Nederlandse expats en pensionado’s in Thailand zoeken elkaar op en trachten zo hun sociale leven in den vreemde in stand te houden. De vele Nederlandse Verenigingen zijn daar een goed voorbeeld van. Uit onderzoek van het CBS blijkt dat de tevredenheid over het sociale leven niet alleen te maken heeft met hoe vaak en met wie iemand contact heeft, maar ook de manier waarop. Vooral de persoonlijke ontmoeting blijkt te tellen.
Mensen die hun vrienden of familie weinig zien zijn minder vaak tevreden met hun sociale leven dan degenen die weinig met hen appen, bellen of e-mailen. Dat blijkt uit nieuwe cijfers uit het onderzoek sociale samenhang en welzijn van het CBS.
In het onderzoek is aan volwassenen gevraagd naar hun beleving van geluk en tevredenheid met het leven, en naar tevredenheid met onder meer werk, gezondheid, financiële situatie, woonsituatie en het sociale leven. Naast bellen en e-mailen zijn contactvormen als WhatsApp en chatten niet meer weg te denken uit ons dagelijkse leven. Toch doet het niets af aan de tevredenheid met het sociale leven als mensen zelden of nooit appen met vrienden of familie. Dan geeft nog steeds 85 procent van hen aan dat ze tevreden zijn met hun sociale leven. Ook van de mensen die nooit skypen, bellen, e-mailen of brieven uitwisselen met vrienden of familie is nog steeds het merendeel (ruim 8 op de 10) tevreden. Mensen die hun vrienden of familie echter zelden of nooit in levende lijve zien, zijn met 68 procent aanmerkelijk minder vaak tevreden met hun sociale leven.
Volwassenen die dagelijks of wekelijks contact hebben met familie, vrienden of buren zijn het meest tevreden met hun sociale leven: 87 procent en 81 procent. Van hen die minstens elke maand (maar niet wekelijks) contact hebben is dat 67 procent, en van de mensen die hun familie, vrienden of buren minder vaak dan een keer per maand zien, spreken of schrijven is nog 42 procent tevreden met het sociale leven.
Minst tevreden bij weinig contact met vrienden
Bij degenen die minder dan één keer per maand contact met buren hebben is nog ruim 71 procent tevreden met het sociale leven. Van de mensen van 18 jaar of ouder die minder dan een keer per maand contact hebben met familie is nog bijna 66 procent tevreden. Wanneer het contact met vrienden minder dan eens per maand plaats vindt, geeft 55 procent aan tevreden te zijn met hun sociale leven. ruim 4 op de 10 zijn niet tevreden bij deze contactfrequentie.
Mensen die weinig (minder dan een keer per maand) contact hebben met vrienden zijn dus minder vaak tevreden met hun sociale leven dan degenen die weinig contact hebben met hun familie of buren. Van mensen die vrijwel nooit contact hebben met vrienden is nog 42 procent tevreden met hun sociale leven, bij mensen die familiecontact ontberen is dat 55 procent, en als mensen zelden of nooit contact hebben met de buren hebben 69 procent.
Is de openingszin niet een ongefundeerde generalisatie? Mijn beeld – misschien net zo ongefundeerd maar wel op eigen waarneming gebaseerd – is anders: Nederlandse expats en pensionado’s zoeken elkaar hooguit incidenteel op. Van die ‘vele (?) Nederlandse Verenigingen’ zijjn uiteindelijk maar weinigen lid, en velen hebben daar ook geen enkele behoefte aan. Als je andere Nederlanders nodig hebt om je sociale leven in stand te houden dan moet je je afvragen of je wel op je plek bent in Thailand.
Is jouw laatste zin niet een vooroordeel en daarmee een ongefundeerde generalisatie?
Touché, Khun Peter: je kunt dat inderdaad ook als een – generailserend – vooroordeel zien als je wilt. Ik hou het op een persoonlijke opvatting.
