindustrie reguleert, terwijl de duistere Chinese zakenman “Tu Hao”, beschuldigd van transnationale misdaad, het witwassen van geld en drugshandel, vrijuit gaat wegens “gebrek aan bewijs”.
In wat voor rechtssysteem zitten we?
Jarenlang heeft de Chinese regering Thailand gewaarschuwd voor Chinese zwendelsyndicaten, informatie gestuurd en aangedrongen op actie. Arrestaties zijn zeldzaam, en als ze zich voordoen, zijn ze gewoon een ander instrument voor corrupte politie om geld af te persen.
De grootste slachtoffers van deze mensenhandel netwerken zijn Chinese burgers. Daarom nam China het heft in eigen handen en stuurde een team onder leiding van assistent-minister Liu Zhongyi om ze te sluiten.
Pas toen de druk ondraaglijk werd, kwamen ze in actie – het afsnijden van elektriciteit, internet en brandstof naar de zwendelcomplexen, iets dat al lang geleden had moeten worden gedaan.
De reactie van de staat was terughoudend en zelfs twijfelachtig. Een hooggeplaatste politieagent beweerde dat er maar één slachtoffer was – de rest had zich vrijwillig aangesloten bij oplichtingssteden! Een zielige poging om verantwoording te ontlopen. De dag erna zei de politie dat 3% van de werknemers oplichters waren. In de laatste update gebruikte de politie het woord opnieuw en zei dat de meeste teruggekeerde slachtoffers deel uitmaken van de zwendelbendes.
Geef het toe. Ons systeem is tot op het bot verrot. Gesmeerd door corruptie beschermt het degenen die hun weg naar buiten kunnen betalen. Hervormingsbewegingen botsen tegen politieke en bureaucratische muren en gaan nergens heen.
En wie betaalt de prijs? Gewone mensen.
Mensen stikken in giftige waas.
Boeren die hun grond zien sterven.
Vissers zien hun levensonderhoud verdwijnen terwijl de zeeën worden verwoest.
Slachtoffers van oplichting verliezen alles.
Jonge mensen verliezen de hoop – en vertrekken.
Inheemse gemeenschappen gevangen in armoede.
Er is geen grote samenzwering, alleen een web van eigenbelang dat zo groot is dat geen enkel gevecht het kan ontwarren. De bureaucratie, oligarchieën, rechtbanken en politieke elite – ze zijn allemaal radertjes in dezelfde onverzettelijke machine.
En zo drijft het land af. Stagnerend. Internationaal in ongenade gevallen. De mensen verliezen hun geloof. Als er een weg vooruit is, is het onmogelijk om die te zien vanuit deze donkere, luchtloze put.
Bronnen:
Bangkok Post – Hope dies in Thailand’s broken system
Meer over professor Pirongrong Ramasoota:
https://prachataienglish.com/node/11301
Over de hierboven genoemde Paween Pongsirin op het blog:
Documentaire: ‘Een onbevreesde politieagent’ (video) | Thailand blog
en
Een verhaal van mensensmokkel en een agent die zelf moest vluchten voor zijn leven | Thailand blog
Over deze blogger
-
Geboren in 1944 in Delfzijl als zoon van een eenvoudige winkelier. Gestudeerd in Groningen en Curaçao. Drie jaar als arts gewerkt in Tanzania, daarna als huisarts in Vlaardingen. Een paar jaar vóór mijn pensioen getrouwd met een Thaise dame, we kregen een zoon die drie talen goed spreekt.
Bijna 20 jaar in Thailand gewoond, eerst in Chiang Kham (provincie Phayao) daarna in Chiang Mai waar ik graag allerhande Thai lastigviel met allerlei vragen. Volgde het Thaise buitenschoolse onderwijs waarna een diploma lagere school en drie jaar middelbare school. Deed veel vrijwilligerswerk. Geïnteresseerd in de Thaise taal, geschiedenis en cultuur. Woon nu alweer 5 jaar in Nederland samen met mijn zoon en vaak met zijn Thaise vriendin.
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond16 maart 2025Chuan Leekpai, een onkreukbare politicus en zijn brief aan zijn moeder
Achtergrond3 maart 2025Hoop sterft in het kapotte systeem van Thailand
Achtergrond28 februari 2025Buddhadasa Bhikkhu, een groot boeddhistisch filosoof
Achtergrond22 februari 2025‘Ik verloor mijn tanden’ – kort verhaal van Khamsing Srinawk
Tino, we hebben gelezen hoe een hotel reageert op een zesje als beoordeling. Al vieren kakkerlakken feest onder jouw lakens, je mag er niks van zeggen. Defamation, smaad, hoe haal je het in je hoofd, ondankbare gast! Gezichtsverlies is fataal en dan grijpt men naar een oneigenlijk middel als de fake-news wetgeving om van je af te zijn.
De redelijkheid is zoek en zoals je schrijft, dit geldt voor meer terreinen in Thailand. Ik heb voor dit blog een serie artikelen vertaald uit de VN-serie You-Me-We-Us waar, wat jij al noemt, de strijd van bergstammen tegen bos- en mijnbouw wordt genoemd en waar de elite niet terugschrikt voor moord op milieuactivisten.
In Thailand is dit geen nieuw fenomeen onder de zon. En het zal echt niet weggaan…
Het verbaast men ten zeerste dat in een door de ‘overheid’. gecontroleerde krant een dergelijk opiniestuk werd gepubliceerd. En mevrouw Ekachai loopt nog vrij rond in the land of the Free? Amazing!
Rudy,
BP is een Engelstalige krant, met een oplage van maar, een paar honderdduizenden en heeft echt geen zeg in het groter geheel.
