Reizen, ik mis het. Ik mis het zo
Het is waarschijnlijk voor niemand in je familie en vriendenkring een geheim: je mist het reizen. Je mist het reizen naar verre bestemmingen. Enorm zelfs. Een vakantie overslaan. Je wereldreis genoodzaakt moeten staken of annuleren. Zelfs de dromen en plannen voor verre reizen die je komende jaren wilde maken staan voor onbepaalde tijd geparkeerd.
Niemand weet hoe lang het coronavirus nog de reiswereld op de knieën weet te houden. Wel weten we allemaal dat we het reizen naar verre bestemmingen enorm missen.
Wim Backx uit de Belgische provincie Oost-Vlaanderen schreef er een pakkend gedicht over.
Een brief aan verre bestemmingen
Ik mis het kiezen.
Ik mis het aarzelen.
Ik mis het twijfelen.
Ik mis het afwegen.
Ik mis het beslissen.
Ik mis het vooruit kijken.
Ik mis het verlangen.
Ik mis het zich verbeelden.
Ik mis het voorbereiden.
Ik mis het plannen.
Ik mis reisgidsen.
Ik mis de spanning om uiteindelijk af te reizen.
Ik mis het pakken van de koffers.
Ik mis het slenterend wachten op de luchthaven.
Ik mis het kopen van de laatste (toch voor een tijdje) krant.
Ik mis het aanschuiven bij de incheckbalie.
Ik mis het defileren van die vele vakantiegangers.
Ik mis het vliegen.
Ik mis het opstijgen.
Ik mis het besef dat de reis eindelijk begint.
Ik mis het vliegtuigeten.
Ik mis het kiezen van die ene film.
Ik mis het slapen in die te krappe zetel.
Ik mis het landen.
Ik mis het besef aangekomen te zijn.
Ik mis het onwennige gevoel.
Ik mis het zich geleidelijk aan thuis voelen.
Ik mis het vertrouwd worden met een voorheen onbekend land.
Ik mis het mij verdiepen.
Ik mis het om mij heen kijken.
Ik mis de drang alles in mij op te nemen.
Ik mis de indrukken.
Ik mis de WAUW’s.
Ik mis de AAAHHH’s.
Ik mis de OOOHHH’s.
Ik mis de AIAIAI’s.
Ik mis de verwondering.
Ik mis de bewondering.
Ik mis de verbazing.
Ik mis de ontroering.
Ik mis het diep geraakt worden.
Ik mis de grootsheid.
Ik mis de weidsheid.
Ik mis de schoonheid.
Ik mis de uitgestrektheid.
Ik mis het ontmoeten.
Op straten.
Op markten.
Op pleinen.
Op cafés.
Ik mis het praten.
Ik mis het lachen.
Ik mis die tijdelijke verbondenheid.
Ik mis het luisteren.
Naar verhalen.
Naar dromen.
Naar verklaringen.
Ik mis het vragen stellen.
Ik mis de antwoorden.
Ik mis de soms onverwachte stiltes.
Ik mis andere reizigers.
Ik mis medereizigers.
Ik mis het uitwisselen van tips.
Ik mis het samen beleven.
Ik mis het delen van een avontuur.
Ik mis zonsopgangen.
Ik mis zonsondergangen.
Ik mis de grote wereldwonderen.
Ik mis de kleine wereldwonderen.
Ik mis het stilstaan van de tijd.
Ik mis dat plotse besef heel klein te zijn.
Ik mis het ontzag.
Ik mis het respect.
Ik mis dat gevoel in vroegere tijden te staan.
Ik mis het besef slechts een radertje te zijn in het grotere geheel.
Ik mis het ontdekken.
Ik mis het doorgronden.
Ik mis het begrijpen.
Ik mis nieuwe inzichten.
Ik mis andere invalshoeken.
Ik mis de confrontatie.
Ik mis de uitdagingen.
Ik mis de verschillen.
Ik mis de parallellen.
Ik mis het buiten mijn comfortzone stappen.
Ik mis het stiller worden bij het einde.
Ik mis het vertrekken.
Ik mis het achterlaten.
Ik mis heimwee naar het land dat wij verlaten.
Ik mis het achterom kijken.
Ik mis de herinneringen.
Ik mis het besef alweer een rijker mens te zijn.
Ik mis het besef alweer een voller mens te zijn.
Ik mis het maken van nieuwe plannen.
Ik mis het kiezen.
Ik mis het.
Ik mis die continenten.
Die verre continenten.
Die andere continenten.
Ik mis het.
Enorm.