Dat men zich opzoekt in Thailand kan ik me wel voorstellen want je zit daar toch ook “moederziel” alleen als je de taal niet spreekt. Echter als je de taal beheerst en je maakt meer en meer Thaise vrienden zou je dan nog Nederlanders opzoeken? Ik niet maar als ik kijk naar de Thai in Nederland dan is het antwoord voluit “Ja” ! Die kunnen niet zonder elkaar, hun tempel, boeddha en alles wat met Thailand te maken heeft. Wellicht op een enkele uitzondering na, maar die ben ik, hoe kan het ook niet anders, nog niet tegengekomen (@Peter hierin zit een grap !).
Wat ik merkwaardig vind en blijf vinden is dat als Thai elkaar tegenkomen dan is het in no time een echte vriend. Iets wat ik niet terugvind in onze cultuur van eerst maar eens de kat uit de boom kijken. En als die vriend ineens op bezoek komt brengt hij andere wild vreemden mee en men vind dat de normaalste zaak van de wereld, ook als die ongevraagd je ijskast induiken en gaan kijken wat er te halen valt. Ik blijf me daarover verbazen maar dat zal wel liggen aan de Thaise manier van sociale omgang.
Grappig om te lezen, zo een stevige stelling. Ik vermijd juist de contacten met en de ontmoetingsplaatsen van mijn landgenoten, een enkele uitzondering daargelaten.Waarom zou ik een ander ver land en een andere cultuur opzoeken, om dan hier vervolgens bij elkaar te kruipen? De frikandellen en kroketten onder handbereik.
Enkele weken geleden ‘kon’ ik ongevraagd en ongezien een gesprek tussen een groepje Nederlanders voor een stukje meeluisteren. ik heb mijn biertje en mijn boek al snel opgepakt om een eindje verderop te gaan zitten. Wat ik snel even meenam aan gespreksonderwerpen en met name de toon van het gesprek, dat herkende ik wel. Ik had er absoluut geen zin in.
Ieder het zijne natuurlijk. ik hoop oprecht dat men ervan geniet. In mijn ervaring zijn het een andere groep mensen, zij die gretig bij elkaar kruipen. in vergelijking met meer autonome types. Ik ken ook wel een paar Nederlanders en Vlamingen hier, die gewoon net als ik, met willekeurige mensen omgaan, liefst met lokale mensen en mogelijk ook soms met willekeurige buitenlanders. Naar toch niet per sé met landgenoten. in mijn geval zelfs liever niet.
Ik zou in Thailand ook geen behoefte hebben aan meer dan incidenteel contact met landgenoten of 1-2 goede Nederlandse vrienden. Voor de rest zou ik het Thaise en andere contacten houden. Je sociale leven moet je gewoon in stand houden met de mensen om je heen: collega’s, buurtgenoten etc. Tenzij je in een enclave gaat wonen (brrr) zullen dat dus vooral binnenlanders zijn. Toen mijn lief naar Nederland kwam zei ze het zelfde: 1-2 Thaise contacten maar meer ook niet, dan blijf ik in een bubbel en integreer ik niet in Nederland.
Ik vermaak me overigens prima in mijn eentje met boeken en ander leesvoer. Mijn sociale contacten hier in Nederland zijn wat beperkt: collega’s, af en toe bij diverse vrienden waarvan gezien mijn jeugdige leeftijd opvallend veel bejaarden en oudjes. Ja, bejaarden ja, want ik jaag gepensioneerde graag op de kast. Ik ben een verschrikkelijk slecht persoon. 555
Op zich geen moeite om ergens een landgenoot toevalligerwijze tegen te komen om vervolgens daar een praatje mee te maken, heb er nog steeds goede vriendschappen aan overgehouden maar om veelvuldig rond te hangen in gelegenheden waar veel Nederlanders samenklitten, nee beslist niet!
Een keer goedbedoeld uitgenodigd bij zo’n samenzijn in een horecagelegenheid ergens in Pattaya, dat nooit meer!
