‘The White Lotus speelt zich af in Thailand’
Er is iets merkwaardigs aan Thailand. Het is het soort land waar je, eenmaal aangekomen, ineens beseft dat de tijd daar op een andere manier tikt. Niet sneller, niet langzamer, gewoon anders. Misschien is het de vochtige lucht die de klokken doet roesten of de glimlach van de locals die het begrip ‘haast’ overbodig maakt. Hoe dan ook, daar zit ik dan. In mijn huis in het Noorden, omringd door bomen, een lauwe bries en een kop kokossoep, maar stiekem kijk ik alleen maar uit naar één ding: Seizoen 3 van de The White Lotus.
Waarom voelt het eigenlijk zo goed om naar mensen te kijken die op vakantie zijn, zoals in deze serie, terwijl je zelf óók min of meer ook op vakantie bent? Misschien omdat je, zittend op een tropisch terras met een kokosnoot in de hand, plots beseft dat je niet de enige bent die zich afvraagt waarom ontspanning zo ingewikkeld kan zijn. The White Lotus speelt daar perfect op in. Rijkelui met hun problemen, groot genoeg om dramatisch te zijn, klein genoeg om onbenullig te blijven, in een luxueuze setting die ze zelf nauwelijks waarderen.
En nu verheug ik me mateloos op seizoen drie. Niet alleen omdat de serie opnieuw een snijdend mes door sociale lagen trekt, maar omdat deze keer Thailand het decor vormt. Mijn Thailand! Of nou ja, het Thailand waar ik net mijn slippers heb neergezet.
Het is bijna poëtisch: Westerse toeristen in een Thais resort die met zichzelf worstelen, terwijl ik als Westerse expat in mijn huis in Thailand naar hen zit te kijken. Een soort Droste-effect, maar dan met cocktails en paspoorten. Misschien zie ik straks wel iemand op een ligbed, starend naar een laptop waar The White Lotus op speelt. De ultieme spiegeling. Wie weet.
Mike White, de geestelijk vader van deze televisiesatire, heeft het talent om de mens in al zijn wrange glorie te ontleden. Zijn pen is als een scalpel, scherp en meedogenloos. En het mooie is: de personages zijn altijd net iets karikaturaler dan echt, waardoor je erom kunt lachen zonder je schuldig te voelen. Maar als je niet uitkijkt, zie je ineens jezelf in die spiegel. De gast die zijn handdoek om zes uur ’s ochtends op het beste ligbedje legt. Of de vrouw die moppert dat de kokosnootwater ‘te lauw’ is. En dan lach je net iets minder hard.
En zo zit ik hier, onder een plafondventilator die meer gromt dan verkoelt, me te verkneukelen over de nieuwe afleveringen. De cast belooft veel goeds: Jason Isaacs, Carrie Coon en zelfs Lalisa Manobal (een Thaise superster!) voegen hun kleur toe aan het mozaïek van morele verwarring. Acht afleveringen lang vol subtiele steken, ongemakkelijke blikken en dialogen die net iets te dicht bij de waarheid komen.
Toch is er iets geruststellends aan dit alles. Want zolang er mensen zijn die zichzelf verliezen in luxe resorts, en anderen die daar met een grijns naar kijken, blijft de wereld in balans. Zoals een lotusbloem die, ondanks de modderige vijver waaruit ze groeit, altijd haar kopje boven water steekt.
En als de aftiteling van de laatste aflevering rolt, kijk ik op uit mijn scherm, hoor ik de krekels weer en ruik ik de geur van jasmijn. Dan besef ik dat Thailand niet alleen het decor is van The White Lotus, maar ook van mijn eigen kleine, alledaagse drama. Gelukkig zonder Emmy-nominaties. Voorlopig dan…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Ik schreef het ook al een aantal keren op de blog. Als liefhebber van de ‘betere’ serie en film hintte ik zelfs op een recensie van de eerste aflevering (inclusief de gebruikte muziek en opnamelocaties (zo is de toegang tot het eiland en het mindfullness gedeelte van het resort , 1 van de hotelkamers van de gasten en het restaurant op Phuket opgenomen. De andere gastenkamers van de main cast en de tempeliers getoond werd op Koh Samui. Amazing! Het ziet er allemaal opnieuw heel veelbelovend en kwalitatief hoogstaand en oogstrelend uit. Ik ben echt benieuwd hoe men het hoofdthema ‘spiritualiteit ‘ en de interactie tussen de rijke farangs en de Thai zal uitwerken. Ik vrees en merk dat er zowel voor jouw aankondiging als de mijne weinig of geen interesse was of zal zijn. Veel kijkplezier. Ik kan al niet wachten tot dinsdag voor aflevering 2.