Auteur: Wim Backx
Tijdens het lezen van het gedicht schieten er allerlei emoties door je heen. Dit prachtige gedicht wilden we jullie daarom niet onthouden. Je mist het reizen naar verre bestemmingen. Het is een akelig gevoel. Je bent niet de enige. Houd vol. Ga voor zolang het duurt op zoek naar veilige uitstapjes dichtbij huis. Bespaar je geld en bereid je zowel fysiek als mentaal voor op de dag dat het coronavirus weer onder controle is. Ook al lijkt het nu zo ver weg, die dag gaat komen. Echt waar
Beste Wim,
Prachtig gedicht en o zo waar. !!
Bij het lezen van de tekst onderaan het gedicht schoten mijn ogen vol.
Want inderdaad, ook ik mis het zo.
Grtjs, Jozef
Een pakkende ‘brief aan verre bestemmingen’ van Wim Backx. Precies wat ik – en waarschijnlijk als een van de velen – nu voel! Dank voor het plaatsen, Gringo!
Ik begrijp het wel…. 30 jaar lang vloog ik iedere maand vier keer naar verre oorden. Bij thuiskomst verheugde ik me alweer op de volgende reis.
Maar toen woonde ik in Nederland. Sinds mijn vervroegde pensionering woon ik in Thailand en hoewel ik in mijn hart nog de reizen mis die ik ondernomen had, ben ik blij hier te leven en heb eigenlijk helemaal geen behoefte meer om weg te gaan. Een verre reis betekent voor mij al wanneer we meer dan vier dagen van huis gaan. Na twee dagen wil ik weer terug.
Ik heb de laatste zeven jaar nog nooit zo weinig gereisd. Wel dagtourtjes. Ik ben blij thuis, geen enkele behoefte om weg te gaan.
Ik ben iedere dag dat ik hier ben dankbaar dat ik mocht reizen, het was weliswaar voor mijn werk, maar het waren mooie betaalde reizen.
De gebeurtenissen van de laatste tijd doen mij dat des te meer beseffen en ik geniet iedere dag om niet weg te moeten. Blij dat ik hier in Thailand leef.
Dit zijn precies de gedachten en gevoelens waar ik ook nu al maanden mee bezig ben. Prachtig verwoord in dit gedicht. Heimwee!
Jeetje pfff,hier heb je alles mee gezegd,kan er niks aan toevoegen.Elk jaar in januari 4 weken door Zuid-Thailand reizen met z’n tweetjes…..en komend jaar niet en wie weet wanneer wel.Ik weet,het is een luxe probleem en we klagen niet maar ik zal het enorm missen,die heerlijke eilanden.
Zoveel herkenning en natuurlijk zijn er ergere dingen. Maar het gemis van al die lieve mensen die wij in de afgelopen 11 jaar hebben leren kennen, het niet weten hoe het met ze gaat, redden ze zich wel? Hebben ze nog brood ( of rijst ) op de plank? Dat doet pijn. Maar zodra het weer kan zoeken we ze op en dan zullen we bewuster en intenser van en met ze genieten
Ik,…ik ,..ik….
Ik mis de empathie voor mensensen die uberhaupt niet kunnen reizen.
De empathie voor mensen die hun werk en inkomsten verloren hebben
Ik mis de empathie voor mensen die hun huur niet kunnen betalen
De empathie voor mensen die wanhopig zijn en hun kinderen niet kunnen voeden, de school niet kunnen betalen.
Als een jaartje niet reizen je grootste gemis is mag je je gelukkig prijzen
Als je je hele leven hard gewerkt hebt als zelfstandige, en reizen en vakanties uitgesteld hebt voor later… als het kan. En als het dan kan, kids zijn zelfstandig, de zaak is afbetaald, eindelijk geen gezeur van de bank en medewerkers… En je beseft dat je dringend de gemiste momenten moet inhalen eer de tijd je inhaalt… en dan komt zo een kl*te virus je kans om eindelijk te Leven verpesten. Pfftt. Erg.
Prachtig gedicht, Gringo. Ik denk dat we allemaal, net als jij, het reizen missen en hopen dat de hele situatie snel mag verbeteren.
Mooie ontroerende woorden, recht uit het hart van een echte reiziger gegrepen. Echter één voor mij heel belangrijk element mis ik in het epos, het andere eten, de afwijkende smaken, de nieuwe geuren, de andere kleuren, het ontdekken van geweldige restaurants, heerlijke eetstalletjes, kleine familie- of eenmanszaakjes, de snacks van kraampjes op markten of zo maar langs de straat. Het andere verse fruit, heerlijk voor je schoongemaakt. Juist de nieuwe tongstrelingen maken reizen tot een belevenis die niet met foto of video vast te leggen is, maar die je slechts zelf diep binnenin kunt bewaren.