Klagen en zeuren op het thuisland en op de EU echter ook op Thailand want dat land loopt hopeloos achter en als je de laatste roddels wil horen hoe het met landgenoten gaat die er op dat moment nét niet zijn…‘heb je het al gehoord dat Jantje er achtergekomen is dat zijn kind niet echt zijn kind is, dat Pietje het doet met een ladyboy en dat Henkie zijn Thaise vriendin helemaal geen broer blijkt te hebben want dat schijnt haar man te zijn’ dán moet je daar zijn.
Bovendien leek het ook wel op de wachtkamer bij een dokter, bijna allen mankeren ze wel wat, wat uiteraard in den treure breed uitgedragen verteld moet worden.
Ach, een ieder doet maar wat hij leuk vind but it’s not my cup of tea.
Als je niet toevallig daar woont waar de meeste toeristen zich ophouden,dan spelen zich de meeste sociale contacten met landgenoten zich hoogstens nog via de sociale media af.
Zelfs als je op het land woont waar toevallig nog een paar andere verdwaalde farangs wonen,moet je uit deze uiterst schaarse keuze ook nog het geluk hebben,dat er toevallig eentje bij zit die qua Interessen op jou golflengte zit.
De enigste mogelijkheid blijft dan het Internet,of de omgang met je Thai omgeving,die zelfs al spreek je behoorlijk Thai wat de meesten,hoewel ze dit graag anders geloven laten niet doen,zodat deze gesprekken ook meestal erg beperkt,en op den duur zelfs saai worden
Saai omdat vele Thais op het land, misschien in het begin meestal nog interessant zijn,maar op den duur toch laten zien,dat ze in een totaal andere denk en Interessen wereld leven.
Veel sociale contacten met echte oude vrienden of familie,die men voortdurend van hun nieuwe geluk overtuigen wil,spelen zich voor het grootste deel alleen nog af in het Internet.
Als ik dan van sommigen het geklaag hoor van hun hoge zieken verzekeringskosten,koers schommeling van de euro,melding en visa plicht,enz. dan vraag ik mij persoonlijk af,of het dit allemaal waard is.
De wereld is tegenwoordig zo klein geworden dat de noodzaak om als expats en pensionado’s elkaar op te zoeken om het sociale leven in stand te houden niet meer noodzakelijk is.
Door de vele media mogelijkheden kunnen kontakten gelegd worden en met 1 dag reizen kan men weer in Nederland, België zijn.
Hoewel ik lid ben van een Nederlandse Vereniging in Pattaya ( ook indertijd nog eens als bestuurslid) staat deze ,maar ook elders in Thailand bol van de onenigheden in de breedste zin van het woord!
Nederlanders zijn vaak individualisten wat zich uit in het aantal politieke partijtjes, clubjes, vroeger veel
soorten kerkjes e.d.,kortom haantjesgedrag! Deze karaktertrek zit bij veel mensen zo ingebakken, dat deze meegedragen wordt naar het nieuwe emigratieland. Een uitgebreid sociaal leven met veel vroegere “landgenoten” heeft dan ook op die grond weinig kans van slagen.
ik heb er nog eens even wat over nagedacht.
ik vermoed dat een cultuur als die van de Thai mensen steeds makkelijk bijeenbrengt, juist omwille van hun cultuur. men is er trots op, ons kent ons, en de Thaise cultuur is sterk gericht op gezellig sociaal samenzijn. geen idee hoe het elders is, ik lees nogal eens wat klagende verhalen, maar in mijn dorpje, niet ver buiten Chiang Mai, een oud dorpje, is er voor zover mijn oog kan zien, een sterke sociale samenhang. men doet veel met en voor elkaar. Er is wel een verschil in sociale klassen en/of stammen/landen te bemerken (zij is Akah en zij komt uit Birma) en vervolgens wordt er evengoed gedeeld wat er te delen valt.