Zij bereikt als Engelstalige krant maar een heel beperkt deel van de Thaise lezers.
Wordt ten dele door de overheid gebruikt om politieke “ballontjes” op te laten en om aan de buitenwereld te laten hoe vrij de pers hier wel niet is…
Het zijn enkel de opinie stukken, gepubliceerd met het voorbehoud, dat die enkel de persoonlijke opinie weergeven van de schrijver, die men kritisch kan noemen.
Mijn indruk is dat de waakhonden van de Neo feodale elites en hun keffers alleen geïnteresseerd zijn in publicaties in de Thaise taal, omdat die het grote Thaise publiek kunnen bereiken, of ze kunnen alleen Thais lezen/verstaan.
Een treffend voorbeeld is de publicatie van de Thaise vertaling van het geprezen boek “Infiltrating Society: The Thai Military’s Internal Security Affairs” geschreven door Puangthong R. Pawakapan (พวงทอง ภวัครพันธุ์) dat 4 jaar geleden in het Engels verscheen. Pas toen in september vorig jaar de Thaise vertaling (ในนามของความมั่นคงภายใน การแทรกซึมสังคมของกองทัพไทย) van haar boek gelanceerd werd, kwamen de waakhonden in actie, probeerden de boekpresentatie te dwarsbomen en beweerden ze dat Puangthong er de ballen verstand van heeft.
Om een kleine poging tot teweeg brengen van veranderingen tot slagen te kunnen bewegen is alleen de Internationale druk op deze Bestuursvormen een begin van oplossingen.
Handelsverdragen en import vanuit duistere bedrijven correcter controleren en beteugelen kan er een van zijn.
Hoe kan de gewone buitenlander daaraan meewerken?? Vooral door zijn stem en gedachte niet luidop te verwoorden in het land zelve.
Alle Europese Regeringen hebben wel een of meerdere bedrijven actief in dit land, daar kan een begin liggen op voorwaarde dat die politiekers samen met de EU doortastend optreden.
Tot slot, elkeen van ons kan de geschiedenis raadplegen om tot een conclusie te komen van de herkomst van het ”Thaise Volk”.
De veroordeling van professor Pirongrong Ramasoota is slechts het topje van de ijsberg. Terwijl grote bedrijven, corrupte elites en de staat elkaar de hand boven het hoofd houden, verdwijnen rechten, ecosystemen en hoop. Inheemse gemeenschappen, activisten en kleine vissers vechten tegen een systeem dat ontworpen is om hen te laten verliezen. Is verandering nog mogelijk of is Thailand definitief verloren?
Is veranderen nog mogelijk of is het alles een als een op hol geslagen trein.?
Wat is hier en nu jouw daadwerkelijke bijdrage Tino Kuis ?
Daadwerkelijke bijdragen? Op
basis van illusies, negaties ,sublimaties, persoonlijke waarheden die wellicht al een halve eeuw verstoken bleven van nieuwe eigen en wetenschappelijke inzichten. Hoe zou dat kunnen?
De bijdrage van dhr. Kuis?
Moet dhr. Kuis soms, als een soort Don Quichotte, in zijn uppie Thailand gaan veranderen?
De door mij gewaardeerde bijdrage van dhr. Kuis is, dat hij een probleem in het Thaise systeem onder de aandacht van mensen brengt.
Dat kan leiden tot een stukje bewustwording en verandering van handelen. Zoals eens rondkijken bij welk bedrijf ik wil kopen.
Rudolf F. van Dam, signaleren, blijven signaleren tegen wat de elite doet om zich te ‘beschermen’ tegen wat die elite als ongewenst beschouwt. Zoals die ene Thaise persoon die vliegtuigen vol Thaise kunstschatten naar een ‘veilige’ plaats vloog omdat hij bang is voor een opstand die niet alleen hem zou verdrijven maar ook het nationaal erfgoed zou beschadigen. Alsof de uniformen dat ooit zouden toestaan; alsof het volk zich ooit tegen ‘het instituut’ zou durven keren.
Maar als iedereen zwijgt wordt het nog erger. Helpt het bescheiden protest echt? Natuurlijk niet; de kliek zit te dik aan de macht in dit land en werelddeel. Dissidenten, want zo noemt men die dappere mensen, worden aan elkaar uitgeleverd zonder vorm van proces nota bene of worden met beton in de buik in de Mekong gedumpt.
Doch er zijn af en toe kleine lichtpuntjes. Milieuactivisten halen gelukkig na lang procederen en onder doodsbedreigingen succes in de rechtszaal tegen de bosbouw-, mijnbouw- en chemiekliek en er zijn al forse schadevergoedingen toegewezen. Maar voor je moed hebt verzameld tegen de kliek te procederen kun je al onder de grond liggen of verdwenen zijn zoals de mensenrechtenadvocaat Somchai…
Allemaal zo gemakkelijk om iemand na te wijzen die een poging doet tot informeren. Wat is de bijdrage van Tino Kuis? In diens vele inzendingen brengt hij ons op de hoogte van wat aan de zij- of onderkant gaande is. Dat heeft absolute waarde, omdat gebeurtenissen anders aan ons voorbij gaan. Tino signaleert. Dat doen er niet zo veel. Hij merkt op, geeft uitleg en duiding. Het gaat niet om wat Tino bijdraagt. Meldt dan eerst wat je zelf daadwerkelijke doet.
Wederom bedankt Tino, ik volg diverse Thaise media maar de Bangkok Post bijna nooit. De opiniestukken in die krant zijn voor mij het enige wat soms de moeite waard is, dus ik vergeet de kra t regelmatig.