‘En de tempel die getoond wordt’, bedoelde ik . Tip voor de redactie: een knop waarmee de lezer zijn ingezonden reactie desgevallend nog kan corrigeren lijkt me (alleszins voor mij) absoluut geen overbodige ’tool’.
En door de overweldigende belangstelling (zelfs de auteur van deze post vond mijn reactie leuk) ben ik super enthouusiast om alle lezers te updaten. Ik zag zonet aflevering 2. Ik ga niet spoilen maar kan wel zeggen dat deze aflevering wat een praatbar(ak) bleef. De opbouw verloopt altijd wel traag in TWL maar alles mag stilaan toch wat op temperatuur komen. Ik mis ook voorlopig wel de sarcastische en ironische scherpte die zo kenmerkend was voor de eerste 2 seizoenen . Voorlopig blijft het wat een persiflage van zichzelf, wat cartoonesk, zelfs lichtjes kolderesk (scene hotelshop), sitcomachtig, braafjes en kruiperig. (veel lof en aanbidding voor Thai super star Pratavadi). De weinige Thaise dialogen zijn heel oppervlakkig en gaan over ‘I love you’, eten en eten en raken heel onrechtstreeks het belang van het respecteren van klasseverschillen aan. Als je dat er wil of hoeft in te ontwaren. Dus TB-ers alsnog kijken? 😉 In elk geval ik blijf nog steeds benieuwd naar aflevering 3.
Rudy,
uitgebreide voorrecensie.
Je zin “de weinige Thaise dialogen…” zijn geen persiflage, maar de werkelijkheid van velen in de Thaise maatschappij. Tot teleurstelling, van die buitenlanders, die de taal hebben geleerd, om dan te beseffen, dat (wat lijkt op een hele en belangrijke conversatie), inderdaad enkel gaat over “I love you, eten en eten” En ook over, heel belangrijk, de loterij…
Maar begrijp mij niet verkeerd, kennis van een lokale taal, blijft voor iedere bezoeker/langverblijver aan te raden.
En realiseren, dat wij allen, hier slechts bezoekers zijn, voor korte of zelfs heel lange tijd, die bij het betreden van Thailand, normen en waarden dienen te respecteren en bij aankomst (virtueel) uit respect hun schoenen uit doen….
Dan , ik twijfelde even Walter maar overwoog het wel heel degelijk, benadert The White Lotus 3 dan toch wel heel dicht en welbewust de dagdagelijkse realiteit. Ik dacht dat men dat men dat niet zou doen omdat een weergave hiervan the pace/flow van TWL zou afremmen maar de makers kunnen dan inderdaad gekozen hebben om het toch als het in werkelijkheid is voor te stellen. Ik blijf geloven in de topkwaliteit van deze serie en zie het alsnog allemaal de goeie kant uitgaan. En die 2 ‘broers en zus’ daar moet toch zeker wat meer aan de hand mee zijn en alzeker met Lochi. En de 3 vriendinnen tja vriendinnen ….. Volgende emisodes wellicht ook opnames in BKK…
En soms als de farang denkt de taal te hebben geleerd zijn 1. De Thai in de omgeving van de farang ontgoocheld omdat ze niet meer onbeschaamd over de farang kunnen roddelen en
2 valt de fiere farang zijn ‘satangsken’ dat zijn aangeleerde Thai helemaal verschillend is van wat men bijvoorbeeld in de Isaan dagdagelijks onder elkaar spreekt: een Isaan-variant of Laotiaans of bijvoorbeeld een Khon Kaen-er taaltje die vaak niet eens bijvoorbeeld een ‘Korat -iaan’ volledig begrijpt of sterker nog : ze daarom op elkaar neerkijken. Bestaat bij ons ook uiteraard onder meer onder de vorm van dialecten . Maar daar staat de farang dan met zijn phom pood pasai Thai dai mai of zoiets (zoals ik dat ooit zei. Hilarisch:-) . En daar is de glimlach dan alweer…..Komt ook verholen aan bod in TWL
Zover de eenheid van de Thai ;(
En dan denk ik : een farang ook wel eens genoemd als kee nok. Een sociaal voelende dostre- effect begrijpende satiricus die denkt
denkt dat hij geen farang is, zou hij dat in zijn perceptie beseffen? Getroost met af en toe een whisky en de rook om zijn hoofd van een sigaar(tje), midden in een vaak niet meer aan te ontsnappen zelfgekozen lijkende paradijselijke biotoop. Voor een week (gelukkig voor de meeste personages in de serie) of op tot aan de volgende reïncarnatie. Zonder uitzicht op Nirvana? De Thai glimlacht alweer .