Geen idee hoe en waarom dat vandaag de dag anders is in de Nederlandse en Vlaamse cultuur? ik weet alleen wel dat als West Brabander, wonend op een steenworp van Vlaanderen, het sociale leven in 60 jaar enorm veranderd is. Ik vrees dat dit Thailand ook nog te wachten staat. naast die cultuur en de zgn. ‘vooruitgang’ is er de menselijke aard. Vreemd misschien, maar wetenschappelijk blijkt datpositief gedrag, positieve onderwerpen, positieve gedachten op zichzelf staan. Er zit geen element van verslavend gedrag in. En, laat mij u verbazen, in negatieve gedachten (laat mij daartoe beperken) zit een beloningssysteem. iedere keer wanneer je iets negatiefs denkt, of je jezelf boos maakt, komt er een stofje vrij in de hersenen, wat die hersenen wel lekker vinden. Daarom zul je een positieve gedachte maar zelden herhalen en negatieve gedachten kunnen soms wel een hele nacht lang door je hoofd spoken. Ik vermoed dat dit hetzelfde werkt bij landgenoten die graag samenkomen. Men zoekt en vind er onbewust zelfbevestiging. en zolang anderen maar luisteren of meeklagen, wordt er bij jou iets beloond.
.
Een ieder vult zijn leven op een wijze die hem of haar goeddunkt. Verschillen zullen er zijn en blijven. Er zijn contactzoekers en kluizenaars en alles er tussen in. Dus ook in Thailand zit een gevarieerd gezelschap.
Ik kom al 18 jaar in Thailand en verblijf nu vier jaar aaneengesloten en denk er het mijne van. Het is niet het land van mijn dromen. Ook de manier waarop de mensen die ik doorgaans heb meegemaakt, met elkaar omgaan, is vaak niet de mijne. Dat luidruchtige gekakel en dat veel aan Bacchus offeren, ik word er niet blij van. Ik ben gestopt met het gaan naar feestjes en partijen en mijn vrouw doet dat ook nog maar zelden.
Ik dacht in het begin, ik moet aan de Thaise cursus, want dat zal mij goeddoen. Tot op heden is dit uitgebleven. Kikiat (lui) is wel een goede omschrijving voor dit uitblijven, maar ook is de noodzaak of het nut niet voldoende bij mij geland. Mijn contact met mijn vrouw is zeer goed in het Engels en Nederlands. Dat vind ik wel belangrijk. Inmiddels spreek ik wel wat en versta ik wel genoeg Thais om doorgaans te weten waarover men het heeft. Het zijn geen hoogstaande gesprekken kan ik u delen. Niet iets waar ik mij in zou mengen. Als je al met iets komt dan is men niet geïnteresseerd. Wellicht bevind ik mij in een doorgaans lagere bevolkingsgroep en daar past natuurlijk een bepaald niveau bij. Dat zal het wezen.
In Nederland had mijn vrouw best veel kennissen, maar echte vriendschappen weinig. Er was toen veel jalousie en de vrouwen waren op hun hoeden. De kans dat zo’n vriendin probeerde om er beter van te worden, want als ze er aantrekkelijker uitzag en de drank in de vrouw en voor haar geluk ging dan werd er weinig waarde gehecht aan relaties of huwelijkse trouw. Afpakken wat je pakken kan, zeker als je er beter van kan worden. Ja een harde business en daardoor werd de vriendschap vanzelf beperkt tot een enkeling. In Thailand is dit niet veel anders. Geld speelt nog altijd een belangrijke rol en al te lief en aardig doen wordt snel verkeerd geïnterpreteerd en kan weer tot gedoe lijden. Dus ik meng mij in ieder geval niet zo onder de Thaise bevolking en houd mijn afstand. Ik wil nog langer door met mijn partner en heb mijn hobbie’s waar ik mijn energie wel ik kwijt kan en onderhoud mijn contacten (vriendschappen) in Nederland. Tevens gaan mijn vrouw en ik (samen met de nodige familieleden) de nodige tripjes in het land maken en dat blijft altijd leuk om te doen. Het is gelukkig nog niet altijd kommer en kwel in Thailand.
ik heb er nog eens wat over nagedacht. volgens mij is dat elkaar opzoeken van landgenoten onbewust een vorm van zelfbevestiging zoeken. als jij graag zeurt over de belastingen, dan wil je tegen of met mensen praten die dat ook vinden. Dan krijg je een bevestiging.
