Walkingstreet in een ander “daglicht” gezien.

Velen kennen de Walkingstreet in Pattaya. Is het niet van horen zeggen, dan wel door een eigen bezoek aan deze bekende plek. Wat is de aantrekkingskracht van de Walkingstreet? Welke verwachtingen wekt het. Is dit nu een “place to be ”of gewoon het eens een keer gezien te hebben.

In deze niet al te lange straat zijn zowel open als gesloten gelegenheden, waar een drankje gebruikt kan worden.In de open gelegenheden kan men het voorbij schuifelende publiek bekijken en is er vaak een band, die een patent op volumes schijnt te hebben. Als verderop een andere gelegenheid dezelfde mening toegedaan is, is hier geen sprake van stille omgang. In de gesloten entertainment ondernemingen probeert men meer te verdienen door minder kleding aan te trekken. Ook de avonden zijn warm in Thailand. In deze straat bevinden zich ook nog een paar middenstanders, waar een normaal flesje water gekocht kan worden, verderop een ijssalonnetje en een juwelier. Kleding kan hier eveneens gekocht of gemaakt worden, zelfs in deze buurt!

Opvallend is dat er verschuivingen plaatsvinden. Een aantal Russische dames hebben hier ook voet aan de grond gekregen; daar is kennelijk een markt voor. Het bezoekende publiek is veel meer Aziatisch voornamelijk Chinees, die zich in ganzenpas achter de reisleider gewapend met vlaggetje deze buurt bezoekt. Een van te voren afgesproken Go-go club wordt bezocht, zodat de bezoekers straks iets te vertellen hebben en de reisleider tevreden zijn extra bahtjes kan tellen. Zouden er geen Aziatische bezoekers zijn, dan is deze straat tamelijk leeg wat bezoekers betreft. Het is net als in Parijs, de Moulin Rouge moest je bezocht hebben anders was je niet echt in Parijs geweest. Hier begint zich hetzelfde fenomeen voor te doen: “Vergane glorie” voor zover van glorie gesproken kan worden.

Overdag als de glimmer en glitter weg is, herkent men deze straat niet als zijnde de “beroemde Walking Street”. Eerder een aftands straatje aan het einde van de Beach Road.