Daarbij blijken wetenschappelijk negatieve gedachten en klagen en zeuren in de hersenen een soort van bevrediging te veroorzaken. Vreemd genoeg doen positieve gedachten dat niet. Daarom zal je nooit een halve nacht wakker liggen met een positieve gedachte die 30 keer terugkeert. En wel met negatieve gedachten. ieder keer weer maak je dan in de hersenen een beetje van een of ander stofje aan, wat lekker is en wat verslavend werkt.
ik had gisteren toevallig een opmerkelijk en nogal stevig voorbeeld van zo’n landgenoot die op zoek was naar zelfbevestiging. Ik zit rustig ergens achter in de tuin van een bekende kroeg mijn boek te lezen. Komt er echt een reus van een kerel aan. Hé, zegt dit indrukwekkend type, piercings overal, kale koppie. Die wijven daar zeggen dat jij ook een Nederlander bent. Hij zet ongevraagd een fles Chang naast mijn watertje neer. Hij heeft er ook een voor hemzelf bij. Draait een stoel achterstevoren en ploft erop.
‘Heb jij ook zo een tyfus hekel aan al die moslims?’ ik reageer met; Om maar eens met de deur in huis te vallen. Welke moslims? Die tyfusbende die ons land overnemen bedoel ik natuurlijk. Ik antwoord met een weinig zeggend mmm?
Da’s een bende tuig man! Niet werken en wel vangen. En let maar op, morgen nemen ze ons land over.
Ik zeg; Mogelijk zullen het aardige moslim meisjes zijn straks, als jij in een bejaardentehuis zit eenzaam weg te kwijnen, die jouw billen komen wassen. Omdat er geen andere mensen zijn die het willen doen. Daarbij begrijp ik dat het ook moslim meisjes zijn die het heel erg goed doen op de Nederlandse scholen. En daarbij, zo lieg ik tegen hem; Ik ben er met een getrouwd, dus mij hoor je niet klagen. Een lieve, slimme en zorgzame vrouw en nog mooi ook. Er vallt een stilte.
Hij is nog wel slim genoeg om te weten dat ik hem belazer. Wil jij een klap voor je muil of zo?
Ik zeg; Liever niet. maar jij vraagt of ik een hekel heb aan Moslims. ik ken toevallig een aantal heel aardige en beschaafde moslims, dus nee. ik heb geen hekel aan moslims. En jij duidelijk wel.
Die reus; Ik geloof in Nederland voor de Nederlanders!
Ik weer; Wat doe je dan hier in Thailand?
De reus staat op, stoel valt met een klap om en hij beent weg, biertje in de hand. ‘Geen reet aan met jou!’
Dank je voor het compliment, dacht ik opgelucht. Verder wel een lekker biertje trouwens.
Het valt mij op dat expats/pensionado’s die hier heel hard roepen geen behoefte te hebben aan contact met andere Nederlanders in Thailand wel dag en nacht Thailandblog lezen en regelmatig reacties achter laten. Is dat geen contact met Nederlanders dan?
Ja en elke avond Nederlandse televisie kijken.
En dan doe ik ook regelmatig een bord eten met oma’ beste recepten zoals draadjesvlees erbij.
Als je ergens anders gaat wonen hoeft dat nog niet te betekenen dat je je afkomst hoeft te verloochenen, maar het is totaal wat anders dan het wel of geen behoefte hebben aan Nederlandse kennisen cq vriendschappen.
Nu ben ik nog lang geen gepensioneerde maar als je een lekker potje wil klaverjassen is het wel zo leuk om daar dan 3 anderen bij te hebben want anders is het maar een saaie boel.
@Frank
adreline komt vrij bij woede en is niet echt een beloningsstof maar eerder een verdedingsstof om alert te zijn, vandaar de rusteloosheid na een woedeuitbarsting of stress.
Serotine is daarintegen wel een vrolijkmakend stofje en de verhoging daarvan kan weleens de reden zijn waarom leuke sociale en regelmatige contacten mensen gelukkiger maken.
Of dit dan landgenioten zijn of niet maakt dan niet zoveel meer uit.
Dank je Johnny BG,
Bij negativisme zijn er drie vormen van versterking van dat proces. naast een psychologische en een sociale, dus ook een fysieke. De fysieke versterking komt voort uit stofjes die het lichaam gaat produceren, opioïde peptiten (Engels; opiate peptides) laten we voor het gemak spreken van opiaten. Ze hebben het tegenovergestelde effect van endorfines. De laatsten werken een beetje verdovend, pijnstillend zoals bij langeafstandlopers. Dat effect merk je in het lichaam. De opiaten creëren snel een soort van roes die in ieder geval sterk verslavend is. Dat gebeurt in je hoofd en merk je eigenlijk maar aan één verschijnsel. Het maakt dat mensen “graag” eindeloos in negatieve gedachten blijven hangen, In van die gedachtenloopjes die zich in je kop eindeloos herhalen. De opiaten verlagen ook het immuun systeem en maken je kwetsbaarder voor ziekten. waarschijnlijk de oorzaak van het inmiddels weol geaccepteerde verschijnsel dat doorgaans positieve mensen sneller genezen en/of gezonder zijn dan de negatieve types. dit hele verlavingsverschijnsel is onderdeel van iets wat men wetenschappelijk ook wel Negaholisme noemt. Eigenlijk een zeer veel voorkomend maar zelden benoemd ‘ziekte beeld’.
Natuurlijk valt dat ook onder ‘contact’, maar het is wel van een héél andere aard dan waar het in de bovenstaande discussie over gaat.
Echte sociale contacten met landgenoten spelen zich voor mij af in het dagelijkse leven,en die zijn er als je ergens op het land woont vaak niet mogelijk.
Sociale contacten die zich hoofdzakelijk in het Internet afspelen,zijn voor mij persoonlijk te vergelijken met een soort surogaat,bij gebrek aan werkelijk persoonlijke ontmoetings mogelijkheden.
Ontmoetingen waarbij je bijvoorbeeld met een gelijk denkende landgenoot op een biertje gaat,om over God en de wereld te praten.
Dingen die je,al spreek je nog zo goed Thai,met een Thai vanwegen het cultuur en Interessen verschil meestal niet bespreken kunt.
Natuurlijk heb je ook mensen,omdat ze het in Europa ook niet anders kenden,die zonder sociale contacten uitkomen.
Mensen die zich in Thailand als alleenganger op hun gemak voelen,en dagelijks genoeg hebben aan een paar oppervlakkige verhaaltjes,internet,en misschien een gevulde boekenkast etc.
Allemaal dingen,die ik met behoudt van mijn vertrouwde omgeving,zonder visa beslommeringen, hoge kosten voor een ziekenverzekering en lastige 90dagen meldingen etc etc veel gemakkelijker hebben kon.
Voor mij persoonlijk is dit een kluizenaars leventje in een voor mij veelste klein wereldje,waar ik het gevoel zou krijgen dat ik reeds levend begraven ben,en de deksel van de kist nog op een kiertje staat,om mij nog net een blik op mijn kleine wereldje te geven.
Voor mij persoonlijk een te hoge prijs,en hoewel ik mijn Thaivrouw erg lief heb,zou deze liefde nooit het stadium kunnen bereiken,om deze stap te nemen.,zodat ik het liever bij het overwinteren hou.
Maar respecteer natuurlijk ook diegenen die hier werkelijk anders over denken. IEDER ZIJN MEUG……